Σελήνη POV
Το επόμενο πρωί ξύπνησα με κέφι. Η Δόμνα κοιμόταν στο διπλανό κρεβάτι και ροχάλιζε ενώ ήταν απλωμένη σαν αστερίας. Γέλασα και χωρίς να την ξυπνήσω σηκώθηκα και πήγα στο μπάνιο.
Έβγαλα τις πιτζάμες και έκανα ένα γρήγορο ντουζ. Μόλις βγήκα είδα την Νεφέλη να πηγαίνει προς την κουζίνα.
"Καλημέρα!" Της είπα χαμογελώντας. Εκείνη στράφηκε προς το μέρος μου ανταποδίδοντας μου το χαμόγελο.
"Καλημέρα! Πάω να ετοιμάσω πρωινό. Ξύπνα την Δόμνα να κάνει και αυτή ένα μπάνιο και μόλις φάμε να φύγουμε εντάξει;"
"Ναι, ναι!" 

Έκατσα προσεκτικά στην άκρη του κρεβατιού της και την σκούντηξα απαλά στον ώμο.
"Δόμνα;" Είπα απαλά. Καμία απάντηση, ούτε καν κουνήθηκε. "Κοριτσάκι μου;" Είπα λίγο πιο δυνατά "Πρέπει να πάμε στην σχολή, θα σηκωθείς;" Πάλι καμία απάντηση. Αυτή την φορά την σκούντηξα λίγο πιο δυνατά. "Δόμνα! ΣΗΚΩ ΤΩΡΑ!" Η Δόμνα κουλουριάστηκε στο κρεβάτι και άρχισε να μουγκρίζει.
"Άσε με μαμά, δεν θέλω να πάω σχολείο"
"ΡΕ ΣΗΚΩ! Δεν θα προλάβεις να ετοιμαστείς και θα είσαι σαν θείτσα την 1η σου μέρα.." Εκείνη τινάχτηκε από το κρεβάτι αμέσως κουνώντας δεξιά αριστερά το κεφάλι της.
"Είμαι ξύπνια, είμαι ξύπνια. Τρέχω να κάνω μπάνιο!" Είπε και σηκώθηκε με μιας με προορισμό το μπάνιο.
Δεκαπέντε λεπτά αργότερα βρισκόμασταν όλες μαζί στην κουζίνα, καθισμένες στο τραπέζι και τρώγαμε το πρωινό μας. Η Νεφέλη είχε ετοιμάσει φυσικό χυμό πορτοκάλι για την Δόμνα και για μας καφέ ενώ από φαγώσιμα είχαμε κρέπες αλειμμένες με merenda και κρουασανάκια βουτύρου.
Φάγαμε με ευχαρίστηση το πρωινό μας και πήραμε τον δρόμο για το New York Αrt Εxpression.

Νεφέλη POV
Μόλις φτάσαμε στο New York Αrt Εxpression ζητήσαμε πληροφορίες από μία νεαρή κοπέλα που βρήκαμε στον διάδρομο της σχολής. Μας οδήγησε μέχρι το γραφείο της διεύθυνσης και αφού την ευχαριστήσαμε έφυγε.
"Λοιπόν, πάμε" Είπα στην Σελήνη και την Δόμνα καθώς χτυπούσα την πόρτα.
Από την άλλη πλευρά ακούστηκε ένα περάστε και έτσι μπήκαμε μέσα.

