Πήγαμε κατευθείαν από την σχολή στο πιο κοντινό κλαμπ και όπως ήταν προφανές, γινόταν χαμός. Βρήκαμε ένα άδειο τραπέζι και βολευτήκαμε εκεί.
"Λέω να πάω να παραγγείλω κανένα ποτό, τι θα πάρετε εσείς;"
"ΒΟΤΚΑ"
"ΟΥΙΣΚΙΙ"
..............
Άρχισαν να με βομβαρδίζουν με ποτά και φυσικά δεν συγκράτησα κανένα.
"Καλά ας πάρει ο καθένας το δικό του" Είπα γελώντας και κατευθύνθηκα προς το μπαρ.
Ευτυχώς πέρα από έναν άντρα που καθόταν και τα έπινε δεν υπήρχε κάποιος άλλος έτσι στάθηκα δίπλα του και περίμενα τον μπάρμαν.
"Τι θα πάρει το κορίτσι μας;"
"Μία βότκα σκέτη"
"Αμέσως!"
Ο άντρας δίπλα μου είχε γυρισμένο το κεφάλι προς το μέρος μου αλλά τα μακριά του μαλλιά έπεφταν μπροστά στο πρόσωπο του δυσκολεύοντας με να δω τα χαρακτηριστικά του. Κάτι μου θύμιζε αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ τι.
"Ορίστε το ποτό σου όμορφη"
"Ευχαριστώ" Είπα και απομακρύνθηκα βιαστικά όταν ένα χέρι γραπώθηκε γύρω από την μέση μου τραβώντας με προς το μέρος του και συνεπώς κολλώντας με πάνω του.
Ο άντρας με τα μακριά μαλλιά με είχε κολλήσει πάνω του και τότε είδα το πρόσωπο του. Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα και έμεινα παγωμένη στην αγκαλιά του.
"Τι κάνεις εσύ εδώ...?" Ψέλλισα άθελα μου στον ενικό και όταν πήγα να το διορθώσω με διέκοψε.
"Με ξέρεις;" Πόσο έχει πιει για να μην με θυμάται..Και η αδερφή μου που είναι; νόμιζα ότι θα ήταν μαζί απόψε. Ούτε πάλι με άφησε να μιλήσω. Τα δάχτυλα του ελεύθερου χεριού του είχαν μπλεχτεί στα μαλλιά μου χαϊδεύοντας τα προσεκτικά. Ανατρίχιασα σε αυτή την κίνηση και έκανα να τραβηχτώ αλλά δεν με άφησε. "Εγώ σίγουρα δεν σε ξέρω μικρή.."
"Δεν είμαι μικρή..." Μουρμούρισα μέσα από τα δόντια μου και στα χείλη του σχηματίστηκε ένα λοξό χαμόγελο. "Μπορείς να πάψεις να με αγγίζεις; Θα μας δουν.." Με αγνόησε επιδεικτικά. Συνέχισε να χαϊδεύει τα μαλλιά μου ενώ τα πρόσωπα μας ήταν πολύ κοντά μεταξύ τους.
"ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΑΣΕ ΤΗΝ ΚΟΠΕΛΑ" Ακούστηκε από το πουθενά η φωνή του Ιάκωβου και τότε εκείνος απομάκρυνε τα χέρια του από μένα. Μαλάκα τον είπε; Τι συμβαίνει εδώ; Ποιος φυσιολογικός φοιτητής θα πει μαλάκα τον διευθυντή του; Θα τρελαθώ.. Το νιώθω.
"Εσύ τι ανακατεύεσαι μωρέ;" Η φωνή του ακουγόταν διαφορετική. Ήταν πιο ελκυστική από ότι την θυμόμουν και για κάποιον λόγο όταν ξεκόλλησε το σώμα του από το δικό μου ένιωσα μια μικρή ενόχληση. Μα καλά, τι στο καλό μου συμβαίνει..
"Είναι συμφοιτήτρια μου!" Είπε ο Ιάκωβος αγριοκοιτώντας τον και τότε το πρόσωπο του Άρη συσπάστηκε. Μα καλά, γιατί αυτή η αντίδραση; λες και όντως δεν με ήξερε.
"Πω ρε φίλε..Μπορείς να μην φέρνεις τις συμφοιτήτριες σου από το μπουρδέλο εδώ;"
ΤΙ ΛΕΕΙ... Που στο καλό πήγαν οι τρόποι του; Μπορεί να μην τον εμπιστευόμουν αλλά αν κάτι μου είχε δείξει από την μέρα που τον γνώρισα ήταν οι τρόποι του και αυτοί τώρα είχαν κάνει φτερά. Ο Ιάκωβος στράφηκε προς το μέρος μου.
"Σε παρακαλώ, πήγαινε στους άλλους..και αν μπορείς μη τους πεις τίποτα, εντάξει;"
"Οκευ.." Είπα αμήχανα και άρχισα να απομακρύνομαι αλλά θα ορκιζόμουν ότι άκουσα τον Ιάκωβο να λέει το όνομα Φίλιππος. Δύσκολη βραδιά η αποψινή.

