Το μεσημέρι έπρεπε να βρίσκεται στο εργαστήριο! Έτσι λεγόταν το μέρος που μελετούσε η αδελφότητα. Σήμερα θα παρέδιδε η καθεμία τα στοιχεία που είχε βρει, είχε αντλήσει από την πηγή της και έπειτα οι ανώτεροι ήξεραν τι να κάνουν. Η αδελφότητα είχε άκρες παντού. Όταν ένα θέμα ήταν προς επίλυση, θα λυνόταν πάση θυσία. Το ζήτημα ήταν τώρα αν τα στοιχεία ήταν επαρκή και φυσικά αν τα άτομα στα οποία αναφέρονται ήταν οι εγκέφαλοι και όχι τα «ψαράκια».
Με την ίδρυση της γυναικείας αδελφότητας θα έσβηνε κάθε ίχνος παιδεραστίας. τουλάχιστον αυτός ήταν ένας από τους όρκους ανάμεσα σε αυτόν της σιωπής και της εχεμύθειας.
  Γυναίκες που κυκλοφορούσαν σαν όλες τις άλλες σαν όλες τις υπόλοιπες καθημερινά ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμου, με πολλούς κοινωνικούς ρόλους όπως μητέρα, αστυνομικός, αδερφή, δικαστής, θεία, εκπαιδευτικός, ξαδέρφη, συγγραφέας, γιαγιά, γιατρός, συνταξιούχος, πολιτικός, ηθοποιός, φίλη, μαθηματικός, αρχιτέκτονας, αρχαιολόγος, σύζυγος και πολλούς άλλους. Ήταν τόσες γυναίκες, τόσο απλές καθημερινές, υπεράνω υποψίας, περαστικές, αθόρυβες… αλλά και διάσημες… με σκοπό τη γνώση και στόχο να παραδώσουν ένα καλύτερο μέλλον στους αυριανούς πολίτες! Προσοχή! Δεν ήθελαν να πάρουν το νόμο στα χέρια τους, εκτός αν η επιστήμη τους, τους έδινε αυτό το δικαίωμα. Δεν ήταν εκτελεστές, ούτε εγκληματίες… ή μάλλον εκτελούσαν, ναι, έφερναν εις πέρας, δηλαδή τέλος που σημαίνει σκοπό, ό τι θέμα προέκυπτε. Είχαν λόγο, λόγο ύπαρξης, λόγο τιμής…
Τις περισσότερες φορές ασχολούνταν με θέματα που αφορούν τη θρησκεία και την επιστήμη μέσα από το πρίσμα της σύγχρονης κοινωνίας και πραγματικότητας. Λέγεται δε πως η γυναίκα που είχε το μεγαλύτερο βαθμό, τον αντίστοιχο τριακοστό τρίτο 33ο των Πεφωτισμένων θα είχε σύντομα πρόταση να μπει στο Βατικανό και να βιώσει μια απίστευτη εμπειρία. Η δεύτερη γυναίκα… μετά τη Ραφαέλα που διορίστηκε στην ηγεσία της κυβέρνησης του Βατικανού με σκοπό να επιτευχθεί η ισότητα των φύλων στην εκκλησία. Ο πάπας τότε είχε αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο, κάποια στιγμή στο μέλλον, να μπορούν και  οι γυναίκες να γίνουν ιερείς.
