Δέκα χρόνια αργότερα....

"Μαμά, εγώ είμαι έτοιμη", είπε το νεαρό κορίτσι με το φωτεινό πρόσωπο και τα μεταξένια καστανά μαλλιά.

"Και εγώ σε λίγο Έλλη μου, να, λίγο το πρόσωπό μου να φτιάξω", απάντησε η γυναίκα καθισμένη στο σκαμπό μπροστά την τουαλέτα της.

"Για να σε δω !", είπε η Έλλη καμαρώνοντας την μητέρα της στον καθρέφτη, "Μια χαρά είσαι, κούκλα !"

"Σε ευχαριστώ γλυκιά μου, να 'ξερες στην ηλικία μας πόσο έχουμε την ανάγκη σας για έναν καλό λόγο"

"Μα δεν είναι λόγια, το πιστεύω Μαμά...." της είπε χαρίζοντάς της μια μεγάλη αγκαλιά.

"Θα μου χαλάσεις το μαλλί...παλαβή!"

Το νεαρό κορίτσι την άφησε. Έριξε μια ματιά έξω από το παράθυρο. Το σκοτάδι είχε ήδη πυκνώσει για τα καλά.

"Φυσάει Μαμά, λες να βρέξει;"

"Οκτώβρης παιδί μου! Φθινοπώριασε για τα καλά!"

"Μου αρέσει το Φθινόπωρο", είπε το κορίτσι απλώνοντας το βλέμμα της έξω απλανές, "Λατρεύω τα χρώματά του, τον ουρανό, τη βροχή, ακόμα και τις καταιγίδες του" είπε καθώς τα μάτια της παρακολουθούσαν το χορό που έκαναν οι κορυφές των δέντρων στο δρόμο. Η μητέρα της χαμογέλασε. Η Έλλη έφυγε από το παράθυρο και πλησίασε στην τουαλέτα της μητέρας της. Τα μάτια της έπεσαν σε ένα μικρό πολύχρωμο όμορφο κουτί.

Το πήρε στα χέρια της.

"Το έχεις ακόμα ε ;"

Η Λυδία γύρισε το βλέμμα της στην κόρη της. Είδε το κουτί. Χαμογέλασε με νοσταλγία.

"Ναι φυσικά...."

Η Έλλη άνοιξε με προσοχή το πάνω μέρος του κουτιού. Ανάμεσα σε ξεραμένα φύλλα δέντρων υπήρχε ένα μικρό μπουκαλάκι. Από κάτω ένα χειρόγραφο σημείωμα. Το νεαρό κορίτσι περιεργάστηκε το μπουκαλάκι.

"Είναι άδειο..."

"Ναι, ύστερα από τόσα χρόνια" σχολίασε η μητέρα της.

"Τι είχε ;"

Η Λυδία χαμογέλασε με τρυφερότητα

"Λίγο νερό της βροχής !"

"Τι ;"

"Ναι, σταγόνες της βροχής του Οκτώβρη, κρυστάλλινες σαν την ψυχή αυτού που μου το προσέφερε", έκανε με συγκίνηση.

"Δεν μου τα έχεις πει όλα για αυτό" της είπε η κόρη της ψηλαφώντας το υπόλοιπο περιεχόμενο του κουτιού. "Φύλλα ξεραμένα ;"

"Ναι, Φθινοπωρινά φύλλα από τα δέντρα του σχολείου..."

Η Έλλη έπιασε στα χέρια της το χειρόγραφο σημείωμα.

"Μπορώ να το διαβάσω ;"

"Ναι μπορείς, ειδικά απόψε μπορείς !"

Η νεαρή κοπέλα άνοιξε με προσοχή το χειρόγραφο σημείωμα. Διάβασε δυνατά:

"Και να θυμάστε η κρυστάλλινη βροχή βγαίνει από τα πιο μαύρα σύννεφα. Στην καθηγήτριά μου Λυδία. Υπογραφή: Αλέξανδρος, Οκτώβρης 2008"

Η Έλλη έδειχνε συγκινημένη. Κράτησε με τρυφερότητα το σημείωμα στα χέρια της. Το διάβασε δύο και τρεις φορές. Ύστερα το δίπλωσε με ευλάβεια και το έβαλε πάλι στο κουτί με προσοχή μαζί με τα ξεραμένα φύλλα.

