Ένας βροντερός, εκκωφαντικός κρότος με αναστατώνει. Μια ξαφνική βολή φωτός με τυφλώνει εντελώς και ο πόνος με κατακλύζει από την κορυφή ως τα νύχια. Τα νήματα της ενέργειας που κρατάω μέσα μου ουρλιάζουν και εκτείνονται πέρα από τα όριά τους, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να κρατηθούν από κάτι, να σταματήσουν την κίνηση του κόσμου γύρω μου. Έχω αφήσει την καθιστή θέση στην οποία ήμουν και τώρα είμαι μια άτονη, μαλακή μάζα αιωρούμενη στον αέρα.

Τότε, πέφτω απότομα.

Ένα νέο είδος πόνου εκρήγνυται στο κεφάλι μου καθώς χτυπάω στην άσφαλτο του δρόμου, και είναι τόσο συντριπτικός, που δεν μπορώ να εστιάσω σε τίποτα άλλο εκτός από τον τρόπο που πονάει. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσπαθήσω να σηκωθώ από το έδαφος, παρόλο που τα άκρα μου δεν ανταποκρίνονται.

Τα Στίγματα με σπρώχνουν. Απαιτούν να σηκωθώ και να φύγω από εδώ όσο πιο γρήγορα γίνεται, αλλά δεν μπορώ να κουνηθώ. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα γιατί ο κόσμος δεν έχει σταματήσει να γυρίζει. Επειδή ο πόνος στο κεφάλι μου, η ζάλη και το σοκ είναι τόσο ισχυρά, που θέλω να κάνω εμετό.

Άλλο ένα μπαμ γεμίζει τα αυτιά μου, και αυτή τη φορά ακολουθείται από ένα βρυχηθμό τόσο έντονο, που είναι εκκωφαντικός.

Οι συναγερμοί χτυπούν στο οργανισμό μου αμέσως μετά και το ενεργό μέρος του εγκεφάλου μου λέει να κινηθώ όσο το δυνατόν συντομότερα και να φύγω από εδώ, αλλά δεν μπορώ να κουνηθώ. Το σώμα δεν ανταποκρίνεται. Τα άκρα μου δεν κινούνται όσο γρήγορα θα ήθελα.

Τα αυτιά μου βουίζουν, η καρδιά μου βρυχάται στα πλευρά μου, ο ήχος της αναπνοής μου είναι πνιχτος και μακρινός, και σέρνομαι στην άσφαλτο καθώς σφίγγω τα δόντια μου.

Προσπαθώ να σταθώ όρθια άλλη μια φορά αλλά δεν μπορώ.

Μια φρικτή κραυγή φτάνει μέσα από την ομίχλη που με τυλίγει, και ξέρω ότι ξέρω τη φωνή από την οποία προέρχεται. Είμαι σίγουρη πως γνωρίζω όποιος και αν είναι αυτός που έκανε τον τρομακτικό ήχο.

Τα νήματα της ενέργειας προσκολλώνται σε όλα γύρω μας και προσκολλώμαι σε αυτά. Αγκυροβολώ πάνω τους γιατί είναι το μόνο σταθερό πράγμα στην οδυνηρή μου σύγχυση.

Ένας άλλος βρυχηθμός γεμίζει τα αυτιά μου και αυτή τη φορά είμαι σε θέση να δώσω εντολή στο σώμα μου να περιστραφεί στον άξονά του, έτσι ώστε να κάθομαι στο τσιμέντο, ώστε να μπορώ να αντικρίσω την κατεύθυνση από την οποία έρχεται το γρύλισμα.

Όλο το αίμα τρέχει στα πόδια μου εκείνη τη στιγμή.

Ο Νόρα είναι εκεί, ξαπλωμένη στο έδαφος λίγα βήματα πιο πέρα από το πεντάγραμμο — που έχει ήδη καταστραφεί— που ζωγραφίσαμε. Είναι κουλουριασμένη στο τσιμέντο, κοιτάζοντας το αποτρόπαιο και τρομακτικό πλάσμα που απλώνεται από πάνω της.

