Οι μέρες περνούσαν χωρίς κάποια ιδιαίτερη αλλαγή...το μόνο που με ενοχλούσε σε αυτή τη ρουτίνα είναι το γεγονος ότι η Ειρήνη βρίσκεται ΣΥΝΕΧΩΣ μέσα στο σπίτι μας...με την δικαιολογία πως εγώ της το ζητάω γιατί θέλω βοήθεια στο σπίτι.

Δεν δίνω σημασία, κάνω αυτά που είναι να κάνω και κάθομαι ήσυχα και ωραία στον καναπέ βλέποντας διάφορες σειρές. Δυστυχώς όμως ουτε αυτό μπορω να το κάνω αφού η πολυαγαπημένη μας Ειρήνη κάθετε δίπλα μου αντιγραφοντας τις κινήσεις μου...το τι προσπαθεί να κανει ακόμα δεν το κατάλαβα, αυτό που ξέρω ομως είναι πως τα νεύρα μου μέρα με την μέρα αυξάνονται.

«Εισαι πολύ ενοχλητική το ξέρεις?» της λέω κοιτώντας την στα μάτια.

«Γιατι το λες αυτό? Θέλω απλα να σε βοηθήσω.»

«Δεν εχω ανάγκη την βοήθεια σου Ειρήνη...μπορω να το κάνω και μόνη μου...»

«Μα...είναι μεγαλο το σπίτι χρυση μου δεν μπορείς να τα κανεις όλα αυτά...»

«Μπορω...ούτως ή άλλως δεν κανεις και κάτι...τώρα που με "βοηθάς". Θα σε παρακαλουσα πολύ να ελλατωσεις τις επισκέψεις σου εδώ μέσα...»

«Πως τολμάς και λες κάτι τέτοιο για εμένα...Επίσης το σπίτι δεν σου ανήκει...είναι του Στεφανου...»

Πραγματικά αυτή η κοπελα μου προκαλει πονοκέφαλο! Πήρα μια βαθιά ανάσα και προχώρησα προς το δωμάτιο μου...δεν είχα καμια όρεξη να πιάσω συζήτηση μαζί της.

Ανοιξα το κινητό μου και πληκτρολόγησα στα γρήγορα ενα μήνυμα στον Στέφανο.

"Πρεπει πραγματικα να μιλησεις στην Ειρήνη! Αυτή η κατασταση έχει γίνει πολύ κουραστική."

Η απάντηση του δεν άργησε να έρθει...και το μόνο που έγραφε το μήνυμα του ήταν απλά πως θα το κανονίσει... Αν είναι να το κανονίσει ζήτω που καηκαμε καλυτερα να επερνα τα βουνά, πιο ευκολο θα μου είναι.

Λίγες στιγμές αργότερα ακουσα ενα χτύπημα στην πόρτα

«Γλυκεια μου...έλα κάτω να μου κανεις παρέα...βαριεμαι...»

«Θελω να κοιμηθώ...απλα φύγε Ειρήνη!»

Δεν πέρνει απο λογια αυτό το άτομο. Ανοιξε την πόρτα και μπήκε μεσα στο δωμάτιο.

«Ωωωω ωραίο δωμάτιο είναι ακριβώς όπως το θυμωμουν...» Ηταν το μόνο που είπε λίγο πριν καθίσει δίπλα μου.

Τι ήθελε να πει με αυτό? Ξέρω πολύ καλά πως θέλει να με εκνευρισει παλι οπότε δεν θα δώσω για ΑΛΛΗ μια φορά σημασία στα λεγόμενα της.

«Ναι...η αλήθεια είναι πως σκέφτομαι να το κάνω ανακαίνιση ή ίσως να αλλάξουμε τελείως σπίτι και χώρα μαζί!»

«Μα γιατι μου μιλάς καθ' αυτόν τον τρόπο? Απλα θέλω να μάθω το μυστικό της γοητείας σου...ο θεός να την κανει δηλαδη...»

«Αν σου το πω θα εξαφανιστεις?»

«Ναι.»

«Να είσαι απλα ο εαυτό σου...τιποτα παραπανω και τίποτα λιγότερο και να ντυνεσαι απλα και λιτά...να είσαι δλδ και σέξι αλλά και μαζεμένη.»

«Τετοια παραμύθια μας ποτίζουν στο δημοτικό γλυκειά μου...μην προσπαθείς να με διώξεις με αυτές τις χαζομαρες!»

«Οπως νομίζεις...εγώ σου είπα αυτό που μου ζητησες το τι θα κάνεις είναι δική σου δουλειά...τώρα φύγε απο το σπίτι μου σε παρακαλώ...δεν αντέχουν άλλο τα νεύρα μου!»

«Πολλα νεύρα εχεις γλύκα! Ηρέμησε λίγο...»

Εσφυξα τα χείλη μου μεταξύ τους με αποτέλεσμα να είναι μια ευθεία γραμμή. Ή αυτή θα πεθάνει ή εγώ! Δεν την μπορω άλλο!

