Η ηλικιωμένη χαμήλωσε το κεφάλι θλιμμένη και αποχώρησε από το δωμάτιο κλείνοντας πισω την πόρτα αφήνοντας την μονή για μερικά δευτερολεπτα που της φάνηκαν θησαυρός , είχε πιαστεί τόση ωρα στο κρεββάτι χρειαζόταν επειγόντως ένα τσιγάρο προτού συνεχίσει .

Άρπαξε από την τσάντα βίαια το πακέτο βγήκε στην σκοτεινή βεράντα και ρούφηξε μια γενναιά τζούρα καπνού διχως να αγωνιά μήπως κάποιος την έβλεπε αλλώστε με τέτοια νεροποντή ακόμη και οι φυλακές δεν έκαναν τις προβλεπόμενες περιπολίες περιμετρικά.

Ντροπιασμένη και βαθιά ταπεινωμένη η μαγείρισσα επέστρεψε στο δωμάτιο με σκοπό να υποβάλει παραίτηση δεν θα επέτρεπε στην νέα ξιπασμένη κυριά του σπιτιού να της συμπεριφέρεται με αναίδεια λες και δεν άξιζε τίποτα όσα χρονιά εργαζόταν παρόμοια συμπεριφορά δεν είχε υποστεί .

Μα σαν έφθασε στο κατόπι κοντοστάθηκε στην σχισμή της μισάνοιχτης πόρτας παρατηρώντας το κενό  ανακατεμένο κρεββάτι προς στιγμήν πάγωσε μα λίγο προτού εισβάλει ανήσυχη προλαβαίνοντας τα χειροτέρα αντίκρυσε ένα παράδοξο θέαμα .

Η ετοιμόγεννη κυριά που μέχρι πρότινος σήκωσε στο πόδι το σπίτι από τις φωνές ξάφνου ήταν όρθια καπνίζοντας και μονολογώντας λες και δεν συνέβαινε απολύτως τιποτα « Αντε να τελειωνει όλη αυτή η παρωδία ! Κουράστηκα !» ψιθύριζε μοναχή ντυμένη στα λευκά σαν τρελη μες το σκοτάδι .

Παρακολουθούσε έκπληκτη το θέαμα αντιλαμβανομένη πως κάποια πλεκτάνη είχε στηθεί στις πλάτες του Ρικαρντο που εκτιμούσε βαθύτατα τόσα χρονιά παρέμεινε κρυμμένη να παρακολουθεί την παρανοϊκή γυναικά του να περιφέρεται τρελαμένη πάνω κατω αναμένοντας ενισχύσεις προφανώς .

Βήματα ακουστήκαν στα σκαλιά αναγκαστικά οπισθοχώρησε αλλα δεν αποχώρησε κρύφτηκε πισω από την επιβλητική κολώνα που της προσέφερε θεα στον διάδρομο .
Μια νεαρή κοπέλα βρεγμένη ως το κόκκαλο βαστώντας μια λευκή κουβέρτα στα χερια πλησίαζε τρεμάμενη το δωμάτιο την ωρα που φωνές ξεσήκωναν για άλλη μια φορά το χώρο .

« Μπήκαμε στην τελική ευθεία !» ψιθύρισε η νεαρή σφαλίζοντας την πόρτα πισω της κοιτάζοντας πρώτα δεξιά και αριστερά μήπως υπήρχε κάποιος μάρτυρας που θα τις ξεσκέπαζε .
Πλησίασε εκ νεου την μανταλωμένη πόρτα τοποθετώντας το αυτί της στην επιφάνεια αυτά που συνέβαιναν απόψε ξεπερνούσαν και τα πιο τρελά σενάρια .

Φωνές απελπισίας και κλάματα ο κύριος απόηχος μα αν άκουγες πιο προσεχτικά πνιχτοί ακατάληπτοι ψίθυροι συνομωσίας κάλυπταν τα κενά σιωπής
« Έλα σπρώξε καλή μου!» ούρλιαζε μια άγνωστη φωνή σαν να πρωταγωνιστούσαν σε αρχαιοελληνική τραγωδία .

Παρατήρησε πως καμία τους δεν είχε μαζί της κάποια λεκάνη η ζέστες αποστειρωμένες πετσέτες ως βυθίστε σε κανονικό τοκετό όμως εδώ επρόκειτο όπως όλα έδειχναν για απατεώνισσές . Το καμπανάκι στο δωμάτιο του Ρόμπερτο χτύπησε προειδοποιοντας πως χρειαζόταν βοήθεια να σηκωθεί .

