Τίποτα δεν θα την έκανε να ξεχάσει εκείνον τον εφιάλτη που την είχε τυλίξει λίγα βράδια πριν. Την βασάνιζε, την αναστάτωνε όσο τίποτα. Αυτό το άγνωστο και τρομερό πλάσμα που εμφανίστηκε δίπλα της δεν ήταν κάτι που μπορούσες να ξεχάσεις εύκολα. Και η Ελεάνορ εξακολουθούσε να κουβαλά την ταραχή του. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Τον εφιάλτη μπορούσε να τον διαχειριστεί. Ο κόσμος των ονείρων δεν ήταν πάντα τυλιγμένος στην ομορφιά και στο φως. Είχε και τα σκοτάδια του. Εκείνο όμως που, τον τελευταίο καιρό την απασχολούσε ήταν κάτι άλλο. Κάτι που έμαθε μαζί με τον Μέλιαν κοντά στο δάσκαλό τους. Της προκαλούσε ερωτήματα και αγωνία.

Η νύχτα της, αυτό το βράδυ, ήταν παράξενα ήρεμη. Η κούραση οδήγησε το σώμα και το λογισμό της στην νιρβάνα ενός παράξενου ύπνου. Οι δικοί της, μετά το πρόσφατο περιστατικό ξενυχτούσαν διακριτικά δίπλα της. Καταλάβαιναν ότι η μονάκριβη κόρη τους είχε μπει σε μια παράξενη δίνη, την οποία μήτε οι ίδιοι μπορούσαν να ερμηνεύσουν.

Ξύπνησε απότομα, μουσκεμένη σε ένα ιδρώτα αγωνίας! Πάλι το ίδιο όνειρο που είχε, καιρό πριν, δει. Μάλιστα τότε το είχε συζητήσει με τον αγαπημένο της. Μόνο που τώρα ήταν ακόμα πιο έντονο απ' την προηγούμενη φορά. Εκεί, οι δυό τους. Στο κέντρο του παράξενου αυτού δάσους. Μέσα σε ένα πηχτό σκοτάδι που δημιουργούσαν τα τεράστια δέντρα του. Δέντρα γιγάντια που έπαιρναν περίεργες μορφές στήνοντας έναν παράξενο χορό σκιών με έναν φέγγος να εναλλάσσεται με το μαύρο χρώμα. Δέντρα ακίνητα, λες και έστεκαν εκεί χωρίς ψυχή, νεκρά από ζωή. Και ανάμεσά τους πάλι εκείνη και ο Μέλιαν. Πιασμένοι χέρι-χέρι, ο ένας να ζει την ανάσα του άλλου. Πόσο όμορφα ένιωθε στην αρχή του ονείρου. Όμως όταν πάλι άρχιζε εκείνη η απόκοσμη μεταμόρφωσή τους, πάλι συνειδητοποιούσε ότι βίωνε την ίδια αγωνία και αυτή τη φορά τρόμο. Είδε πάλι τα κορμιά τους να μετατρέπονται σε ξυλώδεις κορμούς και τα άκρα τους σε κλαδιά. Έτσι τέλος στη θέση δύο νέων ανθρώπων, έβλεπαν τους εαυτούς τους να έχουν γίνει εκείνα τα δύο τεράστια δέντρα που έστεκαν μόνα τους ανάμεσα σε ένα μεγάλο ξέφωτο στο δάσος. Και ξεμάκραιναν αργά το ένα από το άλλο. Και τότε το είδε πάλι. 

