"Αλέξανδρε, για έλα κοντά μου σε παρακαλώ", ήταν το κάλεσμα της καθηγήτριας στον νεαρό μαθητή της Γ' Λυκείου. Τον παρακολουθούσε εδώ και ώρα που περπατούσε μόνος, σκυφτός, μελαγχολικός, την ίδια στιγμή που οι συμμαθητές του απολάμβαναν ομαδικά τις στιγμές της εκδρομής τους. Ο Αλέξανδρος πλησίασε την Λυδία την φιλόλογό του. Είχε με τους μαθητές της μια μοναδική σχέση. Εκπαιδευτικός και φίλη μαζί. Ανοιχτή και δεκτική σε κάθε τους αγωνία και περισυλλογή. Μια εξομολογήτρια. Αλλά και οδηγήτρια σε μονοπάτια μελέτης έξω από τα σχολικά κατεστημένα. Ρίτσος, Εμπειρίκος. Λαπαθιώτης, Καρυωτάκης, Βάρναλης, Παπαντωνίου και όχι μόνο. Και σε όλες τους τις καλλιτεχνικές αναζητήσεις μαζί. Παζολίνι, Λιντς, Δημόπουλος, Πρέμινγκερ.

"Τι έχεις ;" τον ρώτησε ήρεμα ξεκινώντας να βαδίζει μαζί του.

"Τίποτα Κυρία", απάντησε ο νεαρός με το κεφάλι σκυφτό.

"Άκου! Στη ζωή σου δεν θα βαδίζεις ποτέ σκυφτός Αλέξανδρε! Ότι και να σε βασανίζει, ότι και να σε βαραίνει θα το αντιμετωπίζεις με το κεφάλι ψηλά! Λέγε λοιπόν!"

Ο νεαρός σήκωσε το κεφάλι. Της έριξε μια ματιά στο πλάι

"Κυρία..."

"Αλέξανδρε μίλα, είμαστε μόνοι μας και σε εμάς θα μείνει η κουβέντα"

Ψυχαναλύτρια με τους μαθητές. Με τα παιδιά της. Γιατί έτσι τα έβλεπε.

"Κυρία, πείτε μου... τι είναι άντρας για σας;"

Η Λυδία κοντοστάθηκε. Είναι από τις ερωτήσεις, που σου κάνουν οι νέοι άνθρωποι και σε πιάνουν στον ύπνο.

"Να μια ωραία ερώτηση!" τού απάντησε δίνοντας σε εκείνον την πρωτοβουλία

 "Εσύ τι πιστεύεις ;" 

"Δεν είναι αυτός που ανταποκρίνεται στην ταυτότητα του φύλου του; Στο ρόλο του ;"

"Με ποιον σκηνοθέτη Αλέξανδρε;"

"Με  τη ..φύση"

"Η φύση Αλέξανδρε ορίζει νόμους και κανόνες στις ανατομικές και βιολογικές της λειτουργίες. Αναπνοή, αναπαραγωγή για παράδειγμα. Μήπως τους άλλους κανόνες τους βάζουμε εμείς;"

"Κυρία, ο άντρας έχει κάποια πώς να το πω ...χαρακτηριστικά"

"Να μου πεις μερικά;"

"Είναι ...δυνατός, επιβάλλεται, κυριαρχεί, δεν δείχνει τα αισθήματά του..."

"Όσα μου λες αφορούν συναισθήματα. Ωραία, κυριαρχία σημαίνει σχέσεις εξουσίας Αλέξανδρε και τέτοιες σχέσεις φανερώνουν ανισότητα, πού λοιπόν επιβάλλεται ένας άντρας;"

"Ας πούμε στη ...γυναίκα"

"Άρα θεωρείς τη σχέση με μια γυναίκα ως σχέση εξουσίας και επιβολής;"

Ο νεαρός κόμπιασε.

