Το πρωινό ξύπνημα, δεν ήταν σαφέστατα το δυνατό μου σημείο, αφού οι πολλαπλοί ήχοι από τα ξυπνητήρια, ρυθμισμένοι με απόλυτη ακρίβεια ο ένας μετά τον άλλο, χτυπούσαν ρυθμικά κάθε μισό λεπτό. Στο τέλος καταλήγαμε στην έσχατη λύση,κοινώς το χτύπημα από τον αδερφό μου. Ήταν αρχές Νοέμβρη και στην Ελλάδα είχε μόλις εισέλθει με τυμπανοκρουσίες το Φθινόπωρο, μένοντας δύο μήνες πίσω. Ο Αργύρης, ο μικρός μου αδερφός βρισκόταν στην ακμή της δύσκολης ηλικίας, της εφηβείας, όντας δεκαεπτά και ζητώντας έμμεσα από εμένα, καθημερινή επιβεβαίωση για κάθε τι που τον αφορούσε, από την εμφάνισή του, μέχρι τις επιδόσεις του. Είχα μάλιστα σκεφτεί να ηχογραφήσω ένα μήνυμα και να του το δώσω, ώστε σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, να το έβαζε να παίζει ξανά και ξανά. Τα αδύνατα πόδια μου σύρθηκαν με εμφανή δυσκολία και υποσυνείδητη άρνηση στις γούνινες παντόφλες μου, οι οποίες καρτερούσαν να με παραδώσουν στο λουτρό, ώστε να ξεκινήσει η αναστήλωση, η οποία εκτός από χρονοβόρα, ήταν και κοστοβόρα.

Παραδίνοντας τον Αργύρη στο σχολείο του, με τις κρυφές μου δεήσεις σε όποια θρησκεία μου ερχόταν πρώτη στο μυαλό ώστε να περάσει την τάξη, συνέχισα προς το λιμάνι του Πειραιά, αναλογιζόμενη στην μέση ποιας ρατσιστικής συζήτησης θα βρισκόμουν για ακόμη μία φορά. Γιατί οι συνάδελφοι ναζί, ονειρεύονταν μία κοσμική εκκαθάριση από κάθε κατώτερο και διαφορετικό είδος, πλην του εαυτού τους. Ευτυχώς που η θέση μου βρισκόταν πλάι στον πολυαγαπημένο μου διευθυντή, κύριο Έμπερχαρντ και φρόντιζα πάντοτε να κλείνω την γυάλινη πόρτα, ώστε να μην ακούω τα προπολεμικά τους σχέδια. Εισερχόμενη ως άλλη αντιστασιακή στην εταιρεία, εισέπραξα μονομιάς και ταυτοχρόνως, όλα τα υποτιμητικά βλέμματα του ορόφου. Ειδικά ο οικονομικός σύμβουλος, κύριος Αιμιλιανός, θα φαντασιωνόταν στα σίγουρα πως με έλιωνε ως ένα άλλο ανεπιθύμητο παράσιτο, καθώς τον είδα να τινάζει με νεύρο το πόδι του μπροστά, στριμώχνοντάς το στη γωνία του γραφείου του με μίσος, επιτιθέμενος σε κάποιον αθέατο εισβολέα. Σχεδόν μπορούσα να νιώσω το ψύχος της ματιάς του στο σβέρκο μου, προτού εισέλθω στο περιβάλλον της ταλαιπωρημένης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης του κυρίου Ρέινε.

