Ο άντρας εκείνος δεν έχει εμφανιστεί εδώ και μέρες. Μαζί με αυτόν δεν έχει κανει την εμφάνιση της ουτε η Ειρήνη.

Κανεις δεν έρχεται να με δει ή να μου δώσει κάτι να φάω. Το σωμα μου είναι αδύναμο αμφιβάλλω αν θα μπορω να περπατησω μετα απο αυτή την περιπέτεια.

Κοιτάζω γύρω μου το σκοτεινό δωμάτιο σε μια προσπαθεια μου να βρω κάτι να κόψω τα σχοινιά, όμως με αυτό το σκοτάδι δεν μπόρεσα να δω τίποτα!

Αρχισαν να ακούγονται βήματα απο πανω και αντρικές φωνές...την μια την αναγνώρισα πολύ καλά.

Η πόρτα άνοιξε και μέσα μπήκαν δυο άντρες.

«Βρε βρε βρε για δες ποια είναι εδώ...» η φωνη του ήταν πολύ γνώριμη αλλά δεν μπορουσα να καταλάβω απο που την ήξερα. «Δεν με αναγνωρισες ε? Λοιπον...λέω να σου θυμισω...το όνομα μου είναι...Τζαξ...»

Τι? Οχι...δεν μπορεί! Οχι! Εξαρχής Μοθ την είχανε στημένη και οι δυο...

«Λοιπον...μικρή μου Δάφνη...ο γκομενος σου πήγε και μίλησε με την αστυνομία και μας την έχουν στημένη απ εξω...» ο Στέφανος είναι εδώ! Το ήξερα πως δεν θα μας άφηνε! Το ήξερα! «Πριν χαρείς...να ξέρεις πως δεν θα βγεις ζωντανη απο εδώ...δεν θα προλάβει να σε σώσει ο λεβέντης...»

«Τζαξ..αν...όντως...ένιωσες...κάτι...για...εμένα...στο...παρελθον...σε...παρακαλώ...ΑΣΕ...με...έχω...παιδί...μέσα...μου...»

Τα μάτια του Τζαξ με κοίταξαν εξετάστηκα, όμως ήξερε πολύ καλά πως δεν του έλεγα ψέματα. Ποτέ δεν θα έλεγα ψέματα για κάτι τόσο σοβαρό. Ο άντρας δίπλα του σήκωσε το χερι του και με χαστούκισε...ετσουξε ετσουξε πολύ το χερι του πανω στο μάγουλο μου.

«Πουτανα! Ολες οι γυναίκες τέτοιες είστε! Κοψε τα ψέματα μωρή δεν θα σε αφησουμε να φύγεις απο εδώ μέσα!»

Δάκρυα αρχισαν να κυλάνε στα μάγουλα μου. Οχι απο τα λογια του αυτά δεν αξίζει να τους δώσω σημασία αλλά γιατί δεν ξέρω αν το μωρο μου είναι καλά...αν το μικρό μου σπουριγιτακι είναι καλά.

Πυροβολισμοί αρχισαν να ακούγονται απο τον πανω όροφο και πολλές αντρικές φωνές. Τότε το χέρι του αγνώστου πέρασε γύρω απο τον λαιμό μου.

«Αν μιλησεις...πεθανες...» έφτυσε τα λογια του...

Πόρτες και αντικειμενα έσπαγαν στον πανω όροφο ενω γυναικείες φωνές αρχισαν να ακούγονται...η Ειρήνη.. Ποσο θέλω να την δω να σαπίζει πίσω απο τα κάγκελα!

Λιγες στιγμές αργότερα αρχισαν να ακούγονται χτυπήματα στην πόρτα του υπόγειου. Η καρδιά μου αρχισε να χτυπά δυνατά! Το ένιωθα ηταν εδώ! Ηρθε εδώ για να μας σωσει!

Κοίταξα τον άγνωστο μπροστά μου. Απο το βλέμμα του και μονο κατάλαβα πως αν μιλήσω θα έκανε πραγματικότητα τις απειλές του. Τότε έριξα μια ικετευτική ματιά στον Τζαξ, μπορει οτι ειχαμε να ηταν μια πλάνη...όμως ξέρω πως δεν είναι τόσο κακός.

Αυτός κοιτώντας με έκλεισε τα μάτια του, ήταν και αυτός παγιδευμένος. Ηθελε και αυτός την ελευθερία του. Του χαμογελαω με κατανόηση όταν τον βλέπω να τρέχει προς την πόρτα και να την ξεκλειδωνει.

Το χερι του αγνώστου έφυγε απο τον λαιμό μου και έπιασε το όπλο του στα χέρια σημαδεύοντας τον Τζαξ.

«Παλιο μαλακά της δεκαρας ήξερα πως είσαι η ντροπή της οικογένειας.» και χωρίς να χασει χρονο όπλισε το όπλο και τον πυροβόλησε.

