"Η Ελεάνορ που είναι;" ρώτησε ο Έντγκαρ τη γυναίκα του την Έλντα.

"Κλεισμένη στο δωμάτιό της. Από το πρωί είναι εκεί" απάντησε εκείνη με εμφανές το στοιχείο του προβληματισμού.

Ο επιβλητικός ώριμος άντρας σηκώθηκε. Ξεφύσηξε ανήσυχος βηματίζοντας στο δωμάτιο του σπιτιού τους.

"Τις τελευταίες μέρες την βλέπω λίγο απόμακρη. Είναι ιδέα μου;" απευθύνθηκε στη γυναίκα του.

"Δεν έχεις άδικο. Το βλέπω και εγώ που είμαι περισσότερο κοντά της..."

"Τι συμβαίνει με την κόρη μας Έλντα;"

"Διακρίνω μια ανησυχία, κάτι σαν φόβο..."

"Ο γάμος! Αυτό θα 'ναι! Αλλάζει η ζωή της γυναίκα. Είναι μια αλλαγή σημαντική και ...καταλαβαίνεις φοβάται, έχει αναστολές..."
"Ξέρω τι λες αλλά δεν μιλάει... την ρώτησα" του απάντησε.

"Μήπως έγινε κάτι με τον Μέλιαν;"

"Δεν ξέρω μπορεί... αλλά είναι και κάτι άλλο... κάτι που έχει να κάνει με τον πεθερό της, το βασιλιά"

"Δηλαδή..."

"Κάτι γίνεται τελευταία στο παλάτι Έντγκαρ, πρέπει να το ξέρεις. Υπάρχει κάποια ταραχή"

Ο άντρας της έδειξε να συμμερίζεται την άποψη.

"Ναι... έμαθα! Κάτι σέρνεται εκεί. Ανησυχία βλέπω. Από τότε, εκείνη τη μέρα με τις άμαξες και τον ανεμοστρόβιλο, ο βασιλιάς είναι ταραγμένος. Κλειστός, φοβικός. Σαν να ανησυχεί για κάτι"

"Η κόρη μας μου είπε κάποια πράγματα που συζήτησαν οι τρεις τους..."

"Τρεις τους;"

"Ο πρίγκηπας και ο δάσκαλός του, ο Άλαντ"

"Και λοιπόν;"

"Έμαθε για το δάσος, για το πλάσμα πάνω στο βουνό. Επέμενε σε αυτό και στην ιστορία του..."

"Και που την ξέρει;"

"Ο Άλαντ τους την είπε, γίνονται διάφορα μέσα στο παλάτι. Μιλάνε για σκιές και μορφές που παρουσιάζονται στο βασιλιά"

"Με βάζουν σε σκέψεις όλα αυτά γυναίκα"

"Τι σε ανησυχεί άντρα μου; Πες μου" του είπε με σεβασμό πλησιάζοντάς τον.

"Δεν ξέρω, δεν έχω κάτι στο μυαλό μου. Αλλά... κάθε τι που έχει σχέση με εκείνο το καταραμένο μέρος με ταράζει. Στέκεται εκεί απέναντί μας στοιχειωμένο, φοβερό, απρόσιτο και εχθρικό... Λες και μας θυμίζει τη σχέση του μαζί μας, λες και κάτι θέλει να μας πει."

"Μην σε παρασύρει το παρελθόν άντρα μου. Το δάσος στέκει εκεί για όλους, όχι μόνο για μας..."

"Ναι αλλά όλες οι επιθέσεις εκείνου του καβαλάρη είναι στο στρατό του βασιλιά και, από ότι μαθαίνω, πλέον μέσα στο κάστρο. Η κόρη μας θα γίνει νύφη του, θα ενώσει τη μοίρα της μαζί του..."

"Μην μπλέκεις την αγάπη των παιδιών μ' αυτόν!"

Ο Έντγκαρ άπλωσε τα χέρια του και αγκάλιασε τρυφερά τη γυναίκα του.

"Μακάρι να είναι έτσι, η Ελεάνορ είναι η ζωή μας, το ξέρεις καλά αυτό. Και τρέμω στην ιδέα να κινδυνεύσει από κάτι..."

"Ησύχασε, είμαστε κοντά της, όπως πάντα"

Έμειναν εκεί αγκαλιασμένοι στο κέντρο του δωματίου. Το βλέμμα της Ελεάνορ τους είδε από το άνοιγμα της πόρτας. Ένιωσε μια απέραντη γαλήνη να γεμίζει την καρδιά της. Η αγάπη των γονιών της ήταν για εκείνη το καλύτερο ίαμα για της ανησυχίες και τους φόβους της.