Τελευταίως ήταν σκυθρωπός. Ένας άνθρωπος που ενώ θα έπρεπε κανονικά να απολαμβάνει την θαλπωρή του σπιτιού και της οικογένειάς του που βρισκόταν στο Βερολίνο, εκείνος ήταν ολομόναχος στην Ελλάδα. Αυτό με είχε εξοργίσει στην δική του θέση. Για εμένα ο Ρέινε Έμπερχαρντ ήταν ο πατέρας που ποτέ δεν είχα την τύχη να γνωρίσω. Είχε κερδίσει επάξια μία θέση στη λίστα αναμονής για να αγιοποιηθεί και φυσικά μία μόνιμη στην καρδιά μου. Ώρες- ώρες απορούσα πώς άντεχε αυτό το τοξικό περιβάλλον, το οποίο κάθε φορά που φεύγαμε και προτού κλείσουμε πίσω μας την πόρτα, απαιτούσε εξαγνισμό. Το πρωί μαζί ελέγξαμε προσεκτικά όλα τα ονόματα των πελατών στους οποίους έπρεπε να τηλεφωνήσουμε, για να ζητήσουμε το αυτονόητο. Τα χρήματα που δικαιωματικά μας ανήκαν. Από νωρίς δίπλα μας έστεκε ο καφές της παρηγοριάς, που βοηθούσε στο να κατευνάζεται κάθε ζωώδες ένστικτο. Εγώ είχα φτιάξει την λίστα του Σίντλερ και οι δυο μας δουλεύαμε υπό άκρα μυστικότητα για όσο το Τρίτο Ράιχ απ' έξω συνέχιζε να εξυπηρετεί τους πελάτες στα τηλέφωνα.

Παρατηρώντας πιο προσεκτικά το γενειοφόρο αφεντικό μου και καθώς είχα πλέον μάθει όλες του τις συνήθειες, όντας τουλάχιστον εδώ και ένα χρόνο το δεξί του χέρι, τον είδα να παίρνει στα ξαφνικά βαθιές και διακοπτόμενες ανάσες.

«Κύριε, νιώθετε καλά;» τον ρώτησα και τον είδα να νεύει θετικά «Αφήστε την λίστα των μελλοθάνατων σε εμένα και κάντε ένα διάλειμμα. Δεν θα σας ανακοινώσω τα νέα, αν δεν είναι καλά, το υπόσχομαι» πρόφερα με σιγουριά και τον είδα να γελά απαλά.

«Αχ, βρε Καλλίστη. Τι θα είχα απογίνει δίχως εσένα; Νομίζω όμως πως και εσύ χρειάζεσαι ένα διάλειμμα, οπότε αφού τελειώσεις με όλους αυτούς, μπορείς να πεταχτείς για μισή ωρίτσα ώστε να φας κάτι. Από το πρωί με έναν καφέ είσαι και έχεις αδυνατίσει» έκανε μία παύση «Αν είχα κόρη...τις ίδιες συμβουλές θα της έδινα» μου είπε πρόσχαρα προκαλώντας μου συγκίνηση. Φυσικά και θα ήθελα έναν πατέρα σαν εκείνον. Κοίταξα για λίγο το ρολόι και το μυαλό μου στριφογύρισε στο διάλειμμα. Αυτό στα σίγουρα σήκωνε τηλεφώνημα.

Η Σοφία Βέμπο, ή αλλιώς Βίκυ, η συναγωνίστριά μου που βρισκόταν στον δεύτερο όροφο, ήταν πνιγμένη με τα ίδια της τα χαρτιά και καταχωνιασμένη σε ένα γωνιακό γραφείο. Ευτυχώς ο όροφός της ήταν πιο φιλελεύθερος και δημοκρατικός σε σχέση με τον φασισμό που βίωνα και έτσι όλο και κάποιο αστείο λεγόταν και περνούσε η ώρα της. Μόλις της τηλεφώνησα, ώστε να πραγματοποιήσουμε μαζί το διάλειμμα, η Βίκυ αγωνιζόταν βλαστημώντας τον εκτυπωτή, που για χιλιοστή φορά είχε κολλήσει και τύπωνε ανάποδα, με αποτέλεσμα να προτιμά να αλληθωρίζει, παρά να πέσει στο στόμα και την αντίληψη του αρχιστράτηγου Αιμιλιανού, που θα την αποκαλούσε πολυέξοδο δυστύχημα. Η Βίκυ ήταν υπεύθυνη ενός λογιστικού τμήματος του γραφείου μας. Όλη η ΄΄βρώμικη΄΄ και επικίνδυνη δουλειά, περνούσε από τα χεράκια της τα αθώα, ενώ στο τέλος της ημέρας διαδραμάτιζε και τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου. Όπως και εγώ, έτσι και εκείνη, λάτρευε τον διευθυντή μας που είχε υπομονή όνου το δίχως άλλο, ωστόσο καμιά μας δεν μπορούσε να αποφανθεί για την αιτία που ήταν τόσο μοναχικός.

