"Θρήνησε μάτια μου, άσε τις σταγόνες της βροχής να ξεπλύνουν τα δάκρυα σου να τον απομακρύνουν από την καρδιά και το κορμί σου. Θρήνησε το σήμερα και ζήσε για το αύριο. Η ζωή είναι μικρή"

Η Νεφέλη, πλέον χαμένη, ανίκανη να μπορέσει να βάλει σε σειρά τις σκέψεις της, είχε αποκοιμηθεί στην μπανιέρα βλέποντας τους εφιάλτες να την στοιχειώνουν.

"Φύγε από την μέση τώρα νεαρή μου!"
"ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΠΕΙΡΑΞΕΙΣ!"
"Δεν σου πέφτει λόγος."
"Είναι μόνο 3 ετών, λυπήσου την σε παρακαλώ.."
"Και πολύ που ζείτε κάτω από την στέγη μου βρωμιάρα"

Τινάχτηκε από την μπανιέρα ενώ κρύος ιδρώτας έλουζε το πρόσωπο της. Κάθε φορά που κοιμόταν, 3 άτομα έβλεπε στον ύπνο της. Τον Άρη, την θεία της και την Σελήνη.
Όσο ο καιρός περνούσε, σιγά σιγά άρχισε να νιώθει υπεύθυνη την Σελήνη για τον πόνο της. Κάθε φορά έτρωγε ξύλο για εκείνη και τώρα χάρης στην Σελήνη πάλι, ήταν κλεισμένη δύο μήνες στην κόλαση. Το μόνο που ήξερε για τον κόσμο, μιας και είχε χάσει την αίσθηση του χρόνου ήταν πως αύριο ξημέρωνε πρωτοχρονιά και αυτό γιατί ο Άρης της είχε ξεκαθαρίσει ότι θα βρεθεί με τον πατέρα του.
Δεν την ένοιαξε που θα έμενε μόνη, ίσως έτσι μπορούσε να αποφύγει και την ζάλη που βυθιζόταν κάθε φορά που της έδινε να πιει κάτι.

Λίγο πριν τυλίξει την πετσέτα γύρω από το σώμα της, εκείνος μπούκαρε μέσα στο μπάνιο με έναν φάκελο στο χέρι τον οποίο πέταξε στα πόδια της.
"Ορίστε η αδερφή σου. Τώρα ίσως να βγάλεις τον σκασμό και να κάτσεις φρόνιμα από δω και πέρα. Θα δεις ότι δεν άξιζαν οι απόπειρες να σταματήσεις να παίρνεις το φάρμακο σου. Εμπρός λοιπόν. Άνοιξε τον γαμημένο φάκελο!" Τα λόγια του σκληρά και το πρόσωπο του ανέκφραστο.
Εκείνη έσκυψε διστακτικά και άνοιξε το περιεχόμενο του φακέλου.
Τα μάτια της γούρλωσαν και το περιεχόμενο του, έπεσε από τα χέρια της.
Δεν αγαπούσε τον Άρη. Σε στιγμές διαύγειας ήξερε ότι της κάνει κακό αλλά προσπαθούσε κάποιες φορές να το αντέξει, άλλες την απειλούσε ότι θα κάνει κακό στην Σελήνη, άλλες πάλι ότι όσα έκανε στην ίδια θα τα κάνει στην αδερφή της. Αυτός ήταν και ο λόγος που η Νεφέλη πέρα από την επήρεια των ναρκωτικών ένιωθε υπεύθυνη την αδερφή της καθώς και μπερδεμένη. Επέλεξε να την χειραγωγήσει γιατί δεν ήθελε να ανακατέψει την αδερφή της, άλλες φορές γιατί η ζάλη δεν της το επέτρεπε και άλλες πάλι ούτε καν η ίδια δεν ήξερε.
Αυτό δεν αναιρούσε όμως αυτό που είδαν τα μάτια της.
Τον Άρη με την Σελήνη σε ένα μπαρ να φιλιούνται και να είναι κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλο. Δεν μπορούσε να το πιστέψει ότι η αδερφή της το έκανε αυτό. Η φωτογραφία έδειχνε ολοκάθαρα ότι η Σελήνη απολάμβανε το φιλί και ότι το αποζητούσε.
"Όπως βλέπεις, δεκάρα δεν δίνει για σένα το πουτανάκι. Ήθελα να σου αποδείξω ότι δεν αξίζει γιατί νόμιζες ότι εγώ σου κάνω κακό. Γιατί δεν πίστεψες τον γιατρό όταν σου είπε ότι έχεις πρόβλημα και ότι τα φάρμακα που παίρνεις είναι για καλό σου!"
Το ένα ψέμα μετά το άλλο ερχόταν στα χείλη του χωρίς καμία δυσκολία. Η Νεφέλη δεν ήξερε τι να πιστέψει. Ακόμα και να μην ήταν υπό την επήρεια όλων των ουσιών η φωτογραφία έδειχνε κάτι που δεν θα αναιρούταν ούτε αν ήταν στα καλά της.
"Με πρόδωσε.." Μπόρεσε μόνο να πει και τα μάτια της γέμισαν με δάκρυα.
Νικητής αποχώρησε από το μπάνιο και βγαίνοντας από το σπίτι έκανε ένα τηλεφώνημα.
"Έλα, ναι ρε. Σε ευχαριστώ για όλα. Δεν χρειάζεται να τους παρακολουθείς άλλο, όλα πήγαν καλά. Τα λέμε!"