"Υπέροχο Μαμά !"

"Μια ιστορία του Φθινοπώρου κόρη μου. Μια βροχερή μέρα. Πριν δέκα ολάκερα χρόνια"

Η Λυδία με υγρά μάτια άπλωσε το χέρι της αργά στο πρόσωπό της. Πέρασε τα δάχτυλά της από τα χείλη της και ύστερα από το μάγουλό της κάτω από το μάτι. Σαν να έψαχνε πίσω στο χρόνο κάποια απ τα σημάδια του.

"Τι σου έχει μείνει από τότε Μαμά;" την ρώτησε χαρίζοντάς της μια πανέμορφη ματιά. Η Λυδία αναστέναξε. Γύρισε το πρόσωπό της στον καθρέφτη και άφησε τη σκέψη της να ταξιδέψει πίσω στο χρόνο.

"Πολλά μου έμειναν κόρη μου! πάρα πολλά! Μια τραγική ζωή με έναν ...άντρα, έτσι καυχιόταν συνέχεια, που έβγαζε στο κορμί και στην ψυχή μου την ανυπαρξία του. Εσύ... μωρό φοβισμένο. Εγώ μια νύχτα με σένα αγκαλιά να παίρνω την μεγάλη απόφαση..."

Η Έλλη της έσφιξε το χέρι απαλά καθώς κάθισε δίπλα της. Η μητέρα της συνέχισε:

"Ύστερα... τα σημάδια, στο πρόσωπό μου αλλά περισσότερο στην ψυχή μου. Και μετά... ένας φοβισμένος μαθητής μου, βουτηγμένος σε μυριάδες ενοχές να ανοίγει την καρδιά του και να αγγίζει τη δική μου... Αυτό το μικρό πολύχρωμο κουτί ήταν το δώρο του. Μια σπονδή πάνω στα δικά μου δάκρυα... Και ύστερα.. εκείνη η Παρασκευή!"

"Τότε με την επίθεση λες"

"Ναι! τότε που όλοι κοκάλωσαν γύρω μου. Που φοβήθηκαν. Εκτός από εκείνον! Ναι... εκείνον που είχε κάποτε ερωτήματα και αμφέβαλλε..."

"Αμφέβαλλε γιατί;" την διέκοψε η κόρη της. Η Λυδία έσφιξε στο χέρι της το πολύχρωμο κουτί.

"Δεν έχει σημασία.... είχε τις ενοχές και τους φόβους του. Τις κουβαλούσε από τα πρότυπα που μας φοράνε καρδιά μου"

Άφησε το κουτάκι στην άκρη. Πήρε μια βαθιά ανάσα και μίλησε με σταθερή φωνή.

"Αν δεν ήταν εκείνος να χυμήξει δεν ξέρω τι θα είχε γίνει..."

Η Έλλη είδε την εμφανή συγκίνηση της μητέρας της και ήθελε να αποφορτίσει λίγο την ατμόσφαιρα. Άφησε το κουτί κάτω.

"Δεν μου είπες. Που θα πάμε απόψε ; με ποιον θα φάμε μαζί ; ε ;"

Η Λυδία έστρεψε το βλέμμα της επάνω της. Χάιδεψε τα μαλλιά της τρυφερά. Ακούστηκε η φωνή της να βγαίνει δύσκολα.

"Είναι μια ξεχωριστή στιγμή απόψε. Με το αγόρι τότε που έγραψε αυτό το σημείωμα.... του χρωστάω μια όμορφη έξοδο και θα ήθελα να τον γνωρίσεις",  η Έλλη άνοιξε διάπλατα τα μάτια της με ένα πελώριο χαμόγελο. Η Μητέρα της συνέχισε.

"Απόψε θα βγούμε με έναν πραγματικό Άντρα παιδί μου !"

Τέλος