Έχοντας πραγματοποιήσει πάνω από είκοσι τηλεφωνήματα με αμφίβολα αποτελέσματα και διφορούμενες απαντήσεις, έκλεισα το τετράδιο αφήνοντας τη λίστα σε μία άκρη και ακούγοντας τον πικάντικο σχολιασμό του Αιμιλιανού, πως κάκιστα ο αξιότιμος διευθυντής μας, έβαζε στην θέση του υπεύθυνου για την διεκδίκηση πληρωμών μία γυναίκα. Ο άνδρας είχε άλλη πυγμή. Εξέπεμπε έναν εξαναγκασμό, ένα αδιόρατο σέβος. Την γυναίκα πάλι κανείς δεν την έπαιρνε στα σοβαρά, μιας που οι πολυαγαπημένοι μου συνάδελφοι, την θεωρούσαν συνώνυμο της λάντζας και κλειδοκράτορα της αποθήκης με λογής-λογής είδη οικιακού εξοπλισμού και καθαριότητας. Κάθε φορά που εξερχόμουν από τον προσωπικό μου χώρο, για να μεταβώ μέχρι την κουζίνα, φαντασιωνόμουν πως το πορτοκάλι που ξεφλούδιζα με περισσή μανία, ήταν το δέρμα του Αιμιλιανού. Όπως όμως με συμβούλευε σοφά και η συνάδελφός μου στο δράμα, σε αυτόν τον χώρο όφειλες να έχεις σε ισχύ μονάχα μία αίσθησή σου. Τα μάτια. Οι υπόλοιπες έπρεπε να πεταχτούν στον κάλαθο των αχρήστων.

Ευτυχώς σε κοντινή απόσταση από εμάς, υπήρχε ένα καφέ, όπου δούλευε ο Μάρκος, ο οποίος άνετα φλέρταρε με τον τίτλο του υπαλλήλου της χρονιάς. Ως και τον δεσποτικό Αιμιλιανό είχε κατορθώσει να τιθασεύσει τις μέρες που είχε τα κέφια του.

«Καλώς την Κλεοπάτρα» μου φώναξε σαν με είδε να πλησιάζω, εξαιτίας των ολόχρυσων σκουλαρικιών που κρέμονταν από τα αφτιά μου «Πώς πάνε τα πράγματα στη δουλειά;» με ρώτησε γεμάτος ενδιαφέρον.

«Είναι βιώσιμη η κατάσταση για όσο έχουμε έναν μισθό που μας εξασφαλίζει τις τακτικές επισκέψεις στον ψυχολόγο» απάντησε στη θέση μου η Βίκυ.

«Μα καλά, όλοι του γιατρού είναι εκεί μέσα;» απόρησε.

«Μόνο εμείς. Οι άλλοι αισθάνονται μακάριοι, υπό το πέπλο των διαστρεβλωμένων τους απόψεων» του απάντησα «Αν δεν ήταν διευθυντής μου ο κύριος Έμπερχαρντ θα είχα δηλώσει παραίτηση και θα προτιμούσα να καθαρίζω τις τουαλέτες σας, καθώς αν κρίνω από την ανακοίνωση, ζητάτε προσωπικό καθαρισμού»

«Μην ορκίζεσαι. Τις έχεις δει από κοντά; Για να τις αποφύγω, προτιμώ είτε την ουρολοίμωξη, είτε την λύση του απέναντι φούρνου. Αν κλείσει ποτέ, να ξέρεις πως θα στεναχωρηθώ πολύ» πρόφερε εκείνος «Λοιπόν, το γνωστό φαρμάκι θα πιείτε; Σκέτο;» μας ρώτησε και κουνήσαμε το κεφάλι καταφατικά. Για εμένα αποτελούσε λύτρωση το γεγονός πως μπορούσα να τρώω ήσυχα, δίχως να φοβάμαι μήπως στραβοκαταπιώ εξαιτίας της γλωσσοφαγιάς των ναζί. Εκτός αυτού λάτρευα την παρέα του Μάρκου. Το καφέ του αποτελούσε πέρασμα καθημερινό προκειμένου να μου εμφυσήσει τη θετική του ενέργεια.

