Παρόν
Η Σελήνη καθώς περίμενε υπομονετικά την αδερφή της να ετοιμαστεί έψαχνε στην ντουλάπα να βρει και η ίδια τι θα φορέσει από τα λίγα ρούχα που είχαν απομείνει πλέον μέσα σε αυτή.
Κόντευε να πάει 12 το βράδυ παρόλα αυτά δεν ένιωθε καθόλου κουρασμένη. Ποτέ δεν ένιωθε. Πάντα ήταν γεμάτη ενέργεια σε αντίθεση με την αδερφή της που εδώ και 12 χρόνια δούλευε καθημερινά κάνοντας δύο δουλείες αν της έβγαινε και ποτέ δεν έκανε διακοπές. Η Σελήνη το καταλάβαινε και ένιωθε ενοχές γιατί ήξερε πως εξαιτίας της η Νεφέλη δούλευε τόσο. Πώς αλλιώς να μπορούσαν να ανταπεξέλθουν με τις σπουδές της Σελήνης στο εξωτερικό. Δεν γινόταν για μια ζωή να στηρίζονται στην Μιράντα. Βέβαια σε διάφορα στάδια της ζωής της και η ίδια η Σελήνη έβρισκε δουλειές ημιαπασχόλησης αλλά αυτό συνέβαινε κυρίως τα καλοκαίρια που δεν είχε διάβασμα.
Χαμένη στις σκέψεις της δεν κατάλαβε πότε επέστρεψε η Νεφέλη στο δωμάτιο.
"Πόση ώρα κάνεις να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο συνολάκια ρε μικρό;" Είπε γελώντας και η Σελήνη της έριξε μία άγρια ματιά και τελικά άρπαξε ένα μαύρο δερμάτινο κολάν με ένα λευκό δαντελένιο μπλουζάκι και έκλεισε την ντουλάπα με δύναμη.
"Πάω να ντυθώ. Σε 10 λεπτά θα φύγουμε!"
"Έγινε"

Στο αεροπλάνο [Σελήνη POV]
Την Νεφέλη την έχει πάρει ο ύπνος παρά τις τσιρίδες ενθουσιασμού της Δόμνας. Αν και συνομήλικες πάντα έδειχνε πιο φωτεινός άνθρωπος και αποκάλυπτε πολύ εύκολα τα συναισθήματα της. Εγώ από την άλλη πάντα έκρυβα αυτά που ένιωθα. Έτσι έμαθα, έτσι έπραττα.
"Ρε Σελήνη, δεν είσαι καθόλου ενθουσιασμένη που ταξιδεύουμε προς το όνειρο μας;;" Είπε η Δόμνα με ένα πλατύ χαμόγελο να ζωγραφίζεται στο πρόσωπο της. Ανασήκωσα τους ώμους τάχα αδιάφορα ενώ αμέσως μου ξέφυγε ένα μικρό γελάκι.
"Φυσικά αλλά το να ξεσηκώνουμε ολόκληρο το αεροπλάνο με τις φωνές μας δεν είναι σωστό!" Της υπενθύμισα με ήρεμη φωνή και αμέσως ανακάθισε στην θέση της με σοβαρό ύφος κοιτάζοντας με. "Αυτό είναι το κορίτσι μου!"
"Λες να είναι δύσκολα;"
"Σίγουρα θα είναι"
"Να σαι καλά για την ενθάρρυνση βρε Σελήνη!" Δεν κρατήθηκα να μη γελάσω και φυσικά εκείνη με μιμήθηκε.
"Κοιμήσου λίγο, έχουμε μεγάλο ταξίδι και χρειαζόμαστε όλες ενέργεια"
"Δίκιο έχεις. Ξεκουράσου και εσύ λίγο" Είπε καθώς έκλεινε τα μάτια της και βόλευε το κεφάλι της στο κάθισμα.

Νέα Υόρκη [Νεφέλη POV]
"Κορίτσια χαλαρώστε..! Θα το γκρεμίσετε το σπίτι.." Καθώς τις έβλεπα να τρέχουν κοιτάζοντας το μικρό επιπλωμένο διαμέρισμα ένιωσα σαν να βλέπω μαθήτριες γυμνασίου. Χαμογέλασα αχνά στην ιδέα ότι η Σελήνη είχε ακόμα μια τέτοια πλευρά παρά τα όσα περάσαμε και αυτό το οφείλω στην μικρή Δόμνα που πάντα με την τρέλα της δίνει ζωή στην Σελήνη.
