https://youtu.be/aRZfJvVD8Cs

Στην ώρα της συνάντησή τους ήταν ακριβέστατοι. Παρόντες και οι δύο. Ο Έντγκαρ με την Έλντα. Έφτασαν στο κτήμα με την οικογενειακή τους άμαξα. Υπήρχε διακριτική στρατιωτική επιτήρηση και είχε φροντίσει για αυτό ο Μέλιαν με έμπιστους δικούς του. Ο Άλαντ τους υποδέχτηκε έξω στο αίθριο. Η πρώτη ματιά του επάνω τους διέγνωσε αμέσως την έντονη ανησυχία και τον προβληματισμό τους. Τους καλωσόρισε, αντάλλαξαν σύντομους χαιρετισμούς και πέρασαν στο εσωτερικό. Ένα αρκετά ευρύχωρο δώμα, μέρος του πέτρινου οικήματος του κτήματος του Άλαντ, τούς ήταν αρκετό για να φιλοξενήσει τη συνάντησή τους.

"Το μήνυμά σας Έντγκαρ με ανησύχησε οφείλω να ομολογήσω" ξεκίνησε σχετικά άμεσα ο Άλαντ. Τους έδειξε μέρος να καθίσουν.

"Ναι δάσκαλε, ζητήσαμε αυτή τη συνάντηση σε συνθήκες εμπιστοσύνης. Είναι πράγματα που μας βασανίζουν και θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σου" του είπε εκείνος.

"Ομολογώ, πρώτη φορά σας βλέπω έτσι!" ακούστηκε ο Άλαντ.

Ήταν σειρά της Έλντα να μιλήσει:

"Δεν έχουμε πολύ καιρό δάσκαλε και πρέπει να σου πούμε πράγματα. Είναι που μας βασανίζει"

Ο Άλαντ σκέφτηκε για μια στιγμή ότι ξαφνικά όλα γύρω τους έδειχναν να αλλάζουν ριζικά.

"Σας ακούω και σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη, μιλήστε ελεύθερα" τους παρακίνησε.

"Πρόκειται για την κόρη μας!" ξεκίνησε ο Έντγκαρ.

"Τι συμβαίνει με την Ελεάνορ;" ρώτησε.

"Δάσκαλε χθες ήρθε μόνη της και ξεκίνησε μια συζήτηση μαζί μας. Μας είπε για μια κουβέντα που κάνατε με τον Μέλιαν για κάποια χαρτιά και περγαμηνές που βρήκες..."

"Πολλά είναι αυτά που έχουμε δει μαζί αυτούς τους τωρινούς καιρούς Έντγκαρ, σε τι αναφέρεσαι συγκεκριμένα..."

"Μιλήσατε για ένα σημάδι! Ένα σχέδιο που βρήκες σε κάποια παλιά βιβλία;"

"Μιλάς για το σημάδι του Άζερον, ναι! Είναι και αυτό ένα από τα κομμάτια μιας αλήθειας που έρχεται να αποκαλυφθεί μπροστά μας. Αλλά τι ακριβώς σας είπε;" απάντησε ο Άλαντ.

Οι γονείς της Έλεάνορ τον ενημέρωσαν για το τι ακριβώς τους μετέφερε η κόρη τους. Εκείνος συναίνεσε.

"Ακριβώς! Σας είπε απόλυτα την αλήθεια"

Οι γονείς της κοιτάχτηκαν. Έμοιαζαν να προσπαθούν να βρουν ποιος θα συνέχιζε. Το έκανε ο Έντγκαρ.

"Συμβαίνει κάτι σοβαρό δάσκαλε... κάτι που τώρα καταλαβαίνουμε ότι ίσως έχει κάποια σημασία. Και θέλουμε τη γνώμη σου. Για αυτό είμαστε εδώ"

Άρχισε να φοβάται από το τι μπορούσε να ακούσει. Τους παρακίνησε να συνεχίσουν.

"Η Ελεάνορ, Άλαντ..." είπε ο Έντγκαρ τρέμοντας.

"Η Ελεάνορ τι;" ρώτησε ο δάσκαλος.

"Έχει στο σώμα της αυτό το σημάδι!"