Αυτό που αντικρίσαμε ήταν το κάτι άλλο. Ένας άντρας γύρω στα 30 καθόταν στο γραφείο. Φόραγε ένα σκούρο μαύρο κουστούμι ενώ τα μαλλιά του τα είχε πιασμένα σε μια χαλαρή κοτσίδα. Παρότι δεν φαινόταν καθαρά το μάκρος τους από την δική μου πλευρά, θα έλεγα ότι έφταναν λίγο πιο κάτω από το πηγούνι αλλά όχι μέχρι τους ώμους. Τα μάτια του καταγάλανα..Και γενικά ήταν ίσως και ο ωραιότερος άντρας που είχα δει σε όλη μου την ζωή. Μας χαμογέλασε ευγενικά και έδειξε τις κενές θέσεις μπροστά από το γραφείο του. Η Δόμνα σαν σίφουνας έκατσε στην μία θέση και εγώ ως κηδεμόνας στην δεύτερη έτσι η Σελήνη έκατσε σε μια καρέκλα πιο πίσω που ήταν δίπλα από την πόρτα.
"Πώς μπορώ να βοηθήσω 3 όμορφες κυρίες;" Είπε εκείνος με βαριά φωνή κάνοντας με τον βρίσκω ακόμα πιο γοητευτικό. Χαμογέλασα όσο πιο ευγενικά μπορούσα και πήρα τον λόγο.
"Τα κορίτσια είχαν κάνει αίτηση το καλοκαίρι που ανακοινώθηκε πως υπήρχαν κενές θέσεις και τον προηγούμενο μήνα τους ήρθε ένα email ότι έγιναν δεκτές στην σχολή σας."
"Α πολύ ωραία! Καλή αρχή κορίτσια" Είπε κοιτάζοντας τες και έπειτα στράφηκε ξανά προς το μέρος μου. "Να φανταστώ στο τμήμα δραματικής και musical theatre?"
"Ναι, είχαμε δει ότι μέσα υπήρχαν μαθήματα υποκριτικής αλλά συγχρόνως τραγούδι και χορό" πήρε τον λόγο η Σελήνη που τόση ώρα δεν είχε μιλήσει καθόλου και εκείνος κάρφωσε τα μάτια του επάνω της χωρίς να πει κουβέντα έτσι εκείνη συνέχισε. "Εγώ ενδιαφέρομαι κυρίως για χορό αλλά αγαπώ πολύ το θέατρο και το τραγούδι έτσι αποφάσισα να μπω σε αυτή την ειδικότητα"
"Εφόσον προτιμούσες τον χορό γιατί αποφάσισες να μπεις σε αυτό το τμήμα;"
"Για δύο λόγους. Πρώτον επειδή όπως ήδη είπα μου αρέσει πολύ το τραγούδι και το θέατρο, συνεπώς αγαπώ τις τέχνες και έτσι αν επέλεγα τον τμήμα του χορού δεν θα είχε μέσα κάποια μαθήματα που ήθελα να παρακολουθήσω και ο δεύτερος λόγος ήταν ότι δεν υπήρχαν κενές θέσεις."

Τριτοπρόσωπη αφήγηση.
Ο Άρης την παρατηρούσε με πόσο πάθος και σιγουριά μιλούσε που του έκανε εντύπωση. Την άφησε να μιλήσει μέχρι το τέλος και έπειτα πήρε ξανά τον λόγο.
"Βλέπω ότι ξέρεις πολύ καλά τι θέλεις από την ζωή σου"
"Φυσικά!" Δήλωσε εκείνη με στόμφο και εκείνος φάνηκε να το χαίρεται.
"Εσύ; Στην ίδια κατηγορία;" Είπε απευθυνόμενος προς την Δόμνα αυτή τη φορά. Εκείνη κούνησε θετικά το κεφάλι ενώ χαμογελούσε ντροπαλά.
"Εγώ δεν είμαι τόσο του χορού αλλά το θέατρο για μένα είναι όνειρο ζωής. Θέλω να ταξιδεύω στον κόσμο δουλεύοντας πάνω σε σκηνές και κάνοντας τον κόσμο να νιώσει αυτό που βγάζει ο ρόλος μου."
"Πολύ καλά. Βλέπω ότι και οι δύο σας έχετε υψηλούς στόχους και εύχομαι να τους πετύχετε" Είπε με ευγένεια και στράφηκε ξανά προς την Νεφέλη. "Μπορούμε να κανονίσουμε τα υπόλοιπα μόνοι μας" Γύρισε ξανά προς τα κορίτσια και πρόσθεσε "Εσείς μπορείτε να κάνετε μια βόλτα να δείτε το μέρος μέχρι εμείς να τελειώσουμε!"
Εκείνες τον αποχαιρέτησαν χαμογελώντας και βγήκαν από το γραφείο.

Σελήνη POV
"Είδες πώς σε κοιτούσε ο τύπος;" Σχεδόν το ούρλιαξε. Κοίταξα τριγύρω να δω αν μας άκουσε κανείς. Ευτυχώς τίποτα.
"Δόμνα, μη λες βλακείες! Διευθυντής μας είναι." Την μάλωσα γιατί ήξερα. Είδα τον τρόπο που τον κοίταζε η αδερφή μου. Πρώτη φορά την είδα να λάμπει.
"Γιατί βλακείες; Αφού το άτομο είναι απλά κούκλος!"
"Δόμνα σοβαρέψου.."
"Καλά.." μουρμούρισε.

