10. Αναζητώντας την αλήθεια

Το σκοτάδι είχε πια για τα καλά σκεπάσει το σπιτικό της Αρμάντια. Ο θάνατος της Ρέυντα ήρθε να προστεθεί στην εξαφάνιση της νεαρής κοπέλας. Μιας εξαφάνισης όμως που τα στοιχεία που είχαν στα χέρια τους οι δικοί της άνθρωποι ξυπνούσαν μέσα στις καρδιές τους χειρότερους φόβους τους. Η κηδεία της πρόωρα χαμένης μητέρας της έγινε μέσα σε βουβό θρήνο. Οι δύο μέρες που πέρασαν δεν έδωσαν την παραμικρή γαλήνη μήτε στον Ιγκώρ μήτε στην Μπρέντα. Δύο ανθρώπους που ναι μεν δεν μοιράζονταν τους ίδιους ρόλους αλλά η ζωή τους στο ίδιο σπιτικό, τους είχε φέρει χρόνια τώρα να πορεύονται μαζί.

Η Μπρέντα δεν έδειχνε να ησυχάζει στο πέρασμα αυτών των ημερών. Το μεγάλο μυστικό βάραινε μέσα της και γύρευε τρόπο να βγει προς τα έξω. Η μικρή της ψυχοκόρη, η Αρμάντια ήταν πια χαμένη, η κυρά της η Ρέυντα νεκρή. Τι άλλο θα μπορούσε να προσμένει.

Ήταν οι δυό τους στο σπίτι, ο ένας αντίκρυ στον άλλο όταν ο Ιγκώρ της μίλησε. Η φωνή του ακούστηκε κουρασμένη αλλά επίμονη:

"Τι σε τρώει Μπρέντα; Τι είναι αυτό που σε βασανίζει όλες αυτές τις μέρες; Δεν μπορείς πια να μου κρυφτείς αλλά και δεν έχει νόημα να το κάνεις. Δεν το βλέπεις; Είναι μάταιο. Πες μου λοιπόν..."

Τον κοίταξε στα μάτια για πολύ λίγο. Και σαν κάτι να την βάραινε έσκυψε το βλέμμα της χαμηλά. Ο Ιγκώρ συνέχισε:

"Πριν λίγες μέρες είπες πως κάποιος μπορεί να βρίσκεται πίσω από όλο αυτό. Τι εννοούσες; Σε τι αφορά αυτό την Αρμάντια; Αν την αγαπάς πρέπει να μου μιλήσεις. Αν έστω τώρα έχουμε ελάχιστες ελπίδες να την βρούμε κάπου ζωντανή πρέπει να ανοίξεις το στόμα σου" της είπε με πάθος κρατώντας την με σεβασμό από τους ώμους.

"Άρχοντά μου.... Μεγάλωσα στο σπιτικό σας, δέθηκα μ' αυτό. Στη χαρά και στη λύπη. Στο θάνατο και στη ζωή. Ποτέ μου δεν έβαλα τον εαυτό μου έξω απ' τις ζωές σας..."

"Το ξέρω Μπρέντα, κανείς ποτέ δεν αμφέβαλε για σένα..."

Η γυναίκα τον κοίταξε στα μάτια. Με δέος και δισταγμό. Σαν να την φόβιζε η κρίση του.

"Μίλα καλή μου ελεύθερα!"

"Η Αρμάντια αφέντη μου... το κορίτσι μας.... Κάτι...."

"Τι έτρεχε με το κορίτσι μας; είχε κάτι;"

"Ναι... αλλά .... "

Πως να το έλεγε; Πως να ξεστόμιζε τέτοια κουβέντα; Έτρεμε στην κυριολεξία. Κατάπιε το σάλιο της και συνέχισε:

"Τον τελευταίο καιρό μου είχε εκμυστηρευτεί κάτι... κάτι που το ζούσε... είναι νέα και όμορφη"

"Ποιος πήρε το μυαλό του κοριτσιού μου Μπρέντα;" ακούστηκε πιο δυνατή η φωνή του Ιγκώρ, "Γιατί αυτό που νιώθω είναι ότι κάτι τέτοιο την απασχολούσε, πες μου!"

