Πλευρα Στεφανου

Οταν την ειδα να φευγει και ποσο μαλλον να χαστουκιζει την Ειρηνη καταλαβα πως κατι δεν πηγαινε καλα... Ισως την αφησα να παρει μονη της τα ινια της σχεσης.

Πλησιασα με την σειρα μου την Ειρηνη και απλα της εξηγησα καποια πραγματα που επρεπε να τα ειχα κανει εδω και πολυ καιρο. Κουνησε απλα το κεφαλι της και δεχτηκε ολα οσα της ειπα...ηταν η πρωτη φορα μετα απο καιρο που δεν μου φωναξε για κατι...

Ετρεξα τοτε στ αγαπημενο της παρκακι ομως δεν την βρηκα πουθενα! Εψαξα την γυρω περιοχη μαζι με την Ειρηνη ομως...δεν την βρισκαμε πουθενα!

Πηρα το κινητο στα χερια μου και πληκτρολογισα τον αριθμο της...η φωνη που ακουσα ομως δεν ηταν αυτη που περιμενα.

«Η Δαφνη ειναι στο νοσοκομειο...ειχε πολυ υψηλο πυρετο...»

Σαν να μου εδωσαν μια μαχαιρια στο στομαχι ετρεξα προς το αυτοκινητο...ομως το χερι της Ειρηνης με σταματησε..

«Θα οδηγησω εγω...νιωθω υπευθεινη...»

«Καλως..» ηταν το μονο που ειπα και καθησα στην θεση του συνοδηγου.

«Στεφανε...λυπαμαι...απλα...ζηλεψα...ποτε δεν ειδες μια κοπελα σοβαρα..και τωρα ηρθε αυτη...»

«Δεν ειναι ωρα...θα μιλησουμε αλλη φορα οι δυο μας..»

Φτανοντας στο νοσοκομειο ετρεξα στο δωματιο οπου νοσηλευοταν...Ανοιξα την πορτα και την ειδα μπροστα μου...ομορφη οπως παντα...

Την πλησιασα και ακουμπησα το χερι μου πανω στο κρυο δικο της. Τα ματια ανοιξαν σιγα σιγα και με κοιταξε δεν ειπε τιποτα...απλα μου χαμογελασε γλυκα.

«Συγγνωμη για ολα μωρο μου...»

«Δεν πειραζει...ιδικα τωρα...ολα ειναι περασμενα ξεχασμενα...»

Εσμιξα απλα τα φρυδια μου ενω προσπαθουσα να καταλαβω τι ηθελε να πει...αυτη απλα σηκωθηκε και με πλησιασε,περασε τα χερια της γυρω απο τον λαιμο μου και εφερε τα χειλη της κοντα στο αυτι μου...

«Θα γινεις μπαμπας...» την ακουσα να μου ψιθυριζει ενω μου αφηνε γλυκα φιλια στην βαση του λαιμου μου.

Η ανασα μου δεν εβγαινε ενω το σωμα μου κοκαλωσε...τι ειπε μολις τωρα? Την ενιωσα να απομακρυνεται ομως δεν κουνηθηκα...

«Στεφανε? ΣΤΕΦΑΝΕ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ? Θεε μου μην με αφησεις τωρα! Δεν θελω να ειμαι και μανα και χηρα!!!» την ακουσα να λεει ομως το σωμα μου παρεμενε ακινητο. Τοτε την ακουσα να κλαιει και σαν να με διαπερασε ηλεκτρισμος αρχισα να φωναζω "ΘΑ ΓΙΝΩ ΜΠΑΜΠΑΣ!" ενω την ειχα στην αγκαλια μου.

Αφου αφησα ενα φιλι πανω στα χειλη της ετρεξα εξω φωναζοντας! Πηγα στον ανθρωπο που την εφερε εδω και τον ευχαριστησα...αν δεν ηταν αυτος δεν ξερω τι θα γινοταν...ενω μεσα απο ολη αυτη την περιπετεια αποφασισα να ξεκοψω την Ειρηνη και να αφωσιωθω στην οικογενεια που μολις δημιουργισαμε!

