Δεν αργησαμε να φτάσουμε στο μέρος όπου γίνονταν το γλέντι. Ολοι οι καλεσμένοι περίμεναν τον ερχομό μας. Μόλις το αυτοκίνητο του Στέφανου σταμάτησε αρχισε να παιζει μια απλή μουσική. Ο Στεφανος βγήκε απο την θέση του οδηγού και μου άνοιξε την πόρτα δίνοντας μου το χερι για να με βοηθήσει να βγω. Μπροστά μας υπήρχε ενα χαλί που οδηγούσε στην πόρτα του εστιατορίου και δεξια και αριστερά του υπηρχαν κάτι αντικειμενα που μόλις περάσαμε αναμεσα τους αρχισαν να πετάνε πυροτεχνήματα ήταν η πιο υπεροχή στιγμη της ζωής μου, κρίμα που δεν είχα δίπλα τον άντρα που θέλω πραγματικά. Ο Στέφανος σαν σωστός κύριος μου άνοιξε την πόρτα για να περάσω στο εσωτερικό του κτηρίου. Ολα ηταν τοσο μα τοσο ομορφα θαρεις και ειχαν βγει απο παραμυθι το δικο μου παραμυθι. Με ενα τεραστιο χαμογελο στα χειλη υποδεχτικα ΟΛΟΥΣ τους καλεσμενους. Αμεσως μετα καθησαμε στις θεσεις μας περιμενοντας το να μας σερβιρουν το φαγητο αλλα και την ορχιστρα να αρχισει να παιζει. Ολα ηταν τοσο υπεροχα ειχα περασει φανταστικα, ειχα ξεχασει τελειως τον αναγκαστικο μου γαμο και απλα αφεθηκα.

Η ωρα ειχε ηδη παει 3 το χαραμα και σιγα σιγα οι πρωτοι καλεσμενοι αρχισαν να αποχωρουν. Στο τελος εμεινα εγω με τον Στεφανο...
«Παμε και εμεις?» τον ακουσα να λεει λιγο πιο διπλα απο το αυτι μου.
«Ναι παμε...» ειπα σηκώνοντας την ακρη του νυφικου μου καθως προχωρουσα, για να μην με ενοχλει καθως περπαταω. Φτάνοντας στο αυτοκίνητο μου άνοιξε την πόρτα για να περάσω στο εσωτερικό του. Μόλις καθησα ακουμπησα το κεφάλι μου στο παράθυρο περιμενοντας να ξεκινήσει.
Η διαδρομη μεχρι το σπιτι του Στεφανου..πλεον και δικου μου ηταν μεγαλη, ομως δεν με πειραζε αρκεί να φτάσουμε σύντομα είχα αναγκη να ξεκουραστω.

[...]

«Φτασαμε.» ακούστηκε η φωνη του Στέφανου.
Με αργά βήματα κατεβηκα απο το αυτοκίνητο και άρχισα να προχωρώ προς την είσοδο του σπιτιού, με τον Στέφανο να με ακολουθεί για να μου ανοίξει την πόρτα.

«Το δωμάτιο είναι στο βάθος του διαδρόμου μις αναιβεις τις σκάλες στα δεξια.»
«Ενταξει...» άρχισα να προχωραω προς την κατεύθυνση που μου έδειξε ο Στέφανος. Αφού βεβαιωθηκα πως θα αργουσε να ερθει έβγαλαν αυτό το βάρη φόρεμα απο πανω μου και το κρέμασα. Λοιπον...αυτή θα είναι η ζωή μου απο εδώ και πέρα έπρεπε να το συνηδητοποιησω. Πήγα να ξαπλωσω όταν ξαφνικα η πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκε μπροστά μου ένας Στεφανος με μόνο μια φόρμα. Ομολογώ οτι ηταν πολύ όμορφος αν δεν είχαν γίνει έτσι τα πραγματα μπορεί στο μέλλον να μου άρεσε.

«Μαζι θα κοιμηθούμε?» τον Ρώτησα
«Εσυ τι λες?»
«Εγω λέω να κοιμηθώ σε κάποιο άλλο δωμάτιο τοσα έχει τόσο σπίτι σου.»
«Δεν θα σε φάω και ολας ρε Δάφνη.»
«Δεν σε θέλω κοντά μου άνθρωπε μου.»
«Τοτε γιατί δεχτηκες τον γαμο?»
«Γιατι προφανώς δεν είχα αλλη επιλογή.» είπα και σηκωθηκα προχωρώντας προς την πόρτα για να βγω απο αυτό το δωμάτιο οταν το χερι του τυλίχτηκε γύρω απο τον καρπό μου.
«Θα φύγω εγώ.» είπε και πήρε το μαξιλάρι του βγαίνοντας απο το δωμάτιο. Δάκρυα αρχισαν να κανουν την εμφάνιση τους στα ματια μου και ένας λιγνός δεν άργησε να βγει. Ακουμπησα την πλάτη μου στην πόρτα και άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο δεν αντεχα άλλο αυτή τη πίεση. Δεν ηταν η ζωή που ονειρευόμουν αυτή οχι δεν ήταν. Εγώ ήθελα να χορεύω μονο αυτό. Ηταν το μονο πράγμα που με έκανε χαρούμενη, όμως τώρα παει τελειωσε και αυτό...