"Έτσι δεν λένε, αλλά να...στον έρωτα;"

"Στον έρωτα τι;"

"Όταν ένας άντρας κάνει έρωτα με μια γυναίκα, δεν κυριαρχεί; Δεν επιβάλει;"

"Τι επιβάλλει;"

Ο Αλέξανδρος είχε κοκκινίσει. 

"Κυρία... θέλω να πω, ας πούμε πως... μπορεί ένας άντρας να έχει την ..τιμή του αν ας πούμε γίνει κάποια στιγμή γυναίκα ;"

Η καθηγήτρια τον κοίταξε γλυκά με ένα τρυφερό χαμόγελο στα χείλη. Κατάλαβε.

"Άκου Αλέξανδρε! Την τιμή στον άνθρωπο δεν την ορίζει η σεξουαλική μας ταυτότητα. Οι σχέσεις στους ανθρώπους απαιτούν σεβασμό στα θέλω του καθένα, στην ίδια τη ζωή, στις αξίες της, στην ακεραιότητα του άλλου. Αν κάτι μας αρέσει μπορούμε να το ζήσουμε με τον συνάνθρωπό μας βασισμένο στην επιθυμία του και την αποδοχή του και φυσικά δεν προσβάλλουμε την ίδια τη ζωή"

Την κοίταξε με τα μεγάλα όμορφα μάτια του. Η Καθηγήτριά του συνέχισε:

"Άντρας λοιπόν είναι να αγαπάς, να πονάς, να κλαις, να σέβεσαι, να δημιουργείς, να δίνεις, να παίρνεις, ισότιμα, εκούσια. Να έχεις αισθήματα, να μην τα κρύβεις, να μην τα θεωρείς αδυναμία. Και κάτι άλλο. Ο Άντρας δεν είναι κάτι που πρέπει να ορίσουμε ότι διαφέρει στα συναισθήματα και στις αξίες από μια γυναίκα. Διαφέρουν σαν σώματα, σαν βιολογία αλλά σαν άνθρωποι, όχι παιδί μου!"

"Μα Κυρία λένε...."

"Εμένα να κοιτάς Αλέξανδρε! Άκου! Σε διαβάζω ναι; Ο έρωτας δεν είναι ιδιοκτησία μήτε εξουσία, δεν είναι προσβολή"

Την κοίταξε εμφανώς πιο ήρεμος και σίγουρος.

"Εντάξει Κυρία...."

Τον είδε ότι μέσα του βασανιζόταν. Ήθελε κάτι να της πει, κάτι να μοιραστεί μαζί της αλλά από την άλλη μαζεύονταν σαν σαλιγκάρι στο κέλυφός του. Το πρόσωπό του ήταν κόκκινο και τα χαρακτηριστικά του σφιγμένα. Η Λυδία άρχισε να καταλαβαίνει. Αποφάσισε εκείνη να κάνει το βήμα παραπάνω:

"Αλέξανδρε, άνοιξέ μου την καρδιά σου! Ότι πούμε μένει εδώ! Δείξε μου εμπιστοσύνη!"

Της έριξε μια πλαϊνή σύντομη ματιά. Κούνησε κάπως το κεφάλι του δείχνοντας δισταγμό. Η Λυδία αποφάσισε να πάει παρακάτω.

"Σου αρέσει κάποιος άντρας Αλέξανδρε; Έχεις κάποιο φίλο;"

Κούνησε το κεφάλι του θετικά χωρίς καν να την κοιτάξει. Συνέχιζαν να προχωρούν.

"Έγινε κάτι μεταξύ σας;"

Ο Αλέξανδρος πάλι κούνησε το κεφάλι του θετικά.

"Κάνατε έρωτα μαζί;" τον ρώτησε.

Ο μαθητής της τινάχτηκε σαν να δέχτηκε τσίμπημα. Ήταν φανερό ότι η ερώτηση έμπαινε σε δύσκολα νερά. Αποφάσισε να τον βοηθήσει.

"Αλέξανδρε! Σήκωσε το κεφάλι σου σε παρακαλώ! Δεν έχεις να ντρέπεσαι για τίποτα!"