Εκείνο το μικρό παιδί! Ένα κοριτσάκι ντυμένο σε ένα ολόλευκο φόρεμα με σκούρα μαλλιά ως τους ώμους. Στο χέρι της κρατούσε ένα φανάρι που έλαμπε με μια δυνατή φωτιά. Μια φωτιά που φεγγοβολούσε στο δάσος σκορπίζοντας φως και σκιές. Το μικρό κορίτσι ήρθε και στάθηκε ακριβώς ανάμεσα στα δύο δέντρα. Δεν τους κοίταξε καν. Απλά στάθηκε ακριβώς ανάμεσά τους. Είδε τα μάτια της! Ω πόσο όμορφα παιδικά μάτια. Αθώα, αληθινά, εκφραστικά. Κοιτούσαν ίσια πέρα στο βάθος των δέντρων. Τίποτα άλλο. Ένα βλέμμα λες ακίνητο, μονοδιάστατο. Και την ώρα που περνούσε ανάμεσά τους είδε τα δύο δέντρα να σέρνονται πάνω στη γη, λες και οι ρίζες τους ζωντάνεψαν. Και άρχισαν να κινούνται, να απομακρύνονται το ένα από το άλλο. Και το μικρό κορίτσι άρχισε πλέον αργά να βηματίζει ξεμακραίνοντας από εκεί. Αργά και σταθερά. Εκείνο να φεύγει μακριά και τα δέντρα να απομακρύνονται ώσπου έγινε μια μικρή λαμπερή πυγολαμπίδα μέσα στο δάσος.

https://youtu.be/c2rv46wQSoM

Για μια ακόμα φορά η καρδιά της κόντευε να σπάσει από την ένταση των συναισθημάτων της. Σηκώθηκε από το κρεβάτι. Έξω η νύχτα προσπαθούσε να κρατηθεί ζωντανή καθώς οι πρώτες ανταύγειες της αυγής έστελναν τις προθέσεις τους. Προσπάθησε να σηκωθεί απ' το κρεβάτι της. Τα χείλη της είχαν στεγνώσει. Ένιωθε κάπως να ηρεμεί. Πήρε την κανάτα με το νερό και γέμισε το ποτήρι της. Το σήκωσε και το έφερε στα χείλη της. Είχε την ανάγκη της δροσιάς του. Τα μάτια της τότε έπεσαν στην δαντελλένια άκρη του νυχτικού της, η οποία και είχε τραβηχτεί. Τα μάτια της έπεσαν, θέλοντας και μη στο κομμάτι του στήθους της που έμεινε ακάλυπτο. Αργά-αργά, είδε να ξεπροβάλλει κάτω από το ρούχο, εκείνο το παράξενο σημάδι που το είχε δει ξανά στα βιβλία του δάσκαλου Άλαντ σχετικά πρόσφατα. Από τότε είχε επιβεβαιώσει ότι αυτό που κουβαλούσε πάνω της πάνω της από παιδί, ήταν το σημάδι του Άζερον.

 "Κόρη μου, στη ζωή είναι πράγματα που δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε με τη λογική που ξέρουμε. Είναι γεγονότα που γίνονται έξω από εμάς, σε άλλους κόσμους. Υπάρχουν δυνάμεις που δεν ελέγχουμε, που δεν εξηγούνται... κάποια πράγματα είναι ορισμένα να γίνουν"

Η φωνή του Άλαντ έρχονταν συνέχεια στο νου της, από την ημέρα που έμαθαν για την ιστορία του. Μια ιστορία, που έβλεπε να έχει συνέχεια στην ίδια! Στο δικό της κορμί, άραγε και στη δική της μοίρα; Είχε άραγε αυτό κάποια σημασία στη ζωή της; Ήταν τυχαίο; Ήταν συγκυρία;

Στις σκέψεις της επάνω δεν κατάλαβε το ήρεμο και προσεκτικό άνοιγμα της πόρτας του δωματίου της.

"Ελεάνορ κόρη μου θέλεις κάτι;" ήταν η γαλήνια φωνή της Έλντα της μητέρας της. Είχε μπει διακριτικά στο χώρο, "Άκουσα πατήματα παιδί μου και είπα να δω αν χρειάζεσαι κάτι", της είπε.

"Μητέρα... δεν κοιμάσαι;" τη ρώτησε γλυκά.

Η ηλικιωμένη γυναίκα την είδε εκεί μπροστά στο καθρέφτη.

