Κοίταζα ξανά και ξανά το ρολόι στον τοίχο περιμένοντας ενα τηλεφώνημα της. Για να μου ζητήσει λίτρα έστω κάτι! Ομως τίποτα.

Ο Βίκτωρ μέχρι να βρεθεί η μητέρα του θα μείνει σπίτι της Μαρίας...εδώ δεν είναι ασφαλείς.

Πήρα στα χέρια μου το κινητό και πληκτρολιγησα τον αριθμο του κολλητου μου.

Καθώς περίμενα να το σηκώσει το βλέμμα μου έπεσε πανω σε ενα μικρό έντομο κάτω απο το τραπέζι, πλησιασα και το έπιασα στα χέρια μου...δεν ηταν έντομο ήτανε κοριός. ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ! Βγηκα εξω απο το σπίτι και πέταξα το κινητό μου θα πηγαινα να βρω τον Δημητρη μόνος μου!

Ετρεξα στο σπίτι και αρπαξα τα κλειδιά του αυτοκινήτου!

Οι κλειδώσεις στα χέρια μου είχαν ασπρισει δεν το πιστεύω αυτό που γίνεται! ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΗΡΕΜΑ! Ελπίζω ο Δημήτρης να μπορέσει να με βοηθήσει!

Αφού παρκαρα το αυτοκίνητο με γοργά βήματα έτρεξα στο σπίτι του.

«Τι βαρας έτσι το κουδούνι ρε?» άκουσα την εκνευρισμένη φωνή του Δημήτρη.

«Που ήσουν?»

«Κοιμωμουν? Οπώς κάθε φυσιολογικος άνθρωπος στις τρεις το χάραμα?» απάντησε ειρωνικά.

«Εχω να σου πω!» ηταν το μόνο που είπα μπαίνοντας στο σπίτι του. «Αρχικα δώσε μου κάποια ρούχα σου να πετάξω αυτά π έχω!» του έγραψα σε ενα χαρτάκι. Μετά τον κοριό που βρήκα στο σπίτι φοβάμαι πως εχω παντού πανω μου κοριους και δεν ξέρω και εγώ τι αλλά μαραφετια!

Ο Δημήτρης δεν απάντησε απλα πήγε και μου έφερε μια φόρμα και ένα μπλουζάκι του. Τέλεια! Αφού αλλαξα και πεταξα στο μπαλκόνι τα ρούχα μου, του διηγηθηκα τι έγινε. Αυτός απλα με κοιτούσε ασαλεφτος χωρις να λέει κάτι...απλα με άκουγε με προσοχή.

«Λοιπον...θα την βρούμε...αρχικα εσύ θα βάλεις παλι τα ρούχα σου και θα σκηνοθετισουμε μια συζήτηση...ελπίζοντας να πεισθεί. Νομιζω πως δεν έπρεπε να είχες βγάλει εξ αρχής τα ρούχα σου...δεν νομιζω να έχει φτασει σε αυτό το σημείο...είναι άρρωστο!»

Αφού έβαλα παλι τα ρούχα μου πήγαμε μαζί με τον Δημητρη στο σπίτι μου. Οπου...ξεκίνησε το σόου!

«Δεν το πιστεύω ρε φιλέ. Η Ειρήνη όλα αυτά?»

«Ναι σου λέω!»

«Θα πρέπει να σε θέλει πολύ!» μόλις είπε αυτές τις λέξεις μου έβγαλε την γλώσσα! Είναι απιστευτος σαν παιδι κάνει ώρες ώρες!

«είναι τρελη σου λέω!»

«Τρελη για εσένα! Γιατί δεν της δίνεις μια δεύτερη ευκαιρία! Και κρατας και τον Βίκτωρ!»

«Σταματα τις μαλακιες!»

«Μιλαω πολύ σοβαρά!» μου λέει και κανει μια γκριματσα αηδιας...ελπίζω να μην έχει βάλει κάμερες μονο.

«Δεν...δεν ξέρω.» αχ ας πιασει!

«Εγω σου λέω να το σκεφτείς σοβαρά.»

«Καλα...ίσως να της δώσω μια ευκαιρία.» ηταν το μονο που είπα ευχομενος να πιασει.