Ο Αλέξανδρος έδειξε να συνέρχεται λίγο. Η Λυδία συνέχισε. Η ψυχή του μαθητή της έδειχνε σημεία λύτρωσης.

"Ήταν όμορφο; Θέλω να πω το ήθελες; Ήταν κάτι που έγινε αμοιβαία μεταξύ σας;" τον ρώτησε.

"Ναι κυρία!" ακούστηκε η φωνή του έστω διστακτικά!

"Θαυμάσια Αλέξανδρε! Είναι συμμαθητής μας;"

"Όχι κυρία, από άλλο λύκειο"

"Τότε καλά έκανες Αλέξανδρε! Άρα ήταν κάτι που το ήθελες, κάτι που άρεσε και στους δυο σας, δεν ήταν αποτέλεσμα καταναγκασμού. Πολύ καλά έκανες! μ' ακούς, χαίρομαι πάρα πολύ, που ένιωσες όμορφα, έτσι δεν είναι;"

"Ναι, κυρία ήταν όμορφα, αλλά..."

"Τέρμα τα αλλά! Τα διαγράφουμε. Θα σου πω κάτι, γιατί σε βλέπω μελαγχολικό. Αυτό που σε βαραίνει, να φύγει. Ότι και να 'ναι. Να ξέρεις ότι η πιο κρυστάλλινη βροχή βγαίνει από τα πιο μαύρα σύννεφα. Έτσι είπε κάποιος", του είπε με συγκίνηση.

"Κυρία, σας ευχαριστώ, θα το θυμάμαι"

"Άντε λοιπόν να απολαμβάνεις κάθε σου στιγμή, μην έχεις ενοχές για κάτι που χαίρεσαι χωρίς να ενοχλείς τον συνάνθρωπό σου. Και κάτι τελευταίο. Τιμή σημαίνει να μην εκπορνεύεσαι και να έχεις την αξιοπρέπειά σου και να σέβεσαι τον άλλο, εντάξει. Και ...ξέχασα, προφυλάξεις πήρατε; "

Ο Αλέξανδρος κοκκίνησε ξανά αλλά απάντησε: 

"Ναι, ναι..."

"Ωραία, βασικό και αυτό. Προστατεύουμε στον έρωτα και τον εαυτό μας και το σύντροφό μας, Αλέξανδρε. Αυτό είναι κανόνας!"

Την κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια με ευγνωμοσύνη και θαυμασμό. Κάπου το βλέμμα του μαζεύτηκε. Ακολούθησε ανελέητη η επόμενη ερώτησή του.

"Κυρία, τι πάθατε στο πρόσωπό σας ; τα χείλη και το μάγουλό σας είναι πρησμένα" !

Η Λυδία κόμπιασε. Στις συζητήσεις με τους μαθητές της δεν κατέφευγε στην κατεστημένη λογική να κρύβεται σε ψέματα. Το έκανε και εδώ. Πήρε μια ανάσα και απάντησε:

"Οι συνέπειες της επιβολής και της κυριαρχίας χωρίς σεβασμό στις σχέσεις των ανθρώπων Αλέξανδρε...", του είπε χαρίζοντάς του ένα απέριττο χαμόγελο, "αυτά που λέγαμε ακριβώς πριν!"

"Κυρία... σας ευχαριστώ", της είπε.

"Πήγαινε Αλέξανδρε στα παιδιά, και είπαμε, το βλέμμα ίσια μπροστά"

Τον είδε να ξεμακραίνει με βλέμμα αποφασιστικό. Το χαμόγελό της, τον συνόδευε ως που έφτασε κοντά στους συμμαθητές του. Ένα σμάρι συμμαθητών του, τον υποδέχτηκαν παρακάτω. Η Λυδία έβαλε το χέρι της στο πρησμένο και μελανιασμένο της μάγουλο νιώθοντας τα αποτυπώματα του ανθρώπου που ήταν ο άντρα της.

(Συνεχίζεται...)