Τραγούδι: 

Massari & Mohammed Assaf - Roll With It

Σηκώθηκα αργά από το κρεβάτι μου, το σώμα μου ήταν αρκετά κουρασμένο ενώ δεν μπορούσα να κρατήσω ανοιχτά τα μάτια μου. Κοίταξα έξω απο το παράθυρο και στην στιγμή το μετάνιωσα. Τους είδα να πίνουν τον καφέ τους σαν καλοί "φίλοι". Πήρα μια βαθιά ανάσα και απομακρύνθηκα από εκεί. Απο εδώ και πέρα τέρμα τα παράθυρα για εμένα.

Άνοιξα την ντουλάπα μου και κοίταξα στο εσωτερικό της. Διάλεξα τα ρούχα μου και κατέβηκα κάτω να πάρω πρωινό.

Κάθισα στην κουζίνα τρώγοντας το πρωινό μου ήρεμα και ωραία όταν άκουσα γέλια να πλησιάζουν. Ε ΟΧΙ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗΝ ΗΡΕΜΙΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΗΝΟΥΝ.

«Ω Δάφνη ξύπνησες?» με ρώτησε χαρίζοντας μου ένα χαμόγελο. Εμ φυσικά αφού καλά πέρασε χθές. 

«Όχι κοιμάμαι ακόμα! Βλέπεις το φάντασμα μου μπροστά σου.» ήθελα να της πω αλλά επειδή ήμουν μπουκωμένη βγήκε κάτι του τύπου. "Οι κοιααι αοα! ειες ο αοαο ου οα ου.» κάτι που τους προκάλεσε γέλιο. 

Γεμάτη νεύρα πέταξα το κουτάλι και άρχισα να προχωράω προς το σαλόνι. Κάθισα στον καναπέ και άνοιξα την τηλεόραση. Παρατηρούσα τις κινούμενες εικόνες χωρίς πραγματικά να βλέπω κάτι. Ένιωσα κάποιον να μου χαϊδεύει την κορυφή του κεφαλιού μου, γύρισα και είδα τον Στέφανο να στέκεται δίπλα μου.

«Τι θες? Και πάρε το χέρι σου από πάνω μου μην στο κόψω!» του είπα τραβώντας το κεφάλι μου μακρυά από το άγγιγμα του.  

«Τι έπαθες μου λες? Χθες ήσουν μια χαρά και σήμερα... μέσα στα νεύρα πάλι.» άρχισε να λέει ενώ κάθισε δίπλα μου.

«Χθες βγήκα με την Μαρία. Σήμερα θα είμαι όλη μέρα εδώ να βλέπω τα μούτρα σου και της καμ- Νεφέλης!» του απάντησα ελπίζοντας να το έσωσα τελευταία στιγμή, όμως είδα να χαράζεται ένα αυτάρεσκο χαμόγελο στο πρόσωπο του και ήθελα τόσο πολύ να τον χτυπήσω.

«Έγινε κάτι με την Νεφέλη?» με ρώτησε χαμογελώντας μου και κάνοντας τα νεύρα μου να φτάσουν στα ύψη.

«Οχι! Μάλιστα σκεφτόμουν να της πω να βγούμε σήμερα, να κάνουμε παρέα, ξέρεις αφού θα είναι εδώ...να μην είμαι και εγώ μόνη.» του απάντησα χαμογελώντας του ενώ το δικό του χαμόγελο άρχισε να σβήνει σιγά σιγά.

«Ωραία λοιπόν να σας κανονίσω να βγείτε σήμερα. Δεν έχεις θέμα έτσι?» μου είπε κοιτώντας με στα μάτια. 'Υπουλο αρσενικό.

«Κανένα απολύτως.»  του χαμογέλασα πλατιά και σηκώθηκα απο τον καναπέ για να πάω στο δωμάτιο μου. Άλλο λίγο να έμενα μαζί του θα έκανα φόνο.

Μόλις μπήκα μέσα στο σωμάτιο άρχισα να συμμαζεύω τόσα νεύρα είχα! 

Κουρασμένη πλέον κάθισα στο κρεβάτι μου, όταν η πόρτα χτύπησε.

«Περάστε..» είπα αλλά μόλις είδα το άτομο που μπήκε μέσα στο δωμάτιο καταράστηκα την ώρα και την στιγμή που δεν είπα όχι.