Βάση των συνθήκων κατευθύνθηκε προς την κεντρική κρεβατοκάμαρα στο τέλος του διάδρομου άνοιξε φουριόζα την πόρτα βρίσκοντας τον Ρόμπερτο στην ακρη του κρεββατιού λίγο προτού πέσει στο έδαφος .
«Για το θεο κύριε τι κάνατε ?» αναφώνησε βοηθώντας τον να μεταβεί από το κρεββάτι στο αναπηρικό αμαξιού .

« Τι έχει αυτή ? Ήρθε η γιατρός ? Σαν πολύ ησυχία έχει αυτός ο πρόωρος τοκετός δεν σου φαίνεται ?» σχολιασε καχύποπτα.
« Κατι δεν πάει καλα εδώ μεσά αυτό είναι εμφανές !» συμπλήρωσε διχως να αποκαλύψει όσα γνώριζε μέχρι νεότερας .

« Ξέρεις κατι που αγνοώ ? Αν ναι τότε σε παρακαλώ να το ξεστομίσεις αρκεί να σώσω το παιδί μου από αυτό το φίδι !»

« Εικασίες μονάχα τιποτα το συγκεκριμένο. Για το μόνο που είμαι βέβαιη είναι πως μια γυναικά που υποτίθεται είναι γιατρός βρίσκεται στο δωμάτιο μαζί με την νύφη σας ..»   

« Να δεις κατι έχουνε σκαρώσει αυτές δεν μου το βγάζεις από το νου ! Δεν πείθει πως γεννά ..θυμάμαι σαν τώρα όταν έπιασαν οι πόνοι την αείμνηστη γλυκιά μου Ζηνοβία από τους πόνους είχε ξεσηκωθεί ολόκληρη η γειτονιά .
Πανικός επικρατούσε στο σπίτι οι φωνές της μου σπάραζαν την καρδιά πονούσε τόσο πολύ ενώ το χλωμό της πρόσωπο δεν σβήνεται στιγμή από την μνήμη μου .
Γεννούσε βλέπεις δυο μωρά και δεν είχε το κουραγιο να αντιμετωπίσει τόση οδύνη ήταν λεπτεπίλεπτη σαν μπιμπελό της κρατούσα το χερι σφικτά παλεύοντας εννέα ολόκληρες ώρες . Λιποθυμούσε οι γιατροί την επανάφεραν κάποια στιγμή αποκαμωμένη εγείρε στον ωμό μου ψιθυρίζοντας .
« Ας πεθάνω εγώ να γεννηθούν τα παιδιά μας ..» γλυκιά μου Ζηνοβία αν σε είχα τώρα στο πλευρό μου θα ήμουν δυνατός να αντιμετωπίσω τις φουρτούνες ..» ψέλλιζε σκεπτικός με ματιά βουρκωμένα καθώς οι αναμνήσεις έστηναν γύρω του χορό .

Ακούμπησε το χερι της δειλά στο δικο του ενώ μεσά από τα γαλανά ματιά της μια σπίθα έξαφνα του χάριζε κουραγιο
« Είστε δυνατός εσείς κύριε όλα θα τα ξεπεράσετε ! Τα παιδιά σας είναι ολοκληρωμένοι άνδρες επιτυχημένοι θα βρουν το δρόμο τους ακόμη κι αν προς στιγμήν παρέκκλιναν !»

Χαμογέλασε δειλά ενώ μια ζεστή κατέκλυζε την παγωμένη καρδιά του από την ημέρα που έσβησε εκείνη.
« Κάρλα είσαι χρονια στην υπηρεσία μας ..ξέρεις τους γιους μου πολύ καλα ..ο Λεονάρντο έχει τραβήξει πορεία θανάτου μα για τον Ρικαρντο δεν αντέχω την ιδιά τύχη του αρμόζει μονάχα μια ! Ας δώσει ο θεός να είναι καλα η Σελινα και να θυμάσαι θα την πετάξω εξω αυτή από εδώ μεσά !»

« Κάντε ότι νομίζετε εσείς καλύτερο ..μα μην μιλάτε έτσι για τον Λέο ξέρετε ποσό τον αγαπάω ..»

« Δυστυχώς γλυκιά μου δεν είναι πλέον το αγνό εκείνο αγόρι που έπαιζε εδώ γύρω κάποτε ..έχει μετατραπεί ..ας μην συνεχίσουμε αυτή την συζήτηση πήγαινε με να δω τι συμβαίνει οι φωνές ολοένα δυναμώνουν !»