Ο χώρος ήταν αρκετά ωραίος και παντού έβλεπες παρέες των 5-6 ατόμων να μιλάνε, να τραγουδάνε και να χορεύουν.  Όλοι ήταν γεμάτοι ζωντάνια που μετέδιδαν και σε μένα.
Καθώς κόβαμε βόλτες, πρόσεξα ένα αγόρι κοντά στο κυλικείο να δείχνει μια χορευτική φιγούρα σε μία άλλη κοπέλα η οποία από την έκφραση του προσώπου και την στάση του σώματος της μάλλον τον ευχαριστούσε. Τους προσπεράσαμε και βγήκαμε έξω στην αυλή του κτηρίου.
Ακόμα περισσότεροι άνθρωποι ήταν σκορπισμένοι δημιουργώντας μικρές ή μεγάλες κλίκες και συζητούσαν. Βρήκαμε ένα ελεύθερο μέρος με την Δόμνα και κάτσαμε.
"Και τώρα;" Είπε εκείνη έπειτα από μερικά λεπτά.
"Τώρα περιμένουμε να μας ενημερώσει η Νεφέλη"

Τριτοπρόσωπη αφήγηση.
Αφού η Νεφέλη υπόγραψε και το τελευταίο χαρτί πήρε τον λόγο ο Άρης.
"Τελειώσαμε με τα διαδικαστικά. Μπορείτε να πάρετε τα κορίτσια να τα ενημερώσετε να έρθουν από εδώ;"
"Μάλιστα κύριε Στεφάνου" Καθώς πληκτρολογούσε τον αριθμό της Σελήνης μία άλλη επαφή εμφανίστηκε στην οθόνη και το κινητό άρχισε να δονείται. "Με συγχωρείτε μισό λεπτό" Του είπε και βγήκε έξω για να σηκώσει το τηλέφωνο.
Ο άντρας από την άλλη γραμμή ακούστηκε εκνευρισμένος.
"Γεια σας κύριε Αποστόλου...Ναι καταλαβαίνω ότι χρειάζεστε βοήθεια στο μαγαζί αλλά είχα πάρει άδεια για μία εβδομάδα και ξέρετε ότι ποτέ δεν παίρνω άδεια...Ναι, δεν σας βγάζω γλώσσα απλά προσπαθώ να σας εξηγήσω...Μάλιστα...Κύριε Αποστόλου; Άντε μου στο διάολο!"
Έκλεισε το κινητό φανερά συγχυσμένη και αφού πήρε μία βαθιά ανάσα ξανά μπήκε στο γραφείο. "Συγνώμη για την διακοπή, τώρα θα στείλω στην Σελήνη να έρθουν από δω"
Εκείνος ακούγοντας το όνομα της Σελήνης αφαιρέθηκε. Του φαινόταν πολύ ιδιαίτερη κοπέλα. Κάτι τον τραβούσε πάνω της. Συνήθως δεν τον τραβούσαν μαθήτριες αλλά αυτή είχε κάτι διαφορετικό. Έπνιξε την περιέργεια του και αφοσιώθηκε πλήρως στην Νεφέλη. Ήταν όμορφη κοπέλα και πολύ γλυκιά στα μάτια του και επίσης είχε την αίσθηση ότι πρέπει να είναι κοντά ηλικιακά. "Έρχονται" Του είπε όταν είδε ότι δεν πήρε καθόλου τον λόγο και εκείνος φάνηκε να επιστρέφει στην πραγματικότητα.
"Τέλεια. Μέχρι να έρθουν όμως θα ήθελα να σας κάνω μια αδιάκριτη ερώτηση κ. Μάρτιν"
"Πείτε μου"
"Από την στιγμή που λάβατε εκείνο το τηλεφώνημα φαίνεται να χάσατε το κέφι σας, γιατί;"
Εκείνη συννέφιασε ακόμα περισσότερο αλλά αποφάσισε να απαντήσει με ειλικρίνεια στον Άρη.
"Ήταν ένα από τα αφεντικά μου στην Ελλάδα. Απαίτησε να επιστρέψω για δουλειά και του εξήγησα ότι πήρα άδεια πρώτη φορά στην ζωή μου για να λείψω για μια σοβαρή υποχρέωση και εκείνος θεώρησε ότι αυθαδίασα και έτσι με πρόσβαλε, θύμωσα και τον έστειλα στον διάολο. Τώρα με περιμένει μια λιγότερη δουλειά στην Ελλάδα και δεν ξέρω πως θα τα βγάλουμε πέρα.."
Φάνηκε να επεξεργάζεται κάθε πληροφορία που βγήκε από το στόμα της Νεφέλης και τελικά της έκανε μια πρόταση.
"Ξέρω ότι είναι νωρίς να το πω αυτό αλλά έχω ένα εξοχικό που απέχει περίπου μία ώρα από το πανεπιστήμιο. Αν δείτε ότι δεν τα βγάζετε πέρα και η δεσποινίς Μάρτιν καθώς και η δεσποινίς Έλενορ είναι υπόδειγμα στην σχολή μας θα μπορούσα να τους το παραχωρήσω.." Εκείνη γούρλωσε τα μάτια από το σοκ. Δεν πίστευε στα αυτιά της.
"Μα, δεν είναι ανάγκη.. πώς σας ήρθε κάτι τέτοιο στο μυαλό; Δεν χρειάζεται να μας λυπάστε. Θα τα βγάλουμε πέρα.."