"Φαίνεται παιδί μου έχουμε και οι δύο τις ίδιες αϋπνίες" απάντησε στοργικά πλησιάζοντας λίγο ακόμα προς το μέρος της.

Η Ελεάνορ, άφησε κάτω το άδειο πια ποτήρι στο λαβομάνο της. Γύρισε λίγο προς το παράθυρο. Το φως της αυγής είχε γίνει ακόμα πιο απαιτητικό τώρα.

"Ξημερώνει..." ακούστηκε.

"Ναι παιδί μου... μια καινούργια μέρα... φεύγω να σε αφήσω να ξαπλώσεις πάλι. Δεν νομίζω να είναι ώρα αυτή να σηκωθείς. Ίσως προσπαθήσω και εγώ να με πάρει λίγο ο ύπνος"

"Ναι... μια καινούργια μέρα... με πολλές ερωτήσεις αλλά και αγωνίες...", γύρισε λίγο προς το μέρος της μητέρας της.

"Πήγαινε μητέρα, δεν θέλω κάτι, σε ευχαριστώ, συγγνώμη αν σε ανησύχησα... μόνο που θα ήθελα... αύριο, με το καλό, να κουβεντιάσουμε κάτι. Αλλά θα ήθελα και τον πατέρα μαζί"

Η Έλντα την κοίταξε εμφανώς απορημένη.

"Εντάξει παιδί μου, θα του πω να είναι εδώ"

Η Ελεάνορ την πλησίασε ήρεμα. Άφησε τον εαυτό της να χωθεί λίγο στην αγκαλιά της. Μια αγκαλιά πάντα δεκτική και υποστηρικτική σε όλα τα χρόνια της ζωής της. Το δικό της απάγκιο λιμάνι. Μέσα σε αυτό ήξερε ότι μπορούσε να ανοίξει λεύτερα την καρδιά της και να ομολογήσει κάθε τι που την προβλημάτιζε και ανησυχούσε. Και τώρα ήταν πια σίγουρη ότι αυτό δεν έπαιρνε άλλη αναβολή. Έπρεπε να μιλήσει, να ρωτήσει, να φύγει κάθε έγνοια από μέσα της.

Το φως του ήλιου, προχωρημένο πια, βρήκε και τους τρεις στο κεντρικό δώμα του σπιτιού τους. Η Ελεάνορ, ο Έντγκαρ και η Έλντα. Το πρωινό τους είχε ξεκινήσει ήρεμα και καθημερινά. Οι πρώτες τους στιγμές ήταν απλές όπως πάντα. Οι γονείς της όμως, ενημερωμένοι και οι δύο, καρτερούσαν μια της λέξη από αυτήν που είπε στη μητέρα της το ξημέρωμα. Για να σταθούν και πάλι κοντά της.

"Κόρη μου αν εσύ το νιώθεις, εμείς είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε κάθε τι που σε βασανίζει. Αρκεί να σε κάνει να ηρεμήσεις, να νιώσεις καλύτερα" έδωσε το έναυσμα, να ξεκινήσει η κουβέντα, η μητέρα της. Εκείνη με χαρακτηριστική ωριμότητα και σύνεση πήρε το λόγο:

"Είναι μέρες που θέλω να σας μιλήσω για κάτι που μου έχει κινήσει την περιέργεια. Για κάτι που, δεν το κρύβω, με ανησυχεί"

Οι δικοί της κοιτάχτηκαν με ένα βλέμμα ανησυχίας.

"Μίλα ελεύθερα Ελεάνορ!" απάντησε ο Εντγκαρ.

"Θέλω να σας ρωτήσω κάτι που κουβαλώ στο κορμί μου..."

Εκείνοι κοιτάχτηκαν ανήσυχοι.

"Τι εννοείς;" τη ρώτησε ο πατέρας της.

"Δεν μπορεί να μην το ξέρετε, μιλάω για αυτό εδώ το σημάδι πατέρα!"

