Οταν ανοιξα επιτέλους τα μάτια μου μπροστά μου η ώρα ήταν έξι. Κοίταξα το κινητό μου και είδα πως είχα μηνυμα απο τον Τζαξ.

"Mon chéri θα αργησω να γυρίσω σπίτι! Μου ετοιχε κάτι και πρεπει να πάω!"

Ηταν το μόνο που έλεγε. Απαντησα ενα οκ και σηκώθηκα να κάνω ενα μπάνιο. Το νερό κυλούσε καυτό πάνω μου...κανοντας κάθε μυ του σωματος μου να χαλαρώσει.

Βγηκα με την πετσέτα και καθησα στον καναπέ ανοίγοντας την τηλεόραση. Για αλλη μια φορά στην οθόνη μου εμφανίστηκε ο Στέφανος. Ασυνείδητα δαγκωσα το κάτω χείλος μου...μα τι εχω πάθει? Καλά δεν ήμουν τοσα χρόνια?

Εκλεισα την τηλεόραση και αποφάσισα να βγω μια βόλτα, να καθαρίσει το μυαλό.  Αφού έβαλα μια γκρι φόρμα και ενα απλό μπλουζάκι, φορέας τα αθλητικά μου και ξεκίνησα να περπαταω προς μια άγνωστη για εμένα κατεύθυνση.

Τελικά βγήκα σε ένα ήρεμο παρκάκι. Καθισα σε ένα παγκάκι. Δίπλα μου κάθισαν δύο νεαρές κοπέλες.

"Ωωωω θεέ μου το ακουσες? Ο Στεφανος Οικονόμου θα ερθει στην Ελλάδα." άκουσα μια απο αυτές να λέει φωνάζοντας...θεέ μου ήξερα πως ο Στέφανος είναι γνωστός αλλά...οχι και έτσι.

"ναι...άκουσα πως η γυναικα του τον απάτησε και αυτός την έδιωξε...μεγάλη τσουλα τελικά." της είπε η δεύτερη. Μόλις το ακουσα αυτό έχασα την γη κάτω απο τα πόδια μου...στα αλήθεια αυτό πιστευε ο κόσμος για εμένα?

Με γρήγορα βήματα αρχισα να περπαταω προς το σπίτι. Τελικά δεν ηταν και τόσο καλη ιδέα να βγω έξω. Ενιωσα τόσο βρώμικη εκείνη την στιγμη...σαν...σαν όντως να τον ειχα απατησει κατα την διαρκεια του ενγαμου βίου μας...

Ακουμπησα το σωμα μου πανω στην πόρτα και άφησα τον εαυτό μου να κυλήσει στο πάτωμα. Ισως και να είχαν δίκιο...όμως...δεν είχα επιλογή...είχα?

Εχω κανει τόσα λαθοι στην ζωή μου...αλλά δεν ξέρω αν αυτό που έχω κάνει...είναι λάθος. Ηθελα να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα και τα πλούτη δεν ήταν και δεν θα είναι μέρος των ονείρων μου. Το χρημα δεν φέρνει την ευτυχία...

Από εκείνη την μέρα ενιωθα ενα σφίξιμο στο στομάχι μου σαν να περίμενα με ανυπομονησία κάτι...σαν να περιμενα ισως ήλπιζα να γίνει κάτι.

Καθε φορά που περνουσα τους δρόμους νόμιζα πως έβλεπα τον Στεφανο και η καρδιά μου έχανε χτύπους. Τι μου συμβαίνει?

«Χρονια πολλά mon chéri.» Ακουσα την φωνη του Τζαξ να ψιθυρίζει δίπλα στο αυτί μου.

«Ευχαριστω μωρο μου.» του απαντησα χαρίζοντας του ενα πεταχτο φιλί στα χείλη.

«Σημερα θα βγούμε με τον ξάδελφο μου και έναν φίλο του...θα περάσουμε υπέροχα mon chéri.»

«Ενταξει...τι ώρα?»

«Κατα τις δέκα θα βγούμε εχεις ώρα μέχρι τότε για να ετοιμαστεις.»

Συνέχισα βλέπω την σειρα μου μέχρι τις οχτώ. Μετα απλα σηκωθηκα και έκανα τα απαρετητα για να ετοιμαστω. Φορεσα 👇👇👇👇 (διαλεξτε εσείς ποιο😢)

Κατά τις  εννιά παρα ξεκιμησαμε για το κλαμπ όπου θα συναντούσαμε.

Αναιβηκα με προσοχή στο αυτοκίνητο του Τζαξ και βάζοντας απαλή μουσική έβαλε μπρος το αυτοκίνητο για μια άγνωστη προς εμένα κατεύθυνση.