Προσπαθησα να φωναξω το όνομα του αλλά δεν μπόρεσα, τα δάκρυα αρχισαν να κυλάνε για αλλη μια φορά στα κρύα μάγουλα μου. Οι αστυνομικοί εισήλθαν στον χώρο και έπιασαν τον άγνωστο ο οποίος λίγο πριν τον βγάλουν απο τον χώρο με κοίταξε γεμάτος μίσος.

Ενας αστυνομικος με πλησίασε και με έλυσε. Με ρώτησε αν ήμουν καλά αλλά δεν τοτ απάντησα, δεν είχα την δυναμη να το κανω.

«Δαφνη!?» άκουσα την φωνη του να ηχεί στον χώρο. Γυρισα με δυσκολία και τον κοίταξα, ηταν εδώ.

Πλησίασε και με αγκάλιασε ενω δάκρυα κυλούσαν στα μάτια του...πρωτη φορά τον έβλεπα να κλαίει. Ηθελα όσο τίποτα στον κοσμο να κρατήσω αυτή την εικόνα.

«Ειμαι εδώ...δεν θα σε αφήσω ποτε ξανά! Ουτε εσενα ουτε τον γιο μας.»

«Ειμαι...έγκυος...» ήταν το μόνο που μπόρεσα να πω λίγο πριν σκοτεινιασουν τα πάντα γύρω μου.

1 χρόνος μετά

Λοιπόν το παιδί μου έζησε τελικά απο θαύμα αν και η μικρή πριγκίπισσα γεννήθηκε πρόωρα.

Ο Στεφανος και ο Βίκτωρ έχουν ξετρελαθει μαζί της ενω εγώ είμαι πιο ευτυχισμένη απο ποτε!

Με την βοήθεια του Στεφανου άνοιξα την ολοδικη μου σχολή χορού! Μπορεί να μην χορεύω σε σκηνές όμως το να διδάσκω αυτό που αγαπώ είναι κάτι που μου αρέσει εξίσου. Γιατί είμαι και κοντά στην οικογένεια μου και κάνω αυτό που αγαπώ.

Τελικά οπου υπάρχει αγάπη υπαρχουν και λύσεις!

Λίγες μέρες μετά την δική της Ειρήνης και των συνεργών της την επισκέφθηκα στην φυλακή. Ηθελα να μάθω τον λόγο που μπορεσε να κάνει κάτι τέτοιο.

Καθισα στην καρέκλα που υπήρχε στο επισκεπτήριο περιμένοντας την. Ο χώρος ήταν τόσο ψυχρός, δεν θα μπορουσα να μείνω εδώ πανω απο μια ώρα. Ενιωθα τους τοίχους να θέλουν να με πλακωσουν.

Η καγκελόπορτα άνοιξε και μπροστά μου εμφανίστηκε η Ειρήνη. Σηκωθηκα για να την χαιρετησω ομως η αντίδραση της δεν ήταν αυτή που περίμενα.

«Τι θέλει αυτή εδώ? Δεν θέλω να την δω!» φώναξε στον αστυνομικό δίπλα της.

«Θελω απλα να σε ρωτησω κάτι. Και μετα θα σε αφήσω στην ησυχία σου.»

Δεν είπε τίποτα απολύτως απλα κάθησε απέναντι μου περιμένοντας με να μιλήσω.

«Αυτο που έκανες δεν ηταν καθόλου σωστο...και το ξε-»

«Αυτο θέλεις να ρωτήσεις?»

«Οχι, αυτό που ήθελα να σε ρωτησω είναι το γιατί? Γιατί το έκανες ενω σου φέρθηκα με τον καλυτερο τροπο?»

Αρχισε να γελάει μόλις άκουσε την ερώτηση μου. «Μου ζητάς και τα ρέστα τώρα? Δεν εχω κανένα λογο να απολογηθω για αυτό που εκανα. Το έκανα επειδή έτσι ήθελα.»

Δεν είπα κάτι απλα συνέχισα να την παρατηρώ, καθως τα ματια της είχαν αρχίσει να βουρκωνουν.

«Ποτε μου δεν σε χονευα ήσουν πάντα τόσο...καλή. Και πραγματικα δεν μου άρεσε καθόλου! Οπου και να πηγαινες η προσοχή ηταν πάνω σου! Εισαι απαίσια, μια ψεύτικη κούκλα!» μου φώναξε ενω πήγε να με χτυπήσει υψώνοντας το χερι της προς το μέρος μου

«Πραγματικα είσαι απίστευτη Ειρήνη...για ποια προσοχή μιλάς? Και για να ξέρεις πάντοτε θα ελκύει αυτό που δεν προκαλεί.» της απάντησα ενω γυρισα την πλάτη μου και έφυγα.

Είπα να προσθέσω και ενα μικρο φινάλε😇 στην ιστορία μας... Οσοι θέλετε να διαβασετε και αλλά βιβλια μου άρχισα, να ανεβαζω κεφάλαια στο heartbroken θα χαρώ πολύ να ακούσω την γνώμη σας και σε αυτό το βιβλιο! ❤❤❤