Μια νέα μέρα μας ξημέρωσε. Πρωί πρωί σηκωθήκαμε, πήραμε ένα σύντομο πρωινό και ξεκινήσαμε. Περπατήσαμε αρκετά χιλιόμετρα, δεξιά και αριστερά μου υπήρχαν μόνο ξεραμένα δέντρα και απέραντα βουνά. Άνετα χάνεσαι. Ο λύκος άρχισε να τρέχει προς ένα σημείο και άρχισε να σκάβει. Έτρεξα πίσω του και άρχισα να τον βοηθάω. Τι να μυρίζει άραγε;

Fernando- Σε αυτή τη περιοχή σίγουρα υπάρχουν θαμμένα πτώματα ζώων

Αμέσως σταμάτησα, μόλις κατάλαβα τι έψαχνε. Τίναξα τα χέρια μου από το χώμα και πήγα κοντά στο Fernando. Καθίσαμε σε κάτι μεγάλες πέτρες μέχρι να τελειώσει με το δείπνο του ο λύκος.

Εγώ- Τώρα προς τα πού θα πάμε;

Fernando- Περάσαμε το χωριό οπότε τώρα πάμε προς το δάσος των Ινδιάνων

Εγώ- Γιατί; Υπάρχουν ακόμη ινδιάνοι;

Fernando- Από όλη αυτή την ιστορία αυτό σου έκανε εντύπωση;

Είχε ένα δίκιο σε αυτό. Συνεχίσαμε τον δρόμο μας και μετά από λίγο φτάσαμε. Αντίκρισα ένα δάσος με πανύψηλα δέντρα, η απόλυτη ησυχία κυριαρχούσε. Περάσαμε τα πρώτα δέντρα, μέσα στο δάσος δεν έβλεπες τον ουρανό, το σκοτάδι έκανε την πρώτη του εμφάνιση. Ο λύκος πήγαινε μπροστά για να  είμαστε σίγουροι ότι είμαστε ασφαλείς. Στην απόλυτη ησυχία ένα βέλος με διαπέρασε και καρφώθηκε στο δέντρο δίπλα μου. Ο Fernando με τράβηξε πίσω και ο λύκος άρχισε να γρυλίζει. Ινδιάνοι άρχισαν να φαίνονται πάνω στα ψηλά δέντρα και το έδαφος , ο Fernando ήταν έτοιμος με το τόξο του και ο λύκος έτοιμος να ορμήξει στο πρώτο Ινδιάνο που θα δει, ένιωθε τον κίνδυνο όπως κι εγώ.

Εκείνη τη στιγμή ένιωσα μια γνωστή αίσθηση. Ο λαιμός μου άρχισε να παγώνει, ένιωθα δυνατή να αντιμετωπίσω όλους τους Ινδιάνους. Σηκώθηκα και κοίταξα τον αρχηγό τους στα μάτια. Ξεχώριζε από μακριά, πιο σκουρόχρωμος από τους υπόλοιπους, με ένα φαρδύ μεγάλο ριχτάρι στους ώμους και ένα χρωματιστό φτερό στο κεφάλι.

*Σκέψεις Ινδιάνων*

"Δεν μπορεί να είναι αυτή.  Αρχηγέ κοιτάξτε είναι εκείνη, πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό; "

" Δε νομίζω να είναι εκείνη, απλά δεν έχουμε προσέξει μια σημαντική λεπτομέρεια"

*Σκέψεις Ιωάννας*

Ξαφνικά όλοι οι ινδιάνοι κατέβηκαν από τα δέντρα, πέταξαν τα όπλα τους στο έδαφος και χαμήλωσαν όλοι τα κεφάλια τους και έπεσαν στο έδαφος. Τι γίνεται εδώ; Προχώρησα πιο μπροστά και στάθηκα δίπλα στον λύκο.

Εγώ- Ποιοι είστε;

Αρχηγός Ινδιάνων- Είμαστε η τελευταία φυλή των νοτίων Ινδιάνων. Συγχωρέστε μας για την επίθεση, δεν σας καταλάβαμε από την αρχή.

Εγώ- Εννοείται πως μας γνωρίζετε;

Γύρισα και κοίταξα τον Fernando με απορία.