Η Ελεάνορ παραμέρισε το φόρεμά της στο ύψος του στήθους της ψηλά. Του το έδειξε. Εκείνοι κοιτάχτηκαν λίγο μεταξύ τους.

"Κόρη μου ναι, φυσικά και το έχουμε δει αυτό, το έχεις από τότε που γεννήθηκες" απάντησε η μητέρα της.

"Τι ξέρετε για αυτό πατέρα;" ήρθε η επόμενη ερώτησή της.

"Τι μπορούμε να ξέρουμε για ένα σημάδι στο δέρμα μας Ελεάνορ; Δεν μπορώ να σε καταλάβω"

Η επόμενη ερώτησή της, τους έκανε να απορήσουν ακόμα πιο πολύ.

"Το έχει στο σώμα του κάποιος από εσάς; Από ότι σας θυμάμαι στο στήθος σας κανείς δεν το κουβαλά. Μήπως σε άλλο πιο απόκρυφο σημείο του σώματός σας;"

"Ελεάνορ, τι συμβαίνει με αυτό το σημάδι;" ρώτησε με αγωνία η μητέρα της. Ποτέ άλλωστε δεν είχαμε κάνει κουβέντα για αυτό. Για ποιο λόγο τώρα;"

"Κόρη μου, κάθε σημάδι που έχουμε στο σώμα μας δεν μεταφέρεται υποχρεωτικά στα παιδιά μας" συμπλήρωσε ο πατέρας της.

"Σας ρώτησα πριν αν ξέρετε την ιστορία του, λοιπόν;" επανέλαβε εκείνη. Εξακολουθούσαν και οι δύο να μην μπορούν να καταλάβουν.

"Όχι δεν ξέρουμε κάτι. Ποια ιστορία μπορεί να έχει ένα σημάδι στο κορμί μας;" ήταν σειρά του πατέρα της να ρωτήσει.

"Εγώ έμαθα πατέρα! Και αν όντως μου λέτε την αλήθεια τότε είναι σειρά σας να μάθετε και εσείς"

"Ποιος; Τι σου είπανε δηλαδή;"

Η Ελεάνορ ξεκίνησε αργά να διηγείται στους γονείς της, αναλυτικά, την ιστορία του σημαδιού, όπως ακριβώς την είδε ως εικόνα στα παλιά βιβλία του βασιλιά Ράνουλφ μέσα από την αφήγηση του Άλαντ σε εκείνην και στον Μέλιαν. Σε κάθε της φράση και καθώς προχωρούσε, έβλεπε τα πρόσωπα και των δύο γονιών της να σφίγγονται από μια έντονη απορία και ανησυχία σε τέτοιο βαθμό που της έκανε εντύπωση. Συνέχισε την αφήγησή της με όλες εκείνες τις λεπτομέρειες που έμαθε.

"Καταλαβαίνετε λοιπόν πως ένιωσα όταν τα έμαθα όλα αυτά; Όταν άκουσα για το τι μπορεί να κρύβει αυτό που σημαδεύει το σώμα μου; Με τι είναι δυνατόν να συνδέεται; Τι τρομερό μπορεί να προκαλέσει;"

"Παιδί μου, μιλάμε για κάτι πάνω στο δέρμα μας, πώς μπορείς να είσαι τόσο σίγουρη ότι μιλάς για το ίδιο πράγμα που διάβασε ο Άλαντ στα βιβλία του;" προσπάθησε να την μεταπείσει ο πατέρας της.

"Πατέρα, είναι ξεκάθαρο ότι αφορά το ίδιο ακριβώς αποτύπωμα. Είναι τόσο διακριτό που δεν χωρά καμία αμφιβολία. Άλλωστε μπορείτε να το δείτε και εσείς..." απάντησε εκείνη.

Ο πατέρας της κούνησε προβληματισμένος το κεφάλι του. Οι ματιές που αντάλλασαν με τη γυναίκα του ήταν έντονες.