« Έρχεται το μωρό το παιδί σου έρχεται ..έλα μην εγκαταλείπεις Ντομινγκα !» έφθανε στα αυτιά του ισχυρού ανδρα οπου δεν πτοούνταν από τις σπαρακτικές κραυγές που αντηχούσαν τρομάζοντας το υπόλοιπο προσωπικό που ξάγρυπνο τριγυρνούσε στους διάδρομους μήπως κατι χρειαζόταν εκείνη .

« Γυριστέ στα κρεββάτια σας δεν έχει ανάγκη κανέναν !» πρόσταξε αυστηρά ο Ρόμπερτο την ωρα που μια παρατεταμένη κραυγή ακολουθήσε ο ήχος ενός μωρού που κλαψούριζε επίμονα μα συνάμα τόσο μελωδικά έμοιαζε ο ομορφότερος ήχος που άκουσε ποτέ του.

Στα παγωμένα πρόσωπα επέστρεψαν τα χαμογελά καθώς όλο το προσωπικό έσπευσε να ευχηθεί στον συγκινημένο παππού με την σειρά της και η Κλάρα .

« Να σας ζήσει κύριε το πρώτο σας εγγόνι !» αμέσως στράφηκε προς το μέρος της κοιτάζοντας την σκεπτικός
« Το πρώτο μου εγγόνι δεν γεννιέται εδώ αλλα σε κλινική στο κέντρο της πόλης !» ψιθύρισε με νόημα εισβάλοντας κυριολεκτικά στο δωμάτιο οπου συντελούνταν ο τοκετός .

Οι δυο γυναίκες για καλή τους τύχη είχαν λάβει κατάλληλες θέσεις η νεαρή κοπέλα μάζευε τις  ματωμένες πετσέτες παρατηρώντας τον ξαφνιασμένη , ενώ η Ντομινγκα καταβεβλημένη βαστούσε στην αγκαλιά της ένα μικρόσωμο πλασματακι πασχίζοντας να ηρεμήσει το επίμονο κλάμα του .

Έστρεψε σιγανά το κεφάλι της προς το μέρος του χαμογελώντας του ψεύτικα.
« Ορίστε η εγγόνι σας θέλετε να την κρατήσετε ?» ψέλλισε απαλά πασχίζοντας να αποφύγει το αυστηρό καχύποπτο βλέμμα του.
«Όχι κράτησε το παιδί σου αλλωστε δεν είμαι εγω ο ειδικός να διακρίνω αν μοιάζει στον γιο μου η σε άλλον !» η σπόντα ήταν εμφανής μεσά σε ένα κλίμα ταραχής αφού το βρέφος δεν έλεγε να ησυχάσει « Ακόμη και μια τέτοια στιγμή επιλέγεται να με κακοκαρδίσετε . Δεν σας επιτρέπω να με προσβάλλεται κάτ αυτόν τον τρόπο μεσά στο ίδιο μου το σπίτι ! Αρκετά !»

« Δεν μου επιτρέπεις ? Πρόσεχε καλα δεν έχεις κανένα δικαίωμα εδώ μεσά τ ακούς ! Ουτε να διατάζεις ουτε να μου υψωνεις με υφος αρχόντισσας τον τόνο της φωνής σου ! Θυμήσου τι σου λέω δεν πρόκειται να μείνεις για πολύ εδώ μεσά ουτε εσύ ουτε το μωρό σου !» φώναξε οργισμένος την ιδιά ωρα που στην μέση του διαπληκτισμού βρέθηκε καθώς επέστρεφε ο Ρικαρντο .

« Πατερά τι γίνεται εδώ μεσά ?» απόρησε αγανακτισμένος ενώ η κόπωση και τα φρικτά μαντάτα τον είχαν καταβάλει πλήρως γυρίζοντας στο σπίτι του να βρει λίγη γαληνή συναντούσε το απολυτό χάος , φωνές και διαπληκτισμοί για τα ήδη τεταμένα του νευρά ήταν το αποκορύφωμα .

Οι φωνές σιωπήσαν μονάχα το μωρό δεν έλεγε να ησυχάσει παρα τις απέλπιδες προσπάθειες της Ντομινγκα που σταδιακά έχανε την υπομονή της κι ας πάσχιζε να το κρύψει « Αγάπη μου τι καλα που ήρθες μας συγχωρείς για την αναστάτωση μα ..κοίταξε στα χερια μου κρατάω την κόρη σου ..»

