Όνειρα αμέτρητα είχα στη ζωή μου, μα η άτιμη φιλοδοξούσε κατά πώς φαινόταν, να μου πηγαίνει κόντρα και να την χάνω στην πρώτη στροφή που συναντούσαμε. Θα έλεγα πως είχα υποβληθεί σε σκληρό παιχνίδι αντιθέσεων, με διαβολική πρόκληση την διατήρηση αποθεμάτων υπομονής, η οποία καθώς όλοι ισχυρίζονται, εξαντλείται εύκολα. Το όνομά μου είναι Καλλίστη και αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο διαμέρισμά μου, στον πολύβουο Πειραιά, με θέα τα χιλιάδες απλωμένα φλοράλ σεντόνια της γειτόνισσας και τα τρομακτικού μεγέθους και σχήματος εσώρουχα του άντρα της. Η βροχή πέφτει με φόρα στα τζάμια μου και εγώ παραβλέποντας την εμφανέστατη κακογουστιά που καραδοκεί να στεγνώσει εν μέσω καταιγίδας, αρπάζω στα χέρια μου το ημερολόγιό μου, φυλλομετρώντας ξανά τα όνειρα που κατέγραφα από παιδί. Το ημερολόγιο αποτελεί για εμένα μία πινελιά παράδοσης στους σύγχρονους ρυθμούς ανάπτυξης της τεχνολογίας, που απειλεί να μετατρέψει τα πάντα σε ηλεκτρονική μορφή. Το γκρίζο μου, χνουδωτό τετράδιο ωστόσο, αντιστέκεται σθεναρά στις τεχνολογικές πιέσεις, αγκαλιάζοντας με τρυφερότητα κάθε μικρό και μεγάλο μου όνειρο, που αναδύεται στις σελίδες του.

Στην πρώτη του κιόλας γραμμή, διάβασα την λέξη ΄΄οικογένεια΄΄.  Ω, ναι! Πρώτο μου όνειρο, το οποίο τσαλαπατήθηκε με χάρη από τα τσαρούχια της γραμμένης μοίρας, ήταν η ύπαρξη μίας ευτυχισμένης οικογένειας. Σαν κάποιος αόρατος και ενοχλητικός δαιμονίσκος που κρυφάκουγε τις μύχιες σκέψεις μου, η ζωή πήρε μαζί της τους δικούς μου, όταν ακόμη ήμουν πέντε και ο αδερφός μου τριών. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να μπει το πρώτο όνειρο στην κατάψυξη των απραγματοποίητων και εμείς να βρεθούμε να μεγαλώνουμε με την γιαγιά και την πενιχρή της σύνταξη. Δίχως να το βάζω κάτω όμως και εμμένοντας αλαφροϊσκιωτα στα κύματα αισιοδοξίας που φαντασιωνόμουν να γλείφουν τις ακρογιαλιές μου, έγραψα την λέξη ΄΄ιατρική΄΄.

Τα τσαχπίνικα ματάκια των προαναφερθέντων δαιμονίσκων, ευθύς κατέγραψαν την επιθυμία μου και φρόντισαν να την τσαλαπατήσουν βιαίως και έτι περισσότερο, όταν το όνειρο φτερούγισε μακριά για ελάχιστα μόρια, σε σημείο που ήμουν έτοιμη να συρθώ αναίσχυντα στα πόδια των εξεταστών και να ζητήσω επανεκτίμηση του γραπτού. Δυστυχώς η οικονομική μας στενότητα, μας πίεζε ασφυκτικά, οδηγώντας με στο κυνήγι εργασίας και περνώντας από γενεές δεκατέσσερις και από εργοδότες, που έμεναν δυσαρεστημένοι λόγω της απειρίας μου, ή λόγω του νεαρού της ηλικίας μου. Μάλιστα, όταν στην δέκατη προσπάθεια, αποφάσισα να ενδώσω και να εργαστώ σαν γραμματέας ιατρού έστω, φτάσαμε στο σημείο της απειλής εκ μέρους του, είτε να μοιραστώ το κορμί μου, είτε να αποχαιρετήσω τον μισθό της ντροπής για πάντα. Ξεκίνησα τότε να φλερτάρω με την ιδέα να εργαστώ σε οίκο ευγηρίας για μεγαλύτερη ασφάλεια, όταν παράλληλα με την καταγραφή του τρίτου μου ονείρου, που ονομαζόταν ΄΄ταξίδια΄΄, χτύπησε το τηλέφωνό μου από ένα τουριστικό γραφείο.

