Ώρα 22:00 μμ. Κάθε βράδυ η ίδια διαδικασία. Να σηκωθεί από το κρεβάτι, να κάνει ένα μπάνιο, να φάει κάτι πρόχειρο, αν είχε μαγειρέψει (από τα λίγα που ήξερε να φτιάχνει), να ντυθεί αισθησιακά, να βαφτεί ελαφρώς και να φύγει για δουλειά. Δεν ξεχνούσε ποτέ να πάρει το χαμόγελό της μαζί’ ακόμα και τις μέρες-νύχτες που ήταν ανυπόφορες. Αυτό όμως δεν έπρεπε να το καταλάβει κανείς.
  Η Εύα σπούδαζε Νομική. Θα μπορούσε να έχει πάρει το πτυχίο της αλλά είχε καθυστερήσει. Μια εξαιρετική μαθήτρια στα σχολικά χρόνια και μια φιλόδοξη φοιτήτρια...Ο δρόμος πια της ανοιγόταν φαρδύς πλατύς στα πόδια της και έπρεπε να τρέχει προς ολοταχώς στα δικαστήρια για να χυθεί σαν το λιοντάρι στην δικαστική αρένα...τόσο ήταν το πάθος της. Ένα φλογερό ταπεραμέντο σε συνδυασμό με τις πνευματικές ικανότητες που ακόμα και οι καθηγητές της δε μπορούσαν να παραβλέψουν. Το έβρισκε πάντα τόσο δελεαστικό να υπερασπίζεται και να μάχεται για το δίκαιο. Μάλιστα συχνά τη θυμάμαι να λέει: « θα προτιμούσα να χάσω μια δίκη, παρά να χάσω το δίκιο μου». Έβρισκε δικαιολογητικά ακόμα κι εκεί που το άδικο ούρλιαζε. Γεννημένη να παλεύει με την αδικία. Θαρρείς πως υπήρχε λόγος. Σίγουρα από κάπου αντλούσε αυτή τη δύναμη...
  Την έχω χάσει εδώ και τρεις μέρες. Η Εύα κάθε μέρα θα με έβλεπε ή αν δε δουλεύαμε μαζί, θα μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Δεν είχε πολλούς φίλους. Για την ακρίβεια, δεν είχε φίλους. Τα βιβλία ήταν η συντροφιά της και ο κόσμος στον οποίο έβρισκε μέσα τον εαυτό της. Πίστευε πως ανήκει σε μια άλλη εποχή, πως τα βιβλία έχουν αυτό που δεν έχουν οι άνθρωποι...αλήθειες. Ακόμα και τα παραμύθια είχαν μια αλήθεια, ένα βαθύτερο μήνυμα και νόημα...ένα καλό μάθημα. Βέβαια είχε βρει και ένα κοινό σημείο ανάμεσα στα βιβλία της και στον κόσμο ‘’μην κρίνεις από το εξώφυλλο’’. Εμένα μου είχε αδυναμία. Αφού πολλές φορές με την αγάπη που μου έδειχνε, απορούσα κι εγώ η ίδια τί σημαίνω για εκείνη ή πώς με είχε τιτλοφορήσει στο μυαλό της. Φαντάζω άραγε σαν τη μικρή της αδερφή; Θυμάμαι μια φορά που ανέφερε τη λέξη οικογένεια ενώ πίναμε ένα κόκκινο κρασί στο σπίτι της καθισμένες στο παχύ, μαύρο, χνουδωτό,απαλό χαλί του σαλονιού της με πλάτη στον  άσπρο, δερμάτινο καναπέ της και μόλις το συνειδητοποίησε άλλαξε συζήτηση. Δε μιλούσε ποτέ για τα μέλη της οικογένειάς της. Το μικρό σπιτάκι που διατηρούσε ήταν πανέμορφο, απλό χωρίς πολλά διακοσμητικά (για να μη χρειάζεται να παιδεύεται στο ξεσκόνισμα), με πολύ ωραία έπιπλα και έντονο αισθησιασμό...ένας αντικατοπτρισμός του εαυτού της.
   Φοβερό μυαλό, τόσο ιδιαίτερο, πολύπλοκο, αναλυτικό... λες και με λεπτή χειρουργική προσπαθούσε να φέρει στη ζωή ξανά την κάθε στιγμή’ με απόλυτη προσοχή στις λεπτομέρειες. Κι όταν πάσχιζε να μάθει κάτι σε κάποιον δεν επέβαλε τη γνώμη της...είχε υιοθετήσει όπως μου έλεγε συνήθως τη μέθοδο του Σωκράτη, τη μαιευτική. Σαν τη γυναίκα που σε βοηθά να ξεγεννήσεις, να φέρεις στον κόσμο τη δική σου θεωρία. Εγώ πάλι, σε αντίθεση με εκείνη ουδεμία σχέση είχα με τη φιλοσοφία.