«Λοιπον για τελευταια φορά ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ βγες εξω...και έλα παλι την αλλη εβδομαδα που τα νεύρα μου θα είναι καλά! Σε παρακαλώ! Μονο αυτό σου ζητάω...ολες αυτές οι μέρες μαζί σου ηταν κόλαση! Βασικά καλυτερα να πηγαινα εκεί!»

«Εισαι αξιολυπιτη...φεύγω αλλα θα έρθω παλι αύριο!»

«Εστω...θα το δεχτώ...» της είπα ενω σηκωνομουν για να την πετάξω...να την βγάλω..εξω.

Την στιγμη που ανοιγα την πόρτα για να βγει η Ειρήνη μπροστά μου στεκόταν ο Στέφανος!

«Ειρηνη που πας?»

«Φευγει!» του απανταω μες στα νεύρα μπας και καταλάβει τίποτα...γιατί αν συνεχισει αυτό το βιολί θα πάρω τα μπογαλακια μου και θα φύγω!

«Ας...» ξεκίνησε να πει ομως τον σταμάτησα με μια κίνηση του χεριού μου. Αφού εβγαλα εξω την Ειρήνη τους εκλεισα την πόρτα και έφυγα στο δωμάτιο μου... Ας κανουν οτι θέλουν εγώ δεν αντεχω άλλο.

«ΚΑΛΑ ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΗ! ΤΙ ΣΕ ΕΧΕΙ ΠΙΑΣΕΙ ΜΟΥ ΛΕΣ?» ακούω τον Στεφανο να φωνάζει απο κάτω καθώς βρονταει την πόρτα. Περνώ μια βαθιά ανάσα και κατεβαινω κάτω μα τον αντιμετώπισω.

«Ναι Στεφανε μου μια χαρά είμαι απλα ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΑ με όλη αυτή την κατασταση! Με την Ειρήνη να κόβει βόλτες με το έτσι θέλω εδώ μέσα και με εσένα που δεν της εχεις κόψει τον ΑΕΡΑ! Δεν μπορω άλλο νιώθω πως θα πνιγω εδώ μέσα!»

«ΩΣΤΕ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΕΧΕΙΣ ΒΑΡΕΘΕΙ?! ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΕΣ ΤΟ ΝΑ ΣΕ ΑΦΗΣΩ ΣΤΗΝ ΗΡΕΜΙΑ ΣΟΥ!»

«Τι είναι αυτά που λες!? Ποτε είπα εγώ κάτι τέτοιο...και σε παρακαλώ χαμήλωσε τον τόνο της φωνής σου...»

«ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΕΣΥ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ! ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ!»

«Ωστε έτσι? Καλώς!»

Ετσι οπως ήμουν πάνω στα σκαλιά κατέβηκα και ανοιξα την πόρτα για να φύγω. Οτάν ξαφνικά είδα την Ειρήνη να στέκεται ακομα στο κατοφλι του σπιτιού. Ετσι οπως ήμουν φορτισμένη σηκωσα τι χερι μου και την χτυπησα! Ε ως εδώ ηταν! Χωρίς να γυρίσω πίσω άρχισα να προχωραω προς το παρκάκι που σύχναζα, τοτε ομως θυμήθηκα πως το μέρος αυτό το γνώριζε ο Στέφανος. Ετσι άρχισα να πριχωραω για έναν άγνωστο προορισμό ήθελα απλα να φύγω.

Το κρύο ηταν τσουχτερό και ο οργανισμός μου πολύ αδύναμος λογο της σχετικής αφαγιας...καθησα σε ενα παγκάκι κοντά στο κέντρο της πολης και απλα...περίμενα δεν ξέρω τι...αλλά περίμενα.

Οι σταγωνες ττις βροχής που άρχισαν να πέφτουν απο τον γκρίζο ουρανό για να ποτίσουν το έδαφος συνόδευαν τα ζεστά δάκρυα μου.

Το σώμα μου αρχισε να τρέμει ενω ένιωθα τα μάτια μου βαριά...σηκωσα τα πόδια μου πανω στο παγκάκι και αγκαλιασα τα γόνατα μου. Κρυωνα πολύ...όμως δεν ήθελα να γυρίσω εκεί.

Τοτε άκουσα κάποιον να φωνάζει το όνομα μου "ΔΑΦΝΗ." σηκωσα το κεφάλι μου όμως δεν μπόρεσα να ξεχωρισω ποιος ηταν λογο της θολής μου όρασης.

«Δαφνη? Τι κανεις εδώ με τέτοιο καιρό?»

«εγω..» δεν προλαβα να συνεχίσω την πρόταση μου καθώς όλα γύρω μου σκοτεινισαν...

Λοιπόν...αυτό είναι το κεφάλαιο...για σήμερα. Ηθελα απλα να πω δυο πραγματα...αρχικα σκέφτομαι να κάνω ενα παιδικό βιβλιο...δεν ξέρω κατα ποσο είναι καλη ιδέα...και κατα δεύτερον να σας ζητησω για αλλη μια φορά συγγνώμη για τα μικρά κεφάλαια αλλα και για το γεγονος οτι δε ανεβαζω συχνα...αυτά...

Follow my Instagram account: _nasi_fori_