Αρχισα να τρεχω, το ιδιο εκανε και ο αγνωστος. Τοτε ενιωσα ενα δυνατο κρατημα στο χερι μου και με τραβηξε προς τον τοιχο. Προσπαθησα να αντισταθω, τιποτα ακομα και μεθυσμενος ηταν πιο δυνατος απο εμενα. Με κολλησε στον τοιχο και πλεον το προσωπο του ηταν ελχιστα εκατοστα μακρυα απο το δικο μου. Η αναπνοη του μυριζε αλκοολ μαζι με τσιγαρο. Μου ήρθε να κάνω εμετό, ήταν ο χειρότερος συνδιασμός. Τα χέρια μου πλεον βρισκόταν πάνω από το κεφάλι μου. Και τα χείλη του άρχισαν να φιλούν τον λαιμό μου. Ω θεέ μου η χειρότερη αίσθηση. Ηθελα να φύγω όσο το δυνατόν γρηγορότερα απο εκεί. Αρχισα να κουναω το σώμα μου, σε μια προσπάθεια μου να ξεφυγω απο το κράτημα του. Κάτι το οποίο στάθηκε μια πλήρης αποτυχία. Εσφιξε ακόμα πιο πολύ τα χέρια μου και το άλλο του χέρι άρχισε να χαϊδεύει μέρη του σώματος μου. Ενιωθα τόση μεγάλη αηδία προς το άτομο αυτό. Δεν Ηθελα να με ακουμπάει άλλο ήθελα να πάω στον Κομνηνό, προτιμούσα αυτόν Παρά αυτό το απεσιο άτομο. Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου και ένας λυγμος μου ξέφυγε.
«Μην κλαις κουκλιτσα μου...θα σ αρέσει.» μου είπε και άρχισε να γελάει ενω το χερι του πέρασε μέσα απο το εσώρουχο μου.
«ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑΑΑΑ» άρχισα να φωνάζω είχα πανικοβληθει τελείως. Αρχισα να κουνιεμαι και επιτέλους ελευθερώθηκα απο το κράτημα του. Αρχισα να τρέχω μακρυά επιτέλους έφυγα και όλα αυτά θα είναι μια απαίσια ανάμνηση. Ξαφνικά ένιωσα έναν πόνο στο κεφάλι μου. Με είχε αρπάξει απο τα μαλλια και με τραβούσε ξανά στο σημείο που ήμουν πριν.
«ΑΣΕ ΜΕ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΣΕ ΜΕ...»
Ημασταν ξανά στην ίδια θέση και το χέρι του προσγειώθηκε στο μάγουλο μου χαστουκιζοντας με. Αρχισε πάλι να βάζει το χέρι του μέσα στο παντελόνι μου, εγώ απλά έκλεισα τα μάτια μου και περίμενα να τελειώσει το μαρτύριο αυτό.
«Μαρκο ΑΣΕ την κοπέλα ήσυχη.»
«Φυγε απο εδω! ΑΣΕ με να κάνω την δουλεια μου θα της αρέσει.»
«Ειπα.ΑΣΕ κάτω την κοπέλα και πάμε σπίτι.»
«ΟΧΙ φύγε τώρα.»
«Μαρκο...ΑΣΕ την κοπελα με το καλό.»
Ευτυχως για εμενα με αφησε και αρχισα να τρεχω παλι προς τον δρομο να βρω καποιο αυτοκινητο να με παει στην κομμωτρια γιατι ποιος ακουει την μητερα μου. Μολις εφτασα στην ακρη του δρομου προσπαθησα να θυμηθω που ημουν αλλα για κακη μου τυχη δεν μπορουσα να βρω τιποτα γνωστο σε αυτο το δρομο που να με βοηθησει να προσανατοληστω.
«Hello.» ακουσα μια φωνη απο πισω μου και γυρισα να δω ποιος ηταν. Και απλα εμεινα στειλομενη στην θεση μου, ο νεαρος που στεκοταν μπροστα μπυ ηταν απλα υπεροχος καστανα μαλλια, μελι ματια και ενα ταττουαζ στην αριστερη πλευρα του λαιμου του.
«Hey..»
«Εχεις χαθει?» ηξερε τα ελληνικα πολυ καλα αλλα ειχε εκεινη την αγγλικη προφορα οταν μιλουσε και απλα...ειναι τοσο τελειο.
«Λιγο...» ειπα και χαμηλωσα το κεφαλι μου.
«Θελεις να σε παω εγω?»
«Εμ οχι..οχι μπορω να παω και μονη μου. Απλα αν μπορεις μονο να μου πεις που μπορω να βρω καποιο κοντινο κομμωτηριο.»
«Εμμ yes ειδα ενα καθως ερχομουν εδω...ειναι προς εκεινη την κατευθηνση» μου ειπε και μου εδειξε τον δρομο στα δεξια μου.