Μπορεί να λέγονταν διάφορα για τους τέκτονες, τους illuminati, τους Μασόνους όπως ότι έχουν όλο το χρήμα ή ότι οι ίδιοι βρίσκονται πίσω από πλεκτάνες, πίσω από όλα, πίσω από την παγκόσμια οικονομία, μέχρι που κατηγορήθηκαν ότι βρίσκονται και πίσω από το σατανισμό.  Όπως και οι ίδιοι έχουν αναφέρει χαρακτηριστικά είναι πολύ εύκολο να κατηγορείς ή να δοξάζεις αυτό που είναι έξω, μακριά από εσένα και δεν γνωρίζεις. Όπως είναι αναγκαία μια ανώτερη δύναμη για να πιστέψεις, να στηρίξεις ελπίδες, ο λεγόμενος μεσσιανισμός, έτσι είναι απαραίτητη και μια «λογική εξήγηση», ένα εξιλαστήριο θύμα, μια λογική «κατηγορία»… κάποιος που να βολεύει, ένας αποδιοπομπαίος τράγος. Σε τελική ανάλυση αν όντως στην αδελφότητα ζει η αφρόκρεμα των επιστημόνων, χαλάλι τα λεφτά που παίρνουν. Άλλωστε ένας οποιοσδήποτε γιατρός, δικηγόρος ή πολιτικός δεν αμείβεται πλουσιοπάροχα; ποιος ορίζει την αξία τους; ποιος ορίζει την τιμή τους; την ηθική τους; και ποιος είμαι εγώ που θα θίξω την ηθική ή το λειτούργημα κάποιου εξαιτίας ενός κοινωνικού του ρόλου; Και αν στήνουν πλεκτάνες τουλάχιστον ας είναι για καλό μιας και κανείς δεν μας αποδεικνύει έμπρακτα ότι ακόμα και η αστυνομία είναι πάντα «σωστή» στη δουλειά της. Ζούμε σε μια κοινωνία ζούγκλα. Αν λοιπόν περιμένεις να κρίνεις από το περιτύλιγμα, τότε έχεις χάσει όλη την ουσία… θυμήσου πως στη σκηνή ενός θεάτρου βλέπεις τη μισή αλήθεια, η άλλη μισή κρύβεται πίσω από την κόκκινη, βαριά, πολυτελή κουρτίνα. Όσο δε για το σατανισμό, η επιστήμη πια έχει ανακαλύψει την αντι ύλη, της οποίας ένα σωματίδιο και μόνο θα μπορούσε να φωταγωγήσει μια ολόκληρη πολιτεία ή να την αφανίσει… ο χωροχρόνος αλλάζει και δεν υπάρχει δευτερόλεπτο για χάσιμο. Το μεσοδιάστημα για όσους γνωρίζουν από κβαντική φυσική καραδοκεί να σε ρουφήξει, όπως εκείνη τη μία ώρα που χάνουμε ή κερδίζουμε με βάση την αλλαγή της εποχής… αλλά δεν ξέρουμε που πάει. Χρόνος! μια ανθρώπινη επινόηση με σκοπό την καλύτερη επικοινωνία.
Τί να το κάνει κανείς στο χρήμα αν έχει την απόλυτη γνώση, την επίγνωση, την αναγνώριση, την κοινωνική καταξίωση, τον πνευματικό, ψυχικό και ηθικό πλούτο;… έρχεται και αυτό μόνο του κατ’ επέκταση.
  Ανέκαθεν το ανθρώπινο είδος είχε μια έμφυτη τάση να λατρεύει ή να μισεί αυτό που δεν γνωρίζει, να προσπαθεί λαθεμένα να το εξηγήσει, ίσως και να το φτάσει, να του δώσει χαρακτηριστικά γνώριμα στον ίδιο (καλά ή άσχημα).
« Οι τέκτονες δεν είναι μια μυστική κοινωνία που δρα υπόγεια, είναι ένα σύστημα με μυστικά που ενθαρρύνει τα μέλη της μέσω της φιλοσοφίας, της ιστορίας  να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι (φιλανθρωπία) », (Μαρίνος Πετρόπουλος, πρώην μέλος).
Σύμφωνα με τη φιλοσοφία του Πλάτωνα «το φρονησαι», η λογική δηλαδή ικανότητα, διαφέρει από τις υπόλοιπες αρετές, ικανότητες του ανθρώπου. Έχει θεϊκή προέλευση, προσεγγίζει θείες ιδιότητες. Δεν μπορούν όλοι να φτάσουν να δουν το αγαθό, την ουσία γιατί η παιδεία αν και βρίσκεται μέσα μας, έμφυτη, είναι μια τέχνη που προϋποθέτει ψυχική και νοητική μεταστροφή. Δεσμώτες πολλοί (μύθος σπηλαίου)…απελευθερωμένοι λίγοι! Σημασία δεν έχει τι βλέπει κανείς μόνο αλλά και τι κατανοεί από αυτό.
« Έλα μωρέ, όσοι έχουν λεφτά μπορούν να μπουν στην Αδελφότητα, σιγά το κονκλάβιο» λένε κάποιοι … Μα φυσικά! Αν στέλνεις κάποιον στον πόλεμο συνέχεια, θα νιώσει κάποια στιγμή ανδρεία…Το θέμα είναι πώς μαθαίνεις σε κάποιον να σκέφτεται εις βάθος… Προφανώς οι δύο παραπάνω προτάσεις δεν σου βγάζουν νόημα γιατί δεν εκπαιδεύτηκες να σκέφτεσαι με αυτόν τον τρόπο, στην πραγματικότητα όμως όλα συνδέονται, απλά λίγοι μπορούν να συνθέσουν όλη την εικόνα, η λεγόμενη ολιστική προσέγγιση. Ένας κόσμος δύο ταχυτήτων είτε το θες, είτε όχι, γεμάτος αντιθέσεις, ανάμεσα στο μεταβαλλόμενο «γίγνεσθαι» και το σταθερό «είναι», ανάμεσα στην αλήθεια και την εντύπωση.