Κατα την διαρκεια της διαδρομής το χερι του ηταν συνέχεια πανω στο μπουτι μου..." Είσαι υπεροχή." μου έλεγε ξανά και ξανά.

«Φτασαμε.» ψιθύρισε καθώς παρκαρε το αυτοκίνητο του.

Με αργές κινησεις κατέβηκα απο το οχημα και πιασμένοι χερι χέρι αρχίσαμε να κατευθυνομαστε προς το κλαμπ.

«Τα παιδιά είναι ηδη μέσα.» μου είπε μόλις φταναμε στην είσοδο και πέρασε το χερι του γύρω απο την μέση μου.

Η καρδιά μου αρχισε να χτυπάει ακανόνιστα ενω το στομαχι μου είχε σφιχτει σε πολύ μεγαλο βαθμό.

Ενιωσα πολλά βλέμματα πάνω μου ένα όμως με έκαιγε, γυρισα το κεφάλι μου και αυτό που είδα έκανε όλο μου το σώμα να παγώσει. Δεν μπορεί...αλλη μια φαντασίωση μου θα πρεπει να είναι.

Κουμησα ελαφριά το κεφάλι μου σε μια προσπάθεια να διωξω την φυγουρα αυτή απο το μυαλό μου...αλλά δεν έφευγε εμείς πηγαίναμε προς τα εκεί.

«Γεια σας παιδιά! » άκουσα τον Τζαξ απο δίπλα μου να φωνάζει. Δεν έδωσα σημασία, η ματιά μου ηταν κολλημένη πανω στον... Στέφανο ο οποίος φαινόταν εξαγριωμένος κρίνοντας απο τον τροπο που κοιτουσε το χερι του Τζαξ που ήταν περασμένο γύρω μου.

Αφού έδωσα το χερι στο ξάδελφο του Τζαξ και χαιρετησα τον Στεφανο αρχισαν να μιλάνε για διάφορα θέματα. Εγώ απλα είχα χαμηλωμένο το κεφάλι μου και κοιτουσα τα χέρια μου. Ντρεπόμουν...τόσο μα τόσο πολύ.

«Τι έχεις mon chéri? » άκουσα τον Τζαξ να μου ψιθυρίζει κοντά στο αυτί μου. Η ματιά μου έπεσε πανω στον Στέφανο, με κοιτουσε κατευθείαν στα μάτια...κάνοντας με να μην μπορω να πάρω ανάσα.

«Τιποτα...απλα δεν εχω όρεξη.» είπα με δυσκολία.

Ο Τζαξ απλα μου χάρισε ενα χαμόγελο και συνέχισε να μιλάει με τον ξάδελφο του. Ο Στέφανος απλα πετούσε διάσπαρτες κουβέντες...όμως...κυρίως κοιτουσε εμένα.

πλευρα Στέφανου.

Μόλις την ειδα να μπαίνει στο κλαμπ με τον ξάδελφο του δικηγόρου μου έμεινα. Οστε όλες αυτές οι φημες ήταν αληθινές...

Ηθελα τόσο πολύ να την μισησω όμως δεν μπορούσα η καρδιά μου χτυπούσε για αυτή και παντα θα χτυπάει.

Ακόμα και τώρα θέλω να πάω να της μιλήσω, να μου πει η ίδια πως δεν με θέλει στην ζωή της.

Καθόλη την διαρκεια της βραδιάς δεν μίλησε, είχε απλα σκυμμένο το κεφάλι της...ντρεπόταν.

Κάθε φορά που έβλεπα τον Τζακ? Να την πλησιάζει τα νεύρα μου έφταναν στο κόκκινο, είναι δικια μου...μόνο δικιά μου. Δεν μπορώ να φανταστώ πως τοσα χρόνια την άγγιζε κάποιος άλλος εκτός απο εμένα. Μόνο που το σκέφτομαι πάω να τρελαθω.

Θέλω να του κόψω τα χέρια! Αυτή που ακουμπαει είναι η γυναικα ΜΟΥ.

************************************

Τέλος και αυτό το Παρτ! Με έμφαση το γεγονος που η Δάφνη αρχισε να μετανιώνει για την απόφαση της εχω να πω κάτι. ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ μην μετανιωνεται για κάτι που έχετε κάνει...ναι μπορεί να ηταν λάθος...όμως...αν δεν είχε γίνει πολλά πραγματα στην ζωή σας δεν θα είχαν συμβεί...(αν θέλετε γραψτς Μοθ στα σχόλια την γνώμη σας...αλήθεια θέλω να ακούσω τις αποψεις σας γιατί μπορεί να είμαι και λάθος...δεν ξέρω )