Τραγούδι:

Danny Ocean - Me Rehúso

Εδώ και δύο μέρες είμαι κλεισμένη στο σπίτι μου, χωρίς να έχω επαφή με κανένα. Το κινητό μου και οποιαδήποτε άλλη συσκευή επικοινωνίας απλά δεν υπάρχει, η μόνη μου διέξοδος είναι η τηλεόραση όπου περνάω κι το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας.

Κάθε βράδυ με επισκέπτεται ο Τζαξ φέρνοντας μου τα απαραίτητα και πάντα εγώ ήμουν κλειδωμένη στο δωμάτιο μου. Κάμερες ήταν τοποθετημένες παντού στο σπίτι ενώ κάθε μισή ώρα ένας γεροδεμένος άντρας με έλεγχε. Έπρεπε να βρω κάποιον τρόπο να πάρω τηλέφωνο την αστυνομία...όμως εν είχα καμία απολύτως ιδέα για το πώς θα το κατάφερνα αυτό.

Την στιγμή που σηκωνόμουν από τον καναπέ μου για να πάω στο μπάνιο άνοιξε η πόρτα και μπροστά μου εμφανίστηκε ο δικηγόρος της πλάκας. Του χάρισα ένα χαμόγελο γεμάτο ειρωνεία και συνέχισα να περπατάω.

«Περίμενε!» άκουσα την ενοχλητική του φωνή στα αυτιά μου. Σταμάτησα δίχως να γυρίσω να τον κοιτάξω. «Θα σε βοηθήσω να ξεφύγεις.» 

Μόλις άκουσα αυτά του τα λόγια ξέσπασα σε τρανταχτά γέλια. Πόσο γελιο θα μπορούσε να γίνει ένα άτομο? «Να μου λείπει η "βοήθεια" σου.» απάντησα στο τέλος λίγο πριν κλείσω την πόρτα του μπάνιου πίσω μου.

Θεέ μου πόσο χαμηλά θα μπορούσε να πέσει αυτό το άτομο?

Καθώς το νερό κυλούσε πάνω στο σώμα μου, μου ήρθε μια ιδέα. Οι φύλακες ήταν η λύση...και ήξερα ακριβώς τι έπρεπε να κάνω χωρίς να πέσω χαμηλά φυσικά. Εχω και μια αξιοπρέπεια ως γυναίκα την οποία δεν καταπατά κανείς.

χωρίς να χάσω χρόνο, αφου βεβαιώθηκα πως είμαι μόνη στο σπίτι, έτρεξα μέχρι στο δωμάτιο μου για να ετοιμαστώ. Βρήκα το αγαπημένο μου λευκό σορτσάκι και μια  απλή μπλε? μπλούζα.

Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και αφού βεβαιώθηκα πως το αποτέλεσμα ήταν ωραίο πήγα προς την κουζίνα. Η ώρα ήταν μια οπότε είχα γύρω στο σαραντάλεπτο με μισάωρο για να ετοιμάσω ένα γεύμα για εμένα και τον...νεαρό.

Μόλις η πόρτα άνοιξε βγήκα από την κουζίνα και πήγα προς το μέρος του.

«Θα πρέπει..να πεινάτε...τόσες ώρες όρθιος...θέλετε να μου κάνετε παρέα?»

Είδα το βλέμμα του να περιπλανιέται πάνω στο σώμα μου, δεν έδωσα σημασία.

«Λοιπόν?» τον ρώτησα συνεχίζοντας να χαμογελάω.

«Για λίγο...δεν νομίζω να πειράξει το αφεντικό..» μου απάντησε καθώς έμπαινε μέσα στο σπίτι μου. Του χαμογέλασα ρωτώντας τον ποιό είναι το αφεντικό όμως η ερώτηση μου έμεινε αναπάντητη. 

Καθώς τρώγαμε και μιλούσαμε το μάτι μου έπεσε πάνω στο κινητό του που βρισκόταν πάνω στο τραπέζι. Ωωωω λάθος επιλογή έκανες φίλε μου να το αφήσεις εκεί.

«Θέλεις μήπως να σου βάλω λίγο κρασί?» τον ρώτησα και ως απάντηση έλαβα ένα μουγκριτο. 

Καθώς του έβαζα στο ποτήρι του λίγο κρασί "καταλάθος" μου χύθηκε πάνω του.