"Ναι... δεν μπορώ να σου ρίξω άδικο... καταλαβαίνω την όποια ταραχή σου αλλά και πάλι μου είναι τόσο παράλογη όλη αυτή η σύνδεση..." της είπε.

"Καταλαβαίνετε λοιπόν γιατί ανησυχώ! Γιατί τον τελευταίο καιρό έχω ερωτήματα που με καίνε. Είναι τυχαία όλα αυτά; Ρίξτε μια ματιά στο τι συμβαίνει γύρω μας. Αν είναι κάτι που ξέρετε πατέρα νομίζω είναι σειρά σας να μου μιλήσετε. Πρέπει να ξέρω. Σε λίγο καιρό παντρεύομαι, θα κάνω οικογένεια. Δεν μπορώ να κουβαλώ μαζί μου ερωτήματα. Έπειτα... ήταν κι αυτό που έγινε όταν βγήκαμε έξω με τον Μέλιαν στην πόλη. Αυτό το ...ανεξήγητο! Το είδατε, το ζήσατε! Αυτή η καταιγίδα, ο στρόβιλος που χτύπησε τον βασιλιά με τη γυναίκα του. Όλα αυτά με ανησυχούν. Μαζί με εκείνα που ψάχνει ο δάσκαλος για εκείνο το πλάσμα που σκοτώνει..."

Ήταν πια ολοφάνερο για εκείνη ότι οι γονείς της είχαν ταραχτεί. Σε κάθε τους έκφραση έβλεπες την ανησυχία και τον προβληματισμό τους. Και ήταν αλήθεια. Οι παρατηρήσεις της κόρης τους δεν ήταν αβάσιμες και δεν μπορούσαν να αγνοηθούν.

"Κόρη μου να σε ρωτήσω..." της είπε η μητέρα της.

"Ναι..."

"Έχεις μιλήσει με κανέναν άλλον για αυτό το θέμα;" την ρώτησε.

"Με ποιον άλλον θα μπορούσα να μιλήσω μητέρα;" έκανε εκείνη απορημένη.

"Με τον Μέλιαν το έχετε συζητήσει; Θέλω να πω το ξέρει;"

"Όχι! Δεν του έχω πει το παραμικρό. Δεν ξέρω γιατί το κράτησα κρυφό αλλά νομίζω ότι είναι στιγμή να το μοιραστώ μαζί του..."

"Να το κάνεις παιδί μου" της είπε ο πατέρας της, "μόνο που φρόντισε να μείνει μεταξύ σας, δεν νομίζω ότι πρέπει να σπάσει όλο αυτό έξω από σας"

"Σε φοβίζει κάτι πατέρα συγκεκριμένο;"

Εκείνος έδειξε ανήσυχος.

"Γίνονται πολλά τελευταία θυγατέρα μου και ο ...βασιλιάς είναι μέσα σε όλο αυτό. Μετά... μήπως πρέπει να ακούσουμε και τη γνώμη του δάσκαλου; Αυτός έχει στα χέρια του, όπως μας είπες, όλη αυτή τη γνώση"

"Και αυτό θα γίνει πατέρα μου, μένει όμως πρώτα να μιλήσω με τον Μέλιαν..."

Η κουβέντα τους τελείωσε όμορφα και ήρεμα όπως ακριβώς είχε ξεκινήσει. Όμως για τους γονείς της Ελεάνορ είχαν αλλάξει πάρα πολλά. Η κόρη τους έφυγε. Θα αναζητούσε τον Μέλιαν κάποια στιγμή αργότερα. Έμειναν μόνοι οι δυό τους. Η Έλντα καθόταν σκεπτική στην ξύλινη καρέκλα της ενώ ο Έντγκαρ σηκώθηκε και άρχισε να πηγαινοέρχεται λες και δεν τον βαστούσε ο τόπος.

