Καθόταν ήδη σε μια κατακόκκινη πολυθρόνα η Εύα' είχε σχεδόν χυθεί πάνω της, φορώντας ίσα ίσα τα απαραίτητα. Ήταν ακόμα ζαλισμένη αλλά η διάθεσή της έδειχνε καλή. Αν εξαιρέσεις κάτι ασυναρτησίες που έμοιαζαν αστείες σε όσους παρευρίσκονταν στο δωμάτιο, η Εύα ήταν καλά ή στη γλώσσα του κόσμου της, απλά ''φτιαγμένη''.
Δυο τύποι απέναντι φαίνονταν κάτι να συζητούν και μια κοπέλα στο βάθος έφερνε ένα χαρτοφύλακα. Ήταν η ίδια που στο αεροδρόμιο η Εύα παρατήρησε πίσω της στην ουρά για τα εισητήρια. Μια εξωτική παρουσία, πληθωρική, γεμάτη αυτοπεποίθηση κι αποφασιστικότητα. Βήματα σταθερά, σίγουρα, γυναικεία και βλέμμα που κανένα γυαλί ηλίου δε μπορούσε να κρύψει. Μια γυναίκα που η ομορφιά, ο αισθησιασμός της δεν περνούσαν απαρατήρητα...την ώρα που όλα της τα υπάρχοντα σε αντίθεση με εκείνη έπρεπε να περνούν απαρατήρητα.. Υπεράνω υποψίας. Ο τέλειος αντιπερισπασμός για την ασφάλεια του αεροδρομίου και την αστυνομία.
Η Εύα καλούνταν να μπει πιο βαθιά σε ένα παιχνίδι εξουσίας που δεν ήξερε πού οδηγεί. Πριν προλάβει να ανασηκωθεί, ο χαρτοφύλακας είχε φτάσει μπροστά της. Στη μια πλευρά υπήρχαν δεσμίδες χαρτονομισμάτων και στην άλλη σακουλάκια γεμάτα ναρκωτικές ουσίες' κυρίως κοκαϊνη.
« Από εδώ αναλαμβάνεις εσύ», της είπε ο ένας. «Α, και φρόντισε, διακριτικά», συμπλήρωσε ο άλλος,
« ο κ. Ζορζ δε θα ήθελε μπελάδες...δε θέλει να πάθεις κάτι», της τόνισε με υπαινικτικό ύφος.
Ποιος ήταν πάλι αυτός; Άλλο πρόσωπο; Καινούριο στην ιστορία; Πόσα πλοκάμια έχει αυτό το τέρας και πότε φτάνεις στο κεφάλι; Αυτά σκεφτόταν η Εύα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Είχε ήδη εισχωρήσει για τα καλά στο σύστημα εξυπηρετώντας το κι ας νόμιζε πως το ελέγχει εκ των έσω και πρυτανεύει η λογική της. Πίστευε πως θα έβγαινε από αυτό αλώβητη, θα έσωζε τον κόσμο που έχει ξεχωρίσει στη νύχτα και πως μαζί της θα ερχόταν και η δικαιοσύνη, την οποία τόσα χρόνια υπερασπιζόταν. Θεωρούσε πως το σύστημα το πολεμάς μέσα από το σύστημα... όμως εδώ ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο από εκείνη κι από όσα μπορούσε έως τότε να φανταστεί και κατ' επέκταση να αντέξει.
Αγοραίος έρωτας, ναρκωτικά, τυχερά παιχνίδια στημένα, δουλεμπόριο, εμπόριο όπλων και παράνομη εμπορία αυθεντικών έργων τέχνης... ληστείες, μπραβιλίκια, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών...νύχτα παντού, ακόμα και στη μέρα. Άνθρωποι τέρατα με αγγελικές μορφές και άνθρωποι πιόνια, έτοιμη λεία για τα αρπακτικά.