  Στη δουλειά την Παρασκευή έδειχνε πολύ κεφάτη. Μας έλεγε ότι είναι ευτυχισμένη γιατί πλέον υπάρχει στη ζωή της η αλήθεια και η αγάπη. Τα περισσότερα κορίτσια δε μπορούσαν εύκολα να την κατανοήσουν’ όπως μου είχε πει κι εμένα ‘’είναι θέμα επιπέδου’’. Όμως τη συμπαθούσαν πολύ και πάντα την άκουγαν και την εμπιστεύονταν. Αλλά, και η Εύα ποτέ δεν έφερνε κάποιον σε δύσκολη θέση επειδή η ίδια θεωρούνταν μορφωμένη. Άλλωστε πολλές φορές προσποιούνταν τη χαζή ή την αγαθή. ‘’βολεύει’’ λέει σε ορισμένες καταστάσεις. Θεωρούσε τυχερούς, ήρεμους κι ευτυχισμένους τους ανθρώπους που δεν πολυκοιτούν τις λεπτομέρειες. Φαινόταν τόσο σίγουρη όταν το έλεγε, θαρρείς και κάτι γνώριζε παραπάνω.
  Δούλευε πολύ και σκληρά από όταν τελείωσε το σχολείο. Ήδη στα 18 της μετρούσε μια υπερκόπωση και μερικές κρίσεις πανικού που είχε ‘’παντρευτεί’’ από το λύκειο. Πάλευε να νικήσει το εσωτερικό της άγχος. Απορώ τί μπορεί να έχει περάσει μια τόσο όμορφη, καλή και γεμάτη γνώσεις κοπέλα από μια ευκατάστατη οικογένεια που να την οδηγεί σε επιλογές πέραν των δικαστηρίων. Όμως δεν ανοιγόταν εύκολα, απέφευγε οικογενειακά θέματα ή αναφορές στα πολύ παιδικά χρόνια που με δυσκολία, όπως έλεγε, θυμόταν ή συζητήσεις για δύσκολες καταστάσεις. Προτιμούσε να μιλά για χλιαρούς έρωτες ή συγκινήσεις περιορισμένου χρόνου. ‘’Τα συναισθήματά μου μοιάζουν με ελλειπτικές προτάσεις σε ασύνδετο σχήμα’’, έλεγε. Πολλοί λίγοι άνθρωποι θα μπορούσαν να αποκωδικοποιήσουν την ψυχή της  Εύας και κυρίως το μυαλό της’ όλα εκεί ερμητικά κλειστά!
   Μάλλον κάποιον ή κάποια είχε γνωρίσει τελευταία και ήταν ενθουσιασμένη. Πιθανολογώ πως θα του αρέσουν επίσης τα ταξίδια όπως στην Εύα, να διαβάζει ή να γράφει βιβλία, να συζητά με τις ώρες, να μπορεί να ακούει τους άλλους και σίγουρα να παρατηρεί λεπτομέρειες. Ίσως να ήταν κάποιος πολύ εργατικός με όνειρα χωρίς αυτό να σημαίνει και απαραίτητα ρομαντικός. Άλλωστε η Εύα  δεν πίστευε στο ρομαντισμό παρά μόνο στο ρεαλισμό και στον άνθρωπο. Ούτε καν στο φύλο... Δεν έκανε διακρίσεις, δεν ήταν ρατσίστρια. Μα πώς θα μπορούσε κιόλας; Ένας άνθρωπος με ανοιχτούς πνευματικά ορίζοντες δε γίνεται να είναι ρατσιστής. Ρατσιστές είναι οι κλειστόμυαλοι, αυτοί που δεν έχουν παιδεία και μόρφωση. Η Εύα ήταν εναλλακτικός τύπος και υπέρ της διαφορετικότητας. Σε αυτό νομίζω συνέβαλε και η νύχτα. Η δουλειά μας στη νύχτα δεν αφήνει περιθώρια για πολλά κλισέ και ταμπού.
  Η Εύα ήθελε να ζει γεμάτες, δυνατές στιγμές. Το πάθος, ο παρορμητισμός, η δοτικότητα και η ζωντάνια ήταν το μότο της. Όχι ότι δεν υπήρχαν στιγμές που χανόταν και κλεινόταν στο καβούκι της... από στιγμές μέχρι μέρες ολόκληρες για την ακρίβεια. Όσο κοινωνική άλλο τόσο απόκοσμη γινόταν. Λες και η γεμάτη φως φύση της, πνιγόταν σε βαθύ, πυκνό σκοτάδι. Παρ’ όλα αυτά εμείς είχαμε βρει έναν δικό μας κώδικα επικοινωνίας. Έτσι, δε μπορούσε να κρυφτεί η μια από την άλλη, αλλά ούτε και ήθελε. Χρειαζόμουν την Εύα κι η Εύα εμένα.
  Όμως τώρα ανησυχώ... Πού είναι; Τί να κάνει; Ποιο δαίμονα πήρε πάλι αγκαλιά; Ή μήπως κάτι άλλο της συμβαίνει; Είναι κι αυτός ο φαύλος κύκλος της νύχτας που δεν κλείνει ποτέ...που όσο πιστεύεις πως οδεύεις προς την επιφάνεια, τόσο πιο μέσα βυθίζεσαι ξεχνώντας το δρόμο για την έξοδο...που όσα ζεις και βλέπεις, για άλλα τόσα αναγκάζεσαι να δώσεις όρκους σιωπής. Ένα αέναο καταστροφικό παιχνίδι στη διάρκεια του οποίου οι ρόλοι εναλλάσσονται απερίγραπτα γρήγορα...άλλοτε θύτης, άλλοτε θύμα...και αυτό φτάνει να γίνεται εξάρτηση, δέρμα σου, ανάγκη σου για να ικανοποιηθείς. Σα να ερωτεύεται κανείς το σαδιστή- βασανιστή του.

Να δεις πως το έλεγε η Εύα....σύνδρομο της Στοκχόλμης!