"Άκου Φάρελ! Θέλω να δουλέψεις με τους συνεργάτες σου με κάθε διακριτικότητα αλλά και με κάθε προσοχή. Να ψάξετε τα πάντα..." ακούστηκε κάποια στιγμή ο σοφός δάσκαλος.

"Μείνε ήσυχος Άλαντ, θα το κάνουμε και μην ανησυχείς για την εμπιστοσύνη, είναι δοσμένη σε σένα"

Ο Άλαντ έδειχνε ευχαριστημένος, σαν να έβλεπε κανείς μια λάμψη στο πρόσωπό του. Έστεκαν και οι δυό τους όρθιοι στο κέντρο του χώρου. Πιο δίπλα τους, μια ηλικιωμένη γυναίκα καθάριζε και τακτοποιούσε το χώρο. Ήταν η πιστή του βοηθός, η γυναίκα που φρόντιζε το σπίτι του.

"Ρώτα με το όνομά της. Αρμάντια! Δεν μπορεί κάποιος κάτι θα ξέρει. Στην αγορά περισσότερο. Το βασίλειο δεν είναι απέραντο. Κάπου θα υπάρχει ένα φως..." είπε στον συνεργάτη του.

Εκείνη τη στιγμή, στο άκουσμα του γυναικείου ονόματος, η γριά γυναίκα άφησε προς στιγμή τη δουλειά της και ακούστηκε να ρωτά τον Άλαντ.

"Δάσκαλέ άρχοντά μου, λες για κάποια Αρμάντια; Ή παράκουσα από τα χρόνια μου"

Γύρισαν και οι δύο προς το μέρος της.

"Ναι, ξέρεις κάτι Άλφια;" τη ρώτησε με αγωνία.

"Δεν ξέρω για ποια μιλάς αλλά πριν πάρα πολλά χρόνια είχα ακούσει μια ιστορία ναι..." απάντησε κάνοντας τους δύο άντρες να αλλάξουν αμέσως ματιές και να κρέμονται στην κυριολεξία πάνω της.

"Μίλα καλή μου, τι ξέρεις;" έκανε ο Άλαντ.

"Πριν περίπου είκοσι-εικοσιπέντε χρόνια, ήταν μια νεαρή τότε κοπέλα που χάθηκε μέσα στο δάσος. Είχε γίνει θέμα τότε. Οι δικοί της την έψαξαν, κανείς δεν βρήκε ποτέ ίχνη της..."

"Τι λες τώρα; Εγώ που ήμουνα εκείνη την εποχή; Πως και δεν θυμάμαι κάτι;"

"Άρχοντά μου αυτό δεν το ξέρω, νομίζω ότι όλα αυτά έγιναν τότε που χάσαμε τον ευγενικό μας βασιλιά, τον Φάρκας, νομίζω κάτι τέτοιο..." είπε και σκέφτηκε νοσταλγικά εκείνες τις παλιές μέρες.

"Άκου Άλφια! Είναι σημαντικό να μάθουμε για εκείνη, οι γονείς της; Που μπορώ να βρω τους γονείς της; Κάποιον δικό της ; Ξέρεις κανέναν;"

Η γυναίκα απόρησε με την επιμονή του κυρίου της. Τον άκουγε με έντονη θέρμη και δεν μπορούσε να καταλάβει.

"Μα τι συμβαίνει μ' αυτήν; Είναι χαμένη, είναι πεθαμένη.. έτσι λέγανε τότε. Τον πατέρα της τον λέγανε Ιγκόρ αν θυμάμαι καλά και έκανε μπύρα. Προμήθευε και το παλάτι..."

"Θαυμάσια Άλφια! Να που θυμάσαι. Ξέρεις που μπορώ να τους βρω, ζουν; Που μένουν; Άλλους συγγενείς ή γνωστούς της γυναίκας..."

"Κανείς τους δεν ζει δάσκαλε! Η μάνα της πέθανε απ τη στενοχώρια της και ο πατέρας της κάηκε..."

"Κάηκε;"

"Ναι, μια νύχτα έπιασε φωτιά το σπίτι τους, τους βρήκαν καμένους με μια ακόμα γριά ..."

Ο Άλαντ έριξε μια ματιά στον Φάρελ δίπλα του.

"Πήγαινε στην αγορά και προσπαθήστε να μάθετε που είναι το σπίτι τους ή κάποιον που να γνωρίζει, σε περιμένω μόλις έχεις νέα"

Ο άντρας συναίνεσε και έφυγε αφού χαιρέτισε και την γριά γυναίκα.

"Άλφια σε ευχαριστώ πολύ, δεν ξέρεις πόσο χρήσιμα ήταν αυτά που μου είπες..."
"Κρίμα στους ανθρώπους άρχοντά μου, κρίμα και στην νέα κοπέλα που χάθηκε τόσο νέα..."

