« Καλησπέρα, έχουμε ένταλμα σύλληψης για τον κύριο Ασλάνογλου.»
« Συγγνώμη, τί συμβαίνει;  Δεν Σας καταλαβαίνω.»
  Η Τόνια τα είχε χαμένα. ξαφνικά άνδρες της αστυνομίας είχαν εισβάλλει στο μαγαζί και έψαχναν τον Νίκο.
« Ίσως έχει γίνει κάποιο λάθος», σκέφτηκε. Άλλωστε δεν της είχε δώσει και ποτέ κάποιο δικαίωμα ότι κάτι μπορεί να μην πηγαίνει σωστά. Δεν είχε καμία υποψία.
  Ο Ασλάνογλου ήταν στο βάθος του μπαρ γυρισμένος πλάτη και μιλούσε με πελάτες. Δεν είχε προσέξει καν ότι είχε μπει η αστυνομία. Μιλούσε για το ποδόσφαιρο, οι παλμοί του είχαν ανέβει, προσπαθούσε να υποστηρίξει την ομάδα του. Παθιασμένος φίλαθλος σχεδόν από κούνια. Είχε ευχάριστη διάθεση και μάλιστα δύο- τρεις μέρες τώρα έδειχνε πιο ήρεμος.
« Μάλλον η ομάδα σου χθες έκλαιγε στα αποδυτήρια». Τον πείραζε ένας μόνιμος θαμώνας του μαγαζιού…
« Ενώ η δική σου πάει πίσω»,
αποκρίθηκε γελώντας ο Νίκος.
« Καλώς τα τα παιδιά τα δικά μας»,λέει ο πελάτης απευθυνόμενος στα παιδιά της αστυνομίας.  «Βλέπω είμαστε όλοι καθημερινά σε εγρήγορση, ο Ολυμπιακός ενώνει κόσμο», γελάει.
  Μέχρι να γυρίσει ο Ασλάνογλου να κοιτάξει πίσω ακούγεται χαρακτηριστικά: «συλλαμβάνεστε για εμπορία όπλων, ναρκωτικών, σωματεμπορία, ασέλγεια σε ανήλικους αλλά και για προώθηση αυτών στην πορνεία».
  Το επόμενο λεπτό από τη στιγμή που του φόρεσαν χειροπέδες μέχρι και που τον έβγαλαν από το μαγαζί φάνταζε σαν σκηνή ταινίας θρίλερ σε αργή κίνηση. Τα μάτια όλων ήταν καρφωμένα στον Νίκο, βλέμματα απορίας από τους περισσότερους θαμώνες του μαγαζιού και μια απόγνωση που κυρίευσε το σώμα και το μυαλό της Τόνιας.
« Εσείς θα μας συνοδεύσετε ως το τμήμα», λέει ο αστυνομικός απευθυνόμενος στην Τόνια.
« Μα δεν καταλαβαίνω… τι έχει γίνει; Θα μου εξηγήσειτε σας παρακαλώ; Ίσως πρόκειται για κάποιο λάθος. Δεν έχω κάνει κάτι.»
«  Κυρία μου, δεν είμαι ο αρμόδιος να σας εξηγήσω. Θα τα μάθετε όλα στην ώρα τους στο τμήμα.»
Η Τόνια αφού άρπαξε την τσάντα της, έβαλε μια ζακέτα που είχε αφήσει στο μαγαζί από την προηγούμενη μέρα και κλείδωσε βιαστικά ζητώντας «συγγνώμη» από τους θαμώνες που τους έβαλαν σε αυτή τη διαδικασία.
Ούτε που κατάλαβε για πότε έφτασαν στο τμήμα. Στο δρόμο πρέπει να περνούσαν τα φανάρια με κόκκινο και τα αυτοκίνητα έμοιαζαν να περνούν δίπλα τους με ταχύτητα φωτός. Μάλλον το περιπολικό έτρεχε και όχι οι υπόλοιποι οδηγοί. Ήταν τόσο συγχυσμένη. Τώρα βρισκόταν στο κατώφλι της αστυνομίας κοιτώντας σαστισμένη την είσοδο. Όλα έτρεχαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Το στομάχι της ήταν έτοιμο να σπάσει. Ένιωθε το χτύπο του λες και η καρδιά της είχε μεταφερθεί στη θέση του.
  « Μισό λεπτό να ενημερώσω κάποιον να μείνει με τον γιο μου!», ζήτησε ευγενικά στον αστυνομικό...
  « Θα ανέβουμε πάνω και έπειτα θα τον καλέσετε. Μην αγχώνεστε, πρόκειται για μια τυπική διαδικασία για σας.»
Επάνω διοικητής έφτιαχνε τα χαρτιά για την υπόθεση. Γνώριζε τον Νίκο και από την καλή και από την ανάποδη. Ήξερε τις βρωμοδουλειές του απ’εξω κι ανακατωτά. Ήταν κι εκείνος στο παιχνίδι. Όμως προφανώς τώρα δεν μπορούσε να τον καλύψει άλλο. Είχε και αυτός ανθρώπους από πιο «πάνω» να τον πιέζουν. Πόσο ακόμα θα έκανε τα στραβά μάτια; Άλλωστε είχαν ενημερώσει τον Νίκο ότι ήταν θέμα χρόνου οι αποκαλύψεις. Από την άλλη μεριά ο Νίκος αν έκανε να μιλήσει θα καιγόταν και ο διοικητής μαζί. Η αναστάτωση του διοικητού ήταν μεγάλη, βρισκόταν με τα χέρια δεμένα αλλά τα δευτερόλεπτα περνούσαν. Σε λίγο θα αντιμετώπιζε τον Νίκο, την Τόνια, η οποία είχε μεσάνυχτα για το τι συμβαίνει στο μαγαζί  αλλά και στο σπίτι της και φυσικά θα αντιμετώπιζε και τις συνέπειες των πράξεών του. Κάποια στιγμή όλα βγαίνουν στην επιφάνεια. Τί δουλειά είχε ένα ανώτερο μέλος της αστυνομίας να καλύπτει τις παρανομίες ανθρώπων της νύχτας; Γιατί τέτοια αποβράσματα να είναι «υπεύθυνα» για την τήρηση των νόμων; Σαπίλα παντού.
  Αυτή η έρημη η Τόνια πώς θα άντεχε να ακούσει αυτό που ερχόταν να σκάσει σα βόμβα στα χέρια της; Άντε και για το Νίκο το «φίλο και συνεργάτη ετών» ίσως να το χώνευε κάποια στιγμή γιατί εκείνη δεν την ακουμπά το θέμα.. βέβαια θα ήταν ενοχλημένη διότι της έδινε χρόνια ψωμί, τη βοήθησε σε δύσκολες στιγμές, είχε καλή εικόνα για τον Ασλάνογλου..του εμπιστευόταν το παιδί της. Ποιός να το φανταζόταν ότι ο Ασλάνογλου με τέτοια αδυναμία που του έδειχνε θα τον είχε πειράξει; Και πόσοι άλλοι…
Θα τρελαινόταν αυτή η μάνα… Πώς να γιατρέψει μια τέτοια πληγή; Δεν ξεχνιέται. Δεν γιατρεύεται. Δε συγχωρείται.