Το επόμενο πρωι με βρήκε να κοιμάμαι ακόμα στο πάτωμα. Ηταν λάθος να φερθω έτσι στον Στεφανο όμως...θέλω να φύγω και θα το κάνω. Με αργά βήματα πήγα στο μπάνιο και είδα το είδωλο μου στον καθρέφτη πραγματικα ήμουν απεσια το νυφικό βάψιμο είχε απλωθεί σε όλο μου το πρόσωπο και μόλις το επλινα οι μαύροι κύκλοι και τα πρισμενα μου ματια ηταν πιο εμφανή απο ποτε. Πήρα μια πετσέτα που βρήκα πίσω απο την πόρτα του μπάνιου και αποφάσισα να κάνω ενα ντους να χαλαρωσω. Αφου ντυθηκα αποφασισα να παω κατω και να ψαξω που ειναι η κουζινα γιατι κακα τα ψεματα πεθαινα απο την πεινα. Το σπιτι ηταν τεραστιο, με δυσκολια βρηκα την κουζινα ομως δεν ηταν κανεις εκει για να τον ρωτησω που ειναι καποια προϊοντα για να φτιαξω το πρωινο μου. Ηθελα να φυγω να παω παλι στο δωματιο μου μηπως και ερθει καποιος αργοτερα ομως το στομαχι μου διαμαρτυρόταν πολυ ασχημα οπότε άρχισα να ψάχνω στο ψυγείο μήπως και βρω κάτι για πρωινό. Αφου είδα το περιεχόμενο του ψυγείου αποφάσισα να κάνω ενα βραστό αυγό. Δεν ήθελα να δημιουργήσω χαμό και Κυρίω να καταλάβει κανεις πρι βρίσκομαι στην κουζίνα. Οση ώρα περίμενα να γίνει το αυγό άρχισα να παρατηρώ τον χώρο γύρω μου ήταν πραγματικα υπέροχος σαν να είχε βγει απο άλλον κοσμο, απο ενα παραμύθι. Μικρή πίστευα στα όνειρα πλεον...όχι.

Με αργές κινήσεις εβγαλα το μπρικι από την φωτιά...

«Τι κανεις εσύ εδώ?» άκουσα μια αντρική φωνη πίσω μου που με έκανε να ρίξω το μπρίκι και συνεπώς το καυτό νερό πανω μου.
«Ω θεέ μου! Δάφνη είσαι καλά?» άκουσα παλι την φωνή του. Με μια κινηση με γύρισε προς το μέρος του και με αργές κινήσεις μου αφαίρεσε την μπλούζα μου. Εγώ έμεινα απλά να τον κοιτάζω μετά από όλα όσα του είπα χθες αυτός με βοηθάει.
«Πονας πολύ?» με ρώτησε ο Στεφανος καθώς μου έβαζε μια βρεγμενη πετσέτα πανω στο στήθος μου. Η αλήθεια είναι πως με ανακούφισε αλλά ακόμα με ετσουζε.
«Λιγο...αλλά θα μου περάσει.» είπα και έβγαλα το χερι του απο πάνω μου.
«Ενταξει τοτε...συγγνώμη και πάλι δεν είχα σκοπό να σε τρομαξω απλα ήρθα για να σε ξυπνησω και δεν σε βρήκα εκεί οποτε υπεθεσα...»
«Οτι είχα φύγει..Μην ανησυχίες Στεφάνε δεν θα σου φύγω...που θα μπορουσα άλλωστε να πάω?» Του απάντησα και εφυγα με γρήγορο βήμα προς το δωμάτιο μου. Δεν μπορω άλλο εδώ μέσα...θα φύγω...θα φύγω από εδώ μακρυά απο ολους και απο όλα. Με όλα αυτά που έγιναν ξέχασα να φάω και σαν να μην εφτεγαν όλα αυτά καηκα.

************************************
ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΡΤ ναι ξέρω είναι μικρο ομως δεν εχω έμπνευση τώρα τελευταια😭 φιλια μέχρι το επόμενο Παρτ😘