Κοντοστάθηκε ανέκφραστος σκεπτικός χαμένος στις δίκες του σκέψεις με ματιά προσηλωμένα στο κενό γεννώντας ένα δυσοίωνο συναίσθημα στην ψυχή του Ρόμπερτο οπου φοβισμένος είχε κιόλας ξεχάσει την ανούσια διαφωνία κάποιο πολύ κακό νέο περίμενε στην γωνιά μπορούσε να οσμιστεί σχεδόν.

«Παιδί μου τι νέα μας φέρνεις από την κλινική ?» ρώτησε προκαλώντας τον θυμό της για άλλη μια φορά « Σας παρακαλώ αφήστε τον να γνωρίσει την κόρη του είναι ιερή στιγμή για εμένα και τον γιο σας ! Τα νέα για την χορεύτρια δεν έχουν χώρο αναμεσά μας !»

« Βούλωσε το επιτέλους ! Για το θεο κάντε το να σωπασει !» ξεσπασε έτοιμος να καταστρεψει τα παντα στο περασμα του τρομαγμένη η Κλοντια αποχώρησε από το χώρο φουριοζα με το μωρό ακολουθώντας τις οδηγίες της Κλάρα καθοδηγώντας την μεσά στο σπίτι .

« Ώστε λοιπόν μονάχα αυτή υπαρχει εδώ μεσά ακόμη και κατά την απουσία της !
Τόση ωρα πάλευα να φέρω στον κοσμο το παιδί σου εγώ δεν μετράω έτσι ? Να πάρει τι στο καλό σας έχει κάνει μαγιά ?» συνέχισε απτόητη διχως να φοβάται την οργή του που μπορούσε να την κομματιάσει .

« Αδιαφορώ για εσένα ποτέ θα το καταλάβεις ! Σε παντρεύτηκα από έναν αναθεματισμένο εκβιασμό ! Να πάρεις εσύ φταις για ότι της συνέβη ναι εσύ είμαι βέβαιος !» ούρλιαζε εξω φρένων ορμώντας προς το μέρος της έτοιμος να την στραγγαλίσει προτού η λογική τον φρενάρει πνίγοντας την οργή του στράφηκε στον πατερά του θλιμμένος.
« Πάμε στο γραφείο μου να μιλήσουμε πατερά έχω πολλά να σου αποκαλύψω !»

Ξημέρωσε άλλη μια βροχερή ημέρα στην πόλη λες και ο καιρός συμμετείχε  στην θλιββερη ειδηση που θα εφθανε στα αυτια της εντός ολίγον .
Προς το παρών ξεγνοιαστη κοιμόταν αποκαμωμένη ενώ παράλληλα οι γιατροί προχωρούσαν σε μετάγγιση αίματος καθ’ όλη την διάρκεια της νυκτός .

Στο πλευρό της ακοίμητός φρουρος και συναμα εχθρος στεκόταν ο άνδρας που απέρριψε μια φορά προξενώντας μια μικρή αμυχή στην σκληροτράχηλη καρδιά του μικρό το κακό  σε σύγκριση με την απολυτή καταστροφή που επρόκειτο να έρθει αντιμέτωπη σαν επέστρεφε πισω από τον κοσμο των ονειρων  .

Εκείνος απολάμβανε στο έπακρο τον θρίαμβο του έχοντας ακόμη μια μικρή εκκρεμότητα για να ολοκληρώσει την ολέθρια εκδίκηση οπου εμμονικα σχεδόν καρτερούσε να πραγματοποιήσει .

Η μουδιασμενη όψη του αδερφου του μονάχα έφθανε για του φτιάξει το κέφι , αλλα θα χρειαζόταν να επιστρατεύσει όλο του το υποκριτικό ταλέντο μπροστά στην θρηνούσα μητέρα ώστε να μην γελάσει από ικανοποίηση εμπρός στην συντριβή της .

Η πόρτα του θαλάμου άνοιξε απότομα εισβάλοντας με φορά η οικογένεια της με πρωτοστατούσα την Σολέδαδ που όρμησε προς το μέρος της με δάκρυα στα ματια φιλώντας τρυφερά το χερι της ενώ λίγα βήματα πιο πισω στεκόταν θλιμμένος ο Χουάν με τον Χορχέ .

Κανένας τους μπήκε στον κόπο να τον χαιρετήσει τι αγενέστατοι συγγενείς αναλογίστηκε από μεσά του παίρνοντας ύφος πονεμένο όμοιο με το δικο τους
« Ηρεμήστε έχει σταθεροποιηθεί η κατάσταση της κινδύνεψε λιγάκι μα σε λίγες ημέρες θα είναι μια χαρά ..»

