Η Ανδρόκλεια τράβηξε την Ελένη απ΄ το χέρι και ανέβηκαν τις σκάλες που οδηγούσαν στο δωμάτιο τους. Εισήλθαν μέσα σε ένα ευρύχωρο δωμάτιο με πράσινα, μπεζ έπιπλα και αποχρώσεις του καρό στις κουβέρτες των κρεβατιών τους.

  "Τι λες, θα είναι επιτυχημένη η δεξίωση που οργανώνει σε τρεις βδομάδες ο πατέρας μας;" ρώτησε χαμηλόφωνα η Ανδρόκλεια. Για έναν περίεργο λόγο κατά τη γνώμη της Ελένης, η αδελφή της μιλούσε σιγανά λες και τους κρυφάκουγαν κάποιοι δόλιοι και δεν ήθελε να ακουστεί δυνατά. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν ίσχυε, καθώς δεν είχαν εχθρούς, ούτε αντιμετώπιζαν κίνδυνο από κάποιο μέλος του υπηρετικού προσωπικού.

" Ναι θα είναι, όλα θα οργανωθούν ώστε να είναι τέλεια. Γιατί μιλάμε χαμηλόφωνα όμως;" έγνεψε στον ίδιο τόνο η Ελένη.

" Επειδή δεν ξέρεις, μερικές φορές ίσως μας κρυφακούν. Για κάτι άλλο ήθελα να σου πω, πιο σημαντικό. Άκουσα από την μαμά πως θα παρευρεθεί στην εκδήλωση ο Μάρκος Στασινός. Ο συνέταιρος του μπαμπά στο εργοστάσιο που έτυχε να τον συναντήσω δύο φορές όταν επισκέφτηκα τον μπαμπά μας. Πολύ όμορφος σχεδόν συγκινήθηκα από τον αβρό, έξυπνο χαρακτήρα του. Είμαι τσιμπημένη μαζί του αδελφούλα και χαίρομαι που θα έρθει σπίτι μας. Θα έχω την ευκαιρία να τον γνωρίσω περισσότερο και γιατί όχι να χορέψουμε στην κατάμεστη αίθουσα χορού.

Πάντως κουβέντα δεν θα πω στους γονείς μας. Δεν ξέρω πόσο τον συμπαθούν ειδικά ο πατέρας οπότε θα περιμένω λίγο καιρό να σιγουρευτώ για τα συναισθήματα μου, για το αν αισθάνεται και ο Μάρκος έλξη για μένα...αν όλα βαίνουν καλώς τότε θα μιλήσω και στους δικούς μας." είπε ανυπόμονα η Ανδρόκλεια.

" Είσαι τσιμπημένη λοιπόν, ωραία χαίρομαι αδερφή. Εύχομαι να πάνε όλα όπως τα θέλεις."

Η Ανδρόκλεια στράφηκε στον καθρέφτη και κοίταξε το είδωλο της. Παρατήρησε μια αρκετά όμορφη εικοσιδυάχρονη κοπέλα, με λίγο μακριά ξανθά μαλλιά που τα άφηνε απαλά, κυματιστά και άλλοτε τα έδενε σε αλογοουρά ή τα συγκρατούσε τα με ασημένια τσιμπιδάκια όπως ξεκίνησε να κάνει τώρα. " Έτσι θα φτιάξω τα μαλλιά μου για το επικείμενο βράδυ και θα φορέσω το μαύρο με γκρι και άσπρες αποχρώσεις τούλινο φόρεμα που μου πάει περισσότερο. Αν δεν γράψουν στις εφημερίδες για εμάς θα απογοητευτώ πολύ " ακούστηκε παραπονεμένη η κοπέλα.

" Ναι σίγουρα, αν δεν γράψουν για εσένα στη δημοσιότητα θα πάθεις σοβαρό κακό!" σάρκασε η Ελένη.
" Ανδρόκλεια, σκέψου και κάτι άλλο εκτός απ την ανάγκη για δημοσιότητα, σε εκλιπαρώ." το ύφος της Ελένης έγινε μελιστάλαχτο μιας και ακόμα και όταν προσπαθούσε να ειρωνευτεί, ή σατιρίσει κάποιον δεν το έκανε από δόλο ή κακία.

" Εντάξει, εσύ δεν μου έχεις πει τόση ώρα πως θα περιποιηθείς τον εαυτό σου, τι θα φορέσεις.."

" Μπορεί να μην έρθω στην εκδήλωση."