Ινδιάνος- Είστε η νέα αρχηγός του δάσους, σας καταλάβαμε από την δύναμη σας, τέτοια αίσθηση μας δημιουργεί μόνο ο αρχηγός μας. Αλλά πώς γίνεται να είστε η αρχηγός του δάσους; Απ' όσο θυμάμαι ήσασταν η αρχηγός της θάλασσας, πώς άλλαξε αυτό;

Εγώ- Νομίζω πως τα πράγματα έχουν μπερδευτεί λίγο

Αρχηγός- Θα μας κάνετε την τιμή να έρθετε στο πτωχό μας χωριό να σας κάνουμε το τραπέζι; Σίγουρα θα πεινάτε.

Εγώ χωρίς δεύτερη σκέψη πήγα να αποδεχτώ την πρόσκληση προχωρώντας μπροστά. Ο Fernando όμως έβαλε το χέρι του μπροστά μου, κλείνοντας μου το δρόμο, μετά απευθύνθηκε στους Ινδιάνους.

Fernando- Γιατί να σας  εμπιστευτούμε ενώ πριν λίγο παραλίγο να μας σκοτώσετε

Αρχηγός-  Ποτέ δεν θα κάναμε κακό στην αρχηγό του δάσους, εμπιστευτείτε μας

Εγώ- Fernando φαίνεται να λένε την αλήθεια, γιατί να μην πάμε;

Fernando- Δεν ξέρω αν μπορώ να τους εμπιστευτώ, μου φαίνονται επικίνδυνοι

Ξαφνικά τα μάτια μου στράφηκαν πάνω στο περιδέραιο που φόραγε ο αρχηγός των Ινδιάνων. Κάπου το έχω ξαναδεί. Το βρήκα είναι ακριβώς το ίδιο σχέδιο  με το τατουάζ μου.  Πέρασα τον Fernando  και πήγα και στάθηκα μπροστά από τον Ινδιάνο.

Εγώ- Αυτό που φοράτε που το βρήκατε;

Αρχηγός- Μου το έδωσε η παλιά αρχηγός της θάλασσας

Εγώ- Τι;

Αρχηγός- Ναι, η Βίβιαν, έχει καιρό να περάσει από εδώ, της μοιάζεις πολύ

Εγώ- Δηλαδή γνωρίζετε την μητέρα μου;

Αρχηγός- Μητέρα σου; θα θέλατε να έρθετε μαζί μας να μιλήσουμε πιο άνετα;

Αμέσως γύρισα και κοίταξα τον Fernando με ένα  γλυκό βλέμμα για να  πει "ναι"

Fernando- Εντάξει, αλλά πριν νυχτώσει πρέπει να φύγουμε, το βράδυ είναι επικίνδυνα έξω

Εγώ χαρούμενη σφύριξα στο λύκο και ήρθε δίπλα μου, ακολουθήσαμε τους Ινδιάνους σε αυτό το τεράστιο δάσος και μας πήγαν στο χωριό τους όπου ήταν κρυμμένο μέσα στα δέντρα. Λόγο των δέντρων είναι σκοτεινά εκεί μέσα οπότε κάθε δύο μέτρα όσο πλησιάζουμε στο χωριό υπάρχουν μικρές φωτιές. Ήταν πολύ όμορφα.  Μικρά παιδιά τρέχαν πέρα δώθε παίζοντας, γυναίκες πλένανε ρούχα σε μια μικρή λίμνη δίπλα από τα σπίτια τους. Στο κέντρο του χωριού υπήρχε μια μεγάλη καλύβα, εκεί υπήρχαν όλα τους τα τρόφιμα και το κρέας από το κυνήγι τους. Ο λύκος είχε ξαπλώσει δίπλα από ένα δέντρο και κοιμόταν, μάλλον κουράστηκε.

Με τον Fernando πήγαμε και κάτσαμε γύρω από μια μεγάλη φωτιά όπου συνήθως κάθονταν οι αρχηγοί του χωριού και οι πιο γηραιοί όπου ήταν και οι πιο σοφοί.

Μια καμπάνα χτύπησε και όλοι σταμάτησαν να μιλάνε....