« Μιλήσαμε με την γιατρό Λεονάρντο τα ξέρουμε όλα ..! Πως είσαι τόσο ψύχραιμος απορώ ειλικρινά δεν έχεις καρδιά μεσά σου ?» ψιθύρισε επιθετικά ο ατρόμητος Χορχέ που για χάρη της αδερφής του έβαζε το κεφάλι του στην γκιλοτίνα εν αγνοία του .

« Εξυπνάκια Χορχέ τι περιμένεις να κάνω εδώ μεσά ?
Να αρχίζω να θρηνώ πλάι της αναστατώνοντας την ηρεμία της ? Δεν έχεις ιδεα ποσό με πονάει η απώλεια ..»

«Παρακαλώ εάν θέλετε να διαπληκτιστείτε περαστέ εξω το κορίτσι μου έχει ανάγκη να αναρρώσει  δεν θα ρισκάρω να την χάσω κι εκείνη !
Ήδη  μια τραγωδία μας έχεις χτυπήσει ας είμαστε δυνατοί τουλάχιστον για χάρη της !»

« Έχεις δίκιο Σολέδαδ είσαι αξιοθαύμαστη πραγματικά για την ψυχραιμία σου ετούτες τις δραματικές στιγμές ! Ας την αφήσουμε με την μητέρα της όλοι οι υπόλοιποι ας περάσουμε εξω..» συμφώνησέ με την σειρά του ο Χουάν γνέφοντας στον Λεονάρντο. 
« Πολύ καλα αλλα θέλω να σας είναι σαφές ότι αγαπάω την Σελινα παρα τα όσα έγιναν και θα είμαι στο πλευρό της ότι κι αν συμβεί !» ανακοίνωσε με παρρησία καθώς αποχωρούσε θιγμένος από το θάλαμο αφήνοντας πλευρό της τους δυο γονείς της .

Κοιτάζονταν σκεπτικοί κι πικραμένοι αναλογίζονταν πως θα της ανακοίνωναν τα ζοφερά μαντάτα γνωρίζοντας την πιθανότητα να  χάσει τα λογικά της από το σοκ όπως τους είχαν ενημερώσει νωρίς το πρωί οι ψυχολόγοι της κλινικής που είχαν εντολη από την γιατρό να της χορηγήσουν την απαραίτητη υποστήριξη .

« Βγες να πάρεις ένα καφέ θα πέσεις κατω από την αυπνία ..»

« Είσαι τόσο καλή γλυκιά μου Σόλε ..δεν πάει τιποτα κατω πραγματικά είμαι τόσο πικραμένος νιώθω πως ζούμε έναν εφιάλτη..»

« Δεν πρέπει να λυγίσουμε εμπρός της σε παρακαλώ ..!»

« Μην ανησυχείς ..θα παίξω καλό θέατρο για χάρη της μα δεν σου κρύβω πως φοβάμαι πολύ την αντίδραση της προτείνω για λίγο καιρό να πλάσουμε μια ιστορία..»

« Έχεις δίκιο αλλα ίσως είναι χειροτέρα …καλυτέρα να μάθει την αλήθεια κι ας ραγίσει την καρδιά της ..θα είμαστε όλοι εκεί θα την παρηγορήσουμε οσο καλυτέρα μπορούμε .
Οσο για αυτόν τον νέο δεν ξέρω τι ζητάει από την κόρη μας ..» κατά την διάρκεια της συζήτησης η Σελινα σφίγγοντας το χερι της μητέρας της αναδεύτηκε ανήσυχα προτού πεταρίσει τα βλέφαρα της .

Ένωσαν τα βλέμματα τους ενώ οι παλμοί των καρδίων τους είχαν αποκτήσει τον ίδιο παλμό.
« Κορίτσι μου εδώ είμαστε όλοι μην ανησυχείς για τιποτα όλα καλα θα πάνε !» ψιθύρισε στο αυτί της καθώς άνοιγε επιτέλους τα καταπράσινα ταλαιπωρημένα της ματιά περιφέροντας το βλέμμα της δεξιά και αριστερά διχως να αναγνωρίζει το που βρισκόταν .

« Γιατί είμαι εδώ ?» ψέλλισε
ανέκφραστη καθώς το μυαλο της δεν την βοηθούσε να θυμηθεί τι συνέβαινε τουλάχιστον προς το παρών .

« Αγάπη μου γλυκιά είσαι ταλαιπωρημένη μα δεν θυμάσαι ?»

