Το κλίμα στην επιστροφή ήταν πιο ανάλαφρο, γελουσαμε και μιλούσαμε για όλα τα θέματα. Αναρωτιέμαι πως δεν είχα παρατηρήσει τόσο καιρό αυτή την "διασκεδαστική" πλευρά του Στέφανου.

Εκλεισα τα μάτια και άφησα τους στιχους του τραγουδιού να με παρασύρουν.

I found love in you
And I've learned to love me too
Never have I felt that I could be all that you see
It's like our hearts have intertwined and to the perfect harmony

This is why I love you
Ooh this is why I love you
Because you love me
You love me
This is why I love you
Ooh this is why I love you
Because you love me
You love me

Ηταν τόσο ομορφο κομμάτι, με τόσο βαθύ νόημα. Πάντοτε ήθελα να ζήσω μια αγάπη σαν αυτήν στα παραμύθια που έβλεπα ως παιδι.

Πολλοί δεν πιστεύουν στην αγάπη ενώ άλλοι λένε πως διαρκεί μόνο 3 χρόνια. Μπορεί να έχουν δίκιο, μπορεί και όχι. Κανεις δεν ξέρει τι είναι η αγάπη αν δεν το έχει ζήσει.

Ανοίγω ξανά τα ματια μου και τον κοιτώ, όμως με κοιτουσε ήδη.

«Τραγουδας πολύ ωραία...» ηταν το μόνο που είπε πριν στρέψει την προσοχή του και παλι στον δρόμο.

«Ευχαριστω...» ήταν το μονο που είπα γυρνώντας το κεφάλι μου προς το παράθυρο.

«Δαναη... Εγώ ευχαριστώ.»

Μόλις άκουσα τα λογια του έμεινα στήλη άλατος ενω η προσοχή μου πλεον ήταν στραμμένη πάνω του, περιμένοντας να μου εξηγήσει τον λογο για τον οποίο με ευχαριστεί.

«Απλα...ήθελα απο την αρχή της σχέσης μας να είμαστε έτσι...όμως...εσύ φαινόταν να με μισούσες.» μου είπε ενώ σταμάτησε το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου. «Δεν ξέρεις ποσο με πλήγωνε αυτό...» είπε στο τέλος κοιτώντας με στα μάτια.

Εκείνη την στιγμη ενιωσα σαν τον πιο απεσιο ανθρωπο στον κόσμο. Δεν είχα ιδέα πως θα έβλεπα ποτε έναν στέφανο σαν αυτόν. Εσκυψα το κεφάλι μου γεμάτη ενοχές.

«Ει...μικρο δεν το είπα για να νιωσεις άσχημα...το είπα για να ξέρεις τι γινόταν μέσα μου όλον αυτόν τον καιρό.» είπε πιάνοντας το πιγουνι μου έτσι ώστε να τον βλέπω. «Σ' αγαπώ.» ψιθύρισε ίσα ίσα και με φίλησε. Ομως το μυαλό μου εκείνη την στιγμη ήταν κολλημένο στην μια και μοναδική λεξη που είπε. «Σ αγαπώ ».

Απομακρύνθηκε απο κοντά μου κοιτώντας με στα μάτια, προφανώς για να του πω τον λογο που δεν ανταποκρίθηκα στο φιλί του.

«Εγω...» ξεκίνησα να λέω όμως με διέκοψε.

«Δεν πειράζει. Κατάλαβα.»

«Τι καταλαβες?»

«Πως δεν νιώθεις όπως νιώθω και εγώ.»

Τι? Τι είπε μόλις? Αχου...θα τον χάσω και μόλις τον βρήκα.

«Δεβ είναι αυτό...απλα το μυαλό μου...κόλλησε σε κάτι που ειπες ή δεν ειπες...δεν ξέρω αν άκουσα σωστα.»

Μόλις με άκουσε να τα λέω αυτά γύρισε χαμογελώντας. «Και τι ακουσες?» μου απάντησε χωρίς να σβήνει το χαμόγελο απο τα χείλη του.

«Εμ...τίποτα που να είναι σημαντικό.»

«Χμμμκαι τι έχεις να απαντήσεις σε αυτό το ασήμαντο που είπα?» Συνέχισε να μου μιλάει ενώ χαμογελούσε.

«Εμ...και εγώ?»

«Τι και εσύ? Δεν μπορω να σε καταλάβω.» μου απντησε διασκεδάζοντας με τις αντοδρασεις μου προφανώς.

«Και εγώ...»

«Και εσύ...τι?»

«Ωχου ρε Στεφανε! Και εγώ Σ ΑΓΑΠΑΩ.»