Dafni's prov

Βλέπω εδώ και ώρες την Ειρήνη πάνω σε ενα μηχάνημα να γελάει.

Θέλω τόσο πολύ να πάω και να την φτισω εκμεταλεύτηκε την καλοσύνη μου...

«Αχ ο Στεφανος θα γίνει επιτέλους δικός μου!»

Ε? Τι λέει?

«Θελεις να ακουσεις και εσύ γλυκειά μου? Κατσε να το βάλω σε Ρίπλεϊ!» μου είπε κοιτώντας με σαρδονια.

«Δεν το πιστεύω ρε φιλέ. Η Ειρήνη όλα αυτά?»

«Ναι σου λέω!»

«Θα πρέπει να σε θέλει πολυ»

«είναι τρελη σου λέω!»

«Τρελη για εσένα! Γιατί δεν της δίνεις μια δεύτερη ευκαιρία! Και κρατας και τον Βίκτωρ!»

«Σταματα τις μαλακιες!»

«Μιλαω πολύ σοβαρά!»

«Δεν...δεν ξέρω.»

«Εγω σου λέω να το σκεφτείς σοβαρά.»

«Καλα...ίσως να της δώσω μια ευκαιρία.» τον άκουσα να λέει...οχι δεν τα εννοεί...είναι...οχι!

«Και για να το εμπεδωσεις θα στο βάλω ξανά και ξανά!»

Η ηχογράφηση ηχούσε ξανά και ξανά στο σκοτεινό και γεμάτο υγρασία δωμάτιο...το νεο μου "σπίτι" όπως το αποκάλεσε η Ειρήνη.

Το σωμα μου πονάει ενω το στομάχι μου γουργουριζει...εχω μείνει πολλές ώρες νηστικη...μπορεί και μέρες? Δεν ξέρω...ο χρονος εδώ κάτω δεν κυλά.

Η μαμά είναι εδώ να σε προστατεύσει μικρο μου σπουργιτακι...θα φύγουμε απο εδώ... Ψιθυρισα στο μικρό ανθρωπάκι που κουβαλάω μέσα μου.

Σηκωσα το κεφάλι μου ψηλά και κοίταξα το ταβάνι...δάκρυα αρχισαν να κυλάνε για αλλη μια φορά στα μάτια μου...ήθελα να πεθάνω...όμως αν τερματιζα την ζωή μου θα αφηνα ορφανό τον γιο μου...οχι δεν θα το επιτρεψω αυτό!

Απούσα το τρίξιμο της πόρτας ενω το λιγοστό φως της λάμπας απο το μέσα δωμάτιο εισήλθε στον χώρο. Απο την φυγουρα που ξεπρόβαλε μπορουσα να καταλάβω ένα πράγμα πως αυτή...δεν ηταν η Ειρήνη και ποσο μάλλον πως δεν ηταν αυτή αλλά αυτός.

Κοίταξα έντρομη τον άντρα που με πλησίαζε.

«Ομορφουλα είσαι...εμένα μου είπαν να σε βασανισω...όμως εχω κάτι Άλλο στο νου μου...θα σ' αρέσει στο εγκυομαι...»

Αρχισε να μου λέει ενω εκοβε βόλτες γύρω μου...Στα χέρια του κρατουσε μια τούφα απο τα μαλλία μου.

«Μ αρέσεις μικρη...για αυτό λέω να σου την χαρισω σήμερα...και αύριο μέρα είναι!»

Μόλις έκλεισε η πόρτα το σωμα μου συνήλθε απο το σοκ! Θεέ μου δεν το πιστεύω αυτό που ζω! Στεφάνε έλα γρήγορα σε παρακαλώ! Δεν...δεν θέλω να χάσω το παιδι Μου!

Δάκρυα αρχισαν να κυλάνε για αλλη μια φορά στα ματια μου...Θεέ μου σε παρακαλώ κάνε να τελειωσει αυτό το μαρτύριο...οχι για εμένα αλλά για το μωρο που κουβαλάω...

Επ...ορίστε και το επόμενο κεφάλαιο! Ελπίζω να σας αρέσει...ναι είναι λίγο στεναχωρο...δυστυχώς αλλά υπόσχομαι το επόμενο κεφάλαιο να είναι καλυτερο!