« Τα παιδιά ! 》Αναφώνησε τινάσσοντας απότομα το σώμα της προς τα εμπρός μια κίνηση που προκάλεσε οξύ πόνο στο σημείο της τομής που την ανάγκασε να μορφάσει σφίγγοντας τα δόντια .
Οι γονείς της ξεροκατάπιαν αναζητώντας καταλληλά λογία να μετατρέψουν τα πικρά σε γλυκά αν άραγε υπήρχαν.

Μια θλιβερή σιωπή κύκλωσε το χώρο μαζί και την ψυχή της είχε γεννήσει η τομή και ο απίστευτος πόνος το πιστοποιούσαν .
Μα ναι επανέρχονταν όλα σταδιακά στο μπερδεμένο μυαλο είχε αιμορραγία βρισκόταν ένα βήμα πριν το διάβα του θανάτου σκοτάδι παντού έως ότου εκείνο το κλάμα την επανάφερε στην ζωή !
Να πάρει γιατί δεν μιλούσαν οι γονείς της γιατί παρέμεναν τόσο οδυνηρά σιωπηροί ? Αφού είχαν γίνει παππούδες τι έφταιγε ?

« Χουάν ..εσύ θα μ πεις που είναι τα μωρά μου εσύ θα ξέρεις στα σιγουρά έτσι δεν είναι ?»

« Κόρη μου είναι δύσκολη η θέση μου ..δεν ξέρω πως να το πω ..»

« Τι συνέβη που τωρα γιατι δεν τα γιατί διπλά μου ?»

« Ξέρεις ..δεν τα κατάφεραν  τα μωρά ..βλέπεις η αιμορραγία ..» ψέλλισε μεσά από τα δόντια του ενώ δάκρυα έτρεχαν από τα ματιά και των δυο .

« Κι  έπειτα από τον εκκωφαντικό κρότο τρομακτική σιωπή θανατηφόρα , στα μαύρα βάφθηκε η ψυχή μου η καρδιά μου γιατί ακόμη χτυπάει να πάρει ? Όμως το άκουσα ξεκάθαρα το κλάμα τους δεν με γελούσαν τα αυτιά μου ! Κάποιο λάθος έγινε τα μωρά μου ζουν το νιώθω ! Ναι ζούνε !» μονολογούσε ανέκφραστη έχοντας το παγωμένο βλέμμα της καρφωμένο στο κενό ενώ απροσδιόριστο χαμόγελο χαρασσόταν στα χείλη της  .

« Κορίτσι μου τι είναι αυτά που λες ? Χουάν φώναξε τον γιατρό να της κάνει μια ηρεμιστική χάνει τα λογικά του το παιδί μου !»

« Όχι Χουάν ..είμαι πιο λογική από ποτέ τα παιδιά μου αδύνατον να χάθηκαν ! Μαμά μονάχα το κλάμα τους να άκουγες ήτανε τόσο δυνατό ολοζώντανο δεν φαντάζεσαι ..αυτό με επανάφερε στην ζωή ήταν επάνω στο κορμι μου τα αισθάνθηκα κάποιος μου τα έκλεψε αυτό θα είναι σιγουρά!» φώναζε μεσά σε παραλήρημα στην αγκαλιά του πατερά της που για πρώτη φορά έμελλε να την κρατήσει στην αγκαλιά του κατω από τόσο δύσκολες συνθήκες .

Η Σολέδαδ κάθισε σιωπηλή στην πολυθρόνα διπλά της αφήνοντας την να θρηνήσει οπου εκείνη αισθανόταν ασφάλεια είχε κουλουριαστεί στην αγκαλιά του κυριολεκτικά κλείνοντας τα ματιά της κλαίγοντας σιωπηρά το ίδιο κι εκείνος .

Έπειτα τον κοίταξε στα ματιά με παράπονο σκουπίζοντας με την αναστροφη του χεριου της  τα δάκρυα της δεν άρμοζαν σε μια γυναικά σαν εκείνη .
Μια μικρη φωνούλα μεσά της επέμενε να σκούζει πως τα μωρά της δεν είχαν σβήσει τόσο ευκολά το ήξερε και θα έπραττε τα πάντα για να τα βρει έως στο τέλος της ζωής της .
« Αφήστε με μονή ..θέλω να κοιμηθώ ..»

« Μα παιδί μου δεν είναι ωρα αυτή να μείνεις μονή …»

« Μαμά μίλησα θέλω να την ησυχια μου !» φώναξε θυμωμένη αποστρέφοντας το κεφάλι της κλείνοντας σαν πεισμωμένο παιδί τα ματια ίσως για να μην αντικρύζει την αλήθεια ο Χουάν χαϊδεύοντας τρυφερά την πλάτη της  Σολεδαδ έγνεψε συνωμοτικά προς την έξοδο .

