Καθ' όλη τη διάρκεια του γυρισμού προς το σπίτι, η Εύα σκεφτόταν εκείνο το φιλί που τόσο θέλησε μα συγκράτησε. Ένιωθε να την καίνε τα χείλη της λες και η φωτιά της Κάτιας ήδη την είχε τυλίξει. Το σώμα αδυνατούσε πια να κρατήσει κάθε άμυνα. Είχε φαντασιωθεί άπειρες φορές την ίδια να ικανοποιεί τη γυναίκα που στεκόταν δίπλα της. Αηδίαζε στην ιδέα του ότι κάποιος άλλος την αγγίζει… ήθελε να την κάνει δική της και να αφουγκράζεται κάθε ανάσα της… ιδίως εκείνες που αρχίζουν να γίνονται πιο δυνατές… πιο γρήγορες. Κάθε λεπτό που περνούσε μετρούσε ηδονές! Ήταν επιτακτική ανάγκη να τη νιώσει.
  Στο σπίτι άνοιξε θερμοσίφωνα, περίμενε να ζεσταθεί το νερό και στο μεταξύ μαγείρεψε κάτι πρόχειρο. Σίγουρα η μαγειρική δεν ήταν το φόρτε της. Έβαλε απαλή μουσική, τζαζ, την αγαπημένη της, καθώς πάντα έλεγε ότι αυτό το είδος τη συνεπαίρνει, άνοιξε ένα μπουκάλι κρασί και κέρασε τον εαυτό της. Έμεινε με τα εσώρουχα… είχε μάθει να νιώθει πολύ άνετα με το σώμα της, όχι μόνο γιατί η ίδια ήταν καλλίγραμμη και όμορφη αλλά επειδή πίστευε πως η γύμνια είναι μια μορφή αλήθειας… που λάτρευε, ένα αίσθημα απελευθέρωσης και μια αποδοχή του εαυτού. Ένα υπέροχο, νεανικό, αψεγάδιαστο κορμί με γυναικείες καμπύλες που ήταν έτοιμο να υποταχθεί και να κυριαρχήσει ταυτόχρονα το καυτό σώμα της Κάτιας.
  Η Εύα κάπου κάπου συνηθίζει να γράφει κάτι στιχάκια, αποφθέγματα, ποιήματα φιλοσοφίες… στάθηκε γυμνή λοιπόν κρατώντας το ποτήρι με το κόκκινο κρασί πάνω από κάτι ανακατεμένα χαρτιά που βρίσκονταν πάνω στο χαμηλό τραπεζάκι του σαλονιού… ίσα ίσα λικνιζόταν στο άκουσμα της μουσικής! Ο ήλιος πια έδυε για τα καλά και το φως άρχισε να χάνεται από το σπίτι καθώς παιχνίδιζαν οι τελευταίες ακτίνες με τη λευκή σατέν κουρτίνα της… και το βλέμμα της είχε πέσει πάνω σε ένα γραπτό της:
« Η γυναίκα είναι ένας ολόκληρος, ολοκαίνουριος πολιτισμός, μια θρησκεία ολότελα ενδιαφέρουσα γεμάτη σύμβολα και συμβολισμούς, γεμάτη μυστήρια, πάθη… και εσύ σαν έτοιμος να κυριαρχήσεις, ανακαλύπτεις και μυήσαι στη ‘μαγεία’ στη δίνη της! Αφήνεσαι να σε συνεπάρει. Σαν ένα παιχνίδι εξουσίας, δύναμης, κυριαρχίας που δεν θες μόνιμα να νικάς… μια ιδιόμορφη μορφή «μαζοχισμού» και άλλοτε «σαδισμού» αλλά με την καλή έννοια… ένα παιχνίδι που ο θύτης και το θύμα εναλλάσσονται, οι ρόλοι γίνονται αποδεκτοί και οι κανόνες απαραίτητοι για να μπορούν να καταπατηθούν, να σπάσουν και να παίρνει έτσι μεγαλύτερη αξία η τιμωρία… η γλυκιά εκείνη τιμωρία που περιμένεις πως και πώς… γυναίκα, η πλανεύτρα των ενηλίκων!»
  Ξαφνικά ακούγεται το ξυπνητήρι της που της υπενθυμίζει πως ήρθε η ώρα να μπει στο μπάνιο, να απολαύσει το λουτρό της και έπειτα να ετοιμαστεί για να πάει στη δουλειά. Ακόμα ένα βράδυ… όμως ο χρόνος μετρούσε πια αντίστροφα!
  Οι ώρες τελικά περνούσαν πολύ πιο γρήγορα τώρα που στο μυαλό της είχε την Κάτια. Ήθελε να τελειώσουν όλα, να την αποτραβήξει από τη νύχτα και να της χαρίσει το όνειρο… ήθελε να καταφέρει να της κάνει ένα δώρο, ένα πολύτιμο δώρο… κάτι που θα είχε πραγματική αξία, κάτι ουσιαστικό…κάτι που μένει…αντέχει στο χρόνο και στη φθορά… ήθελε να τη σπουδάσει, να τη στείλει να γίνει αρχιτέκτονας και μαζί να θέσουν τα θεμέλια μιας γερής σχέσης, ενός πολυτελούς οικοδομήματος σμιλεμένου με αγάπη και αυτοθυσία.