« Βρε βρε σαν τα χιόνια» ακούγεται μια αντρική φωνή από το μπαρ. Ήταν το παιδί που έβαζε τα ποτά στο μαγαζί που δούλευε η Εύα. Δεν έκρυψε τον ενθουσιασμό του όταν ξαφνικά άνοιξε η πόρτα της εισόδου και ήταν εκείνη.
« Σε καλοβλέπει» πετάχτηκε και είπε το αφεντικό γελώντας, «όμως εδώ που τα λέμε έχει δίκιο. Που ήσουν εσύ 4 μέρες; Να φανταστώ…»
« Τίποτα να μη φανταστείς, απλά άρρωστη και σκέφτηκα ότι θα μου έκανε καλό ένα διάλειμμα» απάντησε κοφτα χωρίς να αφήσει περιθώριο για άλλες ερωτήσεις. « Άλλωστε το δικαιούμαι.»
Γυρίζει το πρόσωπό της προς τον Ιβάν:
« Θα μου βάλεις ένα ποτό»; απευθυνόμενη στο μπαρ…
«  Φυσικά»
της βάζει το ποτό και όπως τείνει να της το δώσει: « Ορίστε… για την άκεφη ρεπατζου τόσων ημερών.»
Ήθελε να σπάσει τον πάγο, να κερδίσει χαμόγελο και σίγουρα απέβλεπε και σε κάποιο διάλογο. Είχε ιδιαίτερη μεταχείριση από τον Ιβάν, πάντα γλυκός απέναντί της με χιούμορ και διάθεση για συζήτηση. Της είχε προτείνει μάλιστα να πάνε και για ποτό μια φορά αλλά εκείνη δεν είχε «χρόνο».
  Στη σκηνή έκαναν πρόβα τα κορίτσια προσπαθώντας να συγχρονιστούν σε μια καινούργια χορογραφία που θα έκαναν στο τέλος της εβδομάδας. Ανάμεσά τους ήταν η Κάτια, η οποία παρ’ ότι έκανε ότι μπορούσε να τις ακολουθήσει, τα αυτιά και τα μάτια της ήταν στο μπαρ. Προφανώς είχε ακούσει όλη τη στιχομυθία των 3 και σίγουρα θα είχε την υπομονή και τη «μνήμη» να τα σχολιάσει όλα αργότερα στην Εύα.
« 1, 2 ..»ακουγόταν στο βάθος της σκηνής σε σπαστά Ελληνικά.. τα περισσότερα κορίτσια δεν ήταν από την Ελλάδα. Η Κάτια για παράδειγμα ήταν από την Αλβανία. Έφυγε από κει όταν ήταν 12 χρονών με τους γονείς της και ήρθαν στην Ελλάδα με σκοπό να βρουν καλύτερες συνθήκες. Ο πατέρας της είχε μιλήσει με κάποιο Έλληνα με τον οποίο είχαν πάρε- δώσε όπως έλεγε και τα πράγματα θα ήταν καλύτερα, ευκολότερα αν ο ίδιος ήταν στην Ελλάδα. Θα εξασφάλιζε γρήγορα χρήματα, θα βοηθούσε την υπόλοιπη οικογένεια στην Αλβανία και όταν με το καλό ορθοποδούσαν θα επέστρεφαν στη χώρα τους.
Φυσικά αυτό δεν συνέβη ποτέ καθώς κάποια στιγμή έπιασαν τον πατέρα της για διακίνηση και πλαστογραφία. Η εξέλιξη ήταν αναμενόμενη… τον έβαλαν φυλακή!
Η μητέρα της από την άλλη προσπάθησε να βρει διάφορες δουλειές για να μεγαλώσει την κόρη της αξιοπρεπώς.  Δυστυχώς με τις λιγοστές γνώσεις που είχε σε συνάρτηση με το ρατσισμό που αντιμετώπισε σε μια νέα χώρα ως ξένη, τα χρήματα που μπορούσε να κερδίσει ήταν  λιγοστά…  κι αυτά από δουλειές πολύ κουραστικές όπως αυτή της καθαρίστριας ενώ ήδη αντιμετώπιζε και ένα σοβαρό θέμα υγείας το οποίο με τον καιρό θα χρειαζόταν επέμβαση  που σίγουρα θα κόστιζε αρκετά χρήματα.
Έτσι η Κάτια αποφάσισε με την ενηλικίωσή της να εργαστεί σε αυτό το μαγαζί ώστε να μπορέσει μια μέρα να αναλάβει τα έξοδα του χειρουργείου και ό,τι άλλο χρειαζόταν για να βοηθήσει τη μητέρα της.
