Στώμεν καλώς...στώμεν μετά φόβου Θεού...

Ήταν η απεγνωσμένη κραυγή που ξεστόμισα, στην προσπάθειά μου να σταματήσω την αγγελική πτώση. Μία στιγμή που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου. Οι σκέψεις βλέπετε ενός Αρχαγγέλου, δεν είναι εύκολα κατανοητές από το ανθρώπινο γένος. Στο μυαλό όλων, είμαστε πλασμένοι για να εξυμνούμε τον Πατέρα, ενώ είμαστε επίσης δημιουργία της στιγμής της ελεύσεως του φωτός. Ο αδερφός μου, το κομμάτι μου, ήρθε πρώτος σε αυτόν τον κόσμο. Τον γνωρίζετε πολύ καλά. Συχνά τον επικαλείστε για να στείλετε εκεί, όλους όσους στην καθημερινότητα σας δημιουργούν προβλήματα. Αναφέρομαι στον Εωσφόρο, τον Υιό της Αυγής. Στη σκέψη του και μόνο, το βλέμμα μου κατηφορίζει χαμηλά. Για τους ανθρώπους, για τις προσευχές τους, είμαι ο πανίσχυρος Αρχιστράτηγος του Ουρανού. Η αφοσίωσή μου στον Δημιουργό μου, η πίστη μου στην αγάπη και τη συγχώρεση, ήταν εκείνα που με ώθησαν να μπω στη θέση του αδερφού μου. Μολαταύτα, καμία αρμονία δεν φαντάζει τέλεια, αν λείπει ένα κομμάτι της. Ο Εωσφόρος, ήταν πράγματι ένα σπουδαίο κομμάτι αυτής της αρμονίας. Τα χέρια του αγκάλιαζαν την επικράτεια του κόσμου, μπορούσε να αντικρίζει τον Πατέρα. Είχε όλα όσα θα μπορούσε να ποθήσει ένα αγγελικό πλάσμα. Η λέξη πόθος όμως, δεν δημιουργήθηκε για εμάς. Φανερώνει έντονο συναίσθημα.

΄΄Στον ουρανό θ' ανέβω, τον θρόνο μου θα υψώσω πάνω από τα άστρα του Θεού. Θα πάρω θέση πάνω στο βουνό, στο μακρινό βορρά που οι Θεοί συνάζονται. Θ' ανέβω πάνω από τα σύννεφα και με Τον Ύψιστο θα είμαι ίσος΄΄

Μα μέσα στην Άβυσσο κατέληξε τόσο εκείνος, όσο και το ένα τρίτο των Αγγελικών υπάρξεων. Στον Παράδεισο μονάχα απέμεινε το σπαθί του. Το σπαθί που όλα εμείς τα αδέλφια του είχαμε ευλογήσει. Στην μάχη εκείνη με σιγουριά τον κέρδισα, κανένας ωστόσο δεν κατόρθωσε να διακρίνει πως πίσω από το πέπλο της οργής μου, ζωγραφιζόταν ο πόνος. Το χέρι μου είχε μετακινηθεί στο σημείο της καρδιάς, στο σημείο όπου αν ήμουν άνθρωπος, θα κατόρθωνα να νιώσω ένα σφυροκόπημα έντονο. Ήταν η πρώτη επανάσταση που είχε λάβει χώρα, στην κατά τα άλλα γαλήνια πολιτεία μας. Τη νύχτα εκείνη, βύθισα το ουράνιο στερέωμα στη θλίψη. Τα άστρα όλα εξαφάνισα και στο φεγγάρι δεν επέτρεψα να ανατείλει. Ήθελα να το παγιδεύσω, και να το στείλω στον μοναχικό του δρόμο, μονάχα για του υπενθυμίζω πως ήμουν κάπου εκεί έξω για εκείνον.

Στα μάτια του, είχε καθρεπτιστεί ολοφάνερα το μίσος. Δικαστής των ανθρώπινων ψυχών, πειρασμός των ζωντανών, ο Εωσφόρος είχε αποφασίσει πως θα έπαιρνε από εμένα την εκδίκησή του. Του είχα πάρει τη θέση. Εξαιτίας της ταπεινότητάς μου, της ικεσίας μου απέναντι στον Πατέρα, είχα κατορθώσει να σταματήσω την πτώση των Αγγέλων. Όλα αυτά, μέχρι τη στιγμή που κλήθηκα να συνοδεύσω στην αιωνιότητα την ψυχή μίας θνητής γυναίκας. Εκείνη της κόρης της πάλι, της ταλανιζόταν από πειρασμούς. Μπορούσα να αισθανθώ πως βρισκόταν πολύ κοντά σε μία αποτρόπαια πράξη που θα την έστελνε για πάντα στην Κόλαση. Αν έφτανε εκεί ωστόσο, στα σκοτεινά λαγούμια της ανυπαρξίας, θα χανόταν και θα παγιδευόταν για πάντα. Η αποστολή μου ήταν να κατορθώσω να κερδίσω χρόνο και με αυτόν τον τρόπο, να βρίσκομαι παράλληλα στο πλάι της κοπέλας ως συμβουλάτορας, δίχως να επεμβαίνω στην ελεύθερη βούλησή της. Απέναντί μου θα είχα εκείνον και γνώριζα πως αυτή η μάχη θα ήταν δύσκολη για εμένα. Ο Σαμαήλ ήταν προικισμένος από την πίστη στην δύναμή του και αποφασισμένος να μου δείξει πως παρά την φυλάκισή του στην Κόλαση, ήταν ισχυρότερος από εμένα που αντλούσα δύναμη από τον Δημιουργό μου. Εγώ πάλι, αισθανόμουν πως βαθιά μέσα μου, μία ρωγμή αδυναμίας υπήρχε και η οποία πήγαζε από τον αλλοτινό φωτεινό αδερφό μου, τον Εωσφόρο»

Μία ιστορία που γράφεται πότε-πότε όταν με πιάνει η ανάγκη!Ήθελα εδώ και χρόνια να το κάνω! Μόλισ ολοκληρωθεί κάποια ακόμη από αυτές που γράφω, ίσως την ξεκινήσω!