Η καρδιά μου χοροπηδά με μανία, και χωρίς καν να το επεξεργαστώ, τα Στίγματα απλώνονται ολοταχώς και τυλίγονται γύρω από την τρομακτική φιγούρα που μοιάζει να ετοιμάζεται να καταβροχθίσει τη μάγισσα. Τότε, τραβάω τα νήματα ενέργειας. Τραβάω τόσο βίαια που το πλάσμα βγάζει ένα βροντερό βρυχηθμό, και η ζεστή υγρασία του αίματος μουσκεύει τους επιδέσμους στους καρπούς μου.

Εκείνη τη στιγμή, το πλάσμα στρέφει την προσοχή του σε μένα.

Είναι ψηλός. Τόσο ψηλός, που φαίνεται αφύσικο. Η λεπτότητα του σώματός του είναι τόση που μπορώ να παρατηρήσω τον τρόπο με τον οποίο φαίνονται τα οστά του κάτω από το χλωμό χρώμα του δέρματός του. Τα άκρα του είναι τόσο μακριά που μοιάζουν με τα κλαδιά των δέντρων που μας περιβάλλουν και τα φτερά του είναι τόσο μεγάλα που εκτείνονται στο δρόμο από άκρη σε άκρη.

Στους καρπούς, στο λαιμό και στα πόδια του, φοράει δεσμά που συνδέονται με χοντρές πυρακτωμένες αλυσίδες. Το χλωμό δέρμα του είναι καλυμμένο με βαθιές πληγές από τις  οποίες αναβλύζουν πυκνά, σκούρα υγρά και η ζωώδης στάση του -σκυμμένη και σε επιφυλακή- τον κάνει να μοιάζει με θηρίο που ετοιμάζεται να επιτεθεί, παρά την ανθρωποειδή του μορφή.

Παρόλα αυτά, δεν είναι μόνο αυτό που κάνει τις τρίχες στο σώμα μου να σηκώνονται. Όσο επιβλητικός κι αν φαίνεται, δεν είναι αυτό που με κάνει να θέλω να κάνω πίσω. Είναι το πρόσωπό του που το κάνει. Ειναι ο τρόπος που τα σαγόνια του εκτείνονται σχεδόν μέχρι τα αυτιά του, όπως θα έκανε ένα τρομακτικό χαμόγελο. Είναι η έλλειψη ματιών στο πάνω μέρος του προσώπου του και το σκισμένο, φαγωμένο δέρμα που είναι διαλυμένο εκεί που θα έπρεπε να είναι η μύτη του. Είναι τα γιγάντια κέρατα που προεξέχουν από το πίσω μέρος του άτριχου κεφαλιού του και το αίμα που τρέχει από τα σαγόνια του και λούζει το πάνω μέρος του κορμού του. Αυτό είναι που με κάνει να θέλω να ξεφύγω από αυτό το μέρος.

Η σκοτεινή ενέργεια που πηγάζει από αυτό είναι τόσο έντονη που μου ανακατεύει το στομάχι. Με κάνει να νιώθω ότι κάτι σέρνεται κάτω από το δέρμα μου.

Ένας τσιριχτός ήχος ξεφεύγει από το λαιμό του πλάσματος και μια κραυγή καθαρού τρόμου χτίζεται στο λαιμό μου καθώς ανοίγει τα σαγόνια του στα όριά τους και μια φλόγα φωτιάς ξεσπά από αυτά.

Οι κλωστές των στιγμάτων τεντώνονται από την απειλή, και πριν προλάβει η επίθεση να φτάσει σε μένα, τυλίγονται γύρω από το κεφάλι του, αναγκάζοντάς τον να γυρίσει, εμποδίζοντάς τον να με βλάψει.

Η Νόρα, η οποία φαίνεται να έχει βγει από μια κατάσταση βαθιάς λήθαργου, σηκώνεται από το έδαφος τρεκλίζοντας και τρέχεις προς το μέρος μου.