Την προηγούμενη μέρα, στο σπίτι του Φίλιππου [Σελήνη POV].
Η Μιράντα πηγαινοερχόταν πάνω κάτω φανερά συγχυσμένη. Η Δόμνα στον απέναντι καναπέ από μένα αγκαλιά με τον Ιάκωβο έδειχνε φανερά θλιμμένη, η ζωντάνια από τα όμορφα κατά γαλανά μάτια της είχε χαθεί βλέποντας την μητέρα της σε αυτή την κατάσταση.
Η αλήθεια είναι πως ακόμα και εγώ ένιωθα περίεργα. Πρώτη φορά δυσκολευόταν τόσο σε μια υπόθεση και αυτό γιατί δεν υπήρχαν στοιχεία, εκτός αν βρίσκαμε την Νεφέλη. Τότε θα επιβεβαίωνε τις υποψίες μας και μόλις. Πέρασε καιρός από τότε που ήρθε η Μιράντα και άλλαξαν πολλά. Ο Άρης άρχισε να φέρεται όπως πρώτα βγάζοντας μας όλους τρελούς και με άφησε στην ησυχία μου. Φυσικά η Μιράντα με πίστευε και ήξερε ότι υποκρίνεται εκεί τότε της κατέβηκε και η ιδέα ότι με είχε βάλει στο μάτι πριν την αδερφή μου.
"Από πότε ξέφυγε τελείως;" Με είχε ρωτήσει.
"Από όταν με είδε με τον Φίλιππο." Της είχα απαντήσει και κάπως έτσι έβγαλε το συμπέρασμα. Υπέθεσε ότι ήθελε να με σπάσει κάνοντας με μία άβουλη, υπάκουη μαριονέτα την οποία θα έχει για τα βίτσια του. Η λογική της δεν ήταν τρελή. Αν σκεφτούμε τα ψυχολογικά που είχε ως παιδί και το κόμπλεξ κατωτερότητας που έτρεφε προς το πρόσωπο του αδερφού του, το γεγονός ότι εκείνος με άγγιξε και όχι ο ίδιος τον τρέλανε περισσότερο και επίσης εξηγεί γιατί η αδερφή μου δεν πάλεψε να αντισταθεί και να μας δώσει έστω ένα σημάδι.

"Πήγα στην διεύθυνση που μου δώσατε χθες αλλά δεν ήταν κανείς εκεί.." Είπε τελικά όταν κουράστηκε να πηγαινοέρχεται.
"Μωρό μου, δεν έλεγες ότι είχε ένα εξοχικό που απέχει 1 ώρα από την σχολή σας;" Ο Φίλιππος είχε δίκιο, μπορούσε άνετα να την έχει πάει εκεί για να μην τους ενοχλούμε.
"Ναι, αλλά δεν ξέρω που είναι..."
"Θα μάθουμε τότε!"
"Τι έχεις στο μυαλό σου Ιάκωβε;" Τον ρώτησε η Δόμνα.
"Θα τον ακολουθήσουμε!"

Τριτοπρόσωπη αφήγηση [παρόν].
Πράγματι ακολούθησαν τον Άρη και βρήκαν το εξοχικό του. Αυτό που δεν ήξεραν όμως είναι πως ο Άρης είχε σπείρει την αμφιβολία στην Νεφέλη, φέρνοντας την με το μέρος του.

Πλέον η Μιράντα, η Σελήνη και ο Φίλιππος ήταν στον δρόμο για το εξοχικό ενώ η Νεφέλη μετά από πολλά δάκρυα οργής, θλίψης και απογοήτευσης είχε ανασκουμπωθεί και τώρα καθόταν στην αυλή πίνοντας τον καφέ της.

Λίγη ώρα αργότερα η πόρτα χτύπησε βγάζοντας την από τις σκέψεις της και σηκώθηκε να ανοίξει.
Ο Άρης είχε υπολογίσει ότι βλέποντας την φωτογραφία του Φίλιππου με την Σελήνη, η Νεφέλη θα ένιωθε προδομένη και θα αμυνόταν σε ότι και αν της έλεγαν στην περίπτωση που την έβρισκαν και αυτό θα ήταν υπέρ του. Αυτό που δεν υπολόγισε όμως ήταν ο ίδιος ο Φίλιππος. Μπορεί η Νεφέλη να μην ήξερε την ύπαρξη του αλλά αν τον έβλεπε με σάρκα και οστά τι θα μπορούσε να συμβεί; Θα τρελαινόταν τελείως ή θα άρχιζε να ξυπνάει;