Μέχρι να τελειώσουν τον καφέ η Εύα είχε ήδη μάθει πολλά για την Κάτια, πράγματα απλά, όνειρα που έκανε αλλά δεν είχε μοιραστεί πιο πριν… για παράδειγμα ότι ήθελε να σπουδάσει αρχιτεκτονική. Ήταν καλή μαθήτρια όμως όταν αναγκάστηκε να φύγει από τη χώρα της εγκατέλειψε το όνειρο των σπουδών. Εξήγησε με κάθε λεπτομέρεια στην Εύα γιατί την τραβούσε τόσο πολύ η αρχιτεκτονική. Η Εύα την παρακολουθούσε με θαυμασμό και περίμενε κάθε νέα πληροφορία που ξεστομίζει, όπως ένα παιδί την επόμενη σκηνή του παραμυθιού.
  « Η αρχιτεκτονική», έλεγε η Κάτια « είναι μαγεία. Σκέψου ότι δομείς, δίνεις μορφή στο όνειρο κάποιου, πραγματοποιείς το όραμα του.. δίνεις σάρκα σε κάτι άυλο, σε μια απλή ιδέα που στο τέλος γίνεται οικοδόμημα».
  Εκείνη τη στιγμή τη διακόπτει γεμάτη δέος η Εύα: « Η αρχιτεκτονική θα μπορούσε να είναι ένας μαγικός καθρέφτης της κοινωνίας. Τί είναι η κοινωνία; ένα σαθρό οικοδόμημα που περιμένει αρχιτέκτονες για να το δομήσουν, να του δώσουν σχήμα, μορφή, όραμα, σκοπό».
« Σωστά», της απαντά η Κάτια με φλόγα στο βλέμμα.. « Άλλωστε η αρχιτεκτονική συνθέτει επιμέρους γνώσεις από τις επιστήμες των μηχανικών, των καλών τεχνών καθώς και από τις ανθρωπιστικές επιστήμες. Τέχνη και επιστήμη συναντούν και καλύπτουν τις ανθρώπινες ανάγκες».
Αρχιτέκτων (=αρχι+τέκτων) όπου ‘αρχι’ σημαίνει Επικεφαλής και τέκτων (από τη λέξη τίκτω) που σημαίνει δημιουργώ, παράγω. Εν ολίγοις ο πρώτος που δημιουργεί, ο εμπνευστής, ένας λόγιος- μορφωμένος που κάνει την ιδέα του πράξη και το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό με βάση τις ανάγκες του ανθρώπου.
  Η σπίθα στο βλέμμα δεν έλεγε να σβήσει. Μόλις είχαν βρει ένα κοινό τους ενδιαφέρον, μια κοινή αγάπη, ένα πάθος που θα τις κρατούσε ενωμένες ως το τέλος… ακόμα και αν η Κάτια ακόμα δεν μπορούσε να δει τη συνολική εικόνα του παζλ. Μόλις είχε δοθεί το έναυσμα όμως στην Εύα για να καταστρώσει ένα καλοπροαίρετο σχέδιο γεμάτο προσφορά και αγάπη.
« Δεν είναι ποτέ αργά να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα ομορφιά μου… κι εσύ το αξίζεις με το παραπάνω», είπε η Εύα και σηκώθηκε από το τραπέζι εμφανώς συγκινημένη, αποφασισμένη να πραγματοποιήσει το όνειρο της Κάτιας της.
  Ήταν η πρώτη φορά που η Εύα χρησιμοποίησε ένα κοσμητικό επίθετο για την Κάτια προσθέτοντας δίπλα και την κτητική αντωνυμία «μου», όχι με την έννοια της κτητικότητας … Ίσως την ένιωθε πια τόσο κοντά της, τόσο «δική» της, τόσο μέρος της ευτυχίας της… και η Κάτια το πρόσεξε. Σάστισε για δευτερόλεπτα, χαμογέλασε και την χάιδεψε στη μέση καθώς σηκώνονταν από τη θέση τους δείχνοντάς της και υποδηλώντας ότι τα αισθήματα είναι αμοιβαία.
  Τελικά ίσως να υπήρχε φως στο τέλος αυτού του τούνελ για τις δύο κοπέλες παρά τις αντιξοότητες του σκοταδιού που είχαν κάνει δεύτερο δέρμα τους!