Ο Άλαντ έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του, σηκώθηκε έντρομος με το πρόσωπό του να γίνεται ωχρό.

"Τι είπατε;" κατάφερε να συλλαβίσει.

"Ναι δάσκαλε, εμείς το ξέραμε βέβαια, ποτέ δεν είχε γίνει κουβέντα γιατί... πως να στο πούμε... δεν χρειάστηκε ποτέ... τώρα ανακαλύπτουμε τη σημασία του"

Ο Άλαντ έκανε σαν τρελός.

"Τι είναι αυτά που μου λες Έντγκαρ;"

"Την αλήθεια... η κόρη μας, μας είπε ότι είδε το ίδιο σημάδι στα γραπτά σου και έμαθε για την ιστορία του... καταλαβαίνεις;"

Ο δάσκαλος τον άρπαξε από το μανδύα. Κοίταξε και τους δύο σαν να έβλεπε ένα όνειρο. Ένα άσχημο κακό όνειρο.

"Είναι σίγουρη ότι αυτό που είναι στο σώμα της είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό το στο βιβλίο;" ρώτησε παρακαλώντας να ακούσει αρνητική απάντηση, όμως όχι:

"Ναι δάσκαλε. Το παιδί μας είναι σίγουρο ότι είναι το ίδιο"

"Μα... πως είναι δυνατόν; Εσείς; Θέλω να πω... κάποιος από σας, το 'χει στο σώμα του;"

"Όχι δάσκαλε κανείς μας! Είναι άραγε υποχρεωτικό να συμβαίνει αυτό;" ρώτησε η Έλντα.

"Όχι δεν είναι υποχρεωτικό απλά προσπαθώ να συγκεντρώσω στοιχεία"

Οι δυό τους κοιτάχτηκαν στα μάτια σαν να προσπαθούσαν να συμφωνήσουν αν θα προχωρούσαν στη συνέχεια. Ο Έντγκαρ συνέχισε:
"Δάσκαλε πρέπει να μάθεις κάτι... κάτι μεγάλο... κάτι..." κόπηκε άξαφνα η λαλιά του.

"Μίλα Έντγκαρ, δεν είναι ώρα για δισταγμούς... πρέπει να μάθω οτιδήποτε! Κάθε τι έχει τη δική του αξία για να καταλήξουμε κάπου"

Ο Έντγκαρ άνοιξε το στόμα του.

"Αυτό που θα σου πούμε... το γνωρίζουμε μόνο εγώ με τη γυναίκα μου" κόμπιασε.

Ο Άλαντ κατάλαβε και σεβάστηκε το δισταγμό τους.

"Πρέπει να με εμπιστευτείτε και οι δυο σας!" του είπε με έμφαση.

Στη συνέχεια μία προς μία, οι λέξεις έφευγαν από τα χείλη του Έντγκαρ σαν βέλη γεμάτα φωτιά.

"Η Ελεάνορ... δεν είναι πραγματικό μας παιδί... "

Ο γέρο δάσκαλος σηκώθηκε. Προσπάθησε να κρατηθεί όρθιος. Είχε κοκκινίσει..

"Τι είναι αυτά που μου λέτε σήμερα... δεν... δεν είναι δυνατόν"

"H αλήθεια είναι... η Ελεάνορ ήρθε στα χέρια μας μωρό"

"Πως; Με ποιον τρόπο;"

"Τη γνωρίσαμε στα χέρια ενός γέροντα."

Ο Άλαντ νόμιζε ότι άνοιγαν οι πύλες της κόλασης. Δεν μίλησε. Άκουγε.

"Η μητέρα του είχε πεθάνει; Είχε φύγει; Έτσι μας είπε. Δεν ήξερε καλά. Τέλος πάντων... Ο άνθρωπος δεν ήταν καλά... εμείς... εμείς Άλαντ πέρναγαν χρόνια και δεν μπορούσαμε να έχουμε την ευτυχία ενός παιδιού. Κάναμε τα πάντα. Γιατρικά, βοτάνια, ως και ξόρκια. Φαίνεται η ζωή δεν ήθελε να μας κάνει γονείς. Ως την ώρα που γνωρίσαμε αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο..."

