Βερολίνο

Η συντροφιά του Γιοχάννες ήταν αυτό που θα μπορούσαμε με βεβαιότητα να πούμε ΄΄εύκολη΄΄. Κυλούσε σαν νεράκι γάργαρο, καθώς ο νεαρός ήταν πολύ επικοινωνιακός και ανοιχτός, γεμάτος ιστορίες του παρελθόντος που τόσο λάτρευα. Η καταγωγή του τον είχε ωθήσει να μάθει περισσότερα για την ιστορία, να συγχωρέσει και να γυρίσει πίσω σε μία Γερμανία διαφορετική. Συζητώντας με τις ώρες, καταλήξαμε πως όσο και αν οι άνθρωποι παλεύουν να κατευνάσουν το θηρίο που κρύβουν μέσα τους, πιθανότατα με τις κατάλληλες συνθήκες εκείνο θα ξυπνήσει και πάλι. Η ευθύνη τότε δεν βάραινε εξάλλου μονάχα αυτή τη χώρα, αλλά σχεδόν ολόκληρο τον πλανήτη. Κοντεύοντας να αναλύσουμε και τον ΄΄Αγών μου΄΄ του ακατανόμαστου, η κουβέντα έκανε στροφή σε ζουμερού περιεχομένου καταστάσεις. Στον κολλητό του.

«Δεν πρόκειται να υποπέσω σε παράβαση και να ομολογήσω περισσότερα» με πείραξε. «Ωστόσο, χάρηκα πολύ που οι καταστάσεις τον οδήγησαν στην Ελλάδα, ή τελοσπάντων μακριά από εδώ. Βλέπεις το περιστατικό του Αλοίσιου τον βάραινε και όσες ψυχοθεραπείες και αν είχε κάνει, θεωρώ πως η καλύτερη λύση, ήταν απλώς να κόψει το σχοινί. Ακούγεται ηττοπαθές ίσως..» πρόφερε σκεπτικά.

«Το σχοινί δεν κόπηκε όμως και το γνωρίζεις και εσύ» σχολίασα κοιτάζοντάς τον και εκείνος με τη σειρά του με κοίταξε πλαγίως.

«Θαρρώ πως όχι. Ωστόσο, μην ανησυχείς, θα την βρούμε την άκρη. Ίσως να μην μπορέσω άμεσα να βοηθήσω, αλλά αύριο παίρνω εξιτήριο επιτέλους και σας περιμένω στο σπίτι το απόγευμα καθώς για φαγητό θα πάτε στην μελλοντική σου πεθερά» γέλασε στο τέλος.

Αυτοί οι δύο δεν είχαν καμία απολύτως σχέση. Ο Γιοχάννες δεν θύμιζε καν Γερμανό στη συμπεριφορά. Ήταν επικοινωνιακός, με άπλετο χιούμορ, πειραχτήρι από τα λίγα, κάτι σαν πρωτεξάδελφος του Μάρκου. Τον χαρακτηρισμό της μητέρας του Ρούντολφ, τον προσπέρασα με συνοπτικές διαδικασίες. Λίγα λεπτά αργότερα, ένα χτύπημα στην πόρτα μας απέσπασε την προσοχή για να δούμε τον Ρούντολφ να εισέρχεται. Αρχικά βασίλεψε η σιωπή του επερχόμενου κύματος κουτσομπολιού και έπειτα την έσπασε ο Γιοχάννες.

«Αστυνομικός και πάλι;» τον πείραξε βλέποντας κάτι καλά κρυμμένο στο πλάι του παντελονιού.

«Εύχομαι για τελευταία φορά. Έπειτα θα προτιμούσα να μετατραπώ σε πορτιέρη-φύλακα ζωολογικού κήπου» απάντησε ο Ρούντολφ και γουργουρίζοντας με πλησίασε για μία αγκαλιά.