«Λοιπόν γλυκιά μου Δαναη που θα πάμε σήμερα?» μου είπε με προσποιητό χαμόγελο.

«Δάφνη...και όπου θέλεις εσύ αρκεί να μου πεις για να ξέρω τι να βάλω.»

«Καλάαααα.» είπε και με αγκάλιασε. «Θα γίνουμε οι καλύτερες φίλες!» μου είπε πριν κλέισει την πόρτα. όχι να μου λείπε έχω την Μαρία και μου φτάνει.

Λίγα λεπτά αργότερα ήρθε και μου είπε πως θα πάμε σε ένα κλάμπ. Ωωωω έχω ένα πολύ κακό προαίσθημα για αυτό...

Κατά τις δέκα ήμουν έτοιμη για την έξοδο μου. Φόρεσα κάτι απλό και λιτό...σε αντίθεση με την καμήλα που απλά έβαλε ένα κομμάτι ύφασμα (2 εικονα)

«Είσαι υπέροχη.» άκουσα τον Στέφανο πίσω μου.

«Ευχαριστώ.» του είπα γυρίζοντας προς το μέρος μου. Ω μέγα λάθος ήμασταν πολύ κόντα και αχχχ γαλάζια μάτια...ωωω και κάτι χείλη..α να και ένα χαμόγελο. Κούνησα το κεφάλι μου και αφού του χάρισα ένα χαμόγελο έφυγα μακρυά του. 

«Εγώ πως σου φαίνομαι Στέφανε?» τον ρώτησε γεμάτη νάζι. Αχ να απαντήσω εγώ? 

«Εμμμ υπέροχη.» της είπε ξύνοντας  τον σβέρκο του. 

Τι έγινε Στεφανουκο? Σε  φέρανε σε δύσκολη θέση? Άρχισα να σκέφτομαι ενώ ένα αυτάρεσκο χαμόγελο απλωνόταν στα χείλη μου. όμως μου κόπηκε μαχαίρι όταν έλαβα ένα εκνευρισμένο βλέμμα από την καμήλα. 

«Πάμε?» μου είπε κοιτώντας με γεμάτη μίσος. Ω θεε μου φοβάμαι, θα με σκοτώσει και θα αφήσει το τομάρι μου σε κάνα χαντάκι. Γύρισα και κοίταξα τον Στέφανο ελπίζοντας να κατάλαβε πως η "φίλη" του έχει πολλά νεύρα αλλά...μπα απλά με χαιρέτησε λέγοντας μου να περάσω καλά. Ε φυσικά αυτή θα με σκοτώνει και εγώ θα το απολαμβάνω...

Στο αυτοκίνητο είχε απόλυτη ησυχία πράγμα που με έκανε να φρικάρω ακόμα περισσότερο. Μέτα από μισή ώρα φτάσαμε έξω από ένα κλάμπ στην μέση του πουθενά, η γειτονιά ήταν τρομερά ήσυχη και ο μόνος ήχος που άκουγες ήταν απο το εσωτερικό του κλάμπ. Με τράβηξε από το χέρι και μπήκαμε μέσα. Ο χώρος ήταν...αδιάφορος ένα κλασσικό κλάμπ που μυρίζει τσιγάρο και παντού υπάρχουν ιδρωμένα κορμιά.

Καθίσαμε σε μια άκρη παραγκέλνοντας ένα ποτό, το οποίο δεν ακούμπησα καν. Λίγα λεπτά αργότερα η καμήλα άρχισε να χορεύει με έναν  άγνωστο αφήνοντας με μόνη. Οι ώρες περνούσαν, γύρω στις μια γύρισα να βρω την Ειρήνη όμως δεν την βρήκα. Έψαξα για το κινητό μου, όμως ούτε αυτό βρήκα... 

Άρχισα να περπατάω χαμένη στο κλαμπ ψάχνοντας για την Νεφέλη όμως δεν ήταν στο εσωτερικό του καταστήματος. Πήρα μια βαθιά ανάσα και βγήκα έξω να δω αν ήταν το αυτοκίνητο της εκεί αλλά έλειπε και αυτό.