"Που; Σε ποιο μέρος;" τους ρώτησε σαν πεθαμένος.

"Εδώ, στην αγορά. Ερχόταν πάντα με ένα μωρό μαζί του. Με ένα κοριτσάκι. Δεν το αποχωρίζονταν ποτέ. Πιάσαμε κουβέντες μαζί του, γίναμε φίλοι. Έμενε στο δάσος..."

Ο Άλαντ σε κάθε πληροφορία έδειχνε να γκρεμίζεται ακόμα περισσότερο.

"Τότε μας μίλησε για τον πόνο και τη λατρεία του για αυτό το μωρό. Άνοιξε την καρδιά του. Ένιωσε κοντά μας ασφαλής όπως νιώσαμε και εμείς την καλοσύνη και τον πόνο του. Είχε αγωνία για την τύχη του. Εκείνος, γερνούσε... εμείς ήμασταν νέοι... και θέλαμε τόσο ένα παιδί. Καταλαβαίνεις δάσκαλε; Ένα παιδί! Ήρθε κοντά μας από το πουθενά, σταλμένο λες από την ίδια τη μοίρα να αλλάξει τη ζωή μας..."

"Τη μοίρα ναι...." ψέλλισε ο Άλαντ κουνώντας το κεφάλι του.

"Δεν έχει νόημα να μακρηγορούμε δάσκαλε. Το κοριτσάκι αυτό το πήραμε με την καρδιά μας. Έγινε κόρη μας. Μπήκε ευλογημένα στη ζωή μας. Το υιοθετήσαμε. Και είδαμε και τον ίδιο τόσο γαλήνιο, τόσο ήσυχο"

Κάθε λέξη τους έκανε το δάσκαλο να καταρρέει όλο και περισσότερο. Τα πρώτα δάκρυα εμφανίστηκαν στα μάτια του. Μια απίστευτη όψη απόγνωσης αποτυπώθηκε στο πρόσωπό του. Μόλις τελείωσαν την αφήγησή τους, μια ερώτηση μονάχα θα μπορούσε να βγει από το στόμα του. Μονάχα μία! Και έτρεμε στην κυριολεξία την απάντηση σε αυτήν. Δεν ήθελε να πέσει μέσα στους φόβους του. Όχι! Ήταν το τελευταίο που ήθελε, στη ζωή του, να ακούσει. Επιστράτευσε κάθε τελευταίο ίχνος αυτοκυριαρχίας. Οι λέξεις βγήκαν αργά βασανιστικά από τα χείλη του:

"Το όνομα του άντρα από τον οποίο πήρατε την Ελεάνορ μωρό; Τον έλεγαν.... (έκλεισε τα μάτια του με τρόμο)... Έλνταρ;"

Ο Ένγκαρ με την Έλντα κοιτάχτηκαν με απορία μεταξύ τους.

"Ναι! Το όνομά του ήταν Έλνταρ... που το ξέρεις δάσκαλε;"

Ο Άλαντ άρχισε να τρέμει. Τον έβλεπαν με ανησυχία απέναντί τους. Τον άκουσαν να ρωτάει ξανά.

"Τον γνωρίσατε στο βάθος του δάσους; Μπορείτε να μου δείξετε το σημείο που ήταν το σπίτι του;"

"Ναι δάσκαλε! Εκεί τον γνωρίσαμε, ξέρουμε που ήταν το σπίτι του. Έρχονταν στο Φόριεν για αγορές... πες μας! Που τα ξέρεις όλα αυτά;"

Αντί για την λεκτική του απάντηση πήραν μια άναρθρη κραυγή που έσκισε στα δυο τη γαλήνη του μεσημεριού. Αντί για τα λόγια του εισέπραξαν απέναντί τους τον οδυρμό του Άλαντ που, σε απόλυτη απελπισία, είχε τυλίξει το κεφάλι του με τα δύο του χέρια και μ' αυτά τράβαγε τα μαλλιά του αδιαφορώντας για κάθε έντονη σουβλιά πόνου. Η απελπισία και η απόγνωση που του έδωσε η αλήθεια που μόλις διαπίστωσε τον γέμισε με έναν άλλο πόνο που, όμοιός του, δεν υπάρχει. Ο Ένγκαρ με την Έλντα, τον κοιτούσαν σιωπηροί συνειδητοποιώντας ότι κάτι τρομακτικό ερχόταν στο φως αλλά αδυνατούσαν να το προσδιορίσουν. Ο Άλαντ ούρλιαζε γκρεμίζοντας γύρω του ότι ακουμπούσε.