Πραγματικα οταν ενας ανθρωπος μαθαινει πως μια ζωη θα ερθει στον κοσμο...μια ζωη που προηλθε απο ερωτα και αγαπη ειναι κατι που σε γεμιζει...σε κανει να νιωθεις πληρης και γεματος! Και η Δαφνη κατεφερε να το κανει αυτο απο την ημερα που την γνωρισα...με αυτον τον ατιθασο και γεμματο ενεργεια χαρακτηρα της!

Μολις βγηκα απο το εσωτερικο του νοσοκομειου προχωρησα προς το κοσμηματοπωλειο...ηθελα να της παρω κατι που θα δηλωνε την αγαπη μου αλλα και την νεα αρχη μας.

Με την βοηθεια της πολιτριας προσπαθησαμε να βρουμε κατι που να ταιριαζε στην μικρη μου! (Διαλεξτε καποιο:( πραγματικα δεν ηξερα ποιο...)

Μολις βγηκα απο εκει και αφου βεβαιωθηκα πως το κουτι δεν ηταν ορατο γυρισα ξανα στο πλευρο της Δαφνης...

Οι ωρες περνουσαν ομως δεν ηθελα να φυγω απο κοντα της...ειχα αναγκη να της δειξω το ποσο πολυ την αγαπαω...οχι μονο στις σκεψεις μου αλλα και στις πραξεις.

Την Ειρηνη δεν την ειδα απο την ωρα που ηρθα εδω...ουτε ομως και τον αλλον τον νεαρο. Τελικα εχουν δικιο για να καταλαβεις ποιος ριναι καποιος πρεπει να δεχτεις ενα γερο χτυπημα....

«Εισαι καλα?»

«Ναι...μπορεις να πας σπιτι...αυριο βγαινω...»

«Θα μεινω...»

«Στεφανε...πανε εχεις δουλεια...θα εισαι πιασμενος και κουρασμενος...»

«Ε και? Δικια μου εταιρια ειναι...επισης...εγω θα ειμαι αυριο πιασμενος οχι εσυ... Τωρα κλεισε τα ματιακια σου και μην απασχολεις το μυαλο σου με χαζομαρες...»

«Καλα...ομως αν αυριο αρχησεις τα σουξου μουξου εγω η ιδια θα σε αφησω ετσι οπως εισαι και θα φυγω.»
Μου ειπε και γυρισε πλευρο...

Ολο το βραδυ δεν κοιμηθηκα...για καποιον περιεργο λογο ειχα ενα πολυ ασχημο προαισθημα...παρα πολυ ασχημο. Ελπιζω μονο να μην αφορα την Δαφνη.

Τα ξημερωματα ακουμπησα την πλατη μου πισω στην καρεκλα και εκλεισα τα ματια μου...ισα ισα για να τα ξεκουρασω λιγο...οταν ενιωσα την παρουσια της κοντα μου και το βλεμμα της να με καιει, χωρις προηδοποιηση ανοιξα τα ματια μου τρομαζοντας την. Πλησιασα κοντα της και αφησα ενα γλυκο φιλι πανω στα χειλη της...

Αφου ντυθηκε και την ελεγχξε ο γιατρος για αλλη μια φορα φυγαμε απο αυτο το κρυο και παγερο μερος.

«Εισαι καλα ετσι?»

«Ναι...ειμαι μια χαρα!»

«Θελεις να φας κατι?»

«Οχι ειμαι μια χαρα!»

«Λοιπον...θα σε παω σπιτι και μετα θα πρεπει να παω στην δουλεια...οποτε...θα μεινεις για λιγο μονη σου στο σπιτι...»

«Καλα δεν με πειραζει...θα φωναξω την Μαρια να μου κανει παρεα!»

«Ωραια...!» ηταν το μονο που ειπα καθως της ανοιγα την πορτα του συνοδηγου για να καθησει.

Οριστε και δευτερο κεφαλαιο! Τωρα δεν ξερω αν θα μπορεσω να γραψω και τριτο...