Οι  ακτίνες του ήλιου με ξύπνησαν. Τι έγινε; Άνοιξα τα μάτια μου. Η  καταστροφή κυριαρχούσε. Καρέκλες ήταν πεσμένες στο πάτωμα, το τραπέζι αναποδογυρισμένο και γυαλιά σε όλα τα μέρη του σπιτιού. Κανένας στο σπίτι η  απόλυτη ησυχία. Σηκώθηκα αργά και στάθηκα στα πόδια μου. Καμία πληγή στο σώμα μου. Κανένας στο σπίτι. Που πήγαν όλοι; Αυτό ήταν πέθανα. Τόσο ήρεμα πεθαίνεις;
Σταμάτησε τις σκέψεις μου ένας θόρυβος από έξω πήγα να βγω από την πόρτα αλλά όταν βγήκα όλα ήταν άσπρα, ένα φωτεινό φως με τύφλωσε και τότε ήταν που άνοιξα τα πονεμένα μάτια μου.

Είδα άτομα να τρέχουν αναστατωμένα από εδώ κι από εκεί. Ήμουν ξαπλωμένη πάνω σε μια κουβέρτα, όλο μου το σώμα πονούσε ακριβώς το αντίθετο με το ευχάριστο όνειρο που μόλις είχε ξεδιπλωθεί μπροστά μου. Βρισκόμουν κοντά στην θάλασσα, ένα παγωμένο αεράκι διαπερνούσε όλο μου το σώμα. Το σώμα μου προσπαθούσε να αντέξει. Είδα ένα κορίτσι  να έρχεται γρήγορα προς το μέρος μου. Μου μίλαγε, δεν την άκουγα. Μόνο ένα βουϊτό έφτανε στα αυτιά μου. Το χάος στο μεγαλείο του. Τι έγινε; Πώς έφτασα σε αυτή την κατάσταση.

Το βλέμμα μου στράφηκε πάνω σε ένα μικρό αγοράκι που αγνάντευε τον απέραντο ωκεανό. Μόλις με είδε σηκώθηκε από την κρύα θαλασσινή άμμο και ήρθε δίπλα μου. Μου έπιασε το χέρι και το ακούμπησε στο μάγουλο του. Πρέπει να ήταν κοντά στα οχτώ χρόνια. Μικροκαμωμένο με ξανθά μαλλιά και καταγάλανα μάτια.

Ξαφνικά τα αυτιά μου καθάρισαν, η ακοή μου επανήλθε. Μπορούσα πλέον να ακούσω καθαρά τον ήχο της θάλασσας. Προσπάθησα να σηκωθώ, δεν μπορούσα. Ένα βάρος με πίεζε προς τα κάτω. Το νεαρό παιδάκι με κοίταξε στα μάτια και μου χαμογέλασε. Το χαμόγελο του, μου έδινε κουράγιο. Άκουσα να φωνάζουν το όνομα μου. Γύρισα το κεφάλι μου και είδα ένα αγόρι γύρω στα δεκαεννιά  να έρχεται προς το μέρος μου.

Fernando- Είσαι καλά; Πώς νιώθεις;

Δεν του μίλησα. Συνέχιζε να με ρωτάει αλλά ποτέ δεν πήρε απάντηση.

Fernando- Ιωάννα γιατί δεν απαντάς; Συμβαίνει κάτι;

Από πού και ως που αυτός ξέρει το όνομα μου; Πρώτη φορά τον βλέπω.

Εγώ- Συγνώμη αλλά....σας ξέρω από κάπου;

Fernando- Ιωάννα μου κάνεις πλάκα έτσι; Έλα σταματά την πλάκα, απάντησε μου

Τράβηξα νευρικά το χέρι μου από το νεαρό παιδάκι και προσπάθησα να σηκωθώ. Το άγνωστο αγόρι πήγε να με βοηθήσει αλλά τραβήχτηκα πίσω. Τη ώρα να είναι; Έχω σχολείο σήμερα. Πήγα να φύγω όταν με έπιασε από το χέρι και έφτασα στην αγκαλιά του. Τον κοίταξα από πολύ κοντά, τίποτα δεν μου θυμίζει και γιατί άλλωστε θα πρέπει να μου θυμίζει. Τραβήχτηκα από την αγκαλιά του και τον κοίταξα με άγριο βλέμμα. Το κορίτσι που πριν προσπαθούσε να μου μιλήσει  και δεν  άκουγα ερχόταν τρέχοντας προς το μέρος μας.

Άννα- Ιωάννα είσαι καλά; ........ Γιατί δεν μιλάει;

Fernando- Νομίζω πως κάτι κακό συνέβει

Έκανα να φύγω όταν αντίκρισα έναν τρομακτικό λύκο να έρχεται προς τα δω. Ούρλιαξα με όλη μου την δύναμη και μπήκα πίσω από το αγόρι.

Fernando- Δεν πρε πρέπει να φοβάσαι τον λύκο, είναι φίλος σου

Εγώ- Φίλος μου; Ένα τέτοιο τρομακτικό θηρίο; Γιατί μου λέτε ψέματα;

Άννα- Όχι δεν συμβαίνει αυτό, είναι ένα όνειρο πρέπει να ξυπνήσουμε επιτέλους

Fernando- Άννα ηρέμησε όλα θα επιστρέψουν στην πραγματικότητα, το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να της μιλήσουμε

Εγώ- Να μου μιλήσετε; Δεν είστε καν φίλοι μου δεν σας εμπιστεύομαι

Το κορίτσι στάθηκε μπροστά μου και μου κράτησε τα χέρια.

Άννα- Είμαστε πολύ καλοί φίλοι σου. Πρέπει να μας εμπιστευτείς, εμείς θέλουμε μόνο να σε βοηθήσουμε

Εγώ- Γιατί είστε τόσο επίμονοι; Εγώ φεύγω και σεις κάντε ότι θέλετε, άντε γεια

Άννα- Δεν μπορούμε να την αφήσουμε να φύγει έτσι θα χαθεί

Fernando- Μην ανησυχείς ο λύκος θα είναι πάντα κάπου δίπλα της. Ας της δώσουμε λίγο χρόνο. Μπορεί να θυμηθεί από μόνη της

Άννα- Αν όχι;

Fernando- Αν όχι θα την βοηθήσουμε εμείς όσο μπορούμε
Πλέον είναι ένα κορίτσι που δεν μπορώ να αναγνωρίσω...