Πανικός κατέκλυσε όλο μου το σώμα. Είχα δύο επιλογές ή να βρω ταξί με αποτέλεσμα να πέσω σε κανένα ανώμαλο ή  να μπώ πάλι μέσα στο μαγαζί και να περιμένω να ξημερώσει...μάλλον το δεύτερο αν και είμαι χωρίς ύπνο...με σκυμμένο το κεφάλι μπήκα πάλι μέσα στο μαγαζί, πέφτοντας πάνω σε κάποιον.

«Δάφνη?»

«Χρήστο? Τι κάνεις στην Θεσσαλονίκη?» ρώτησα εμφανώς ξαφνιασμένη τον παιδικό μου φίλο και την πρώτη μου αγάπη.

«'Ηρθα για κάτι δουλειές και θα καθίσω λίγες μέρες εδώ.» μου είπε χαμογελώντας μου γλυκά. «Εσύ? Έμαθα πως παντρεύτηκες, πώς μπορεί ο άντρας σου να αφήνει μια αιθέρια ύπραξη σαν εσένα μόνη εδώ?» τώρα τι του λες? Αρκέστηκα απλά στο να του πω πως βγήκα με μια φίλη μου και αυτή έπρεπε να φύγει επειγόντως οπότε έμεινα εδώ. Είμαι απαίσια στα ψέματα.

«Θέλεις να σε πάω εγώ?» με ρώτησε κοιτώντας με στα μάτια.

«Εμ...μην σε βάζω σε κόπο.» 

«Κανένας κόπος έφευγα και έγω ούτως ή άλλος.»

«Δεν....ξέρω...»

«Ξέρω εγώ. Θα σε πάω και δεν ακούω κουβέντα. Άντε προχώρα.» μου είπε χαμογελώντας μου.

Κάθισα αναπαυτικά στην θέση του συνοδηγού και περίμενα τον Χρήστο να ξεκινήσει το αυτοκίνητο. Λίγα λεπτά αργότερα ήμουν έξω απο το σπίτι του Στέφανου εμφανώς ανακουφισμένη. 

«Σε ευχαριστώ που με έφερες.»

«Δεν κάνει τίποτα σπόρε. Αν είναι να βγούμε μια από αυτές τις μέρες που θα είμαι Θεσσαλονίκη.» 

«Φυσικά όποτε θέλεις. Θα σου γνωρίσω και την κολλητή μου Μαρία.»

«Καλό βράδυ πριγκίπισσα.»

«Καλό βράδυ και σε εσένα.» 

Έκλεισα την πόρτα του αυτοκινήτου και ανοίγοντας την αυλόπορτα, άρχισα να προχωράω προς το σπίτι. Έβαλα το κλειδί στην κλειδαριά άλλα η πόρτα άνοιξε κατευθύαν.

«Καλά πίσω από την πόρτα ήσουν.» ρώτησα τον Στέφανο ευδιάθετη.  

«Με αυτόν ήσουν? Η Νεφέλη κόντεψε να τρελαθεί απο την ανησυχία της! Πως μπορείς να είσαι τοσο ανεύθυνη μου λες? Δεν μπορούσες να ειδοποιήσεις? Σε πήρα πόσα τηέφωνα και δεν τον σήκωνες. Ε φυσικά ήσουν απασχολημένη να βγάζεις τα μάτια σου μαζί του.» 

Με δάκρυα στα μάτια και εμφανώς σοκαρισμένη από τα τελευταία του λόγια σήκωσα το χέρι μου και τον χαστούκισα. 

«Δεν με ξέρεις για αυτό πρόσεχε τα λόγια σου. Στο φίδι που πηδιόσουν χθες να κάνεις παράπονα όχι σε εμένα.»

Χωρίς να το περιμένω έπιασε τον καρπό μου και με έφερε κοντά του. 

«Πρόσεχε πως μιλάς για αυτήν.» μου είπε εκνευρισμένος.

«Γιατί σου θίξαμε την γκόμενα?» 

Μόλις ξεστόμισα αυτά τα λόγια σήκωσε το χέρι το και χτύπησε τον τοίχο δίπλα του αφήνοντας με.

«Εξαφανίσου!» μου φώναξε.

«Αυτό είχα σκοπό να κάνω.» 

Καθώς ανέβαινα τις σκάλες πήρα μια πολύ σημαντική απόφαση. Θα έφευγα από εδώ μια και καλή.

************************************Τέλος και αυτό το κεφάλαιο!