"Τι λέγανε τότε για όλα αυτά;"

"Δεν ξέρω δάσκαλε... πολλά ακούστηκαν αλλά τι είναι αλήθεια από όλα αυτά; Πάντως όλα μαζί δεν τα λες και σύμπτωση..."

Η Άλφια έφυγε να συνεχίσει τη δουλειά της σε άλλο δωμάτιο. Ο Άλαντ έμεινε να σκέφτεται. Όσα έμαθε πριν λίγο τον έκαναν να ανατριχιάσει. "Πολλά επεισόδια μαζεμένα σε μια αλυσίδα θανάτου, σκεφτόταν. Μια νεαρή γυναίκα χάνεται στο δάσος, χωρίς να αφήσει ποτέ ίχνη πίσω της. Όλη της η οικογένεια πεθαίνει ο ένας μετά τον άλλον. Μάλιστα ο πατέρας σε φωτιά που έπιασε στο σπίτι. Μια φονική μορφή τριγυρίζει στο δάσος και σκοτώνει. Μπαίνει στο παλάτι, φτάνει στην κρεβατοκάμαρα του βασιλιά, αφήνει απειλητικά μηνύματα. Στέκεται μπροστά του σαν μάγισσα. Έχει τρομερές δυνάμεις. Την παίρνει στο όνομά του ο Ζάρεκ και προσπαθεί να με γλιτώσει απ' τα χέρια του... οι γραφές του Ράνουλφ μιλάνε για μια μαύρη βασίλισσα, τα σημάδια! Όλα επαληθεύουν τα σημάδια!"

Ο Άλαντ έπιασε το κεφάλι του με τα χέρια του. Όλα γύρω του στροβιλίζονταν σαν μια δίνη μέσα στο διάβα του χρόνου. Τυλιγμένα σε βαθιά σκοτάδια. Ένιωθε να έχει ανοίξει μια πόρτα που τον οδηγούσε γρήγορα σε αλήθειες που δεν ήξερε αλλά και που έτρεμε ταυτόχρονα. Έπρεπε να ήταν έτοιμος να αντέξει ότι και αν μάθαινε.

Αυτήν ακριβώς τη βραδιά γύρευε και η σκοτεινή μορφή να σαλεύει αργά-αργά πάνω στο άλογό της. Με τέτοια σιωπή που λες και το άλογο δεν άγγιζε καν τη γη και αιωρούνταν στον αέρα. Μέσα στο πυκνό σκοτάδι διακρίνονταν μονάχα μια μεγάλη μπέρτα που αγκάλιαζε εκείνη τη μορφή από τους ώμους ως κάτω στα πόδια της. Το κεφάλι της ήταν σκεπασμένο από μια κουκούλα που την απέκρυβε από κάθε βλέμμα που θα τολμούσε να ρίξει πάνω της κάποιο απρόσκλητο μάτι. Εγκατέλειπε τα στενά της πόλης και ζύγωνε να φτάσει στα πρώτα δέντρα του δάσους. Κάποια στιγμή το φεγγάρι ξέκλεψε λίγο κενό στον ουρανό και η ασημένια του λάμψη απλώθηκε λαίμαργα στη γη. Η μορφή ενός γυναικείου προσώπου διαγράφτηκε μέσα από την κουκούλα. Και μια λάμψη άστραψε καθώς τα μεγάλα κρύσταλλα από το σπαθί που κρεμόταν στο πλάι της αντίκρισαν της σελήνης την αντανάκλαση. Συνέχιζε το διάβα της έχοντας πάρει πια το μονοπάτι.

"Γλυκέ μου Άνγκορ..." ψιθύρισε τρυφερά σκύβοντας στο κεφάλι του αλόγου της. Φαινόταν σαν επιβλητική Αμαζόνα.

"Είσαι το μόνο πλάσμα που μου απέμεινε. Πιστός σύντροφος, οδηγός και μαχητής... μέχρι τέλους μαζί!"

Η περισυλλογή της κόπηκε απότομα από καλπασμούς αλόγων.

"Εκεί κάποιος είναι εκεί! Σταματήστε τον!" ακούστηκαν κάποιες φωνές. Με μιας η ομάδα των καβαλάρηδων του Φόριεν, στρατός του βασιλιά ξιφούλκησαν και ξεκίνησαν με τα άλογά τους έναν δυνατό καλπασμό προς το μέρος της. Η γυναικεία μορφή έκανε μια άγρια γκριμάτσα στο πρόσωπό της και ένα δηλητηριώδες χαμόγελο σχηματίστηκε στην έκφρασή της.