"Ένας νέος άντρας.... Δεν μου τον είπε ποτέ! Όσο και αν την πίεσα! Είναι ερωτευμένη.... Τον αγαπά..."

Ο Ιγκώρ έδειξε να εκπλήσσεται, "και δεν είχε πει τίποτα έστω στη μάνα της; γιατί;"

"Γιατί οι νεαρές κοπέλες αυτά τα πράγματα τα μοιράζονται πρώτα με κάποιο τρίτο πρόσωπο που νιώθουν δικό τους, με μένα ας πούμε, την παραμάνα της..."

"Και τι είναι αυτό που σε ανησυχεί σε αυτήν την ιστορία για να το συνδέσω με την εξαφάνισή της; Μήπως;....." σταμάτησε για μια στιγμή. Το μυαλό του πήγε σε κάποια πρόκληση, "Μήπως την άρπαξε και έφυγαν; Αυτό θες να μου πεις;" την ρώτησε με ένταση.

"Όχι, όχι, δεν είναι αυτό...." του είπε με δάκρυα τρέμοντας.

"Αλλά τι;" την τράνταξε.

"Μακάρι να ήταν αυτό άρχοντά μου..."

"Τι θες να πεις μίλα ξεκάθαρα, με κούρασες!"

Η Μπρέντα πήρε τη μεγάλη απόφαση, δεν υπήρχε γυρισμός πια απ' την αλήθεια.

"Η Αρμάντια ήταν... περίμενε παιδί"

Ένα γκρίζο σκοτάδι ήρθε με μιας σαν στρόβιλος στη σκέψη του Ιγκώρ. Έκανε δυό βήματα πίσω παραπαίοντας. Προσπάθησε να κρατηθεί από κάπου παρασύροντας πράγματα. Κοκκίνισε και τα χείλη του σφίχτηκαν στο στόμα του. Οι λέξεις έβγαιναν αργά, τυραννισμένα λες από το στόμα του.

"Η κόρη μου; Περίμενε παιδί... η Αρμάντια; Τι...τι λες;" τραύλισε.

"Μου το εκμυστηρεύτηκε κύριε λίγες μέρες πριν εξαφανιστεί"

Ανέκτησε λίγο τις δυνάμεις του, οι γροθιές του σφίχτηκαν, το πρόσωπό του συννέφιασε σαν καταιγίδα.

"Ποιος; Ποιος;" κραύγασε αρπάζοντας την από τους ώμους τραβολογώντας την, "Ποιος ατίμασε την κόρη μου; Ποιο κάθαρμα είναι αυτό; Μίλα; Γιατί δεν μου είπες τίποτα; Το σκοτάδι θα σε καταπιεί Μπρέντα!" φώναζε και την τραβολογούσε με εκείνη να κλαίει προσπαθώντας να εξηγήσει.

"Την πίεσα να μου πει, με όλους τους τρόπους, δεν άνοιγε το στόμα της να το κάνει..."

"Γιατί; Γιατί; Τι την εμπόδιζε;"

"Δεν ξέρω κύριέ μου.... Μου έλεγε ότι θα το λύσει μόνη της... ότι πρέπει να το λύσει μόνη της...."

Ο Ιγκώρ ξαφνιάστηκε.

"Να το λύσει μόνη της; Τι εννοούσε δηλαδή; Πως μόνη της τι να κάνει;"

"Αφέντη μου, την έβλεπα σε κακά χάλια, πρέπει να το κατάλαβες και εσύ, δεν ήταν καλά, δεν ένιωθε καλά, ένιωθε ντροπιασμένη...."