"Γυναίκα! Καταλαβαίνεις ότι δεν μπορούμε να μένουμε πια απαθείς σε όλο αυτό"

"Τι έχεις κατά νου Έντγκαρ;"

"Πρέπει αμέσως να μιλήσουμε με τον Άλαντ. Να δούμε τι έχει να μας πει αλλά..." ήρθε κοντά της. Έσκυψε δίπλα και την πήρε στην αγκαλιά του εντελώς προστατευτικά.

"Νομίζω Έλντα ότι δεν μπορούμε πλέον να μένουμε απαθείς. Είναι και δική μας σειρά να μιλήσουμε δεν νομίζεις; Η κόρη μας είναι η πιο όμορφη παρουσία στη ζωή μας. Και έχουμε χρέος να σταθούμε κοντά της. Όσο επώδυνο και αν είναι αυτό αγαπημένη μου..."

Έμειναν αγκαλιασμένοι στο κέντρο του δωματίου. Τα χέρια τους ήταν πλεγμένα σφιχτά. Τα πρόσωπά τους ακουμπούσαν και ο καθένας τους προσπαθούσε να εμψυχώσει τον άλλο.

Η είδηση του θανάτου του αρχηγού του στρατού του βασιλείου σέρνονταν σαν σκιά σε κύκλους στην πόλη. Τα νέα κυκλοφορούσαν σαν την μούχλα μέσα στα στενά και σε κλειστούς κύκλους συζήτησης. Η γενική αναταραχή στο στράτευμα και ειδικότερα στην προσωπική φρουρά του βασιλιά δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη στην πόλη. Από την επόμενη μέρα κιόλας των γεγονότων, ψίθυροι είχαν γεμίσει κάθε στέκι στην αγορά. Στόμα με στόμα μίλαγαν για το θάνατο του Ντέμιαν. Κανείς όμως δεν ήξερε λεπτομέρειες. Όλοι ήξεραν κάτι ασαφές και απροσδιόριστο που ο καθένας του έδινε τη δική του ερμηνεία. Οι φήμες για το φονικό πλάσμα που χτυπούσε πήρε ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις. Μια ολάκερη πόλη ζούσε στην αναστάτωση και στην ασάφεια.

Στο κλειστό βασιλικό περιβάλλον, το πρόσωπο που ανησυχούσε βαθιά ήταν η Άλμπα. Από τη μία έβλεπε τον σύζυγό της σε κατάσταση παράκρουσης. Από την άλλη ο γιος της απουσίαζε. Όλα αυτά μαζί με τις έρπουσες ειδήσεις την έκαναν να νιώθει σαν θηρίο μέσα σε ένα κλειστό κλουβί.

Ο Μέλιαν, μετά τα γεγονότα της απόπειρας του Ντέμιαν στο δάσκαλό του, φρόντισε να εξασφαλίσει ο ίδιος την ασφάλεια του Άλαντ. Παρά τις σφοδρές αντιρρήσεις του δεν άκουγε τίποτα. Είχε πλέον αποφασίσει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Σαν πρίγκηπας στο βασίλειο είχε και εκείνος τις δικές του επιρροές στο στράτευμα και φρόντιζε να τις κινητοποιήσει το ταχύτερο. Όλα ήταν ρευστά και δεν μπορούσε να ξέρει την αντίδραση του βασιλιά και πατέρα του. Ο Άλαντ στον πύργο του, δέχτηκε προς το μεσημέρι το μήνυμα των γονιών της Έλεάνορ και παραξενεύτηκε. Το έφερε ένας δικός τους έμπιστος άνθρωπος στα ίδια του τα χέρια. Ένα μήνυμα κατηγορηματικό και σαφές. Του ζητούσαν επειγόντως να συναντηθούν μαζί του για κάτι σοβαρό χωρίς φυσικά να το κατονομάζουν. Ο Άλαντ έστειλε απάντηση στους γονείς της να συναντηθούν λίγο αργότερα στο κτήμα του μακριά από το κέντρο της πόλης. Τα μάτια του βασιλιά πλέον ήταν παντού και μετά τα γεγονότα έπρεπε να βρει τρόπους να περιφρουρεί τη μυστικότητα και την ασφάλεια τέτοιων συναντήσεων.