Την ίδια ώρα στο σπίτι του Άρη [Τριτοπρόσωπη αφήγηση]
Η Νεφέλη καθόταν στον καναπέ περιμένοντας τον Άρη να έρθει από την κουζίνα με τα ποτά τους. Την είχε κυριεύσει αμηχανία αλλά συγχρόνως ένιωθε μια φλόγα να σιγοκαίει μέσα της.
Τον είδε να επιστρέφει με τα ποτά και μόλις της έδωσε το δικό της του χαμογέλασε.
"Σε ευχαριστώ"
"Παρακαλώ Νεφέλη"
Εκείνος είχε καταλάβει τον τρόπο που τον κοιτούσε. Δεν ήταν ότι δεν του άρεσε αλλά ήξερε τον εαυτό του και ήξερε τα βίτσια του. Παρά ήταν άβγαλτη και φαινόταν στον τρόπο της ότι τον θέλει. Αυτό στις γυναίκες τον ξενέρωνε φουλ. Ήθελε να διεκδικεί σαν γνήσιο αρσενικό και να κατακτά την λια του.
Στην πραγματικότητα πάντα έκανε σοβαρές δεσμεύσεις εξαιτίας του πατέρα του. Ήταν πολύ αυστηρός και δεν έπαυε ποτέ να του υπενθυμίζει όσα κατάφερε με τα λεφτά του. Έτσι τον κρατούσε στο χέρι και ο πρώτος και τελευταίος μεγάλος κανόνας που του είχε θέσει είναι να προσέχει την συμπεριφορά του. Δεν ήταν περίεργο που έκρυβε καλά αυτό που ήθελε από τους άλλους. Κάτι όμως στις δύο αδερφές του δημιουργούσε τρελό ενδιαφέρον.
Παρόλα αυτά έπρεπε να προσέχει και την κοινωνική του θέση.

Φίλιππος POV
"Ρε μαλάκα άσε με.. Πας και κουβαλάς το κάθε νιάνιαρο εδώ"
"Ρε είσαι με τα καλά σου; Από πότε σου ανήκει το κλαμπ;"
"Σήκω φυγε Ιάκωβε, δεν θες να πλακωθούμε πιστεψέ με"
"Καλά! Μείνε μόνος, να πίνεις και να μιζεριάζεις" Πήρε το ποτό του και έγινε καπνός. Με είχε μάθει τόσα χρόνια. Ξέρει όντως πότε πρέπει να φεύγει αν δεν θέλει να παίξει το κεφάλι του κορώνα, γράμματα.
Στο κάτω κάτω γιατί να το κάνει; Εδώ το ίδιο μου το αίμα με είχε ξεγραμμένο, το ίδιο και εκείνη. Ούτε καν στην κηδεία της δεν ήρθαν τότε. Η οικογένεια είναι αίμα, η οικογένεια είναι ιερή..
"Σαχλαμάρες"