Ένας ξαφνικός άνεμος ξεκίνησε να ζώνει την περιοχή. Στην αρχή σαν μικρή ριπή αγέρα. Ύστερα δυνάμωσε. Έγινε στρόβιλος. Ένας ανεμοστρόβιλος που ξεχύνονταν μέσα από το δάσος και πλησίαζε προς το μέρος του κτήματος σαρώνοντας ότι εύρισκε στο διάβα του όπως τότε, στο πρώτο περιστατικό με το βασιλιά Ζάρεκ και την άμαξά του. Ο Άλαντ είχε βγει έξω στην αυλή ουρλιάζοντας σαν άγριο θηρίο με τα χέρια του στο κεφάλι του.

"Άλαντ! Μίλησέ μας τι συμβαίνει; Τι μας κρύβεις;" του φώναζε ξωπίσω του ο Έντγκαρ. Ο μανδύας του δάσκαλου ανέμιζε σαν παντιέρα στην οργή του ανέμου. Τα μαλλιά του αφέθηκαν να ταξιδεύουν στη δύναμη της δίνης. Το μουσκεμένο του πρόσωπο γέμισε χώματα και σκόνη. Οι γονείς της Ελεάνορ έμειναν να κρατιούνται μέσα στο σπίτι. Μόνο έβλεπαν τον δάσκαλο να γίνεται σαν σβούρα μέσα στην αντάρα του αγέρα αλλά κύρια σε αυτό το τρομερό που κατέβαλε τη σκέψη του. Τον είδαν να επιστρέφει προς τα μέσα. Έμοιαζε να είναι χαμένος σε δικές του σκέψεις λες και είχε ξεκοπεί εντελώς από τα πάντα γύρω του. Μπήκε πάλι στο δώμα. Ο ανεμοστρόβιλος έξω είχε μεν φύγει αλλά εκεί στον ουρανό προς το βουνό μια έντονη και πυκνή μαύρη αντάρα είχε θρονιαστεί απειλητικά σαν να ήθελε να φτάσει κοντά τους. Άρχισε να μονολογεί λες και κάτι τον είχε καταπιεί.

Η φωνή του ακούγονταν αργή, τρεμουλιαστή.

"Τα γενόμενα λοιπόν ήρθαν στην αυλή του πορφυρού βασιλιά... να χτυπήσουν την πόρτα μας... σε ένα τραγικό πέρασμα του χρόνου... Οι σκουριασμένες αλυσίδες στις φυλακές διαλύονται απ' το φως του ήλιου... περπατώ σε έναν δρόμο που οι ορίζοντες αλλάζουν..."

Ο Έντγκαρ με την Έλντα τον κοιτούσαν σαν χαμένοι, δεν ήξεραν πως να ερμηνεύσουν την κατάστασή του. Εκείνος συνέχιζε το παραλήρημά του. Ήταν φανερό πια ότι στα χείλη του έπαιζαν στροφές από τις περγαμηνές. "Ο γελωτοποιός δεν παίζει πια... παρά μονάχα τραβά προσεκτικά τις χορδές... και να 'τος που χαμογελά καθώς χορεύουν οι μαριονέτες..." ψέλλισε.

"Δάσκαλε μίλησέ μας τι συμβαίνει;" ακούστηκε με αγωνία η Έλντα.

"Γίναμε θλιβερές μαριονέτες για να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη του δράματος Έλντα! Αυτό γίναμε. Σε κάτι που δεν περιμέναμε ποτέ!"

"Άλαντ, πρέπει να μας πεις την αλήθεια!" συμπλήρωσε ο Ένγκαρ. Ο δάσκαλος γύρισε και τον κοίταξε. Τα μάτια του ήταν κόκκινα και υγρά.