Ο δαίμονας που κρατάω με τη δύναμη των στιγμάτων έχει αρχίσει να παλεύει, αλλά είναι τόσο δυνατή λαβή που δεν μπορεί να ελευθερωθεί. Μια αρρωστημένη ικανοποίηση με διαπερνά και τα νήματα της ενέργειας γουργουρίζουν σε ένδειξη επιδοκιμασίας. Τους αρέσει να νιώθουν ότι έχουν τον έλεγχο.

Τεντώνονται λίγο περισσότερο και εγώ, παλεύοντας να τα κρατήσω υπό έλεγχο, τα τραβώ.

«Πρέπει να φύγουμε από εδώ!» Η Νόρα τσιρίζει την στιγμή που φτάνει σε μένα. «Πού είναι ο Άαρον;!»

Το στόμα μου ανοίγει για να απαντήσω, αλλά το θηρίο που κρατάω αφήνει να βγει μια σειρά από τσιριχτά γρυλίσματα και βρυχηθμούς που μου προκαλούν ανατριχίλα. Αμέσως μετά, άλλος ένας βρυχηθμός που έρχεται από μακριά αντηχεί σε όλο τον χώρο.

«Ω σκατά…» μουρμουρίζω, καθώς η κατανόηση έρχεται σε μένα, αλλά δεν έχω χρόνο να αντιδράσω. Δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα γιατί άλλος βρυχηθμός και ακόμη ένας εισχωρούν στον χώρο και τον γεμίζουν μέχρι τις γωνίες.

Άλλο ένα τρανταχτό μπαμ βουίζει στο χώρο και μας εκτοξεύει μακριά. Τα στίγματα διαμαρτύρονται καθώς απομακρύνονται από τη δαιμονική φιγούρα που κρατούσαν, αλλά προσκολλώνται ξανά σε ό,τι μπορούν για να μειώσουν την σφοδρότητα της πτώση μου. Να αποτρέψουν να πληγωθώ ανεπανόρθωτα.

Μου παίρνει μερικές στιγμές για να συνέλθω αφού χτυπήσω στο έδαφος, αλλά όταν το κάνω, η όρασή μου ταξιδεύει με πλήρη ταχύτητα σε όλο το έδαφος.

Δεν ξέρω πραγματικά τι ψάχνω. Δεν ξέρω αν προσπαθώ να βρω τη Νόρα στη μέση όλου του χάους ή αν είναι τον δαίμονα που προσπαθώ να εντοπίσω, αλλά όταν σταματούν τα μάτια μου, ο τρόμος γεμίζει τις φλέβες μου.

Δεκάδες… Όχι. Δεκάδες και δεκάδες τρομακτικά πλάσματα σαν αυτό που συγκράτησα για να προστατέψω τη Νόρα έχουν αρχίσει να εμφανίζονται από τα κλαδιά του δάσους γύρω μας. Δεκάδες και δεκάδες τερατώδη θηρία έχουν αρχίσει να αναδύονται από το σκοτάδι που φαίνεται να καταπίνει τα πάντα και εστιάζουν την προσοχή τους σε μένα.

Ένα ρίγος τρέχει στη σπονδυλική μου στήλη μόνο και μόνο επειδή δεν ξέρω πώς στο διάολο ξέρουν ακριβώς πού βρίσκομαι αφού δεν έχουν μάτια, αλλά το ενεργό μέρος του εγκεφάλου, αυτό που έχει αρχίσει να με εξουσιάζει, μου λέει ότι πρέπει να μπορούν να νιώσουν την ενέργεια της καταστροφικής δύναμης που κουβαλάω μέσα μου.

Το βλέμμα μου ταξιδεύει γρήγορα σε όλο το έδαφος, έτσι ώστε να μπορώ να ρίξω μια ματιά, με την άκρη του ματιού μου, τη Νόρα, αλλά η καρδιά μου βυθίζεται τη στιγμή που συνειδητοποιώ ότι είναι ξαπλωμένη στο έδαφος και ότι δεν κινείται. Ο πανικός που με κατακλύζει είναι τόσο παραλυτικός που δεν μπορώ να σκεφτώ.

Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να την κοιτάζω εκεί, σωριασμένη στο πάτωμα, προσπαθώντας να διώξω όλες τις τρομακτικές σκέψεις από το κεφάλι μου.