« Ευχαριστώ Ιβάν… α, και δεν είμαι άκεφη… θα έπρεπε μετά από τόσο καιρό να με ξέρεις καλύτερα… Απλά αντικοινωνική…»
Η Εύα ήταν γνωστό ότι αυτοσαρκαζόταν συχνά.  Ίσως έτσι έκρυβε τη μοναχικότητα της και συνάμα έδειχνε το πόσο έξυπνη είναι. Το χιούμορ, η καλή αίσθηση του χιούμορ, αυτοσαρκασμού, λένε, χρειάζεται ένα πολύ καλό μυαλό. Ευτυχώς για εκείνη, το διέθετε. Την είχε βγάλει πολλές φορές από τη δύσκολη θέση, σώζοντάς την, την είχε βοηθήσει να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση που βόλευε, την είχε απεγκλωβίσει από στερεότυπα και προκαταλήψεις…
« Πειράζει που μου αρέσουν τα δύσκολα;»
« Πειράζει που σου αρέσω»
« Ναι, αλλά δεν πειράζει να προσπαθήσω>>
« ... πειράζει, αν αποτύχεις»
« ... εκτός αν δεν με φοβίζει η γεύση της ήττας»
Αφού πήρε το ποτό της κατευθύνθηκε προς τη σκηνή κάνοντας νεύμα στην Κάτια ότι θα πάει πάνω να ετοιμαστεί και εκείνη δίχως δεύτερη σκέψη αφήνει τα κορίτσια και τρέχει προς τις σκάλες που οδηγούσαν στα καμαρίνια.  Το φως στο διάδρομο τρεμόπαιζε.  Ένα μπλε φως υπό του οποίου φωσφορίζουν κάποια αντικείμενα,  άρχιζε να δίνει τη σειρά του σε ένα ημίφως που τώρα δύσκολα διακρίνεις πρόσωπα και λεπτομέρειες.  Το μόνο που έμοιαζε να ξεχωρίζει είναι το διακριτικό «exit» που φώτιζε κοντά στο ταβάνι και η σιλουέτα της Εύας που προχωρούσε στο διάδρομο.
« Δεν σταματάς ποτέ, έτσι;»
« Τί εννοείς; Καλησπέρα! Τρέχω συνέχεια και όλο προκύπτουν θέματα τα οποία πρέπει να λύσω»
« Τί να εννοώ ρε Εύα; νιώθεις ότι κάποιος τρέχει πίσω σου και ούτε καν κόβεις για να κοιτάξεις πίσω»
« Τί έπαθες; γιατί τέτοιο ύφος;»
« Εσύ;.. γιατί σκέτη καλησπέρα;»
« Κάτια τι συμβαίνει;»
« Σαν τί θες να συμβαίνει; Μπαίνεις στο μαγαζί, χαριεντίζεσαι με το μπάρμαν και μετά έρχεσαι μου κάνεις νόημα ότι ανεβαίνεις πάνω κι εγώ τρέχω σαν σκυλάκι πίσω σου ενώ εσύ δεν δίνεις καν σημασία»
«  Δεν σε κατάλαβα, συγγνώμη, έχω πολλά στο μυαλό μου»
« Αυτό είναι το πρόβλημα ότι δεν καταλαβαίνεις»
« Όχι Κάτια, εσύ δεν καταλαβαίνεις… και αν πιστεύεις πως το να κάνω πλάκα με τον Ιβάν σημαίνει ότι τον γουστάρω τότε δεν ξέρεις τι σου γίνεται.»
Οι τόνοι είχαν ανέβει και από τις δύο πλευρές. Επικρατούσε ένταση...
« Μη μου μιλάς έτσι. μη με κάνεις να νιώθω σαν την γκόμενα που ζήλεψε παράφορα…»
« Αφού δεν ζήλεψες, τότε ως προς τι όλο αυτό;… γιατί γκόμενα μου σίγουρα δεν είσαι… και ούτε και πρόκειται να γίνεις ποτέ.»
Η  Κάτια σαστίζει, κοκκινίζει και γεμάτη θυμό σφίγγει τις γροθιές της… όπως πάει να γυρίσει την πλάτη βουρκώνει και ξεκινά να απομακρύνεται.
« ... περίμενε»… Την προλαβαίνει τρέχοντας η Εύα, περνάει γρήγορα, απότομα το χέρι της πίσω από τη μέση ώστε να την πιάσει καλά και τη γυρνάει βίαια προς την πλευρά της.
Τα πρόσωπά τους τώρα γεμάτα ένταση βρίσκονται χιλιοστά μακριά το ένα από το άλλο… τα μάτια τους έχουν πετάξει φλόγες που θα νόμιζε κανείς ότι φώτισαν ολόκληρο δωμάτιο. Ο χρόνος έχει σταματήσει, οι δυο τους τώρα είναι πιο κοντά από ποτέ. Η Κάτια προσπαθεί κάτι να ξεστομίσει αλλά την προλαβαίνει η Εύα και την ακινητοποιεί. Τα χείλη τους ενώνονται και χωρίς δεύτερη σκέψη έχουν βρεθεί μέσα στο καμαρίνι κλειδώνοντας την πόρτα πίσω τους ενώ οι ανάσες τους αρχίζουν πια να βαραίνουν και να γίνονται πιο γρήγορες.