"Τι συμβαίνει δάσκαλε;" τον ρώτησε ο Μέλιαν κάποια στιγμή σαν τον είδε με πρόσωπο απορημένο και ανήσυχο.

"Ζήτησαν να με δουν επειγόντως οι γονείς της μνηστής σου παιδί μου..."

Ο Μέλιαν παραξενεύτηκε.

"Συμβαίνει κάτι στην Ελεάνορ;" ρώτησε αμέσως.

"Δεν ξέρω, δεν αναφέρει τίποτα το μήνυμα"

Ο Μέλιαν ένιωθε σαν θηρίο στο κλουβί.

"Πρέπει να την βρω οπωσδήποτε δάσκαλε, να μάθω. Κάτι έχει τρέξει" του είπε.

"Όχι κινήσεις πανικού. Είναι το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε..." απάντησε εκείνος.

"Να έρθω μαζί σας;" ρώτησε ο Μέλιαν.

"Όχι όχι! Εμένα ζήτησαν. Καλύτερα μην είσαι μπροστά. Άκουσέ με. Τους μήνυσα ήδη ότι θα τους συναντήσω στο κτήμα, είναι το ασφαλέστερο σημείο. Εσύ φρόντισε αν θες να βρεις την Ελεάνορ. Πρέπει αυτές τις στιγμές να είμαστε κοντά ο ένας στον άλλον. Και... σε παρακαλώ, η μητέρα σου λογικά δεν γνωρίζει τίποτα. Θέλω να βρεις τρόπο να την ενημερώσεις. Μου το υπόσχεσαι;"

"Εντάξει δάσκαλε, σου δίνω το λόγο μου. Θα περάσω από εκεί"

Έφυγε και αυτός αναστατωμένος όπως όλοι τις τελευταίες ώρες. Καθένας για τους δικούς του λόγους. Ο Άλαντ έμεινε μόνος και ετοιμάστηκε να φύγει για το κτήμα. Στο μυαλό του τριγυρνούσαν πολλά. Μα πάνω απ' όλα ο πιθανός λόγος που οι γονείς της Ελεάνορ, ζήτησαν να τον δουν με τέτοιο επείγον μήνυμα.

"Η ορχήστρα ξεκινά καθώς αργά γυρίζει ο τροχός της λήθης στην αυλή του πορφυρού βασιλιά..." ήρθαν πάλι στο νου του οι λέξεις στην τελευταία στροφή της περγαμηνής. Τα γεγονότα έτρεχαν λοιπόν και κανείς πλέον δεν μπορούσε να τα σταματήσει.

Συνεχίζεται...

Να λοιπόν που η Ελεάνορ δεν είχε λαθέψει στο βλέμμα της εκείνη τη φορά που αντίκρισε το σημάδι του Άζερον στα βιβλία του δασκάλου. Να λοιπόν που, από τότε έκρυβε καλά μέσα της αυτό που διαπίστωσε. Ότι και στο δικό της σώμα ήταν χαραγμένο το ίδιο σύμβολο. Και ήταν κάτι που δεν μπορούσε να αγνοήσει ή να παραμερίσει. Αυτές οι παράξενες και νοσηρές δυνάμεις που την περιτριγύριζαν τελευταία, θα μπορούσαν να έχουν σχέση με όλο αυτό; Οι γονείς της είναι έτοιμοι να κινηθούν. Να πάρουν πρωτοβουλίες, να ρωτήσουν. Ο τροχός της λήθης στο Φόριεν αρχίζει και κινείται όλο και πιο γρήγορα αφήνοντας έκθετες μεγάλες αποκαλύψεις.

Σας ευχαριστώ που είστε εδώ. Μοιραζόμαστε τις σκέψεις, τις παρατηρήσεις, τις κριτικές σας. Όπως πάντα.