"Είστε σίγουροι ότι θέλετε να ακούσετε; Είστε βέβαιοι ότι αυτήν την αλήθεια θέλετε πραγματικά να τη μάθετε; Πείτε μου!" φώναξε σπαρακτικά. Οι άλλοι κοιτάχτηκαν. Μέσα τους η καρδιά τους σφίχτηκε. Ασυναίσθητα τα χέρια τους έγιναν ένα

"Κι όμως πρέπει να την ακούσετε! Γιατί είμαστε ένα σκαλοπάτι πριν την ολική καταστροφή, πριν τον όλεθρο, πριν το ανίερο..."

Έκλεισε τα μάτια του. Το χέρι του τρίφτηκε με μανία πάνω στο μέτωπό του.

"Γιατί εγώ; Γιατί;" φώναξε μία ακόμα φορά.

"Δάσκαλε! Μας τρομάζεις..." είπε η Έλντα.

Γύρισε ξαφνικά προς το μέρος τους. Άξαφνα λες και μια παράξενη λάμψη κυρίεψε τα μάτια του. Κάτι σαν φλόγα άναβε μέσα του.

"Οχι! Πρέπει να προλάβουμε το ύστερο κακό! Τώρα! Και δεν ξέρω πόσο αργά είναι για να το κάνουμε! Ακούστε με! Πρέπει να δείξετε μεγάλη δύναμη. Πρέπει να ξεπεράσετε κάθε όριο στον εαυτό σας. Αν αγαπάτε την Ελεάνορ και ξέρω ότι το κάνετε όπως το νιώθω και εγώ πρέπει να προλάβουμε..."

"Μίλα Άλαντ!" ήχησε σαν σάλπιγγα η φωνή του Έντγκαρ.

Τα λόγια του Άλαντ ήρθαν σαν την ορμή της θύελλας να συντρίψουν τα πάντα:

"Η Ελεάνορ, η κόρη σας... είναι... κόρη της Αρμάντια... της γυναίκας εκείνης που εγώ πιστεύω ότι είναι η μορφή που σκορπά τον τρόμο στο στρατό του βασιλιά..."

Οι δύο άλλοι απέναντί του χλώμιασαν, ο δάσκαλος δεν τους έδωσε χρόνο μήτε για ανάσα, συνεχίζοντας:

"Πατέρας της είναι... (έκλεισε τα μάτια του με τρόμο)... ο άνθρωπος που... είναι εδώ στο Φόριεν... και είναι ο βασιλιάς! Ο Ζάρεκ!"

Μια κραυγή τρόμου ξέφυγε από τα χείλη και των δύο τους. Έγιναν χλωμοί σαν νεκροί.

"Δάσκαλε τι ξεστομίζεις;" κατάφερε να πει ο Έντγκαρ.

"Έχω στα χέρια μου το ημερολόγιο του Έλνταρ! Γραμμένο με τα χέρια του... στο σπίτι του... και όχι μόνο αυτό. Έχω και την διαβεβαίωση της ίδιας της μητέρας της Ελεάνορ! Της Αρμάντια! Της μαύρης βασίλισσας!"

"Ποιος δαίμονας φωλιάζει στα λόγια σου Άλαντ;" φώναξε εκτός λογικής ο Εντγκαρ, "Ποια δολερά και νοσηρά λόγια βγαίνουν απ΄ τα χείλη σου;" φώναξε ακόμα πιο δυνατά αρπάζοντας τον Άλαντ από το μανδύα του.

"Σε ποια άρρωστη γέννα βάζεις την κόρη μας; Τι λες;"

"Την αλήθεια Εντγκαρ! Αυτήν την αλήθεια που κρυβόταν τώρα εδώ και εικοσιπέντε ολάκερα χρόνια μέσα στο δάσος της λήθης. Ξεχασμένη και τραγική από την κακία εκείνου που τη δημιούργησε. Αυτού που κουβαλά το στέμμα του θρόνου. Αυτού που ο γιος του, ο Μέλιαν... (εδώ πραγματικά λύγισε)... και η κόρη σας η Ελεάνορ, το ...μνηστευμένο μας ζευγάρι... τα λουλούδια μας... είναι... (προσπαθούσε να μην το πει λες και τον κυνηγούσε η λέξη)..."