«Σαν τα μάτια μου τη πρόσεχα. Όλη σου τη χώρα και τους προγόνους θάψαμε μέχρι να φανείς. Αύριο βγαίνω και σας περιμένω, μετά την πεθερούλα φυσικά, στο σπίτι. Λοιπόν, τα είπατε όλα με τον εντιμότατο κύριο Έριχ;» ρώτησε και ο Ρούντολφ ένευσε θετικά.

«Σχεδόν όλα, εκτός από μία λεπτομέρεια»

«Που θα κάνει τη διαφορά να υποθέσω;» άκουσα τον Γιοχάννες να σχολιάζει.

«Μπορεί, μπορεί και όχι. Ήθελα αυτήν την πληροφορία να την κρατήσω για εμένα. Αν πράγματι υπάρχει κάποιος που βρίσκεται ένα βήμα πιο μπροστά από εμάς, τότε θα χρειαστεί να διαβάσει το μυαλό μου. Θα βγάλω φωτογραφία εκείνο το χαρτάκι με το ελληνικό γράμμα. Μπορεί να χρησιμεύσει κάπου. Κανένα στοιχείο δεν πρέπει να χάνεται» πρόφερε και ήξερα πως το αστυνομικό του δαιμόνιο είχε μπει σε λειτουργία. Το τηλέφωνό του χτύπησε και το όνομα του Φρίντριχ εμφανίστηκε στην οθόνη. Ως ένα σημείο, μαζί θα δούλευαν την υπόθεση. Εκείνος μάλιστα είχε βρει τον Γιοχάννες πεσμένο και χτυπημένο.

«Όλα καλά; Είδα σε κάλεσε ο Έριχ...Είναι για την γνωστή πια ιστορία να υποθέσω. Δεν γνωρίζω πολλές λεπτομέρειες σχετικά με το μακρινό παρελθόν της, ωστόσο φαντάζομαι πως θα αντικαταστήσεις τον Γιοχάννες για λίγο, επομένως μιας που είσαι και το κεντρικό πρόσωπο, αν επιθυμούσες να με διαφωτίσεις όσο περισσότερο μπορείς, θα χαιρόμουν» του είπε καλοσυνάτα και αποφάσισαν να μιλήσουν από κοντά.

Κλείνοντας μείναμε όλοι να κοιταζόμαστε μεταξύ μας.

«Πρέπει να προσέξω τι θα πω...» σκέφτηκε ο Ρούντολφ.

«Μήπως να το αναβάλεις;» πρότεινα καλύτερα έχοντας αγχωθεί.

«Δεν μπορώ, είναι συνάδελφος και πράγματι οφείλει έστω τα βασικά να τα γνωρίζει. Το ένστικτό μου, μου λέει πως το κύκλωμα είναι μεγάλο και μπλεγμένοι μπορεί να είναι και άνθρωποι υπεράνω πάσης υποψίας. Αύριο αργά το βράδυ επιστρέφουμε πίσω στην Ελλάδα. Για λίγες ημέρες Καλλίστη, θα πρέπει να αποφύγουμε τις κοινές εξόδους. Το σπίτι σου θα προστατεύεται, καθώς δεν θέλω να γνωρίζω τους τρόπους που θα χρησιμοποιήσουν για να εκβιάσουν εμένα. Για την ώρα, θα συναντήσω τον Φρίντριχ σε ένα καφέ. Η επικοινωνία μαζί του είναι αναγκαία, μα τα χαρτιά μου θα τα κρατήσω για εμένα. Όπως είπα και πιο πριν, αυτός που θα έχει τη δύναμη να διαβάσει το μυαλό μου ίσως και να βρει την απάντηση. Μία ωρίτσα ακόμη θα στην αφήσω, είναι καλύτερα να εμφανιστώ μονάχος μου» με κοίταξε ελαφρώς θλιμμένα και αμήχανα, αφήνοντας ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπό μου και ακόμη ένα στα χείλη μου.

«Στο γάμο πρέπει να έχω ενεργό ρόλο. Αποφασίστε τι θα παραστήσω» μας πείραξε ο Γιοχάννες.

