Η ώρα ήταν τρεις το βράδυ είχα μαζέψει σε μια τσάντα όλα όσα μου χρειάζονταν και φυσικά αφού βρήκα το κινητό μου εκλεισα εισητήρια για την Κρήτη, να πάω να δω την ξαδέλφη μου.

Με αργά βήματα άρχισα να κατεβαινω τις σκάλες, χαίρομαι που σήμερα εδωσε ρεπό στον Μάρκο, το φύλακα. Οπότε πήρα τα κλειδιά της αυλοπορτας και αφού κλειδωσα τα πεταξα μεσα στην αυλή. Πριν φύγω απο δωμάτιο είχα αφήσει και τα κλειδιά του σπιτιού πάνω στο κομοδινο μου.

Οτάν εφτασα σε κάποιο κεντρικό δρόμο πήρα ενα ταξί. Λέγοντας του πως ήθελα να πάω στο αεροδρόμιο. Η πτήση μου ήταν στις πέντε, οπότε αφού έβαλα αφύπνιση στις τεσσεραμιση, ξάπλωσα πάνω στις καρέκλες και εκλεισα τα μάτια μου σε μια προσπάθεια να ξεκουραστω

Σιγά σιγά άρχισα να ανεβαίνω στο αεροπλάνο μαζί με του υπολοιπους επιβάτες. Η θέση μου ήταν δίπλα στο παράθυρο. Ο ουρανός έδειχνε τόσο όμορφος απο ψηλά και οι πολεις το ίδιο. Καθόμουν για μια μισή ωρα και έβλεπα την θεα δίχως να πάρω τα μάτια μου απο το παράθυρο.

Μόλις πάτησαν τα πόδια μου στο έδαφος της Κρήτης ένιωσα ελεύθερη σαν να μην μπορούσε κανείς να μου "κλέψει" αυτή την ελευθερία.

Πλησίασα προς την εξοδο του αεροδρομίου, ψάχνοντας για ταξί.

Εδωσα την διευθυνση στον οδηγο και περιμενα με ανυπομονησια να φτασω στο υπεροχο αυτο μερος. Την υπέροχη αυλή, τα λουλούδια να μοσχομυρίζουν και φυσικά η θάλασσα να χτυπά πάνω στην ακτή...ότι πρέπει για να ηρεμήσει κανείς. 

Αφού πλήρωσα τον οδηγό άρχισα να περπατάω προς την υπέροχη μονοκατοικία μπροστά μου. Φώναξα το όνομα της Ελίνας περιμένοντας την να έρθει στην είσοδο του σπιτιού. «ΠΙΣΩΩ» την ακούω να φωνάζει. Αφήνω τα πράγματα μου και πηγαίνω στο πίσω μέρος της αυλής. 

Την βλέπω να κάθετε κάτω από τον ίσκιο ενός δέντρου και να πίνει τον καφέ της.

«Καλώς το κορίτσι! Πως και απο τα μέρη μας?» μου είπε ενω σηκώθηκε από την θέση της για να με αγκαλιάσει.

«Είπα να έρθω να σε δω πριν φύγω...»

«Να πας που βρε Δάφνη?» 

Δεν της απάντησα...απλά έσκιψα το κεφάλι μου κοιτώντας τα πόδια μου. 

«Θα μου πεις το βράδυ...Τώρα θα καθίσεις να πιούμε καφέ μαζί.» συνέχισε παίρνοντας με από το χέρι και βάζοντας με να καθίσω σε μια από τις καρέκλες που υπήρχαν κάτω απο τον ίσκιο του δέντρου.

Οι ώρες περνούσαν και εμείς συνεχίσαμε να συζητάμε για διάφορα θέματα, κυρίως για τα παλιά. Πάντα εμπιστευόμουν την Ελίνα ήξερε τα πάντα για εμένα...όμως μετά έφυγε για Κρήτη και χαθηκαμε. 

«Λοιπόν...για πες μου τώρα τι έχει γίνει...»

Άρχισα να της λέω όλη την κατάσταση και όλα όσα συνέβησαν με τον Στέφανο τις τελευταίες μέρες. Η Ελίνα με άκουγε με προσοχή. Μόλις τελείωσα όλα όσα είχα να της πω ήπιε μια γερή γουλιά απο τον τρίτο καφέ της μέχρι στιγμής.

«Γλυκειά μου Δάφνη, μερικές φορές η ζωή στα φέρνει έτσι για να καταλάβεις τι αξίζει πραγματικά. Όμως αν εξακολουθείς να θέλεις να πας στο εξωτερικό φυσικά και θα σε καλύψω άλλα να ξέρεις πως δεν συμφωνώ. Το πιο σωστό θα ήταν να μείνεις εδώ και να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα....»

«Σε ευχαριστώ πολύ Ελίνα...»

«Δεν κάνει τίποτα...πότε λες να φύγεις?»

«Σε δύο μέρες από πετάω για Αμερική. Μετά θα πάρω το τρένο και θα πάω στην Βοστόνη και απο εκεί...θα πάρω πάλι το τρένο και θα παω στο Λος Άτζελες ή στη Νέα Υόρκη.»

«Είσαι σίγουρη?»

«Ναι...»

«Καλά λοιπόν...καλό θα ήταν να πάρεις το δικό μου κινητό...αν δεν θέλεις να σε βρούν...όχι πως αν θελήσει ο Στέφανος να σε βρει δεν θα σε βρει...αλλά για παν ενδεχόμενο...»

«Και το δικό μου?»

«Μην σε απασχολεί θα το πουλήσω και θα πάρω άλλο...» απάντησε στην ερώτηση μου και αρχισε να γελάει. Αυτό το κορίτσι δεν θα το καταλάβω ποτέ...

Οι μέρες στην Κρήτη πέρασαν ήρεμα με εμένα να βοηθάω την ξαδέλφη μου στις δουλειές της και στο τέλος της ημέρας καθόμασταν δίπλα στο δέντρο και μιλούσαμε...

«Ώρα να σηκωθείς...θα χάσεις την πτήση σου..εμένα δεν με πειράζει...θέλω να έχω παρέα εδω...αλλά μάλλον εσένα δε σε ενδιαφέρει και τόσο.»

Με το που άκουσα τα λόγια της, σηκώθηκα αμέσως και άρχισα να τρέχω προς το μπάνιο και λίγα λεπτά αργότερα είχα ντυθεί και ήμουν έτοιμη για το αεροδρόμιο.