"Πάψεεεεε!" Ούρλιαξε η Έλντα, βυθίζοντας τα νύχια της στα μάγουλά της.

"Είναι αδέλφια! Ο Μέλιαν με την Ελεάνορ είναι αδέλφια! Ετεροθαλή αδέλφια με τον ίδιο πατέρα!"

Η Έλντα έπαθε σοκ. Ούρλιαζε και χτυπιόταν πάνω στον άντρα της προσπαθώντας να ξεσκίσει το πρόσωπο και τα ρούχα της. Εκείνος προσπαθούσε να την κρατήσει κλαίγοντας. Ο Άλαντ συνέχιζε να τσακίζει με την αλήθεια του.

"Στις φλέβες τους τρέχει το ίδιο γονικό αίμα! Καταλαβαίνετε; Έχετε επίγνωση;" φώναξε ακόμα πιο πολύ, "Πρέπει να προλάβουμε αν δεν είναι ήδη αργά..."

"Τι θες να γίνει; Τι εννοείς;" είπε ο Έντγκαρ αλλά ο Άλαντ ήταν σίγουρος ότι κανείς από τους δυό τους δεν ήταν σε θέση να σκεφτεί εκείνες τις στιγμές. Σε εκείνον έπεφτε το τρομερό, ανείπωτο βάρος να τρέξει, να αγωνιστεί, να μιλήσει, να προλάβει.

"Πρέπει να τους το πούμε! Δεν μένει κρυφό κάτι τέτοιο! Δεν μπορεί να μείνει κρυφό..."

"Πως μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο δάσκαλε; Τι μας ζητάς;" είπε ο Έντγκαρ.

"Αν δεν το κάνετε τα παιδιά, η κόρη σας, ο Μέλιαν... καταλαβαίνετε; Οδεύουν στο χαμό. Θα μιλήσετε στην Ελεάνορ και εγώ στον Μέλιαν. Δεν έχουμε καιρό! Οι ώρες μας τελειώνουν"

"Πως μπορούμε να ξεστομίσουμε κάτι τέτοιο δάσκαλε; Ακόμα... ακόμα καλά-καλά δεν το συνειδητοποιούμε εμείς, τι μας ζητάς;" πρόσθεσε, μία ακόμα φορά, ο Έντγκαρ.

"Αν έχετε ίχνος αμφιβολίας σε όσα σας είπα, πρέπει να με ακολουθήσετε τώρα!" τους είπε σε ένα τελευταίο επιχείρημα πειθούς.

"Να πάμε που;"

"Θα γυρίσουμε στον πύργο μου. Θα σας δώσω να διαβάσετε με τα ίδια σας τα μάτια το προσωπικό ημερολόγιο του Έλνταρ. Του ανθρώπου από τον οποίο πήρατε την κόρη σας. Δεν έχω κάτι άλλο παραπάνω να σας πω. Εμπρός! Φεύγουμε!"

Τα βλέμματά τους βούλιαξαν στην απελπισία. Σηκώθηκαν. Το διακύβευμα των γεγονότων ήταν τέτοιο που ήθελαν να εξαντλήσουν ως το τέλος κάθε δική τους αμφιβολία. Ο Άλαντ βγήκε, έδωσε εντολή στον Φάρελ τον στενό του συνεργάτη να ετοιμάσουν την άμαξά τους. Δεν πέρασε πολύ ώρα που οι δύο μικρές άμαξες κινούσαν, η μία πίσω απ την άλλη. Με κάποιους καβαλάρηδες στρατιώτες συνοδούς. Μια πορεία επιστροφής προς το κέντρο του Φόριεν. Μια πορεία συνειδητοποίησης μιας αλήθειας που κανένας τους δεν ήθελε μήτε μπορούσε εύκολα να αποδεχτεί.