«Την ανθοστήλη» πήρε την απάντηση από ένα Ρούντολφ ο οποίος τον αγκάλιασε σφιχτά, προτού βγει από το δωμάτιο.

Σημείο συνάντησης των δύο, ήταν ένα πολύ ιδιαίτερο καφέ, σχεδόν συνώνυμο και του ονόματός του, το The greens . Καλά κρυμμένο στα τρίσβαθα μίας αυλής ανάμεσα σε ένα συγκρότημα γραφείων, εκτός από καφέ, πρόσφερε γλυκά και φαγητά φτιαγμένα από βιολογικά προϊόντα. Η καταπράσινη διακόσμηση, επέτρεπε φυσικά και την αγορά φυτών που πωλούνταν εντός του μαγαζιού. Ο Ρούντολφ όφειλε να παραδεχτεί, πως ήταν υποστηρικτής τέτοιων ιδιαίτερων μερών και συμφωνούσε απόλυτα με το γούστο του νεαρού αστυνομικού που θα συναντούσε. Μπαίνοντας, τον βρήκε καθισμένο σε ένα τραπεζάκι να κοιτάζει αμήχανος τον κατάλογο. Ήταν πιο μικρός από τον ίδιο σε ηλικία, γύρω στα είκοσι εφτά, όμορφο και ψηλό παιδί, με τυπική γερμανική εμφάνιση. Σαν τον πρόσεξε, χαμογέλασε συγκρατημένα και σηκώθηκε για να τον χαιρετήσει τυπικά.

«Χαίρομαι πολύ που ήρθες. Συγχώρεσέ με αν σε τράβηξα από τυχόν στιγμές με φίλους και οικογένεια, μα καθώς θα συνεργαστούμε φαντάζομαι, είναι ωραίο να γνωρίζεις τον συνάδελφο. Είμαι ο αντικαταστάτης σου και θαρρώ πως ο Γιοχάννες θα με έχει στολίσει με λογής-λογής κοσμητικά επίθετα. Δεν είμαι και τέρας κοινωνικότητας» παραδέχτηκε.

«Μήτε εγώ» απάντησε ο Ρούντολφ.

«Θα ταιριάξουμε τότε. Σε κάλεσε λοιπόν ο κύριος Έριχ. Έχει θορυβηθεί τελευταία, καθώς η αλήθεια είναι πως ο τύπος, ή οι τύποι που κρύβονται πίσω από όλα, μοιάζουν όντως να βρίσκονται ένα βήμα μπροστά» μπήκε κατευθείαν στο ψητό και ο Ρούντολφ άλλαξε στάση σώματος ζυγίζοντάς τον.

«Το πρόβλημα είναι πως με όλα αυτά, κανείς μας δεν μπορεί να ανοίξει τα χαρτιά του. Φαντάζομαι το καταλαβαίνεις» πρόφερε και τον είδε να προβληματίζεται.

«Δυστυχώς ναι και κάτι τέτοιο φαντάζει και σωστό και λάθος. Από τη μία είναι σωστό, μιας που δεν γνωρίζουμε τον ένοχο και από ότι αντιλαμβάνομαι, υπάρχουν υποψίες ακόμη και για δικούς μας. Από την άλλη όμως η μυστικοπάθεια δημιουργεί προβλήματα ως προς τον συντονισμό και τη συνεργασία. Μας έχουν βάλει το μαχαίρι στο λαιμό έστω και αόρατα. Εγώ επιλέχτηκα για να έρθω μαζί σου στην Ελλάδα. Οι υπόλοιποι αναλαμβάνουν εδώ, εμείς θα συνεργαστούμε με τις ελληνικές αρχές. Θα το αφήσω επάνω σου. Αν υπάρχει οποιαδήποτε πληροφορία την οποία θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μου, ευχαρίστως να την ακούσω. Αν όχι κύριε Έμπερχαρντ, απλώς θα σου δώσω τη συμβουλή να μην εμπιστεύεσαι κυριολεκτικά κανέναν. Κοινώς δεν θα σου αρνηθώ την ορθότητα του να κρατήσεις έστω και ένα χαρτί κλειστό» τον ορμήνεψε και ο Ρούντολφ ήπιε μία γουλιά ζεστού καφέ που του φάνηκε απλός σε σχέση με τη φαντασία που έβαζε ο Μάρκος στα δικά του ροφήματα.

