Το επόμενο πρωί ενιωσα ενα βαρος πάνω στο στήθος μου. Ανοιξα αργά τα μάτια μου και κοίταξα το κεφάλι του Στέφανου, το χαμόγελο αρχισε σιγά σιγά να εμφανιζεται στα χείλη μου. Θα μπορουσα να τον κοιτάζω με τις ώρες όμως είχα τρομερή αναγκη να τρεξω στην τουαλέτα.

«Στεφανε?» ψιθυρισα προσπαθωντας να τον μετακινησω σιγά σιγά απο πανω μου, χωρίς να τον ξυπνησω,πολύ.

Τον ένιωθα να κουνιεται όμως δεν έλεγε να φύγει απο πανω μου και το χειροτερο?! Πίεζε την κοιλιά μου, αν συνεχισει έτσι θα έχουμε ατύχημα και δεν θα φταιω εγώ.

Προσπάθησα αλλη μια φορά να τον μετακινησω όμως και αυτή μου η προσπάθεια ήταν ΣΚΕΤΗ αποτυχία.

«ΣΤΕΦΑΝΕ ΣΗΚΩ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΩ ΤΟΥΑΛΕΤΑ!» φώναξα μην μπορόντας πλεον να ελεξω τον εαυτό μου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Στεφανος να πέσει απο το κρεβάτι και εγώ να ορμισω τρέχοντας προς την πόρτα.

Μόλις γυρισα στο δωμάτιο ο Στέφανος με κοίταζε εξετάστηκα, εγώ απλα του χαμογελασα άβολα και ξαπλωσα παλι στο κρεβάτι.

«Τι επάθες και φωναζεις πρωι πρωι?»

«Εμ...σου είπα...ήθελα να πάω τουαλέτα.»

Με το άκουσμα της απάντησης μου ξεφυσιξε και ξάπλωσε δίπλα μου γυρνώντας μου την πλάτη. Χα πολύ που μας νοιάζει και όλας.

Ομως...αν θύμωσε? Εκανα κάτι λάθος? Ιιι δεν έπρεπε να του φωναξω. Γυριζω σιγά σιγά πλευρό και τον πλησιαζω σαν σκύλος που έκανε ζημιά...

«Στεφανε? Είσαι θυμωμένος?» η απάντηση του δεν άργησε να έρθει.

«Οχι. Θέλω να κοιμηθώ.»

«Θα με κανείς αγκαλιτσα?»

«Θα ξανά φωνάξεις παλι σαν την υστερική?» με ρώτησε και εγώ ως απάντηση κουνησα αρνητικά το κεφάλι μου.

Το σώμα του γύρισε προς εμένα ενω το χερι του πέρασε γύρω απο την μέση μου. Στα χείλη του εμφανίστηκε ενα αμυδρό χαμόγελο ενώ το σωμα του ξανασηκώθηκε. Τον κοίταξα με ενα ερωτηματικό βλέμμα προσπαθώντας να διατηρήσω την ηρεμία μου.

Την στιγμη που τα χείλη μας έφταναν σε απόσταση αναπνοής και η καρδιά μου ηταν έτοιμη να βγει απο το στήθος μου και να αρχίσει να χορεύει στο δωμάτιο. Ενιωσα τα ζεστά του χείλη πανω στο κρύο μου μάγουλο, η αναπνοή μου σταμάτησε ενώ τα χέρια μου αρχισαν να τρέμουν απο την ένταση.

Χαμογελασα με δυσκολία και έκανα να σηκωθω παρά τις αντιρρήσεις του σωματος μου, το χερι του τυλιχτηκε γυρω απο τον καρπο μου, τραβωντας με πανω του και τοποθετωντας το κεφαλι μου πανω στο στερνο του.

«Κατσε λιγο ακομα...» ηταν το μονο που ειπε πριν κλεισει τα ματια του. Η ενταση ηταν ριζομενη βαθια μεσα μου, δεν μπορουσα οσο και αν προσπαθουσα να ηρεμησω το σωμα μου. Ετσι αποφασισα να σηκωθω και να παω στο μπανιο για να ριξω λιγο νερο στο προσωπο μου.

Εριχνα ξανα και ξανα κρυο νερο στο ζεστο προσωπο μου ομως η θερμοκρασια δεν επεφτε. Πως μπορουσε ενα ατομο να με φερνει σε αυτη τη κατασταση με ενα μονο βλεμμα και αγγιγμα του?

Καθως κατεβαινα προς το σαλονι ακουσα μια γυναικεια φωνη. Εμφανως αποριμενη οδευσα προς το μερος οπου ακουγονταν οι φωνες. Μπροστα μου βρησκοταν ο Στεφανος με την Ειρηνη...και καπως ετσι η διαθεση μου επιασε πατο.

Πηρα μια βαθια ανασα και προχωρησα προς το μερος τους με ενα γλυκο χαμογελο να στολιζει το προσωπο μου. Ηρεμια Δαφνη...ηρεμια...μην δινεις σημασια... Ηταν το μονο που ελεγα ξανα και ξανα στον εαυτο μου.

«Και...Στεφανουκο δεν μου λες? Ποτε θα πας στην εταιρια? Θελω...να σου φερω καποια πραγματα.» την ακουσα να του λεει. Ηθελα τοσο πολυ να της απαντησω...ομως κρατηθηκα...γιατι ηξερα πως θα αρχισε να λεει διαφορα και θα κατεληγα παλι μαλωμενη με τον Στεφανο.