"Και δικαίως το ένιωθε Μπρέντα; Πως επέτρεψε να γίνει κάτι τέτοιο εκτός αν έγινε χωρίς τη θέλησή της και αυτό το κάθαρμα...."

"Ήθελε να το πάρει επάνω της, αυτό μου λέει εμένα, ότι θα τον συναντούσε, ότι θα του ζητούσε εξηγήσεις, να εύρισκαν μια έντιμη λύση..."

"Για ποια λύση μου μιλάς Μπρέντα... τι λες;"

"Τον αγαπά, το έβλεπα στην καρδιά της, στα μάτια της, το ένιωθα. Είμαι σίγουρη ότι θα περίμενε από εκείνο να σταθεί δίπλα της όπως έπρεπε, σαν άντρας της..."

"Και τι έγινε τότε; Πως βρέθηκε στη λίμνη Μπρέντα;"

Η γυναίκα ξέσπασε σε κλάματα.

"Φοβάμαι αφέντη μου... ότι... κάτι δεν πήγε καλά.... Ότι προδόθηκε.... Και... στην απόγνωσή της.. Ω μακάρι να μην είναι έτσι..."

"Τι θες να πεις;" ρώτησε σπαρακτικά ο Ιγκώρ

"Ότι πάνω στην ντροπή της και στην απελπισία διάλεξε....να...."

Εκείνος έκανε δυό βήματα πίσω της. Έβαλε τα χέρια του στο κεφάλι του με απόγνωση.

"Θες να πεις.... Αυτοκτόνησε;"
Η Μπρέντα έγνεψε θετικά με το κεφάλι κάτω κλαίγοντας.

"Η Αρμάντια... μόνη της;.... Να πεθάνει; .... μόνη;..."

Τον είδε να παραπατά δεχόμενος ένα ακόμα χτύπημα σαν υποψία. Πήγε πάλι κοντά της.

"Πρέπει να το μάθουμε αυτό Μπρέντα! Πρέπει να βρω αυτόν τον άνανδρο, να τον ξετρυπώσω, κατάλαβες; Και θα κάνω όλο το Φόριεν άνω κάτω να βρω ποιος είναι; Εσύ! Θα βρεις κάθε φίλη της που ξέρει, κάθε γνωστή της, αν θες και εγώ μαζί. Και να τους ρωτήσουμε. Δεν μπορεί, κάπου θα μίλησε, κάποιος κάτι θα είδε, θα σηκώσουμε κάθε πέτρα ς' αυτή τη γη για να μάθουμε, κάθε τι"

Η φωνή του ακούστηκε σαν κραυγή. Σαν εξαγγελία ενός πολέμου, μιας αναζήτησης. Ενός αγώνα για την αλήθεια. Ο Ιγκώρ ήταν αποφασισμένος να φτάσει ως αυτήν με κάθε τρόπο. Μόνο που δεν υπολόγιζε ποιον ακριβώς θα έπρεπε να ανακαλύψει.  

Συνεχίζεται...

Οι τραγικές αλήθειες έρχονται σαν καταιγίδα στον πατέρα της τραγικής Αρμάντια. Ένας άνθρωπος που μέσα του βράζει πλέον ασίγαστη η φωτιά για να βρει την αλήθεια και τον άντρα εκείνο που πρόδωσε την κόρη του. Με αγωνία στο κεφάλαιο που ακολουθεί. Με τις εντυπώσεις, τα σχόλιά σας, τις παρατηρήσεις σας.

Σημείωση: Όλες οι εικόνες που χρησιμοποιούνται στην ανάρτηση κεφαλαίων, προέρχονται από το διαδίκτυο. Αποτελούν αυστηρά πνευματική ιδιοκτησία των δημιουργών τους και παρατίθενται εδώ μόνο για εικονική βοήθεια στον αναγνώστη. Ουδεμία εμπορική ή άλλου είδους εκμετάλλευση γίνεται σε αυτές.