Ένα απειλητικό γρύλισμα βγαίνει από το λαιμό ενός από τους δαίμονες που έχουν αναδυθεί από τα βάθη του δάσους και ένα άλλο ρίγος κάνει την καρδιά μου να σφίγγει βίαια.

Τα στίγματα τραγουδάνε μέσα μου, περίεργα και προσηλωμένα στην πρόκληση που θέτουν αυτά τα πλάσματα, αλλά ο φόβος που νιώθω είναι μεγαλύτερος από οτιδήποτε άλλο. Είναι μεγαλύτερος από την επιθυμία που έχουν να τρέφονται με τα πάντα γύρω μας.

Μια από τις φιγούρες βγάζει ένα χαμηλό, βαθύ γρύλισμα, ρουθουνίζοντας προς την κατεύθυνση μου και μετά από μερικές στιγμές απόλυτης σιωπής, ξεχύνεται πάνω μου.

Μια κραυγή καθαρού τρόμου χτίζεται στο λαιμό μου, αλλά τα στίγματα είναι γρήγορα και θανατηφόρα. Είναι τόσο ευκίνητα και δυνατά που τυλίγονται γύρω από τα άκρα του πλάσματος και το συγκρατούν.

Άλλο ένα από τα θηρία ορμάει καταπάνω μου ολοταχώς και τα νήματα εκτείνονται πέρα από τα όριά τους για να το συναντήσουν στο δρόμο.

Μια φλόγα φωτιάς ξεσπά από ένα τρίτο πλάσμα, αλλά τα στίγματα τεντώνονται τόσο βίαια, που καταφέρνουν να σπρώξουν το πρόσωπο του τέρατος μακριά για να εκτρέψουν την έντονη φλόγα με την οποία προσπαθεί να μου επιτεθεί.

Το καυτό υγρό που τρέχει ανάμεσα στα δάχτυλά μου με αφήνει να καταλάβω ότι οι πληγές στους καρπούς μου άνοιξαν για άλλη μια φορά, αλλά μόνο όταν προσπαθώ να τραβήξω τα νήματα από τα στίγματα χωρίς επιτυχία, ο αληθινός πανικός κυριεύει τα μέσα μου.

Ένα άλλο από τα πλάσματα σκάει πάνω μου και ένα ακόμη νήμα τεντώνεται και το σταματάει. Ο πόνος που κατακλύζει τα χέρια μου είναι τόσο έντονος που διπλώνομαι, ενώ καταστέλλω μια κραυγή. Ένας ακόμη δαίμονας προσπαθεί να με πλησιάσει από άλλη οπτική γωνία, και τελικά ένα τελευταίο νήμα ενέργειας τυλίγεται γύρω του και σφίγγει βίαια.

Ένας πνιχτός ήχος διαφεύγει καθώς οι κλωστές απαιτούν περισσότερη δύναμη από το σώμα μου. Όταν ζητούν περισσότερα από αυτά που δεν μπορώ να τους δώσω, και αρχίζουν να θέλουν να βγάλουν τη ζωή από μέσα μου για να πάρουν αυτό που χρειάζονται για να θρέψουν τη δύναμή τους.

Τρέμω ανεξέλεγκτα από την κορυφή μέχρι τα νύχια και ο πόνος που εισβάλλει μέσα μου καθώς τα πλάσματα αρχίζουν να πολεμούν τη φυλακή που τα περιέχει απειλεί να με κάνει να λιποθυμήσω. Απειλεί να με νικήσει εντελώς.

Τα τέρατα ουρλιάζουν τόσο δυνατά που αναστατώνουν. Κινούνται με τέτοια φρενίτιδα που τα νήματα της ενέργειας τεντώνονται και τεντώνονται πέρα από τα όριά τους γύρω τους, και όσοι δεν πιάνονται στον ιστό της ενέργειας των στιγμάτων μου, ορμούν ολοταχώς προς την κατεύθυνση μου.

Μου διαφεύγει μια κραυγή που δεν μπορώ να αναγνωρίσω ως δική μου καθώς η ενέργεια μέσα μου με αναγκάζει να ξεπεράσω τα όριά μου, σκίζοντας το δέρμα στην πλάτη μου.