"Ώρα για μάχη Άνγκορ! Ο βασιλιάς Ζάρεκ μας στέλνει το στρατό του!"

Τράβηξε με μιας τα γκέμια στο άλογό της. Αυτό σηκώθηκε περήφανο και αγριωπό στα πίσω του πόδια αφήνοντας ένα χλιμίντρισμα που έσκισε το δάσος. Οι καβαλάρηδες ζύγωναν προς το μέρος τους με μεγάλη ταχύτητα. Στα χέρια τους κάποιοι κρατούσαν πυρσούς αναμμένους που φώτιζαν το διάβα τους και ολόγυρα ένα μέρος του δάσους. Σε λίγο απέκτησαν άμεση οπτική επαφή μαζί της.

"Στάσου!" φώναξε κάποιος από αυτούς που ήταν προφανώς ο επικεφαλής. Η γυναικεία μορφή τράβηξε το μεγάλο σπαθί από το θηκάρι της. Ξεκίνησε να καλπάζει αναγκάζοντας τους διώκτες της να την ακολουθήσουν. Η απόσταση που τους χώριζε μειωνόταν υπέρ τους αλλά η γυναικεία μορφή τους τραβούσε όλο και βαθύτερα στο δάσος. Οι διώκτες της απλώθηκαν σε διάταξη οριζόντια καθώς συνάντησαν ένα ανοιχτό πλάτωμα και άρχισαν να επιτίθενται εναντίον της σε κυκλική διάταξη. Τότε εκείνη έστριψε απότομα τα γκέμια του αλόγου της. Εκείνο έκανε μια στροφή και βγήκε μέτωπο προς τους διώκτες της. Οι καβαλάρηδες του βασιλιά ξαφνιάστηκαν από την αλλαγή των δεδομένων αλλά θεώρησαν εύκολο στόχο τον μοναδικό τους αντίπαλο. Ώσπου η Αρμάντια φώναξε κάποια λόγια δυνατά που ακούστηκαν σαν βρυχηθμός στο δάσος μέσα. Σε κλάσματα στιγμής πολλαπλά είδωλα δικά της εμφανίστηκαν δίπλα στο άλογό της. Οι καβαλάρηδες έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Ξαφνικά ενώ είχαν έναν στόχο απέναντί τους, έβλεπαν ισάριθμους καβαλάρηδες με την ίδια μορφή να καλπάζουν κατά μέτωπο πάνω τους. Η σύγκρουση που ακολούθησε είχε εικόνες ανείπωτες και σκληρές. Οι ιππείς του Ζάρεκ βρέθηκαν να πολεμούν με σκιές. Με γυναικείες μορφές που ξεπηδούσαν ολόγυρά τους, τρομακτικές, ακαθόριστες. Μία όμως από αυτές ήταν η πραγματική. Και ενώ εκείνοι με τρόμο διαπίστωναν ότι χτυπούσαν μια διάφανη μορφή, η πραγματική Αρμάντια άρχιζε να σκορπά το θάνατο στους ανυποψίαστους αντιπάλους της. Ο ένας μετά τον άλλο οι διώκτες της έπεφταν νεκροί από τα άλογά τους. Το σπαθί της είχε γεμίσει και έσταζε αίμα. Οι δύο τελευταίοι που απέμειναν αποφάσισαν να εγκαταλείψουν κάθε προσπάθεια. Στράφηκαν προς τα πίσω και πανικόβλητοι άρχισαν να καλπάζουν προς το Φόριεν. Με ένα της λόγο, η γυναικεία μορφή έκανε τα δικά της είδωλα να χαθούν μέσα σε αναλαμπές από φως, όπως ακριβώς εμφανίστηκαν. Δεν ήθελε να ριχτεί στο κατόπι τους. Σταμάτησε. Σήκωσε το κεφάλι της ψηλά προς το Βουνό των σκιών. Φώναξε στο άλογό της και ξεχύθηκαν καλπάζοντας μέσα στη νύχτα με ένα παράξενο κιτρινοπράσινο φως να τους τυλίγει. Ώσπου χάθηκαν βαθιά στην καρδιά του δάσους.

Συνεχίζεται...

Ο Άλαντ εντοπίζει τα πρώτα στοιχεία για την Αρμάντια. Θα μπορέσει να μάθει περισσότερα; Θα ανοίξουν στόματα; Θα έρθουν στο φως χαμένες και ξεχασμένες ιστορίες των περασμένων χρόνων στο Φόριεν; Θα το δούμε στο κεφάλαιο που ακολουθεί. Ως τότε σας θέλω κοντά μου, με τις παρατηρήσεις, κριτικές και σκέψεις σας. Ευχαριστώ που είστε πάντα εδώ.