Ρούχα στο πάτωμα, χέρια μπλεγμένα, μπερδεμένα μεταξύ τους… ο καναπές ούτε που θυμούνταν πως μετακινήθηκε. Τα χείλη της Εύας βρίσκονταν τώρα στο μέτωπο της Κάτιας. Η ηδονή είχε δώσει τώρα τα σκήπτρα σε μια πιο ουσιώδη, συναισθηματική σύνδεση… στοργή. Το δεξί χέρι της Κάτιας έπαιζε νωχελικά με τα μαλλιά της Εύας και ενίοτε κατέληγε σαν χάδι στο πρόσωπο. Τα κορμιά τους ακόμα έτρεμαν και μάλλον μέσα στη δίνη τους δεν πρέπει να αντιλήφθηκαν ότι τους είχαν χτυπήσει την πόρτα.
« Σε θέλω, σε ήθελα»
« Δεν ξέρω τι κάνουμε αλλά μοιάζει για λάθος »
« Τί εννοείς;»
« Εννοώ πως όσο και αν το θέλω, όσο κι αν μου αρέσεις δεν ξέρω αν μπορώ να σου δώσω αυτό που θες… εσύ ζεις μια ζωή χωρίς να σε ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων, αν θα πουν κάτι κακό για σένα, αν θα κάνεις περήφανους τους γονείς σου.»
« Κάτια δεν με ενδιαφέρει κανείς πέρα από σένα, δεν ψάχνω, δεν έχω να αποδείξω τίποτα και σε κανέναν. Μου αρκεί που ξέρω εγώ ποια είμαι, είμαι περήφανη και επιλέγω την ευτυχία μου.»
« Δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω αυτό στη μητέρα μου. Έχει φανταστεί κάτι άλλο για μένα, έχει άλλα όνειρα.»
« Ακριβώς… εκείνη. Όχι εσύ. Εσύ έχεις δικά σου «θέλω», δικά σου όνειρα.»
« Εύα θα σε πληγώσω»
« Είναι πολύ άδικο. Άσε με να προσπαθήσω για μας. Δε συνηθίζω να παρακαλάω».
« Είμαι πιο δειλή απ’ όσο υπολόγιζα…δε θέλω να σε βλάψω, ούτε καν άθελά μου!»
Σιωπή απλώθηκε στο δωμάτιο σαν την υγρασία που υπάρχει πάντα στην ατμόσφαιρα. δεν τη βλέπεις αλλά σου τρυπάει τα κόκαλα.
Πόσο ομορφότερος θα ήταν ο κόσμος αν ο καθένας δεν κοιτούσε να βγάλει τα δικά του απωθημένα στα παιδιά του;… γιατί τα παιδιά μας να γίνονται δοχεία για τα δικά μας όνειρα και να μην πραγματοποιούν τα δικά τους;… είναι τόσο παράλογο να περιμένεις να αλλάξει ο κόσμος ενώ εσύ ο ίδιος κανείς και ξανακάνεις τα ίδια λάθη παίρνοντας κι άλλες ψυχές στο λαιμό σου μην κάνοντας αυτοκριτική αλλά επιμένοντας στη διατήρηση στερεοτυπικών αντιλήψεων.
Πόσα όνειρα είχε κάνει η Εύα για την Κάτια.. για τις δυο τους..; που η Κάτια δεν γνώριζε και θα τρόμαζε έστω και στην ιδέα…
Ίσως καλύτερα που η Κάτια ξεκαθάρισε από νωρίς τη θέση της, από την άλλη όμως ήδη είχε γεννηθεί ένας έρωτας, μια έλξη, μια αγάπη που δεν ήταν καθόλου εύκολο να κλείσουν τα μάτια στην αλήθεια που αντιμετώπιζαν.
  Επίσης οι κίνδυνοι ήταν πολλοί. Τα εμπόδια ήταν πολλά… ακόμα και η φύση της δουλειάς τους, ειδικά τώρα που είχαν έρθει πιο κοντά, θα ήταν τρομερό πρόβλημα. Ποιος ερωτευμένος αντέχει να βλέπει το υποκείμενο του πόθου του εκτεθειμένο σε αδιάκριτα βλέμματα… πόσο μάλλον χέρια;
Εκτός αυτού η Κάτια κινδύνευε όσο η Εύα ήταν αναμεμειγμένη σε «μεγάλες» υποθέσεις.
« Κορίτσια βγαίνουμε» ακούστηκε από το διάδρομο.  Ήταν σαν να τους έγινε χάρη. Μόνο κάποιος άλλος μπορούσε να τις επαναφέρει στην πραγματικότητα και να σπάσει την αμηχανία.
Η «παράσταση» ξεκινούσε… ή μήπως ήδη είχε ξεκινήσει; ξέρεις καμιά φορά οι ηθοποιοί δεν είναι εκείνοι που συναντάς στη σκηνή, ίσως εκείνοι είναι πιο αληθινοί και το προσωπείο τους να είναι απλά ένας τρόπος να σου πουν την αλήθεια τους. Υπάρχουν και εκείνοι όμως που ενώ δεν φορούν μάσκα σου αραδιάζουν ένα κάρο υποσχέσεις που στο τέλος αποδεικνύονται απάτες.
« Εύα! Γρήγορα! φωνάζουν κάτω! είναι το νούμερό σου και εσύ είσαι ακόμα…» ανοίγει η Ντιάνα την πόρτα στο καμαρίνι….
« Έρχομαι, Ντιάνα, κατεβαίνω»
« Είσαι καλά; Τί έχεις; Είσαι λίγο χλωμή»
« Κατεβαίνω σου είπα! Μια χαρά είμαι» είπε σχεδόν τσαντισμένη η Εύα.
Η Ντιάνα την κοιτούσε καλά καλά. Δεν το συνήθιζε η Εύα να φέρεται απότομα. Ήταν κλειστός χαρακτήρας αλλά ποτέ αγενής.
« Οκ» λέει η Ντιάνα και προσπαθεί να κλείσει πίσω της την πόρτα ενοχλημένη..
« Ντιάνα μισό λεπτό! Συγγνώμη!  Δε μου φταις εσύ.. με πέτυχες απλά σε ακατάλληλη στιγμή και ξέσπασα!»
Η Κάτια είχε ήδη φύγει δευτερόλεπτα πριν μπουκάρει μέσα η Ντιάνα. Προφανώς δεν ήθελε να καταλάβουν κάτι τα υπόλοιπα κορίτσια ή κάποιος άλλος από το μαγαζί. Είχε μάλλον ήδη μετανιώσει για ό,τι συνέβη μεταξύ τους...