Τα πλάσματα εκτοξεύονται στους ουρανούς. Η γη έχει αρχίσει να δονείται από κάτω μου, το σώμα μου τρέμει τόσο πολύ που οι σπασμοί είναι ανεξέλεγκτοι και ο πόνος στους καρπούς μου είναι τόσο βασανιστικός, που νιώθω σαν να έχει κολλήσει κάτι μέσα τους. Σαν να διαπερνούσαν τα κόκαλά μου κάποιο αιχμηρό αντικείμενο.

Σαν κάποιος να με καθήλωσε στο έδαφος.

Μια κραυγή καθαρού πόνου ξεφεύγει από το λαιμό μου και πιέζω το μέτωπό μου στο τσιμέντο του δρόμου καθώς νιώθω κάτι στην πλάτη μου να σκίζεται για άλλη μια φορά στις απαιτήσεις των στιγμάτων.

Εκείνη τη στιγμή, το χάνω εντελώς.

Ένας τρομακτικός ήχος που δεν μπορώ να αναγνωρίσω ως δικό μου με αφήνει και το εκτεταμένο κύμα ενέργειας που εισβάλλει στα πάντα κάνει τα πλάσματα που μας περιβάλλουν να ουρλιάξουν.

Το σώμα μου σωριάζεται λίγο ακόμα στο έδαφος, η πλάτη μου καμπυλώνει σε μια οδυνηρή γωνία και προσπαθώ απεγνωσμένα να ανακτήσω τον έλεγχο της ενέργειας. Προσπαθώ, με όση δύναμη έχω, να μην χάσω τον εαυτό μου σε αυτό το κενό στο οποίο συνήθως με βυθίζουν όταν παίρνουν τον έλεγχο. Ωστόσο, δεν καταφέρνω κι πολλά. Δεν κάνω τίποτα περισσότερο από το να αγγίζω με τις άκρες των δακτύλων μου αυτό που ψάχνω.

Πέφτω. Βυθίζομαι σε μια πυκνή θάλασσα, στην οποία το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να αφήσω τον εαυτό μου να φύγει. Να αφήσω το μυαλό και το σώμα να πέσουν στη θολή σπείρα που με καταπίνει σιγά σιγά.

Ξέρω ότι πρέπει να παλέψω, αλλά δεν το κάνω. Ξέρω ότι πρέπει να παλέψω για να φύγω από εδώ, αλλά δεν έχω την ενέργεια να το κάνω, γιατί όλα έχουν σταματήσει να πονάνε. Γιατί δεν υπάρχουν πια τρέμουλο, φόβος, χωρίς νόημα κραυγές.

Δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά ο πνιγμένος ήχος των σκέψεών μου. Για όσα συμβαίνουν εκεί έξω.

Τα πλάσματα ουρλιάζουν. Κάτι έντονο ανακατεύεται στο στήθος μου. Άλλη μια κραυγή ηχεί στα αυτιά μου και τα στίγματα σφυρίζουν θυμωμένα.

Η αίσθηση στο στήθος μου επιστρέφει, αυτή τη φορά πιο έντονη από πριν, και νιώθω τη θολούρα που είχε αρχίσει να γεμίζει το κεφάλι μου να ξεθωριάζει λίγο. Αρκετά για να καταλάβεις ότι κάτι συμβαίνει.

Κάτι συμβαίνει εκεί πάνω, από όπου ήρθα.

Μια μικρή φωνή μου φωνάζει ότι πρέπει να κλωτσήσω. Ότι πρέπει να προσπαθήσω να βγω από το περίεργο μέρος που βρίσκομαι, αλλά δεν μπορώ να πιέσω τον εαυτό μου με την απαραίτητη δύναμη. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα παρά να αφήσω τον εαυτό μου να παρασυρθεί από την αργή παλίρροια που με σέρνει στον πάτο.

Ένα τρίτο τράβηγμα με εισβάλλει, και ξαφνικά η ένταση στο σώμα μου χαλαρώνει και επιπλέω λίγο. Επιπλέω στην επιφάνεια αρκετή ώρα ώστε να παρατηρήσω ότι κάποιος φώναξε το όνομά μου. Αρκετά για να νιώσω τη συνεχή πίεση στο θώρακά μου.