" Γιατί; Δεν μπορείς να μη έρθεις αδελφή, θα στεναχωρήσεις τους γονείς μας."

"Θα τους εξηγήσω και θα καταλάβουν, έχω καλό λόγο και δικαίωμα να μην παραστώ." δήλωσε με σιγουριά η Ελένη και έστρεψε το βλέμμα της αλλού.

"Τι έχεις , κάτι συνέβη τελευταία και είσαι συχνά χλωμή, με φανερή έλλειψη διάθεσης για οτιδήποτε...τα οικογενειακά τραπέζια, τα μαθήματα πιάνου, ξένων γλωσσών. Να μην αναφέρω τις βόλτες με φίλες μας τις οποίες αποφεύγεις όπως ο διάβολος το λιβάνι. Πες μου γιατί φέρεσαι έτσι;"

" Μην κάνεις πως δεν γνωρίζεις, με λυπεί πολύ αυτό. Λες και είσαι ξένη, ή απλή γνωστή με την οποία επικοινωνούμε μια φορά το μήνα, ενώ μοιραζόμαστε το ίδιο δωμάτιο και τόσες στιγμές μαζί." εκφράστηκε αγανακτισμένα η Ελένη με ήρεμο τόνο στην φωνή  και σηκώθηκε από την καρέκλα. Η Ανδρόκλεια την έπιασε απ΄ τους ώμους αστραπιαία.

" Έλα συγγνώμη, δεν το εννοούσα κάτι τέτοιο. Ξέρω πολύ καλά γιατί νιώθεις έτσι και σε καταλαβαίνω.'' είπε με υπονοούμενο η Ανδρόκλεια.. "Αλλά κρίμα είναι να προσπαθείς να αποκοπείς απ΄ την κοινωνία και τις χαρές που προσφέρει. Ως εξωστρεφές άτομο θέλω να σε εντάξω στον κόσμο και να σε πείσω πως αξίζει να προσπαθήσεις να ενταχθείς και εσύ."

" Σε ευχαριστώ αλλά δεν θέλω αυτή τη περίοδο να κάνω κάτι περισσότερο, λυπάμαι. Ας μην μιλάμε άλλο για αυτό το θέμα."  Τα κορίτσια δεν συζητούσαν φανερά για το πρόβλημα που ταλάνιζε την Ελένη εδώ και αρκετό καιρό, προτιμούσαν να μιλούν με υπαινιγμούς και νύξεις. Σταμάτησαν την κουβέντα και κατέβηκαν στο σαλόνι.

   Είχε έρθει το απόγευμα, η ώρα που ο Στυλιανός ολοκλήρωνε την εργασία του. Κοίταξε το ρολόι του και διαπίστωσε πως έφτασε επιτέλους η στιγμή να γυρίσει σπίτι του. Πριν φύγει, σταμάτησε απότομα, μαλώνοντας τον εαυτό του για τη ξαφνική απερισκεψία του. Έπρεπε να ενημερώσει τον εργοδότη του τον Εμπεδοκλή πρώτα. Πότε δεν αποχωρεί ένας υπάλληλος αν δεν συνεννοηθεί με τον εργοδότη του.

Κίνησε λοιπόν για τη πόρτα του αρχοντικού και  χτύπησε το κουδούνι μια φορά. Του άνοιξε η Ελένη. Αυτό το γεγονός δεν περίμενε να το αντιμετωπίσει, τον έπιασε απροετοίμαστο. Ξέχασε στιγμιαία τα λόγια του, αλλά ευτυχώς κατάφερε να ρωτήσει σχετικά γρήγορα. " Είναι εδώ ο κ. Εμπεδοκλής; Τέτοια ώρα αφού τελειώνω την εργασία μου, φροντίζω να συνεννοούμαι μαζί του για να μου δώσει την άδεια να φύγω και να επιστρέψω στο σπίτι μου. "

"Δεν είναι εδώ, έφυγε βιαστικά διότι κάτι προέκυψε στη δουλειά του και δεν μπορούσε να μείνει άλλο." του εξήγησε η Ελένη. 

" Μήπως μπορείτε να του τηλεφωνήσετε και να βάλετε ανοιχτή την ακρόαση; Διαφορετικά θα περιμένω όσο χρειαστεί. Δεν θέλω να φεύγω χωρίς να τον κρατώ ενήμερο." 