Άρης POV
"Μα, δεν είναι ανάγκη.. πώς σας ήρθε κάτι τέτοιο στο μυαλό; Δεν χρειάζεται να μας λυπάστε. Θα τα βγάλουμε πέρα.."
Τώρα τι να της πω...ότι μου κέντρισε το ενδιαφέρον η αδερφή της για το τσαγανό της και την ατσάλινη ομορφιά της καθώς και η ίδια που φαινόταν τόσο αφοσιωμένη και υπεύθυνη και ότι στην πραγματικότητα δεν τις λυπάμαι; Δεν γινόταν κάτι τέτοιο. Προτίμησα να κρατήσω μόνο το ένα κομμάτι της ιστορίας.
"Δεν σας λυπάμαι, το σπίτι το χρησιμοποιώ μόνο τα σαββατοκύριακα και τις γιορτές. Ζω μόνος οπότε προτιμώ το διαμέρισμα που έχω εδώ κοντά στο πανεπιστήμιο"
Την είδα ότι δεν ένιωθε σίγουρη και τότε αντέδρασα ενστικτωδώς.
"Επίσης, δεν είπατε ότι χάσατε την δουλειά σας στην Ελλάδα;"
"Ναι.." αποκρίθηκε δειλά εκείνη.
"Θέλετε να δουλέψετε για μένα εδώ τότε;"
Την είδα για άλλη μία φορά να σοκάρετε. Μάλλον δεν έχει αντιμετωπίσει και πολλούς ευγενικούς ανθρώπους στην ζωή της. Την έβρισκα τόσο αθώα και συνάμα γλυκιά.
"Τι λέτε; Πώς θα γίνει κάτι τέτοιο;"
"Έχω πολλά στο μυαλό μου αλλά πείτε μου με τι ασχολείστε μήπως μπορέσουμε να βρούμε και κάτι άλλο"
"Αρχικά κάνω το μεταπτυχιακό μου στην Ελλάδα οπότε δεν μπορώ να μείνω εδώ.. Επιπλέον έχω τελειώσει ψυχολογία και συγχρόνως εργαζόμουν σε δουλειές ημιαπασχόλησης. Την μία όπως καταλάβατε από τις δύο τις έχασα αλλά δεν μπορώ να μείνω εδώ.."
Μου τα χαλούσε το πρόγραμμα της. Αν δεν είχε το μεταπτυχιακό όλα θα ήταν πιο εύκολα γιατί θα της έδινα απλόχερα μια θέση εδώ και με πολύ καλό μισθό μάλιστα..
"Και πότε τελειώνετε το μεταπτυχιακό σας στην ψυχολογία;"
"Στο τέλος της σεζόν"
"Χμ, τι θα λέγατε τότε, να έρθετε να δουλέψετε εδώ; Υπάρχει ένας γνωστός μου στον χώρο σας που έχει κενή θέση"
"Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για τις όμορφες σκέψεις σας αλλά σε έναν χρόνο από τώρα εκείνη η θέση θα έχει καλυφθεί.."
"Όχι αν του πω ότι θα στείλω ένα δικό μου άτομο" Επέμεινα.
"Τότε θα το σκεφτώ"
"Τέλεια. Επίσης κάτι τελευταίο. Θα ήθελες να .." Η πόρτα χτύπησε και την επόμενη στιγμή μπήκαν τα δύο κορίτσια μέσα στο γραφείο.