Πίσω στο σπίτι του Άρη
"Γιατί μας φέρεσαι τόσο καλά;" ρώτησε η Νεφέλη γεμάτη απορία.
"Γιατί να μην το κάνω;" εκείνη σκοτείνιασε αμέσως παρόλα αυτά προσπάθησε να μην το δείξει στον Άρη.
"Γιατί δεν είναι όλοι οι άνθρωποί καλοί.." σχολίασε ήρεμα φέρνοντας στο μυαλό της τα παιδικά χρόνια που έζησε. Ο Άρης μετακινήθηκε μια θέση για να βρεθεί δίπλα της και της χαμογέλασε.
"Εγώ τι εντύπωση σου δίνω;"
Τον περιεργάστηκε για μερικά δευτερόλεπτα που του φάνηκαν αιώνας και τελικά πήρε την απάντηση που ήθελε.
"Ένας όμορφος, γοητευτικός άντρας με τρόπους.. Και δείχνει ενδιαφέρον για τους υπόλοιπους"
Πάντα έπαιρνε παρόμοιες απαντήσεις. Το είχε συνηθίσει πια.
Το χέρι του τώρα βρισκόταν πάνω στο δικό της χαϊδεύοντας απαλά τα δάχτυλα της. Η Νεφέλη ένιωσε για άλλη μια φορά την ραχοκοκαλιά της να ανατριχιάζει και στο κεφάλι της ήρθαν τα λόγια της αδερφής της.
"Όσο θα είσαι εδώ δώστου να καταλάβει"
Ανταπέδωσε το άγγιγμα του ενώ το βλέμμα της του φώναζε ότι τον ήθελε. Αυτός ένας άνθρωπος που έχει μάθει να δίνει αυτό που του ζητάνε δεν χρειάστηκε κάτι παραπάνω. Τα χείλη του σφράγισαν τα δικά της σε ένα βαθύ φιλί μεγάλης διάρκειας ενώ τα χέρια του έκαναν βόλτα σε ολόκληρο το κορμί της αφήνοντας την κάθε φορά και με λιγότερα ρούχα ως συνεπακόλουθο στο τέλος να είναι γυμνή μπροστά του.
Την ξάπλωσε στον καναπέ και καθώς σηκώθηκε αφαίρεσε την μπλούζα του. Εκείνη τον κοίταζε με πάθος ενώ η ανάσα της είχε γίνει ήδη βαριά. Παρατηρούσε το γυμνασμένο του σώμα. Κοντά στο στέρνο του υπήρχαν μερικά παλιά σημάδια. Σημασία που ήξερε καλά, σημάδια που είχαν γεμίσει και το δικό της σώμα και που πρόσεξε και ο Άρης με την σειρά του κάνοντας τον να καταλάβει. Για ένα δευτερόλεπτο την λυπήθηκε και αυτό αρκούσε για να είναι πιο μαλακός μαζί της απόψε.
"Είσαι σίγουρη;" την ρώτησε όταν πλέον στεκόταν τελείως γυμνός από πάνω της.
"Απόλυτα"
Χωρίς να περιμένει κάτι άλλο μπήκε απότομα μέσα της. Της Νεφέλης της ξέφυγε έναν αναστεναγμός. Το σώμα της το ζητούσε. Είχε καιρό να νιώσει έτσι. Ίσως και πρώτη φορά να ένιωθε τόσο ωραία.
Αυτό το ωραίο συναίσθημα δεν κράτησε όσο θα ήθελε. Είχε πάψει να συγκρατεί τον εαυτό του και άρχισε να μπαινοβγαίνει μέσα της με μανία θέλοντας να την πονέσει. Θέλοντας να του πει να πάει πιο απαλά έκανε να μιλήσει μα της έκλεισε τα χείλη βυθίζοντας την γλώσσα του αναζητώντας την δική της και ανέβασε ένταση.

Όταν τελείωσε αποτραβήχτηκε από πάνω της και άρχισε να παίζει με το σώμα της. Άφηνε παντού δαγκωνιές, ρουφούσε έντονα κάθε σημείο ενώ τα δάχτυλα του έπαιζαν με την Κλειτορίδα της. Ο πόνος αυτός ήταν ευχάριστος και καινούργιος για εκείνη. Το σώμα της είχε αρχίσει να τρέμει και δεν άργησε να τελειώσει.

Από δω και στο εξής πολλά αλλάζουν μετά από τις πράξεις της Νεφέλης. Έδωσε στον κυνηγό αυτό που χρειαζόταν. Την λεία του. Τι συμβαίνει όμως όταν ένας πεινασμένος κυνηγός αποζητά περισσότερα;
Φιλάκια!!