Το ενεργό μέρος του εγκεφάλου μου λέει συνέχεια να κάνω κάτι, να προσπαθήσω να ξεφύγω, αλλά μόνο όταν νιώσω τη θηλιά που είναι δεμένη στο στήθος μου να τραβιέται για άλλη μια φορά, προσπαθώ να πάρω τον έλεγχο του εαυτού μου. Από τις σκέψεις μου. Από όλα όσα μου συμβαίνουν σε αυτό το μέρος.

Το μυαλό μου πνίγεται σε μια πυκνή, σκοτεινή θάλασσα, αλλά τα χέρια μου απλώνονται σχεδόν με δική τους θέληση, μέχρι να μπορέσουν να νιώσουν κάτι. Μέχρι που κάτι ζεστό γεμίζει τα δάχτυλά τους.

Μια γνώριμη φωνή εισβάλλει στα αυτιά μου, αλλά ακούγεται τόσο μακρινή που δεν καταλαβαίνω τι λέει. Η θηλιά που είναι δεμένη στο στήθος μου είναι πιο σφιχτή από ποτέ, αλλά δεν μπορεί πια να με τραβήξει. Η θολούρα που με περιβάλλει δεν το επιτρέπει.

Μια βραχνή φωνή γεμίζει την ακοή μου και πυροδοτεί κάτι μέσα μου. Κάνει κάτι έντονο και δυνατό να καταλάβει τον οργανισμό μου και να τρέξει μέσα από τις φλέβες μου. Κάνει τη θολούρα άβολη και αυτό που πριν από λίγες στιγμές μου προκάλεσε γαλήνη με κάνει να νιώθω συγκλονισμένη. Γεμάτη αγωνία πάνω από όλα.

Η φωνή λέει κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω, αλλά ακούγεται τόσο τρομοκρατημένη, που με ειδοποιεί και με βγάζει από την κατάσταση του λήθαργου στην οποία βρίσκομαι.

«Άνοιξε τα μάτια σου!» φωνάζει μια άλλη τρομακτικά γνώριμη φωνή. «Άνοιξε τα μάτια σου και πάλεψε, Κλόι!

Το σκοτάδι που με δέχεται όταν επιδιώκω να κοιτάξω έξω με τρομάζει. Η έλλειψη οξυγόνου στους πνεύμονες είναι ξαφνική και ξαφνικά βρίσκομαι να παλεύω ενάντια στο σκοτεινό νερό που με κατακλύζει. Βρίσκω τον εαυτό μου να κλωτσάει προσπαθώντας να φύγω από αυτό το μέρος.

Παγωμένο υγρό γεμίζει τα πνευμόνια μου και νιώθω ότι πνίγομαι. Νιώθω ότι χάνω τις αισθήσεις μου, αλλά δεν σταματάω να παλεύω. Συνεχίζω να φτάνω στα όρια μου, γιατί ξέρω ότι κάτι πολύ κακό συμβαίνει. Γιατί ξέρω ότι αυτό το μέρος δεν είναι δικό μου. Οχι ακόμα. Όχι αν μπορώ να το αποτρέψω...

Ένα τελευταίο τράβηγμα με αφήνει να ξέρω ακριβώς ποια κατεύθυνση να πάρω και κρατιέμαι από αυτό. Κρατιέμαι από τη θηλιά μέσα μου για να φύγω από εδώ. Να με σπρώξει προς το μέρος της και να φύγω από αυτό το μέρος.

Μια πνιχτή κραυγή βγαίνει από το λαιμό μου καθώς ο κόσμος έρχεται ξαφνικά στο επίκεντρο. Όταν, χωρίς άλλη καθυστέρηση, το παχύρρευστο υγρό εξαφανίζεται και το φως και οι ήχοι χτυπούν πλήρως τις αισθήσεις μου.