Αποχαιρετώντας τον λοιπόν σε μελοδραματικό τόνο και ελαφρώς θεατρικά, ξεκίνησα μαζί με την Βίκυ να ανεβαίνω τα σκαλιά του ορόφου. Εκείνη έκανε στάση στον δικό της και εγώ συνέχισα να ανεβαίνω τον Γολγοθά μου. Μία ύπουλη ησυχία απλωνόταν και εγώ διέκρινα δύο ζευγάρια πόδια επιπλέον να βρίσκονται στον προσωπικό διευθυντικό μου χώρο. Κάπου εκεί σάστισα, καθώς ήμουν βέβαιη με βάση τις σημειώσεις που κρατούσα, πως δεν περιμέναμε κανέναν απολύτως. Ο αρχιστράτηγος με λοξοκοίταξε με νόημα, σαν να ήθελε να μου ψιθυρίσει πως πιθανότατα, οι ώρες μου ήταν μετρημένες. Σε αντίθεση με την Βίκυ που είχε άμεση επαφή μαζί του και την καθαρίστρια του ορόφου μας που είχε έμμεση, εμένα τα καθήκοντά μου δεν συγκρούονταν συχνά με τα δικά του. Τη στιγμή που διακριτικά χτυπούσα την πόρτα του διευθυντή για να κάνω αισθητή την παρουσία μου, τον είδα να μου κάνει νόημα να περιμένω, ενώ ταυτόχρονα υπέγραφε ένα σωρό χαρτιά. Κάπου εκεί, οι γνωστές γραμματειακές ερινύες ξεκίνησαν να με κυνηγούν, καθώς πάντοτε τον συμβούλευα να διαβάζει εις τριπλούν πριν υπογράψει και κυρίως τα ψιλά γράμματα, όπου καραδοκούσαν όλες οι παγίδες. Ο χλωμός κύριος που καθόταν απέναντί του, σηκώθηκε, του έσφιξε με κατανόηση το χέρι και κατόπιν αποχώρησε κοιτάζοντάς με με θαυμασμό.

Αυτήν την υπόνοια του θαυμασμού όμως, την ένιωσε και το Τρίτο Ράιχ που άξαφνα, η σκιά μίας πιθανής ανατροπής του, φάνηκε να τραντάζει τα σαθρά του θεμέλια. Ο διευθυντής μου φαινόταν ελαφρώς καταβεβλημένος και την στιγμή που μπήκα για να συνεχίσω το καθήκον μου ως μου άρμοζε, ένας άτιμος βήχας ξεκίνησε να τον ταράζει. Το πρόσωπό του κοκκίνισε και εγώ πετάχτηκα παλεύοντας να τον συνεφέρω εις μάτην. Ο αρχιστράτηγος αναγκάστηκε να εξανθρωπιστεί εξαιτίας της επείγουσας κατάστασης, που μας οδήγησε μισή ώρα αργότερα στις πύλες του νοσοκομείου. Η κατάσταση του κυρίου Έμπερχαρντ ήταν σοβαρή όπως μας ανακοίνωσαν και η ζωή του κρεμόταν από μία κλωστή. Ο κόσμος μου για πολλοστή φορά αναποδογύριζε. Η ζωή πολλές φορές με είχε απογοητεύσει, μου είχε στερήσει αγαπημένα μου πρόσωπα και τώρα απειλούσε για ακόμη μία φορά να με ρίξει στο κενό. Τύψεις. Γιατί δεν είχα καταλάβει από πριν κάτι; Γιατί δεν είχα αποτρέψει τον κύριο Ρέινε από το να συνεχίσει τη δουλειά του. Ίσως αν ξεκουραζόταν να ένιωθε καλύτερα τώρα, ίσως να μην χρειαζόταν να βρισκόμασταν εδώ...Ίσως...

Καλησπέρα αγαπημένοι μου. Για να μην υπάρχει άλλη αναμονή και αφού είναι ήδη γραμμένο, λέω για την ώρα να ανανεώνεται κάθε σκ. Μόλις τελειώσει ο Απολογισμός, θα ανανεώνεται συχνότερα!