Στη σχολή της η Εύα είχε να πατήσει καιρό. Σήμερα όμως ήταν ευκαιρία. Αφ’ ενός είχε ξεκουραστεί δύο μέρες τώρα και αφετέρου έπρεπε να πάει για να παρακολουθήσει τα τελευταία μαθήματα πριν ξεκινήσει την πτυχιακή της.
Γεμάτη ενέργεια μπήκε στο μάθημα και έβγαλε το τετράδιο σημειώσεων της. Είχε έναν μοναδικό τρόπο να κρατάει σημειώσεις, αφού όλοι της έλεγαν πως μόνο εκείνη καταλαβαίνει τα τόσα βελάκια που βάζει.
  Άκουγε τον καθηγητή πολύ προσεκτικά για να μη χάσει τις λεπτομέρειες. Πάντα πίστευε πως αυτές κάνουν την ειδοποιό διαφορά και ειδικά στον κλάδο της μετρούσαν πάρα πολύ. Σε μια δίκη εάν δεν στηριχτείς στις λεπτομέρειες που κάποιος άλλος δεν πρόσεξε, χάνεις… αν εσύ δεν είσαι ένα βήμα μπροστά από τον άλλο, χάνεις. Το προφανές και το σπουδαίο όλοι θα το παρατηρούσαν… νικητής όμως είναι εκείνος που έχει το κάτι παραπάνω. Η κάθε λεπτομέρεια που μπορεί να χαθεί ή να ξεχαστεί είναι ικανή να αλλάξει την πορεία και το αποτέλεσμα μιας δίκης που στην περίπτωση της Εύας σήμαινε τη ζωή ενός ανθρώπου.
  Αφού καθηγητής σηκώθηκε από το έδρανο, η Εύα τον πλησίασε. Περίμενε υπομονετικά μερικά λεπτά, μέχρι μια συμφοιτήτριά της που προηγούνταν στη σειρά να μιλήσει μαζί του, και έπειτα πήγε και του ζήτησε κάποιες πληροφορίες σχετικά με την παράδοση της πτυχιακής της εργασίας.
Η Εύα γνώριζε πως αυτή η «δουλειά» απαιτούσε χρόνο. Μια πτυχιακή εργασία στη Νομική δεν ήταν καθόλου εύκολη «υπόθεση». Με τόσες ασχολίες πώς θα προλάβαινε και αυτό; Ήδη όμως είχε καθυστερήσει την ολοκλήρωση των σπουδών. Έπρεπε και αυτό να πάρει σειρά προτεραιότητας. Αυτό βέβαια σήμαινε άπειρες ώρες μελέτης, δακτυλογράφησης, αναζήτησης… Ευτυχώς για εκείνη στη Στοά, -που σίγουρα περνούσε χρόνο και τώρα με το θέμα που προέκυψε ήθελε να αφιερώσει και περισσότερο μέχρι να ανακαλύψει και να βγουν στη φόρα οι προδοσίες- υπήρχαν άπλετα τα βιβλία από κάθε επιστήμη. Η Στοά ήταν σίγουρα η μεγαλύτερη βιβλιοθήκη που είχε δει ποτέ η Εύα. « Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια», σκέφτηκε στιγμιαία. Κι έτσι ήταν. Θα βρισκόταν στο μέρος που ήθελε και κανείς δεν θα αναρωτιόταν γιατί να περνά πλέον περισσότερες ώρες σε σχέση με πριν. Είχε το τέλειο άλλοθι ώστε να μην κινηθούν υποψίες.
  Ο καθηγητής ενώ έφτιαχνε το χαρτοφύλακα του της είπε πως δεν χρειάζεται να ανησυχεί γιατί από εκείνη περιμένει πάντα το καλύτερο αν αναλογιστεί τις τεχνικές της ως τότε.
« Είναι ηλίου φαεινότερο, συνάδελφε, πως είστε εξαιρετική στη μέχρι τώρα πορεία σας. Το τελευταίο σας γραπτό ήταν πλήρως αντιπροσωπευτικό των ικανοτήτων σας ως μελλοντική δικηγόρος… αφού αλήθεια απόρησα και εγώ ο ίδιος για το αν θα μπορεί να σταθεί κάποιος άλλος συνάδελφος απέναντί σας σε μια δίκη. Αυτή η προσομοίωση στην οποία κληθήκατε να γράψετε μου έκανε τεράστια εντύπωση. Υπερασπιστήκατε τον φανταστικό πελάτη σας με ιδιοφυή τρόπο. Διαθέτετε ένα μυαλό που σπανίζει, ένα φυσικό ταλέντο».