Σαν σφαλισε η πόρτα πισω τους ανασηκώθηκε αγνοώντας τον πόνο χαμηλά αδιάψευστη μαρτυρία της μητρότητας την οποία κάποιος πάσχιζε να της καταστρεψει .
Οσο θολωμένη κι αν υπήρξε δεν τολμούσε να αγνοήσει ότι είχε ακούσει θα ζητούσε να δει ακομη και τα πτώματα τους εν ανάγκη μα κανεις δεν θα την έπειθε πως τα παιδιά της είχαν ξεψυχήσει  .

Μια σκέψη πέρασε αστραπή στο νου σηκώθηκε με δυσκολία τα ραμματα την τραβούσαν να πάρει δεν υπήρχαν περιθώρια δεν θα άφηνε να την εξαπατούν .
Ανοιξε δειλά την πόρτα παρατηρώντας στο βάθος του διάδρομου τους δικούς της να συζητούν με κεφαλιά σκυμμένα . « Μην λυπάστε θα την βρω εγώ την ακρη ..» ψιθύρισε προσπερνώντας την έντονη εξάντληση που αισθανόταν.

Ακολουθώντας πιστά τις πινακίδες έφθασε στην αίθουσα νεογνών πασχίζοντας να αναγνωρίσει εκείνο το ξεχωριστό κλάμα αναμεσά σε χιλιάδες που μεσά στην παραζάλη της έδωσε πισω την ζωή .
Πλησίασε την προστατευτικη τζαμαρία ακουμπωντας τα χερια της άραγε ποια από όλα τα βρέφη να ήταν το δικο της ?

Σαν υπνωτισμένη άνοιξε την πόρτα διχως να την ενδιαφέρει αν κάποιος της απαγόρευε την είσοδο κοίταξε ολόγυρα μια μια τις κούνιες με τα νεογέννητα αγγελάκια ενώ η καρδιά της έλιωνε να αγκαλιάσει τα δικά της.

Βάλθηκε να κοιτάζει ένα τα ονόματα στα βραχιόλια των μωρων αναζητώντας τα απεγνωσμένα με τον ιδρώτα να στάζει σε συνδυασμό με τα δάκρυα και τα θολωμένα της ματιά ξάφνου την προσοχή της τράβηξε ένα μωρό απομακρυσμένο από τα υπόλοιπα σχεδόν αποκομμένο .

Το κλαμα την καλουσε πραγματικα εμοιαζε να επαναλαμβανει το ονομα ξανα και ξανα  ενιωθε πως την χρειαζοταν πεινουσε και δεν ειχε κανενα δικο του.
Ενα συναισθημα ακατανικητο πλημμυρισε την ψυχη της πλησιαζοντας το αθωο ζαρωμενο πλασματακι που κινουσε τα χερακια του πανω κατω .

Με απαλες κινησεις το σηκωσε στην αγκαλια της το βραχιολακι στο χερι του δεν εγραφε ονομα ηταν κενο ενω το σωματακι του διασωληνομενο , το ακουμπησε ακριβως στο σημειο της καρδια ψιθυριζοντας καθησυχαστικα ένα νανουρισμα μια αισθηση γαληνης την κυριευσε λες και βρισκοταν από την κολαση στον παραδεισο της ξαφνικα .
« Που να είναι η μανουλα σου καρδια μου μικρε μου αγγελε ?» ψιθυρισε θλιμμενη ενώ το μωρακι κοιμοταν απολυτα χαλαρωμενο επανω στο στηθος της .

Ηταν δικος της δεν υπηρχε αμφιβολια το εγκαταλειμενο αγορακι στην γωνια της αιθουσας ηταν ο γιος της το αισθανοταν τοσο εντονα που αν προσπαθουσαν να της το παρουν θα σκοτωνε για χαρη του όμως επρεπε να φερθει λογικα αν μπορουσε θα το επαιρνε αυτή την στιγμη από εκει μεσα .

« Εισαι αδυναμος ακομη μικρο μου ..θα σε παρω από εδώ μεσα πρεπει μονο να βρουμε το άλλο σου μισο ..μην αποκαλυψεις πουθενα όμως το μυστικο μας υποσχεσου μου ..» ψιθυρισε χαιδευτικα αφηνοντας το κοιμησμενο βρεφος πισω στην κουνια του ελπιζοντας να μην την ειχαν αντιληφθει .

