Τι υπέροχη νύχτα...
Τόσο σκοτεινή και κρύα.
Οτι πρέπει για μένα...

Η φωνή μου δεν ακούγετε
Ο αέρας λιγοστεύει
Οι δαίμονες ουρλιάζουν

Πρέπει να φύγω...
Πρέπει να πάω...

Πρέπει να σωθώ να μην ξανά νιώσω ποτέ τόν πόνο μέσα μου...

Να ξεχάσω...

Καθώς κλείνω τα μάτια μου καταλαβαίνω ενα πράγμα που έπρεπε να καταλάβω απο την αρχή...

Η ζωή δεν είναι γεμάτη χαρές
Ολοι θα φύγουν και θα μείνεις μονος σου ...
Περιμένοντας το μόνο πράγμα που μπορεί να σε λυτρώσει...
Την μόνη ευκαιρία για να μετανιώσεις...
Την τιμωρία σου...

(....)

Ζέστη πολύ ζέστη...
Και τα πάντα μαύρα και κόκκινα...

Κάποιος η μάλλον κάτι με πλησιάζει...
Δεν μπορώ να διακρίνω τι ακριβώς ειναι...

Ενά αίσθημα φόβου με κατακλύζει...
Θέλω να τρέξω μα δεν μπορώ...

Φοβάμαι οτι τα πόδια μου θα με προδώσουν...

Καθώς με πλησιάζει φοβάμαι ακόμα ποιό πολύ...

"Οχι οχι!
Φύγε μακριά μού!
Είπα οχι μην έρχεσαι!!
Σταμάτα! Γιατί στό διάολο δεν με ακούς;
Φύγε μην με πλησιάζεις... "

Βρισκόμαστε πλέον πρόσωπο με πρόσωπο...
Κάτι μου λέει, κατι μου ψιθυρίζει...
Τρομαχτική και σκοτεινή η φωνή του...

Με κοιτά βαθειά μέσα στα μάτια...
Λες και προσπαθεί να μου ξεριζώσει τα σώθηκα με την μάτια του μόνο...

Πόνος...
Πολύς πόνος...
Το κρανίο μου έτοιμο να σπάσει...
Και το στόμα μου φτύνει αίμα...

Δεν μπορώ να αναπνεύσω...
Το αίμα μου με πνίγει...
Το κεφάλι μου είναι έτοιμο να σπάσει...

Πέφτω κάτω και δεν ξανά σηκώνομαι...
Το μόνο που βλέπω τώρα είναι η θολή φιγούρα του...

Κλείνω τα μάτια μου και περιμένω τον θάνατο...

[......]

Κρύο...
Πολύ κρύο...
Νιώθω κρύο...

(Αρα δεν Πέθανα ακόμα...
Ακόμα είμαι εδώ...)

Χιόνι....
Το κρύο ειναι χιόνι...

Τόσο αγνό και άσπρο...
Χιόνι...

Το λατρεύω το χιόνι...
Μου θυμίζει την αγνή ζωη που έχασα...
Την ζωή που άφησα πίσω μου...

Και την ζωή που έκανα...
Που τώρα είμαι έτοιμη να πληρώσω...

Καθώς ανοίγω τα μάτια μου βλέπω πως αυτό στέκεται ακόμα απο πάνω μου...

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω καλά, αλλά νομίζω πως είναι άνθρωπος η κάτι με ανθρώπινη μορφή...

Καθώς η όραση μου αρχίζει να καθαρίζει βλέπω πώς όντως είναι κάτι ανθρώπινο και μοιάζει πολύ με άντρα...

Σηκώνομαι σιγά σιγά...

Αυτός είναι απέναντι μου και με παρακολουθεί...

Με περιμένει μέχρι να μπορέσω να σταθώ...

Αλλά δεν μπορώ...
Πέφτω κάτω...

Δεν είμαι ικανή να στηριχθω στα πόδια μου...

"Κχμχα"

Γέλιο...
Ακούω το μισό γέλιο του...
Είναι ένας ήχος μεταξύ γλυκού και πηκρου ...

Τον παρατηρώ που προσπαθεί να το κρύψει βάζοντας την γροθιά του μπροστά στο πρόσωπο του...

Φοράει μια άσπρη σαν το Χιόνι που πέφτει τώρα ζακέτα...
Το πρόσωπό του δεν φαίνεται καλά και το μόνο που μπορώ να δω είναι τα έντονα πράσινα μάτια του...
Και μια τούφα μαύρα μαλλιά μπροστά τους...

Είναι ψηλός και δυνατός...

Τρομαχτικος στην όψη...

Με κοιτάζει σαν να περιμένει κάτι απο μενα...
Κάτι το οποίο ξέρει οτι δεν θα έρθει ποτέ...

Με περιμένει υπομονετικά καθώς τον σκαναρω με το βλέμμα μου...

Τον κοιτάω απο πάνω μέχρι κάτω και ξανά, συναντάω την έντονη και πιεστική μάτια του που είναι σαν να μου λέει άντε...