«Κλόι!» λέει μια γυναικεία φωνή, αλλά δεν μπαίνω στον κόπο να ψάξω από πού προέρχεται. Νιώθω τόσο ζαλισμένη που δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να σηκώσω το βλέμμα. «Κλόι! Δόξα τω θεώ!»

Το ζεστό φως που προέρχεται από όλες τις πλευρές δίνει λίγη σαφήνεια στη σκηνή, αλλά μόνο όταν τυλίγονται λεπτά χέρια γύρω από το λαιμό μου αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι ο κόσμος διαμορφώνεται γύρω μου. Οι κορυφές των δέντρων υψώνονται πάνω από το κεφάλι μου και τα αστέρια στον ουρανό είναι κρυμμένα κάτω από τα στρώματα των νεφών που θολώνουν τον ουρανό. Ο ήχος του κροτάλισμα της φωτιάς, τα τρομακτικά γρυλίσματα των θηρίων που προσπαθούσα να συγκρατήσω και ο ήχος των φωνών που φωνάζουν πράγματα σε γλώσσες που δεν ξέρω—καθώς και η δυσοσμία του θειάφιου και της σήψης που γεμίζουν τα ρουθούνια μου— με κάνουν να νιώθω άβολα και συγκλονισμένη.

Παρ' όλα αυτά, δεν είμαι σε θέση να συνδέσω όλα όσα έχουν συμβεί. Στην πραγματικότητα, είμαι τόσο μουδιασμένη τώρα, που μετά βίας μπορώ να επικεντρωθώ στην αναπνοή.

Δεν ξέρω πόση ώρα μένω εδώ, ζαλισμένη και καταβεβλημένη, τυλιγμένη στη σφιχτή αγκαλιά της μελαχρινής σγουρομάλλας κοπέλας που μοιάζει να έχει λιώσει μέσα μου. Δεν ξέρω πόσος χρόνος χρειάζεται για να μπορέσω να κινήσω τους δύσκαμπτους μύες, αλλά, μέχρι να το καταφέρω, οι τρομακτικοί θόρυβοι έχουν σταματήσει. Οι κραυγές τελείωσαν και το σώμα μου τελικά ανταποκρίνεται.

Μετά βάζω ένα χέρι —αδύναμο και αδέξιο— στην πλάτη της Νόρα, που κλαίει σιωπηλά στον ώμο μου.

Ο κόμπος που νιώθω στο λαιμό μου είναι τόσο επώδυνος που δεν μπορώ να τον λύσω και υποκύπτω σε αυτόν. Μπροστά στα τρομαγμένα —και ανακουφισμένα— δάκρυα που απειλούν να με εγκαταλείψουν.

«Τι-τι συνέβη;» Λέω, εν μέσω ενός σιγανού λυγμού, έτσι ώστε μόνο αυτή να με ακούσει.

«Οι-Οι άγγελοι…» κλαίει και η Νόρα. «Ο Ντανιάλ...»

Το όνομά του πέφτει πάνω μου σαν ένας κουβάς με παγωμένο νερό και η αίσθηση βύθισης και αγωνίας που μου προκαλεί είναι σχεδόν εξίσου συντριπτική με την αόριστη ανάμνηση που έχω να ένιωσα ένα βίαιο τράνταγμα στο στήθος μου.

"Ήταν αυτός. Είναι πάντα αυτός".

Είμαι ζωντανή απόψε χάρη σε αυτόν. Η Νόρα κι εγώ είμαστε ακόμα ζωντανοί γιατί εκείνος είναι εδώ.

Νέα δάκρυα -φορτωμένα με ανακούφιση και ντροπή- ξεφεύγουν από μένα και η λύπη ριζώνει στις φλέβες μου σαν τις χειρότερες αισθήσεις. Όπως η πιο ύπουλη από τις φωνές.

Οπότε κλαίμε. Κλαίμε σιωπηλά μέχρι να σταματήσουν οι ήχοι, οι κραυγές και τα γρυλίσματα. Μέχρι που η δυσοσμία του κρέατος που καίγεται είναι αφόρητη και η σιωπή κυριαρχεί στον τόπο.