«Ω θεέ μου συγγνώμη! Πάνε να πλυθείς στο μπάνιο!» του είπα καθώς προσπαθούσα να καθαρίσω το μαύρο του πουκάμισο.

Μόλις είδα την πόρτα του μπάνιου να κλείνει άρπαξα το κινητό και αφού είδα πως δεν είχε κωδικό το έβαλα στο αθόρυβο και το έκρυψα σε ένα βάζο δίπλα μου.    

«Χίλια συγγνώμη για το πουκάμισο...»

«Δεν υπάρχει πρόβλημα. Το φαγητό ήταν πολύ ωραίο το ίδιο και η παρέα σου όμως πρέπει να γυρίσω στην δουλειά μου.»

«Ναι...φυσικά μην σε κρατάω τα λέμε αύριο! Αν φυσικά θέλεις και εσύ.» του απάντησα συνοδεύοντας τον ως την πόρτα.

Αφού έκλεισε η πόρτα έτρεξα προς το βάζο βγάζοντας το κινητό από εκεί. Κάπου είχα περασμένο τον αριθμό του Στέφανου άλλα δεν θυμάμαι που έχω βάλει το μπλοκάκι, είναι ο μόνος που μπορώ να πάρω τηλέφωνο. Αν πάρω την αστυνομία το πιο πιθανό να με βγάλουν πάλι τρελή.

Άρχισα να πετάω όλα τα πράγματα στο πάτωμα ενώ προσπαθούσα να βρω το μπλοκάκι. Είχα μόλις μισή ώρα για να το βρω. Κάθε συρτάρι και ντουλάπα σε σαλόνι και κουζίνα ήταν ένα χάλι. έτρεξα στο δωμάτιο μου, κλείδωσα την πόρτα και έβαλα ότι πιο βαρύ μπορούσα να μετακινήσω πίσω της. Αρχισα να πετάω όλα μου τα ρούχα απο την ντουλάπα, όταν επιτέλους βρήκα το κόκκινο μπλοκάκι μου. Με τρεμάμενα χέρια από τον φόβο μου πως όταν το ανακαλύψουν το πιο πιθανό είναι να με βρουν νεκρή την επόμενη μέρα σε κάποιο χαντάκι, ξεφύλλιζα το τετράδιο ψάχνοντας τον αριθμό του.

Πληκτρολόγησα τον αριθμό του κάνοντας προσευχές να μην τον έχει αλλάξει τώρα που είναι στην Αμερική.

«Yes?» άκουσα την φωνή του ενώ μέσα μου άρχισα να πανυγηρίζω

«ΣΤΕΦΑΝΕ ΈΛΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΑΙ ΠΑΡΕ ΜΕ ΑΠΟ ΕΔΩ! ΦΕΡΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΒΡΕΣ ΑΛΛΟΝ ΔΙΚΗΓΟΡΟ ΟΧΙ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ?»

«Τι έγινε Δάφνη?» 

Δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάγουλα μου όταν χτύποι και φωνές ακούγονταν έξω από το δωμάτιο μου.

«ΣΤΕΦΑΝΕ ΚΆΝΕ ΓΡΗΓΟΡΑ ΣΕ ΠΑΡΑΚΛΩ ΘΑ ΣΤΑ ΕΞΗΓΗΣΩ ΟΛΑ ΟΤΑΝ ΜΕ ΒΓΆΛΕΙΣ ΑΠΟ ΕΔΩ!» του απάντησα και έκλεισα το τηλέφωνο ενώ κουλουριάστηκα αγκαλιάζοντας τα πόδια μου δίπλα απο το κρεβάτι, εκλειπαρώντας να φτάσει ο Στέφανος γρήγορα εδώ.

«ΑΝ ΤΟΛΜΊΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΜΙΑ ΜΑΛΑΚΙΑ, ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΒΑΨΕΙ...» ακουσα την βροντερη φωνή του Τζαξ πίσω απο την κλειστή πόρτα να μου λέει.

***********************************************************************************************

Τέλος και αυτό το παρτ. Ξέρω πως είναι μικρό, επίτηδες διάλεξα να το σταματήσω σε αυτό το σημείο :) χεχεχεχε

 Άραγε ο Στέφανος θα φτάσει εγκέρως για να σώσει την Δάφνη? Ποιος είναι το κρίβεται πίσω από την απαγωγή της πρωταγωνιστριας?