Μόλις τον κοιτάζω τρανταζωμαι λιγο και κοκκινίζω...
Είναι το μόνο συναίσθημα που μπορώ να κάνω πλέων...
Γυρίζω απο τα δεξιά μου προσπαθώντας να κρυφτώ πίσω απο τα καφέ κόκκινα μαλλιά μου...

"Τι γελάς εσυ τώρα; είναι αστείο;; "
Του λέω...

Αυτός σαν να το σκέφτεται για λίγο δεν μιλάει...

Οσπου...

"Ισως και να είναι αστείο, και γελοίο μαζί... "

Καθώς το λέει ξεφυσάει και κοιτάει πρός τα δεξιά του...

"Συγγνώμη? Πως μιλάς έτσι? Με ξέρεις? Είμαστε φίλοι και μου μιλάς ετσι? "

Αισθάνομαι τον θυμό μου να με αγκαλιάζει λίγο λιγο...
Και αρχίζω να ανησυχώ...
Δεν πρέπει να βγώ εκτός ελέγχου...
Δεν θέλω να του κάνω κακό...

"Χα... "
Ξεφυσάει και ένα σύννεφο χνωτου βγαίνει απο το στόμα του...
Σαν να βαριέται πολυ που βρίσκεται εδω...
Σαν να μην θέλει να είναι μαζί μου...
Σαν να θέλει να με διώξει...
Βάζει τα χέρια του στίς τσέπες του και γύρνα την μάτια του σε μένα...

"Ευτυχώς οχι... "
Μου λέει με ήσυχη και βαριεστημένη φωνή...

Οχι οχι...
Δεν έπρεπε...
Δεν έπρεπε να το πει αυτό...
Δεν ήξερε...

Καθώς ακούω την απάντηση του ο θυμός με χτυπάει κατακούτελα...

Αισθάνομαι τον δαίμονα μου να με αγκαλιάζει και να πέρνει το σώμα μου...
Να με κυριεύει...

Οχι...
Οχι τρέξε να σωθείς...
Τρέξε...

(...)
Σηκώνομαι αργά όρθια...
Και στέκομαι γερά στα πόδια μου.

Νιώθω δύναμη να ρέει στο σώμα μου.
Και τρέλα να εξαπλώνεται στο μυαλό μου.

Μια αβάσταχτη επιθυμία για θάνατο με κυριεύει.

Γυρνάω αργά αργά πρός το μέρος του.

Εκείνος είναι χαλαρός και άπραγος.
Με κοιτάζει πίσω.
Με αυτό το αλαζονικό και χαλαρό ύφος του.

Τρελένομαι!
Δεν με κοιτάζει κανείς έτσι εμένα.

Ούτε όταν έκανα λάθη και κρινωμουν για αυτά.

Ποτε.
Ποτε δν θα με κοιτάξει κανείς έτσι.

Οι κόρες των ματιών μου διαστέλλονται.
Και με γρήγορη ταχύτητα ορμαω πάνω του.

Αυτός σαν να το περίμενε άρχισε να πολεμάει.

Στην αρχή ξαφνιάστηκα αλλά δεν πτοήθηκα.
Ηταν ίδη αργά και τώρα το μόνο που μπορούσε να με σταματήσει ήταν η ίδια η ψυχραιμία μου που δεν θα ερχόταν νωρίς.

Αρχισα να τον χτυπάω με μπουνιές και μπορώ να πω πως ήταν πολύ καλός στο να με αποφεύγει και να με εξαγριώνει ταυτόχρονα.

Αλλά δεν ήξερε με ποιόν τα βάζει.

Του έδωσα μια παραπλανητική μπουνιά στήν κοιλιά και μετά μια δυνατή κλοτσιά στο πίσω μέρος του ποδιού του.

Αυτό τον ξάπλωσε κάτω και εγω βρήκα την ευκαρία να ανέβω πάνω του.

Τον έπιασα απο το λαιμό και άρχισα να σφίγγω.
Μόνο μια λέξη πλέων ακουγόταν στο κεφάλι μου.
Θάνατος θάνατο θάνατος...

Ενιωθα την ανάσα του να λιγοστεύει.
Να σπαρταραει για μια ανάσα.

Αλλά ξαφνικά μια δέσμη φωτός με τύφλωσε και πετάχτηκα μακριά του.

Πλέων τον είχα αφήσει και είμουν αντικριστά του.

Αυτός χαλαρός λες και δεν κόντεψα να τον πνίξω πρίν λιγο.

Με κοιτάζει και μου λέει.
"Εφόσον έτσι το θέλεις ας γίνει "

Και εξαφανίζεται απο το οπτικό μου πεδίο.

Χα! Δεν ξέρει όμως με ποιόν τα έβαλε.
Ξέρω πολύ καλά τι θα κάνει.

Ετσι όπως είμαι όρθια κλείνω τα μάτια μου και αφουγκράζομαι...

Βήματα...
Βαριά βήματα...

Πίσω μου...
Δέκα
Εννιά
Οχτώ
Εφτα
Εξι
Πέντε
Τέσσερα
....

Χα! Σε βρήκα...