«Είναι ώρα να φύγουμε». Η ψυχρή, βραχνή, επιβλητική φωνή του Ντανιάλ γεμίζει τα αυτιά μου μετά από μερικά λεπτά που αισθάνονται αιώνια, και που κάνουν την καρδιά μου να βυθιστεί. Παρόλα αυτά, δεν κουνιέμαι.

Δεν τολμώ καν να αναπνεύσω γιατί ξέρω, πάνω απ' όλα, ότι είναι θυμωμένος.

Μπορώ να το νιώσω μέσα από τον δεσμό που μας ενώνει. Μπορώ να το γευτώ στην άκρη της γλώσσας μου.

Ο Ντανιάλ αναλαμβάνει να με ενημερώσει -μέσω της συντριπτικής συναισθηματικής σύνδεσης που μας δίνει η θηλιά που μας δένει- ότι βρίσκεται στα πρόθυρα της υστερίας. Ότι είναι τόσο θυμωμένος, που θα μπορούσε να καταστρέψει τον κόσμο με τα γυμνά του χέρια.

«Νόρα…» Μια φωνή πιο ευγενική και οικεία, αλλά εξακολουθεί να ακούγεται τεταμένη και θυμωμένη, γεμίζει τα αυτιά μου. «Εσύ έρχεσαι μαζί μου».

Η μάγισσα τσιτώνεται τελείως, αλλά και πάλι δεν απομακρύνεται από εμένα. Συνεχίζει να προσκολλώνται στο σώμα μου, που είναι ακόμα ξαπλωμένο στο έδαφος.

«Νόρα…» Η φωνή επιμένει, μετά από λίγες στιγμές και, ξαφνικά, μπορώ να την αναγνωρίσω. Είναι ο Ραήλ που την καλεί. Είναι ο άγγελος που προσπαθεί να κάνει τη Νόρα να με αφήσει να φύγω.

Η μάγισσα με σφίγγει λίγο πριν τελικά με αφήσει ελεύθερη. Όταν το κάνει, νιώθω άδεια και εκτεθειμένη. Ευάλωτη και έτοιμη να δεχθώ το τελειωτικό χτύπημα από τον Ντανιάλ.

Χωρίς να πει λέξη, η Νόρα σηκώνεται από το έδαφος και κλείνω τα μάτια μου όταν ακούω τα αργά, σταθερά βήματα κάποιου που πλησιάζει.

Ξέρω, πολύ πριν οκλαδώσει δίπλα μου και το άρωμά του με κατακλύσει, ότι είναι αυτός. Το ξέρω. Κι όμως δεν τολμώ να το κοιτάξω. Δεν τολμώ να ανοίξω τα μάτια μου να τον αντιμετωπίσω.

Εκείνος δεν λέει τίποτα. Στην πραγματικότητα, δεν κινείται για μερικά αιώνια δευτερόλεπτα, αλλά όταν το κάνει, απλά τοποθετεί το ένα χέρι στο κάτω μέρος της πλάτης μου και το άλλο κάτω από τα γόνατά μου για να με σηκώσει από το έδαφος.

Ένα ίχνος πόνου εκτοξεύεται στη σπονδυλική μου στήλη και σφίγγω τα δόντια μου για να μην ουρλιάξω.

Δεν υπάρχει τίποτα ζεστό στον τρόπο που με κρατάει. Δεν υπάρχει ούτε ίχνος από τη ζεστασιά με την οποία με κράτησε κάποτε. Δεν είναι σκυθρωπός και μοχθηρός όπως όταν ήταν εντελώς δαίμονας. Αλλά ούτε είναι ζεστός και γλυκός, όπως όταν τον πρωτογνώρισα. Όπως όταν αυτό που είχαμε δεν λερώθηκε από προδοσία, δυσπιστία και όλη αυτή τη δυσαρέσκεια που κρατάω μέσα μου.

«Ας φύγουμε από εδώ», λέει, πηγαίνοντας κάπου που δεν μπορώ να δω, και μετά μια ακτίνα φωτός εκτοξεύεται από μια από τις ωμοπλάτες του και ένα φτερό νυχτερίδας σκίζει το δέρμα της πλάτης του, προτού πετάξει με μένα αγκαλιά.