  Η Εύα χαμογέλασε για να κρύψει την αμηχανία της. Είχε κοκκινίσει και ντράπηκε να μιλήσει. Ο ενθουσιασμός της ήταν τεράστιος και πραγματικά είχε ανάγκη να δει ένα από αυτά που την απασχολούσαν τόσο να έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα και θετικό πρόσημο. Ένιωθε πολύ αισιόδοξη τώρα και μπορούσε να παλέψει όλα όσα έρχονταν με πείσμα, υπομονή και αυτοπεποίθηση. Τον ευχαρίστησε θερμά και έκανε μεταβολή να φύγει.
  Στο δρόμο για την επιστροφή ακούει το κινητό της. Ήταν μήνυμα από τον Ιβάν: «Αν θέλεις κι εσύ, λέω να επαναλάβουμε αυτό το ξαφνικό ‘ραντεβού’ αλλάζοντας αυτή τη φορά τοποθεσία και κάνοντάς το όχι τόσο ‘ξαφνικό’ χαχαχ!! Λοιπόν…;»
Πέρασε ευχάριστα μαζί του η ώρα τις προάλλες αλλά μήπως του είχε δώσει την εντύπωση για κάτι παραπάνω; Δεν ήταν διαχυτική μαζί του αλλά δεν ήταν και τυπική ως συνήθως. Ήταν αργά, ήταν κουρασμένη, αγχωμένη, στεναχωρημένη και χρειαζόταν μια παρέα για να ξεφύγει από τις σκέψεις της. Εκείνος από την άλλη προσφέρθηκε μόνος του να τη συνοδεύσει και να περιμένει μαζί της.
  Ήταν τόσο χαρούμενη μετά τη συνομιλία με τον καθηγητή της που το πρώτο αυθόρμητα πρόσωπο με το οποίο ήθελε να μοιραστεί το νέο ήταν η Κάτια και έπειτα η μητέρα της. Άλλωστε με τη μαμά της επικοινωνούσαν αραιά και που. Ταξίδευε συχνά στο εξωτερικό και πολλές φορές έμενε εκεί για μεγάλα χρονικά διαστήματα πλέον. Στην Κάτια όμως είχε δώσει το λόγο της ότι θα της άφηνε χώρο και χρόνο να επεξεργαστεί όλα αυτά που άλλαζαν με τρομερή ταχύτητα για εκείνες.
  Καθώς περπατούσε για να φτάσει στη στάση του λεωφορείου παρατήρησε ένα μαύρο αυτοκίνητο να πηγαίνει από την απέναντι πλευρά μην έχοντας αναπτύξει σχεδόν καθόλου ταχύτητα. Δεν έδωσε σημασία. Προσπέρασε τελικά. Συνέχισε το δρόμο της ώσπου μετά από τρία τετράγωνα έφτασε στη στάση. Το λεωφορείο θα ερχόταν σε 5 λεπτά. Είχε χρόνο να περάσει απέναντι και να πάρει ένα κουλούρι. Συχνά περιμένοντας το λεωφορείο η Εύα επισκεπτόταν το φούρνο αυτό γιατί έκανε καλό καφέ. Υπήρχαν μέρες που έπαιρνε καφεδάκι στο χέρι για να την ενισχύσει και να συνεχίσει τη μέρα της με ενέργεια.
  Βγαίνοντας νόμιζε πως ξαναείδε το ίδιο αυτοκίνητο. « Μπα, η ιδέα μου θα ήταν. Αποκλείεται», σκέφτηκε. Το λεωφορείο ερχόταν από απέναντι και έπρεπε να περάσει προσεκτικά μα γρήγορα το δρόμο για να μην το χάσει. μπήκε μέσα, ευτυχώς βρήκε θέση να καθίσει και έβγαλε να διαβάσει λίγες από τις σημειώσεις που είχε κρατήσει στο μάθημα. Η διαδρομή ήταν μικρή μέχρι τη στάση που θα κατέβαινε. Στο μυαλό της κόλλησε για κάποιο λόγο η εικόνα του μαύρου αυτοκινήτου. Μπορεί σήμερα να το είδε μια φορά φευγαλέα ή δύο  -αν όντως ήταν το ίδιο αμάξι και στο φούρνο- όμως κάπου το είχε ξαναδεί το αμάξι αυτό. Η Εύα είχε εμμονή με τους αριθμούς και τα γράμματα. Μπορούσε εύκολα να θυμηθεί ακόμα και αν κάτι το είχε δει για κλάσματα δευτερολέπτων, όπως επίσης μπορούσε εύκολα να συνδέει γράμματα με αριθμούς, φαινόμενα, θεωρίες και λοιπά.
« Ναι! Το αμάξι αυτό ήταν προχθές πίσω από το ταξί που με πήγε στην Κάτια. Το θυμάμαι. Το είδα στιγμιαία την ώρα που έκλεισα την πόρτα. Έστριψε ένα στενό πιο κάτω από της Κάτιας, αφού μας προσπέρασε. Με παρακολουθούν… και σίγουρα αυτό σημαίνει πως παρακολουθούν και την Κάτια».