Στο άκουσμα αυτών των λέξεων το προσωπο του φωτηστικε ενώ αρχισε να γελάει.

«Δεν ξέρεις ποσο χαρούμενο με κάνεις.» είπε αφήνοντας ενα πεταχτο φιλί πανω στα χείλη μου.

Εγώ παρέμεινα να τον κοιτάζω χωρίς να ξέρω τι να πω ή τι να κάνω...ηταν όλα τόσο πρωτόγνωρα. Απο την σχέση μου (μάλλον) με τον Στεφανο μέχρι και στο γεγονος πως εκμυστηρεύτηκα τα συναισθήματα μου.

«Μπορουμε να πάμε στο ξενοδοχείο?» του ζητησα ελπίζοντας να δεχτεί γιατί άρχισα να νιώθω κάπως άβολα.

Δεν είπε κάτι απλώς μου έριξε μια τελευταία μάτια και ξεκίνησε το αυτοκίνητο.

Κατα την διαρκεια της διαδρομής έπεσε τρομερή ησυχία μέσα στον χώρο κανεις απο τους δυο μας δεν έλεγε κάτι. Ομως δεν ήταν άβολη σιωπή απλα ο Στεφανος μου έδινε τον χρονο που χρειαζομουν για να μπορέσω να καταλάβω την όλη κατάσταση. Μου έδινε χώρο και το εκτιμουσα πολύ αυτό.

Φτάσαμε. άκουσα την φωνη του Στέφανου να μου λέει. Απλα ενευσα και βγήκα απο το αυτοκίνητο. Το μόνο που ήθελα αυτή τη στιγμη ηταν να ξαπλωσω. Μπορεί να ηταν μια απο τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου, όμως για κάποιον λογο ήμουν πολύ πεσμένη ψυχολογικά.

Ανεβήκαμε τα σκαλιά ο ένας δίπλα στον άλλον χωρίς να βγάλουμε μιλιά. Ενιωθα όλη αυτή την ωρα το βλέμμα του Στέφανου πάνω μου.

Μόλις ο Στεφανος άνοιξε την πόρτα τπυ δωματίου, το πρωτο πράγμα που εκανα ηταν να αλλάξω ρούχα και να ξαπλωσω, ενώ λιγα λεπτα αργότερα αισθάνθηκα και την παρουσια του δίπλα μου. Τα χέρια του πέρασαν γύρω απο την μέση μου ενω τα σώματα μας ενώθηκαν. Η πλάτη μου ακούμπησε πανω στον θώρακα του ενω το κεφάλι του ήταν σε απόσταση αναπνοής απο τον λαιμό μου.

Στην προσπαθεια μου να κοιμηθώ κάτι με εμπόδιζε όμως δεν ήξερα τι, οποτε το άφησα να περάσει έτσι. Ομως αρχισε να με ενοχλεί τρομερά.

«Στεφανε? Μπορείς να πάρεις λίγο το χερι σου γιατί με ενοχλεί?»

«Ποιο χερι?»

«Το χερι σου ρε Στεφανε δεν μπορώ να κοιμηθώ...αυτό που είναι στο μπουτι μου...» ήτα το μόνο που του είπα.

«Εμ...μικρό μου...συγγνώμη που στο χαλαω...όμως...αυτό δεν είναι το χερι μου.»

Δεν απαντησα Κάτο απλα προσπαθούσα να σκεφτώ τι ακριβως ήταν, δεν αργησα να καταλάβω τα μάτια μου γουρλωσαν ενω απομακρυνθηκα μέσα σε δευτερόλεπτα απο κοντά του.

Δεν ηταν η πρωτη φορά που μου είχε συμβεί...όμως...τον Στεφανο τον ντρέπομαι πολύ.

«Ελα εδώ...» Μου είπε χτυπώντας το στρώμα δίπλα του. Εγώ κουνησα αρνητικά το κεφάλι μου.

«Ελα δεν θα κάνω κάτι...αν θέλεις ξάπλωσε πανω στο στήθος μου για να μην σε ενοχλεί το..."χέρι" μου.»

Κουνησα ξανά αρνητικά το κεφάλι μου.

«Δαναη μην με κάνεις να σηκωθω...απλα έλα.»

Ηττημένη ξαπλωσα πανω στο στήθος του κλείνοντας τα ματια μου. Ο ρυθμός της καρδιάς του ηταν πολύ γρήγορος...όμως δεν έδωσα σημασία άφησα τομ γλυκό αυτόν ήχο να με νανουρισει...τικ τακ τικ τακ..

************************************

Αυτό λοιπον είναι το.κεφάλαιο! Ελπίζω να σας αρέσει! Θα χαρώ πολύ να ακούσω την γνώμη σας ✌✌✌