Υψώνοντας τα μάτια μου στον ουρανό με απορία που εισακούστηκε για πρώτη φορά η επιθυμία μου, κατευθύνθηκα πετώντας για την πρώτη μου συνέντευξη, όταν ο υπάλληλος και οικονομικός σύμβουλος του διευθυντή, ήταν στα σίγουρα κάποιος κρυφός σπόρος του Τρίτου Ράιχ. Όταν πληροφορήθηκα και για το γερμανικό επίθετο του διευθυντή του, βεβαιώθηκα πως ο γέλωτας που ηχούσε στο υποσυνείδητό μου, ήταν από την ζωή που κάγχαζε με την τρικλοποδιά πρόσκαιρης ευτυχίας και ελπίδας που μου είχε βάλει. Ο αρχιστράτηγος του Ράιχ, με κοιτούσε με υποβόσκουσα υποτίμηση, τόσο της ταπεινής μου ενδυμασίας, όσο και του φύλου μου. Τις γνώσεις μου τις βρήκε αμφιβόλου ποιότητας και στο σημείο που ετοιμαζόμουν να σηκωθώ, παραδίνοντας τα όπλα, η αέναη ατυχία που πιστά με ακολουθούσε, αποφάσισε να κάνει πίσω, στη θέα του ηλικιωμένου διευθυντή μου.

Ευτραφής, πρόσχαρος και χαμογελαστός, μου δημιούργησε μία Χριστουγεννιάτικη εικόνα με εκείνον στον ρόλο του πολυαγαπημένου μας Άγιου. Με κοίταξε ζεστά και με κάλεσε προσωπικά, θέλοντας να πληροφορηθεί για εμένα τα όνειρά μου και κυρίως να ανακαλύψει τον χαρακτήρα μου. Προς μεγάλη λύπη του αρχιστράτηγου του Τρίτου Ράιχ, ο κύριος Ρέινε Έμπερχαρντ, ερχόμενος σε πλήρη αντίθεση με τα πιστεύω μου για την Αρεία φυλή, αποφάσισε να με κρατήσει σαν το προσωπικό δεξί του χέρι, ρίχνοντας νοητά χαστούκι, στους υπευθύνους του στρατοπέδου συγκέντρωσης, που καραδοκούσαν για την αποτυχία μου. Ναι, δυστυχώς οι αρσενικοί συνάδελφοι του ορόφου μου, οι πλείστοι πρωτοπαλίκαρα της κλειστομυαλιάς και πολέμαρχοι εναντίων του φεμινισμού, κατάπιαν το κώνειο που ύπουλα τους είχε κεράσει, ο μέχρι εκείνη την ημέρα διευθυντής τους. Η πρόσληψή μου πραγματοποιήθηκε υπό ψευδείς τυμπανοκρουσίες και ο ανταρτοπόλεμος μόλις ξεκινούσε. Μαζί με εκείνον ωστόσο, δεν άργησα να αποκτήσω και συμμάχους, οι οποίοι έμελλε να προσδώσουν μία γλυκιά γεύση στην καθημερινότητά μου, κάνοντάς την πιο υποφερτή. Η Βίκυ, ήταν εκείνη η συνάδελφος που πάντοτε θα με κάλυπτε, πάντοτε θα βρισκόταν δίπλα μου εμπρός σε κάθε δυσκολία. Η μοίρα μου είχε χαρίσει εκείνη στη θέση της αδελφής και τον κύριο Ρέινε Έμπερχαρντ, στην θέση του πατρικού προτύπου, που μου τόσο πολύ μου έλειπε. Η εταιρεία βρισκόταν σαφέστατα σε καλά χέρια, με εμένα να φαντασιώνομαι πιθανούς τρόπους εκδίκησης του ανδροκρατούμενου ορόφου, αν είχα έστω και μία μέρα στην διάθεσή μου ως...διευθύντρια.

Πάντοτε σας δίνω τον Προλογο πριν ξεκινήσω κανονικά να το ανεβάζω! Για όσους γνωρίζετε, το βιβλίο υπήρχε ήδη, απλώς θα χρειαστεί μία κάποια επιμέλεια. Θα ξεκινήσει μόλις ολοκληρωθεί ο Απολογισμός.