Ξεφύσησε. Ήταν από τις λίγες φορές στη ζωή του που δεν ήξερε που τι έπρεπε να κάνει. Όσο και αν το αστυνομικό του ένστικτο του ψιθύριζε οδηγίες, εκείνος φοβόταν. Τα γρανάζια του μυαλού του δούλευαν πυρετωδώς και έφτασε στην ημέρα εκείνη που ο Γιοχάννες επισκέφτηκε τον κύριο Κερτ. Κοίταξε τον Φρίντριχ. Θα του έθετε μία ερώτηση και κατόπιν θα διασταύρωνε την πληροφορία με βάση τα όσα γνώριζε από τον φίλο του.

«Θα επιθυμούσα να σε ρωτήσω κάτι. Τι συνέβη το απόγευμα που ο Γιοχάννες επισκέφτηκε το θύμα, τον κύριο Κερτ;» ρώτησε και ο Φρίντριχ αναδεύτηκε στη θέση του.

«Λοιπόν, είχαμε κληθεί για να....αναχαιτίσουμε δήθεν μία χούφτα Κούρδων διαδηλωτών. Έπειτα από ώρες ανίας απόλυτης και δοκιμής φαλάφελ, έφτασε η στιγμή για εκείνον να πάει σπίτι του. Μου ανέφερε την τοποθεσία στην οποία θα μετέβαινε μα δεν είχα ιδέα πως θα έκανε το βήμα να επισκεφτεί μονάχος του έναν πιθανό μάρτυρα . Όπως κατάλαβες, κάποιος τον είδε, ή πιθανότατα να είχε εκφράσει αυτή τη σκέψη πρώτα κάπου αλλού και όταν την πραγματοποίησε, το έμαθαν και σκότωσαν τον μάρτυρα. Εγώ τον καρτερούσα εκεί κοντά, μα δεν είδα κανέναν άλλο να πλησιάζει»

«Είναι ένα σωστό συμπέρασμα και αυτό...» πρόφερε ο Ρούντολφ πιο μπερδεμένος από ποτέ. Τα πράγματα όντως έτσι είχαν συμβεί, ωστόσο μονάχα ο Φρίντριχ ήταν παρών στην τοποθεσία όπου βρισκόταν και ο μάρτυρας.

«Λοιπόν συνάδελφε, θα τα πούμε στο αεροδρόμιο. Θα μου επιτραπεί να κάνω και εγώ τις δικές μου κινήσεις, τις οποίες θα σου εμπιστευθώ. Κατανοώ πλήρως πως η μεταξύ μας απόσταση ίσως και να είναι λάθος. Ο χρόνος μονάχα θα το δείξει. Λοιπόν, θα τα πούμε στο αεροδρόμιο» τελείωσε ο Ρούντολφ χαιρετώντας τον τυπικά. Η κατάσταση δεν βοηθούσε, ο Φρίντριχ ήταν ο μόνος μάρτυρας, μα ποιος άλλος είχε την γνώση των κινήσεών τους;

Βγαίνοντας από το μαγαζί, ο Φρίντριχ κοίταξε την ώρα. Έπρεπε σήμερα να αντέξει και οι πολλοί καφέδες αποτελούσαν ίσως την μόνη λύση στο ξενύχτι του. Κοίταξε τον Ρούντολφ. Δεν τον παρεξηγούσε. Όφειλε να κερδίσει την εμπιστοσύνη του πριν να ήταν αργά.