Εγώ- Φύγε από πάνω μου, δεν καταλαβαίνεις; Δεν θέλω να μου μιλήσετε

Fernando- Το μόνο που θέλουμε είναι να σε βοηθήσουμε να θυμηθείς

Εγώ- Γιατί ποιος σας είπε ότι έχω αμνησία Εεε;

Είπα θυμωμένη, πιστεύοντας πως θα φύγει από πάνω μου. Εκείνος όμως έκανε ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ήθελα. Έσκυψε πιο κοντά στο πρόσωπο μου και μου ψιθύρισε στο αυτί.

Fernando- Ιωάννα, σε ξέρω καλύτερα από τον καθένα εδώ πέρα, ποτέ δεν θα προσπαθούσα να σε βλάψω σε παρακαλώ δώσε μας μια ευκαιρία να σε βοηθήσουμε να θυμηθείς

Εγώ- Εντάξει με πείσατε αλλά....θα μπορούσες να σηκωθείς από πάνω μου τώρα ;

Fernando- Εεε; Ναι ναι

Σηκώθηκε και μου πρόσφερε το χέρι του για να με βοηθήσει να σηκωθώ. Το έπιασα και βρέθηκα στην αγκαλιά του χωρίς να το καταλάβω. Ήταν ζεστά στην αγκαλιά του, ένιωθα προστασία γνωστό συναίσθημα.

Άννα- Πάμε;

Fernando- Ναι πάμε...

Αφήσαμε το σπίτι πίσω μας , συνέχεια νιώθω ότι έχω ξαναζήσει πράξεις που πραγματοποιώ. Μάλλον έχουν δίκιο, όντως έχω χάσει την μνήμη μου.

Περπατήσαμε στο δάσος και μου εξήγησαν ότι η Άννα είναι αδερφή μου και ότι μόλις τώρα την γνώρισα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Μου εξήγησαν τόσα εξωπραγματικά πράγματα μου φαινόταν απίστευτο. Δεν ήμουν σίγουρη ότι έπρεπε να τους πιστέψω.

Ξαφνικά όμως ένιωσα τον λαιμό μου να παγώνει όμως και η Άννα έδειξε να νιώθει ακριβώς το ίδιο.

Εγώ- Τι γίνεται;

Άννα- Δεν ξέρω, πονάω περισσότερο από τις προηγούμενες φορές

Fernando- Ωχ όχι...

Άννα- Τι έγινε;

Fernando- Η μητέρα σας μου είχε πει ότι αυτό θα γίνει κάποια στιγμή

Εγώ- Ποιο; Μιλά καθαρά

Fernando- Μου είπε ακριβώς αυτήν τη κουβέντα: " Όταν οι αδερφές ψυχές συναντηθούν για δεύτερη φορά ξέροντας πια είναι η κάθε μία, μια καταιγίδα θα δημιουργηθεί και οι εχθροί τους θα τις βρουν"

Όντως μετά από ένα λεπτό ο ουρανός άλλαξε χρώμα. Μαύρα σύννεφα κάλυψαν τον ουρανό και η βροχή έκανε την εμφάνιση της. Όσο πέρναγαν τα δευτερόλεπτα του ενός λεπτό η βροχή δυνάμωνε και κατάληξε σε μια δυνατή καταιγίδα.

Τρέξαμε γρήγορα και βρήκαμε καταφύγιο κάτω από ένα μεγάλο δέντρο. Καθίσαμε στο παγωμένο έδαφος και περιμέναμε να τελειώσει η βροχή. Σε ένα πολύ γρήγορο χρονικό διάστημα η βροχή είχε τελειώσει. Στο μυαλό μου ήρθαν τα λόγια του Fernando, μπορεί από στιγμή σε στιγμή να εμφανιστούν εχθρικά άτομα.
Σηκωθήκαμε και συνεχίσαμε τον δρόμο μας για να βγούμε επιτέλους από το δάσος.

Μετά από λίγο επιτέλους βγήκαμε. Δεν άντεχα άλλο εκεί μέσα. Ένιωθα φυλακισμένη. Ο ήλιος έλαμπε. Έκλεισα τα μάτια μου και κοίταξα τον ήλιο, ήθελα να νιώσω την ζεστασιά του. Ένιωσα κάποιον να με κοιτάει. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα τον Fernando να με κοιτάει επίμονα.

Εγώ- Τι;

Fernando- Τίποτα, απλά χαζεύω το όμορφο πρόσωπο σου

Ένιωσα το πρόσωπο μου να γίνετε κατακόκκινο. Μου χαμογέλασε και συνεχίσαμε το δρόμο μας...