Αφου τον ευχαριστησα αρχισα να προχωραω προς τα εκει αχ θεε μου κανε να ειναι το σωστο κομμωτηριο. Μαλλον θα πρεπει να παρω τον Στεφανο τηλεφονο, ειναι πολυ απεσια γειτωνια εδω και φοβαμαι αρκετα.
Πήρα το κινητό μου στα χέρια μου και εψαξα τον άγνωστο αριθμο που με είχε πάρει πριν λίγες μέρες. Ωπ να το το βρήκα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και κάλεσα τον Στέφανο.
«Δαφνη?»
«Εμ...γεια...σου Στεφανε.»
«Γεια...»
«Εμ...μη-μηπως έχεις δουλειά?»
«Οχι τι έγινε? Πηγες στην κομμώτρια?»
«Σχετικα μ αυτό...χάθηκα λίγο...»
«Πλακα μου κάνεις έτσι?»
«Οχι...μπορείς να έρθεις να με πάρεις?»
«Φυσικα πες μου που είσαι...»
«Εμ...αν ήξερα δεν θα σου έλεγα να έρθεις να με πάρεις Κομνηνε.»
«Ναι σωστά συγνώμη. Περίγραψε μου το μέρος που βρισκεσε μπορεί να το γνωρίζω.»
«Εμ υπάρχει ενα παρκο μπροστά μου,και μια πινακίδα που λέει για το κέντρο ποσο απέχει,εμμ και...μια οικοδομή που έχει δυο ιατρεία ενα για οφθαλμίατρο και έναν οδοντίατρο.»
«νομιζω ξέρω που είναι...είσαι λίγο πιο πάνω απο εκεί που σε άφησα.»
«Ωραια...προς τα που να πάω?»
«Θα σε πάω εγώ μικρή.»
«Καλα...σε περιμένω εδώ.» ειπα και το εκλεισα. Αυριο λοιπον...παντρευομαι...σαν ψεμα μου ακουγεται...σαν ενα κακο ονειρο...ομως...ειναι περα για περα αληθινο. Ενα κορναρισμα με ευγαλε απο τις σκεψεις μου, κοιταξα μπροστα και ειδα τον Στεφανο. Να στέκεται μπροστά μου με ενα χαμόγελο στα χείλη του. Στην θέση του δεν θα ερχομουν...του είχα συμπεριφερθεί απαίσια...με αργό βήμα πλησίασα το αυτοκίνητο και μπήκα ατο εσωτερικό του, έβαλα την ζώνη μου και περίμενα τον Στεφανο να μπει για να ξεκινήσει το αυτοκίνητο. Ηθελα να φύγω το συντομοτερο απο εδώ δεν ήθελα άλλο να μένω εδώ.
«Θα μου πεις τι έγινε και είσαι έτσι?» άκουσα τον Στεφανο να μου λέει μόλις μπήκε και αυτός στο αυτοκίνητο.
«Τιποτα...απλά χάθηκα.»
«Δεν σε πιστεύω Δάφνη. Πες μου την αλήθεια.»
«Δεν έγινε τίποτα σου είπα. Μην επιμένεις. Ξεκινά τώρα να πάμε στην κομμώτρια. Ηδη αργισαμε αρκετά.»
«Αργισαμε επειδή είσαι αγυριστο κεφάλι.»
«Μην αρχιζεις Κομνηνε.»
«Καλα...» είπε και ξεκίνησε το αυτοκίνητο με προορισμό την κομμώτρια. Σε λιγες ώρες τελειώνει η ελευθερία μου και το κυριότερο? Το όνειρο μου για την σχολή χορού.
«Φτασαμε..» διέκοψε τις σκέψεις μου η φωνή του Στεφανου. Εγώ απλα βγήκα απο το.αυτοκίνητο και κατευθύνθηκα προς το κομμωτήριο. Τον μισούσα για αυτό...ολους τους μισούσα κανεις δεν ενδιαφέρθηκε για τα θέλω μου όλοι κοίταξαν τον εαυτό τους. Αυτό κάποια στιγμή θα σταματήσει. Δεν θα το αφήσω να περάσει έτσι.

Πλεον βρισκόμουν απέναντι απο τον καθρέφτη με την κομμώτρια να προσπαθει να μου κανει το χτένισμα που της είχα ζητήσει ενω ο Στέφανος βρισκόταν εξω απο το κομμωτήριο περιμένοντας με. Αυτός ο άνθρωπος είναι απίστευτος. Πήρα μια βαθιά ανάσα και προσυλοθηκα στην αντανάκλαση μου. Τα κάστανα μαλλιά μου αρχισαν να μαζεύονται σε έναν πολύ ωραίο κότσο ενω το προσωπο μου σε λίγο θα "κρυφτεί" πίσω απο ενα νυφικό μακιγιάζ. Πρεπει να είμαι μια χαρούμενη νύφη σήμερα...να κρυψω τα πάντα όλα μου τα συναισθήματα και τον πόνο. Να χαμογελαω απλα...μονο αυτό.

************************************
Τέλος και αυτό το Παρτ!!! Πως σας φαίνεται η καινούρια μας ιστορία?