"Εντάξει, θα τον πάρω." Η Ελένη τηλεφώνησε και ακούστηκε αμέσως μετά το πρώτο χτύπημα της κλήσης, η φωνή του πατέρα της.  Ο Εμπεδοκλής έδωσε την άδεια να αποχωρήσει ο Στυλιανός όποτε ήθελε, εφόσον τελείωσε με τις δουλειές του κήπου και δεν εκκρεμούσε να κάνει κάτι άλλο. Ο Στυλιανός ευχαρίστησε την κοπέλα που προθυμοποιήθηκε για χάρη του.

" Είστε ο νέος κηπουρός έτσι;" ρώτησε η Ελένη όσο ο Στυλιανός την κοίταζε αμίλητος και αμήχανος για μερικά λεπτά.

" Ναι εργάζομαι γύρω στους τρεις μήνες στην οικία σας. Είμαι πολύ ευχαριστημένος με τις αποδοχές μου, άσχετα αν δεν είναι αρκετά υψηλές και ανταποκρίνομαι πάντα στα καθήκοντα μου με ζήλο και συνέπεια."

" Πολύ ωραία, φαίνεται να κατέχετε καλά την τέχνη της κηπουρικής."

" Ναι αλλά δεν δούλεψα ποτέ ξανά ως κηπουρός. Κάποτε βοηθούσα τους συγγενείς μου να φροντίσουν τον κήπο τους και διαπίστωσα ότι μου άρεσε η συγκεκριμένη απασχόληση οπότε συνέχισα να την κάνω σαν χόμπι. Παλιότερα εργαζόμουν σε φοροτεχνικό γραφείο. Δυστυχώς μετά από τρία χρόνια απολύθηκα."

Η Ελένη τον κοίταξε με ενδιαφέρον. Δεν περίμενε πως εκείνος γνώριζε να κάνει διαφορετική δουλειά από εκείνη του κηπουρού, ωστόσο καθώς το ξανασκεφτόταν του ταίριαζε. Κάτι στις κινήσεις και στην αύρα του, την έκαναν να τον φαντάζεται εξίσου ως υπάλληλο γραφείου να σημειώνει και να σηκώνει τηλέφωνα. Όπως και κηπουρό που ασχολείται με το κούρεμα γκαζόν και το σκάλισμα παρτεριών.
" Ας μην σας κρατάω καλύτερα, μπορείτε να πηγαίνετε κύριε Στυλιανέ." του είπε η Ελένη καθώς οι δύο τους αδυνατούσαν να ξεπεράσουν την αμηχανία που απλωνόταν ανάμεσα τους.

''Δεν με κρατάτε, μην ανησυχείτε. Χάρηκα που κατόρθωσα να σας γνωρίσω ενώ τόσο καιρό μιλούσα μόνο με τους γονείς σας και αντάλλαξα μετά βίας ένα χαιρετισμό με την αδελφή σας." έσπευσε να την καθησυχάσει ο Στυλιανός.

"Και εγώ χάρηκα, θα τα ξαναπούμε πάλι. Στο καλό." η Ελένη καθώς του έκλεινε την πόρτα, ένιωσε μια ευχάριστη θαλπωρή να την τυλίγει εσωτερικά και αναρωτήθηκε μήπως ήταν πολύ παράξενο, επειδή μόλις γνώρισε έναν άνθρωπο ο οποίος της είναι άγνωστος ουσιαστικά, δεν γνώριζε τίποτα παραπάνω για εκείνον. Η Ανδρόκλεια ειδικά αν ήταν στη θέση της δεν θα έδινε βάση σε τέτοιες γνωριμίες, θα τις προσπέρναγε ως κάτι ασήμαντο. Ο Στυλιανός κανονικά  ήταν ένα καινούριο μέλος των υπηρετών της οικογένειας. Δεν ήξερε ακόμα πως για την ίδια δεν θα ήταν ένας απλός, τυπικός υπηρέτης αλλά κάτι περισσότερο...

  Ο Στυλιανός αντίστοιχα, από την ώρα που έφτασε στο δικό του ταπεινό σπίτι  ένιωθε όμορφα συναισθήματα και χαμογελούσε. Για πρώτη φορά εκτός της χαράς του που ολοκλήρωνε την κοπιαστική δουλειά και επέστρεφε στο σπιτικό του με διάθεση για χαλάρωση, ένιωθε μια άλλη απροσδιόριστη, επειδή γνώρισε την μικρή κόρη της οικογένειας του εργοδότη του.