Fernando- Γρήγορα ξεκινήστε, άμα δεν φτάσει έγκαιρα και πεθάνει δεν ξέρω και γω τι θα γίνει....Ξεκινήστε και σε λίγο θα έρθουμε και εμείς...
Ιωάννα όλα θα πάνε καλά

Άνοιξα τα μάτια μου όπου έκλεισα από την κούραση. Κοίταξα το σημείο της κοιλιάς μου. Το κοντάρι δυστυχώς βρισκόταν ακόμα εκεί. Δεν ήταν όνειρο τελικά. Ήμουν ξαπλωμένη πάνω σε ένα σεντόνι. Στις άκρες είχε ξύλα και τέσσερα άτομα με κράταγαν από εκεί. Μα καλά που με πάνε; Γιατί ο Fernando δεν έρχεται μαζί μου; Δεν είχα δύναμη ούτε για να ανασάνω. Οι άντρες επιτάχυναν το βήμα τους.

" Αρχηγέ κάντε λίγο κουράγιο ακόμη, σε λίγο φτάνουμε "

Που φτάνουμε; Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω ακόμη, όλο το σεντόνι είχε γεμίσει αίμα. Έκλεισα τα μάτια μου.

Άνοιξα τα μάτια μου, βρισκόμουν πάνω σε έναν πάγκο. Γύρω μου άτομα τρέχαν πέρα δώθε.

" Αρχηγέ μην αγχώνεσαι σε λίγο όλα θα έχουν τελειώσει"

Άτομα μου δίναν κουράγιο φωνάζοντας με αρχηγέ. Ένιωθα προστασία. Σε λίγο είδα τον Fernando να μπαίνει μέσα στο κτήριο.

Fernando- Ακόμη να αρχίσετε; Τι κάνετε τόση ώρα;

" Ο γιατρός είναι στον δρόμο, έρχεται με άλογο, σε ένα λεπτό θα είναι εδώ"

Fernando- Το καλό που σας θέλω. Ιωάννα μου σε λίγο όλα θα έχουν έρθει στο τέλος

Είχα αρχίσει να ιδρώνω, η ανάσα μου γινόταν όλο και πιο βαριά. Ένας κύριος μπήκε μέσα και ήρθε προς το μέρος μου. Ήταν ο γιατρός. Με κοίταξε μέσα στα μάτια και έκανε μια υπόκλιση για να με χαιρετίσει.

Γιατρός- Λοιπόν, μέσα θα μείνουν μόνο άτομα που χρειάζονται, οι υπόλοιποι έξω από την καλύβα

Όλοι βγήκαν, ήρθε η ώρα.

Γιατρός- Φέρτε μου την ένεση για να κοιμηθεί και ξεκινάμε....

.....

Το κεφάλι μου πονούσε, έντονος πόνος ερχόταν από το μέρος της κοιλιάς μου. Άνοιξα τα μάτια μου. Όλα γύριζαν. Όταν συνήλθα πρόσεξα το μέρος γύρω μου. Βρισκόμουν πάνω σε ένα άλογο, η Κία ήταν μπροστά και κρατούσε το χαλινάρι του αλόγου . Κάποιος με κρατούσε στην αγκαλιά του από πίσω. Άρχισα να κουνιέμαι προσπάθησα να σηκωθώ και να κάτσω σωστά στο άλογο.

Fernando- Δεν χρειάζεται να σηκωθείς, ξεκουράσου λίγο ακόμη. Σε λίγο φτάνουμε έτσι και αλλιώς.

Τελικά ο Fernando είναι πίσω μου. Ευτυχώς όλα είναι μια χαρά. Πήρα μια ανάσα ανακούφισης και χάιδεψα με το χέρι μου το άλογο. Σε λίγο το άλογο σταμάτησε. Που είμαστε; Το άλογο έκατσε στο έδαφος. Ο Fernando με πήρε στα χέρια του και κατεβήκαμε. Με έβαλε να κάτσω πάνω σε ένα βράχο και μου χάιδεψε με χαμόγελο το κεφάλι.Η Άννα που είναι;

Εγώ- Άννα;

Άννα- Εδώ είμαι...

Γύρισα και την είδα πίσω μου να έρχεται τρέχοντας. Με αγκάλιασε με τόση δύναμη που πόνεσα λίγο. Ήταν η καλύτερη στιγμή. Το αίσθημα να ξέρεις ότι κάποιος υπάρχει, σε αγαπάει, σε προσέχει και περιμένει για εσένα είναι το καλύτερο.

Εγώ- Άννα μου να ξέρεις πόσο μου έλειψες

Άννα- Εμένα να δεις. Ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής μου. Ξέρεις πόσο είχα τρομάξει για εσένα;

Εγώ- Ξέρω Αννούλα μου. Αλλά τώρα... Που είμαστε;

Άννα- Δεν κατάλαβες ακόμη; Βρισκόμαστε στην θάλασσα των δελφινιών

Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Επιτέλους μετά από τόσο καιρό φτάσαμε. Αντίκρισα λίγο το μέρος γύρω μου. Η γαλάζια θάλασσα ήταν υπέροχη. Το χαλαρό αεράκι με ηρεμούσε. Ήχοι δελφινιών και πουλιών ηχούσαν στα αυτιά μας. Ο Fernando ήρθε δίπλα μου και μου φόρεσε στο λαιμό το περιδέραιο με το κοχύλι.

Fernando- Λοιπόν κορίτσια πάμε;

Εγώ- Που να πάμε;

Fernando- Που αλλού; Μέσα στην θάλασσα

Εγώ- Τι εννοείς θα μπούμε μέσα χωρίς μάσκα;

Fernando- Ναι. Νομίζεις ότι χρειαζόμαστε εξοπλισμό;

Σηκώθηκα από την πέτρα και κατευθύνθηκα προς την θάλασσα. Έβαλα τα πόδια μου στην ζεστή θάλασσα και πήρα μια ανάσα. Ένιωσα την αλμύρα να διαπερνά τα πνευμόνια μου. Ο Fernando ήρθε δίπλα μου και μου έπιασε το χέρι.

Fernando- Λοιπόν; Ξεκινάμε; Πάμε να τελειώσουμε αυτό που αρχίσαμε.....