Όταν αυτές οι δύο είναι μαζί επικρατεί πανικός αλλά τις έχω συνηθίσει 18 χρόνια τώρα. Είναι το φως και το σκοτάδι. Η μία ισορροπεί την άλλη. Το απόλυτο δίδυμο. Αν δεν ένιωθα ανακούφιση ίσως και να ζήλευα. Πολλές φορές εκείνες φέρονται σαν αδερφές και εγώ σαν η κακιά μητριά. Γέλασα με την σκέψη και η Σελήνη το πρόσεξε.
"Γιατί γελάς;" Με ρώτησε πλησιάζοντας με.
"Τίποτα μικρό. Άντε αλλάξτε σιγά σιγά και νάνι"
"Πρέπει;" Είπε όλο παράπονο η Δόμνα και εγώ έστρεψα απελπισμένη το βλέμμα μου στο ταβάνι του δωματίου. Η Σελήνη γέλασε και έπειτα πήρε τον λόγο.
"Δόμνα μου, αύριο το πρωί πρέπει να σηκωθούμε και να πάμε στην σχολή για να τελειώσουμε με όλες τις διαδικασίες που έχουν να κάνουν με την εγγραφή και την μεταφορά μας στο τμήμα επομένως πρέπει να έχουμε κοιμηθεί καλά το βράδυ. Δεν θέλουμε οι συμφοιτητές μας να μας περάσουν για ζόμπι, έτσι;"
Πάντα έχει τον τρόπο της αυτή η κοπέλα να την ηρεμεί.. Εδώ που τα λέμε την ίδια επιρροή ασκεί σε όλους. Είναι αψεγάδιαστη. Πανέμορφη, δυναμική. Μπορεί όταν μας βλέπουν να λένε ότι μοιάζουμε αλλά ποτέ δεν είχα την ίδια άποψη.
Είμαστε και οι δύο μελαχρινές παρόλα αυτά το δικό μου δέρμα έχει μια ελαφριά σοκολατί απόχρωση όπως των περισσότερων ανθρώπων που περνάνε πολλές ώρες στον ήλιο ενώ το δικό της δέρμα όσο και αν κάτσει στον ήλιο είναι λευκό σαν το χιόνι τραβώντας τα μάτια όλων. Έχουμε το ίδιο χρώμα ματιών αλλά τα δικά της είναι πιο εκφραστικά από τα δικά μου όπως όλα τα χαρακτηριστικά του προσώπου της. Μερικές φορές όταν τα σκέφτομαι αυτά πιάνω τον εαυτό μου να ζηλεύει την ομορφιά της. Έδειχνε σαν άγγελος. Φυσικά όποτε της τα έλεγα αυτά εκείνη είχε ακριβώς την αντίθετη άποψη, ότι δηλαδή εγώ είμαι πιο όμορφη. Αδερφές, τι να πει κανείς.
"Ζόμπι; Όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Πάμε να ξαπλώσουμε Σελήνη. Καληνύχτα Νεφέλη!"
"Καληνύχτα κορίτσια!"
"Καληνύχτα αδερφούλα!" Μου απάντησε και τις είδα να μπαίνουν στην μία από τις δύο κρεβατοκάμαρες.
Αφού σιγουρεύτηκα ότι είχαν αποκοιμηθεί άρχισα να χαζεύω και εγώ το σπίτι. Ήταν σχετικά μεγάλο, μεγαλύτερο από αυτό που ζούμε στην Ελλάδα. Οι τοίχοι σε λευκές και μπεζ αποχρώσεις. Τα έπιπλα σε πολύχρωμες αποχρώσεις δίνοντας μια νότα ζωηράδας στο σπίτι. Υπήρχαν δύο κρεβατοκάμαρες με διπλά κρεβάτια καθώς και η κάθε μία από αυτήν περιείχε τα βασικά. Ντουλάπα, κομοδίνο και γραφείο. Κατά τ'άλλα περίσσευε χώρος για να τοποθετήσουν τα πράγματα τους όπως θέλουν τα κορίτσια μόλις αδειάσω εγώ το δωμάτιο.
Άφησα την βαλίτσα μου δίπλα από το γραφείο και μόλις άλλαξα ξάπλωσα και εγώ.
"Αύριο είναι μια μεγάλη μέρα.."