«Εμ...λογικα την αλλη εβδομαδα...» της απαντησε και το προσωπο της σκοτεινιασε...αχ βαστατε τουρκοι τ αρματα!

«Καλα τοτε...εμ...δεν μου λες Δαφνη? Εσυ πως εισαι? Σου περασαν τα νευρα?» Εστρεψε την προσοχη της πανω μου...ωωωω φιρι φιρι το παει να τσακωθουμε.

«Ναι...μια χαρα.» της απαντησα και επιασα το χερι του Στεφανου.

«Ωωωω μην μου πειτε πως προχωρισατε την σχεση σας?» την ακουσα να λεει "ενθουσιασμενη". Προσεχε μην δαγκωσεις την γλωσσα σου κοπελια με τοσο δηλητηριο θα παθεις τιποτα. Πηγε να της απαντησει ο Στεφανος αλλα τον προλαβα δεν χρειαζεται να της δινουμε και λογαριασμο για το τι θα κανουμε και ολας.

«Νομιζω πως αυτο που ρωτας ειναι λιγο προσωπικο...» ηταν το μονο που ειπα και ειχε ως αποτελεσμα να με κοιταξει με ενα βλεμμα ετοιμη να μου ορμισει. Και πιστεψτε με αν δεν ηταν ο Στεφανος διπλα μου θα το ειχε κανει.

«Μα ειμαστε κολλητες πρεπει να τα λεμε αυτα...»

«Αυτα δεν τα λεω...δεν ειναι του χαρακτηρα μου. Σε αντιθεση με καποιες αλλες.»

«Θες να πεις κατι?» με ρωτησε εμφανως εκνευρισμενη...εμ κοπελια οποιος εχει την μυγα μυγιαζεται.

«Οχι απλα το ανεφερα για καποια κοριτσια...δεν αναφερθηκα συγκεκριμενα...γιατι αρπαζεσαι καλε?»

Οχι που θα μου την γλυτωσεις κατσικα. Θα μετανιωσεις την ωρα και την στιγμη που τα εβαλες μαζι μου.

Ολη την υπολοιπη μερα δεν μιλησε μαζι μου...Και δεν ελεγε να φυγει απο εδω! Η ωρα κοντεβε εντεκα το βραδυ και αυτη ηταν ακομα εδω. Ηθελα τοσο πολυ να παω για υπνο αλλα δεν θα την αφηνα μονη μαζι του! Δεν αφηνεις τον λυκο με τα προβατα.

Καθομουν και εβλεπα την μια σειρα μετα την αλλη περιμενοντας να φυγει αμ δε...αποφασισε ο Στεφανος να την φιλοξενισει. ΠΟΙΑ? Την καμηλα. Θα ειναι μια ΠΟΛΥΥΥΥ μεγαλη νυχτα και το κυριοτερο πρεπει να εχω τα ματια μου δεκατεσσερα. Μηπως να αφησω τον Στεφανο να με κανει δικη του σημερα? Ιχ οχι...οχι ακομα.

«Εμ...ελα να σου στρωσω στον ξενωνα.» της ειπα οσο πιο γλυκα μπορουσα.

Στο δωματιο ειμασταν μονες μας, ευχομουν οσο τιποτα στον κοσμο να μας ειχε ακολουθησει ο Στεφανος.

«Δαναη...κατω τα χερια σου απο τον Στεφανο μου.»

«Με λενε Δαφνη και...δεν ειναι σου...δεν θυμαμαι να παντρευτηκατε ποτε...» ηταν το μονο που ειπα και βγηκα απο το δωματιο της και ετρεξα προς το δωματιο του Στεφανου, οπου τον ειδα ετοιμο να ξαπλωνει.

«Εμ...εγω θα κανω ενα μπανιο...και...εμ...να κοιμηθω εδω αποψε?» φοβομουν για την σωματικη μου ακεραιοτητα...δεν ξερεις ποτς για το τι ειναι ικανη να κανει.

Το ζεστο νερο ετρεχε πανω στο σωμα μου ενω το μυαλο μου σκεφτοταν διαφορα, για το πως θα βγω εξω ετσι, το οτι δεν εχω ρουχα...πετσετα...ωπα τι? Ω θεε μου!

«Στεφανε?» φωναξα ομως δεν πηρα καμια απαντηση. Εκανα αλλες πεντε αποτυχημενες προσπαθειες να τον φωναξω.

Ανοιξα ελαχιστα την πορτα, τον ειδα να κοιμαται με γυρισμενη την πλατη προς το μερος μου, πηρα μια βαθια ανασα για να καταλαγιασω τους χτυπους της καρδιας μου. Ανοιξα την πορτα του μπανιου και αρχισα να προχωραω προς την πορτα του δωματιου. Κατεβασα το χερουλι ομως...δεν ανοιξε, τοτε ενιωσα την καυτη του ανασα πανω στο σβερκο μου. Ουπσι...

«Που νομιζεις οτι πας?» τον ακουω να ψιθυριζει ενω τα χειλη του καθε φορα που μιλαει ακουμουν ελαχιστα πανω στο δερμα μου.Καταπινω με δυσκολια Και γυρναω να τον κοιταξω.

«Εμ...εγω...παω...ν..να π..παρω ρου...ρουχα.» ηταν το μονο που ειπα.

«Δεν τα χρειαζεσαι.» μου απαντησε ενω αμεσως ορμισε πανω στα χειλη μου.

Λοιπον παιδια τελος και αυτο το κεφαλαιο! Η συνεχεια στο επομενο παρτ 😈 ελπιζω να σας αρεσει! Περιμενω γνωμες 🐶🙈😈😈😈