Η Εύα συχνά σέρβιρε πελάτες ή χόρευε σε μπαρ, σε μαγαζιά με γυναίκες ή ακόμα γνώριζε επιχειρηματίες και της προσέφεραν ''καλούς'' πελάτες για 'συνοδεία' με το αζημείωτο φυσικά. Άλλωστε όπου κι αν ήταν μονοπωλούσε το ενδιαφέρον του κόσμου. Εννοείται πως είχε υπάρξει και πιο ''φυσιολογική'' όπως έλεγε και η ίδια γελώντας πολλές φορές, ως η κοπέλα που σέρβιρε τον καφέ σε συνοικιακή καφετέρια ή καφενείο, η προωθήτρια σε τηλεφωνικές εταιρείες, εκείνη που μοίραζε φυλλάδια, η γραμματέας σε γυμναστήριο ή η ομαδάρχισσα σε παιδικές κατασκηνώσεις καθώς λάτρευε τα παιδιά... Αλλά όλες αυτές οι εργασίες παραήταν ''κανονικές'' για εκείνη, ήταν πολύ ''καλές'' για το στόχο της. Ποιος όμως στόχος θα άξιζε τόσο για να σε βάλει σε τέτοιους κινδύνους και περιπέτειες; το χρήμα; η δόξα; Ποιο το νόημα όλων αυτών κινδυνεύοντας να χάσεις τον εαυτό σου, τις αξίες και τον κόπο που έκανες για να αποκτήσεις ένα τετραπέρατο μυαλό;...Και τί θα αποκόμιζες τελικά από όλο αυτό κάνοντας τόσες καταχρήσεις στο ''εγώ'' σου;
Η Εύα που ξέρω, σίγουρα θα πάλευε να σώσει μια αλήθεια, να βγάλει στο φως το δίκαιο... Η Εύα που εγώ γνώρισα θα είχε σίγουρα κάποιο κέρδος. Δε συνήθιζε να κάνει τίποτα χωρίς λόγο. Εδώ υπήρχε ανέκαθεν κάτι που δε μου κολλούσε στο προφίλ της. Μια καθωσπρέπει κοπέλα μπλεγμένη κυριολεκτικά σε μια ζωή που δεν έμοιαζε καν να είναι δική της. Ένας εν δυνάμει δικηγόρος που θα αγόρευε σε δίκες εναντίον όλων αυτών που ζούσε. Ακόμα και το οικογενειακό υπόβαθρο που είχε δεν ταίριαζε στο κολλάζ που πάσχιζα να συνθέσω στο μυαλό μου. Λίγο το μικρό της ηλικίας που τόσα είχε καταφέρει να κάνει.. Λίγο η οικονομική της ευχέρεια, η μόρφωση, το πανεπιστήμιο...
Κι από την άλλη ήταν λες και έβλεπες ένα πλάσμα χωρίς συναισθήματα, μια παγωμένη κολώνα, ένα πρόσωπο που ποτέ δεν είδα να σπάει, να λυγίζει, να κλαίει, να οργίζεται... να επικοινωνεί ουσιαστικά με τους γύρω της. Όπως οι εμμονικοί ψυχροί εκτελεστές, εκείνοι που μπορούσαν να οργανώσουν το τέλειο έγκλημα έχοντας προνοήσει για όλα με κάθε λεπτομέρεια και όντας υπεράνω υποψίας.
Μια και μόνο λέξη της ταίριαζε γάντι: μυστήριο. Ένα πέπλο, ένας αόρατος μανδύας που την κάλυπτε. Το θέμα ήταν το ''γιατί''. Τί είχε συμβεί; Είχε να κάνει με εκείνη προσωπικά; Μήπως πείραξαν κάποιο μέλος της οικογένειάς της; Ή μήπως επρόκειτο για μια κλασική ιστορία εμμονής με στόχο το υποκείμενο του πόθου; Θα μπορούσαν να ισχύουν όλα αυτά αλλά και τίποτα... Θα μπορούσε κάλλιστα να έμπλεξε και όσα είχε πει για τον εαυτό της να είναι ψέματα. Όμως κάτι μου έλεγε μέσα μου πως πολλές από τις τυχάρπαστες πληροφορίες που συχνά μου έδινε δεν ήταν παραπλανητικές και είχαν δόσεις αλήθειας. Ήταν ντόμπρος άνθρωπος και με είχε κάνει να την αγαπήσω...πολύ' σε σημείο πια που τη σκεφτόμουν συνέχεια. Ήθελα να βρίσκομαι εκεί που είναι, να την ακούω να μιλάει, να με αγγίζει και να νιώθω μια κάποια ηρεμία και σιγουριά. Ένιωθα ασφάλεια μαζί της. Ή μήπως είχα αρχίσει να την ερωτεύομαι χωρίς να το καταλάβω και κυρίως χωρίς να θέλω...; Κι αν όλο αυτό ήταν ένα παιχνίδι της; Αν ήμουν κι εγώ ένα από τα χιλιάδες θύματά της; ...Κι αν εκείνη με έβλεπε σαν τη μικρή της αδερφή ή την καλύτερη φίλη της; Όχι, όχι όλο αυτό θα με οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στην τρέλα. Έπρεπε να συνέλθω.