Για καλη της τυχη δεν ειχε ασχοληθει κανεις μαζι της από το προσωπικο που προσπερνουσε αδιαφορο στους διαδρομους αλλωστε δεν ητανε δα και περιεργο να δουνε μια μητερα να θηλαζει το μωρο της στη αιθουσα αυτό τουλαχιστον λειτουργησε υπερ της .

Επιστρεφοντας στον θαλαμο τιναχτηκε αντικρυζοντας εκεινο το γνωριμο βλεμμα που παγωνε το αιμα της από την πρωτη στιγμη κοντοσταθηκε στην πορτα διστακτικη παρατηροντας τον εξονυχιστικα  την επεξεργαζοταν με ένα αδιορατο υφος μα πως μπορεσε να αμφιβαλει προς στιγμην ; Θα τον αναγνωριζε παντου .

« Ηρθες να με δεις ?» ψελλισε ριχνοντας τα τειχη τουλαχιστον προσωρινα τον ειχε τοση αναγκη την δεδομενη στιγμη που ξεχνουσε ότι ειχε λαβει χωρα στο παρελθον .

Πλησιασε  γοργα κοντα της ενω προστατευτικα σαν πουπουλο την σηκωσε στα χερια του τοποθετωντας στο κρεββατι αφηνοντας ένα τρυφερο φιλι στο μετωπο της .

« Που ειχες παει σειρηνα ?» ψελλισε μπασα τριβοντας τα χειλη του στα δικα της απαλα όπως ποτε αλλοτε ενώ η τρυφεροτητα που πηγαζε απ την φωνη του ξυπνουσε τον ερωτα που ειχε κλειδωσει σε μια σκοτεινη γωνια του εγω της .

« Δεν χρειαζομαι τον οικτο σου ..την στηριξη σου μοναχα ..» ψελλισε ξεσπωντας αναμεσα στην γνωριμη αγκαλια του αφηνοντας τον εαυτο της ελευθερο να εκφρασει οσα την επνιγαν « Ησυχασε εδώ ειμαι γλυκια μου ..θα το ξεπερασεις ξερω ποσο δυσκολο είναι..ομως πρεπει να εχεις κουραγιο και πιστη !»

« Εχουμε πολεμο μπροστα μας ..καποιος μας εχει βαλει στοχο αυτος εχει τα παιδια μας ..δεν θα παραιτηθω να πενθησω πλαι σε αδειους ταφους μ ακους ? Αν θελεις μεινε στο πλευρο μου αν όχι θα το καταλαβω ..» την κοιταζε σαν καποια παρανοικη ανησυχος εμφανως πλεον για την ψυχικη της υγεια .

« Είναι δυσκολο να το δεκτεις και βλεπεις παντου φαντασματα και εχθρους κοριτσι μου το ξερω θα ειμαι στο πλευρο σου όμως ..θα χρειαστει θαρρος ! Ισως αποκτησεις συντομα ένα άλλο μωρακι !»

« Μια στιγμη τι ..τι μου λες ? Δεν τρελαθηκα τελειως Ρικαρντο ποτε δεν θα κανω άλλο εχω ηδη δυο γιατι ζουνε τα παιδια μου ! Μ ακους δεν χαθηκαν οπως σου λενε ολοι ! » φωναξε ταραγμενη διαβαζοντας μοναχα  οικτο και αγωνια στην ματια του απογοητευμενη καταλαβε πως δεν θα την πιστευε ποτε και πως μοναχη της θα παλευε για άλλη μια φορα .

Τον εσπρωξε μακρια διχως να αντεχει ουτε το αγγιγμα του στο λαβωμενο σωμα της « Χρειαζεσαι ηρεμια ..θα σε αφησω μοναχη σου για λιγο..θα περασω να σε δω αργοτερα ..»

« Γυρνα στην οικογενεια σου αδερφε εχεις μια νεογεννητη κορη που σε περιμενει !» προειδοποιησε απειλητικα ο Λεοναρντο εισβαλοντας στον θαλαμο επειτα από το ανακουφιστικο μπανακι που ειχε απολαυσει .

Στηλωσε την ματια του στο προσωπο  θυματος του αναμενοντας να διαβασει απελπισια, απογνωση ,θλιψη μα αντιθετως μοναχα οργη αντανακλουσε η ματια της για εκεινη υπηρχε μονο εκεινος οπως παντα  μα για μια στιγμη πως ητανε δυνατο να ειχε παρει τοσο ψυχραιμα την απροσμενη  συμφορα  αναλογιστηκε εξοργισμενος δεν γινοταν να βγει ηττημενος ..