Να όμως που το ημερολόγιο του Έλνταρ ήταν μια παγωμένη πραγματικότητα στα χέρια των γονιών της Ελεάνορ. Όταν ο Άλαντ τους άφησε μόνους σε ένα από τα δώματα του μικρού του πύργου, πήραν στα χέρια τους το ημερολόγιο αυτού του άντρα. Λες και το παρελθόν έπαιρνε μορφές και εικόνες πάλι μπροστά τους. Πήγαν πίσω σε εκείνα τα παλιά χρόνια. Έφεραν στη μνήμη τους τον σεβάσμιο εκείνο άντρα. Το μικρό εκείνο λαμπερό μωρό που ήρθε να δώσει φως και να γίνει κομμάτι αναπόσπαστο της ζωής τους. Και να τώρα που αυτή η ψυχή, ώριμη γυναίκα τώρα πια, έρχονταν αντιμέτωπη με μια τραγική αλήθεια για τη ζωή της. Όλα τινάζονταν στον αέρα. Τα όνειρα, τα σχέδια, η ίδια της η αγάπη. Ρούφηξαν με απληστία τις γραμμές. Κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου. Δεν ήταν ψέμματα λοιπόν! Ο Άλαντ τους έλεγε την αλήθεια. Η γραφή του Έλνταρ ήρθε να δώσει τέλος στις όποιες τους ελπίδες. Να φέρει στη ζωή τους μια τρομακτική πραγματικότητα.

"Τι θα κάνουμε Έντγκαρ;" ρώτησε τρεμάμενη με αγωνία η γυναίκα του.

"Πρέπει να σώσουμε ότι μπορούμε απ' την κόρη μας γυναίκα! Πιστεύω οι Θεοί να σταθούν φιλικοί μαζί μας και να μην έχουν γίνει βήματα που δεν έχουν επιστροφή..." της είπε με νόημα. Εκείνη στην κυριολεξία κρεμάστηκε πάνω του. Στα μάτια της έγινε η ύστατη ελπίδα της. Εκείνος συνέχισε: "Το παιδί μας πρέπει να μάθει την αλήθεια και εμείς πρέπει να σταθούμε δίπλα της Έλντα!"

Ο Άλαντ ήταν κλεισμένος στο δικό του δώμα. Προσπαθούσε να βάλει μια τάξη στο ταραγμένο του μυαλό. Όλα κρέμονταν από μια λεπτή κλωστή. Είχε στην έγνοια του εκείνους που αγαπούσε και εκτιμούσε. Το πνευματικό του παιδί, τον Μέλιαν, την Ελεάνορ, τη βασίλισσα Άλμπα, τους γονείς της Ελεάνορ. Για αυτούς τους ανθρώπους είχε καθήκον να σταθεί στα πόδια του, συμπαραστάτης και οδηγός για τη σωτηρία τους.

Η βαριά πόρτα άνοιξε πίσω του απότομα. Ο Έντγκαρ με την Έλντα βγήκαν. Τους είδε πλέον αποφασισμένους.

"Φεύγουμε Άλαντ! Πάμε να ειδοποιήσουμε το παιδί μας. Το φως αυτού του κόσμου ας μας λυπηθεί..."

"Καλή δύναμη!" ευχήθηκε ο δάσκαλος, "εγώ θα μιλήσω στον Μέλιαν. Αυτές τις στιγμές πρέπει να είμαστε μαζί"

Έφυγαν! Η δύσκολη ώρα της αλήθειας έφτασε. Ο Άλαντ έμεινε μόνος του. Σκούπισε τον ιδρώτα από το μέτωπό του ψελλίζοντας:

"Φτάσαμε λοιπόν εκεί που δεν έχει επιστροφή... οι σάλπιγγες της αλήθειας θα ηχήσουν... ο γελωτοποιός θα πάψει το χορό του...όλα οδεύουν στη μεγάλη κρίση, στην ώρα χωρίς γυρισμό"

Συνεχίζεται...

Φτάσαμε λοιπόν μπροστά στη μεγάλη αλήθεια. Οι γονείς της Ελεάνορ βρίσκονται μπροστά σε μια τραγική πραγματικότητα. Και όχι μόνο αυτοί. Όλοι οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας διαπλέκονται πλέον με τέτοιο τρόπο που κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τη μοίρα του. Στο επόμενο κεφάλαιο θα κληθεί ο Μέλιαν να μάθει αυτό που δεν γνωρίζει. Αυτό που θα αλλάξει τη ζωή του για πάντα. Μείνετε εδώ φίλες και φίλοι. Σε λίγες μέρες το κεφάλαιο που ακολουθεί.