DYLAN'S POV  (Α/Ν με αγαπάτε και το ξέρω)

Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική, το δωμάτιο βυθισμένο σε μία βαθιά και άσχημη μυρωδιά τσιγάρου κι ας είχε απαγορευτεί εδώ και μήνες στο συγκεκριμένο δωμάτιο. Η τελευταία φορά που κάποιος κάπνισε ήταν μήνες πριν, όταν ο Peter δεν ήταν στα καλά του και ήθελε να χαλαρώσει.

Το αν χαλάρωσε είναι άλλη υπόθεση.

Οι τοίχοι είχαν το ίδιο πράσινο χρώμα χρόνια τώρα, ίδια απόχρωση με την πρώτη φορά που τους αντίκρισα. Θύμιζε βάλτο, το πράσινο μπερδεμένο με το καφέ. Η Natalie θα συμφωνούσε μαζί μου.

Αν έμπαινες στο δωμάτιο τώρα και κοιτούσες τριγύρω θα έλεγες πως ήταν γεμάτο κόσμο, αν το κοιτούσες από την δικά μου πλευρά θα έβλεπες πως δεν υπήρχε αρκετός κόσμος. Όχι αρκετός για να λύσει τα προβλήματά μου, που αυτή ήταν και ο λόγος αναστάτωσης.

«Σκάστε!» φώναξε ο Mark σε μία απόπειρα να ηρεμήσει τα πνεύματα στον χώρο. Τα κατάφερε.

«Θα το πω μία φόρα, δεν έχω σκοπό και ούτε πρόκειται να επαναλάβω λέξη. Ακούστε καλά.» Η φωνή τού συντονιστή έσταζε φαρμάκι, ικανό να σε ρίξει αναίσθητο με την αγωνία του. Ο Mark με κοίταξε για μία στιγμή αμίλητος, πριν συνεχίσει. «Τολμήστε να ξανανοίξετε το στόμα σας ξανά και ορκίζομαι πως στο επόμενο δευτερόλεπτο, ακόμα και ο Θεός θα κλείσει τα μάτια του μπροστά στην εικόνα σας. Και την σειρά θα πάρει κάθε γυναίκα, κάθε παιδί, κάθε γρια και γκόμενος που ήρθε κοντά σας σε ακτίνα ένα χιλιομέτρου.» Το κάθε άτομο στο δωμάτιο κράτησε την αναπνοή του, φυλάγοντάς την για πράγματα σίγουρα πιο σημαντικά από οτιδήποτε είχαν σκοπό να φωνάξουν δέκα δευτερόλεπτα πριν.

«Το τι γίνεται εδώ, μένει εδώ.» μονολογώ εγώ. Κανένας δεν σχολίασε και τα λόγια μου έμειναν να στοιχειώνουν τον χώρο για ώρες πολλές αργότερα. Και τα φαντάσματα γύρω μας, πήραν θέση ετοιμότητας για το «μακελειό», η τελευταία πράξη δειλίας από άντρες που χρόνια πριν πίστευαν πως ξεκίνησαν κάτι σπουδαίο.

❦

Η Olivia Russel έμοιαζε ακόμα χειρότερα από την τελευταία φορά που την είδα. Το κάποτε ξανθό όμορφο μαλλί της είχε μεταμορφωθεί σε ένα μπερδεμένο θάμνο, και το θέαμα δεν ήταν όμορφο.

Αλλά αυτήν δεν την ένοιαζε πως έμοιαζε, εδώ και καιρό, και φαινόταν στον τρόπο που άφηνε τον εαυτό της να μιζεριάζει ακόμα περισσότερο, δίχως φροντίδα. Τα σκοτεινά μάτια της ήταν τυφλωμένα με το πανί.

Εκείνη είχε πάψει να ειρωνεύεται, να σαρκάζει, να δυσανασχετεί. Με το ζόρι άκουγες την φωνή της, πέρα από τα ουρλιαχτά πόνου που άφηνε να ξεφύγουν από τα ξεραμένα χείλια της που και που.

Ήταν αστείο, το πιο εκνευριστικά αντιδραστικό άτομο που είχα ποτέ γνωρίσει ήταν η Olivia. Πλέον έβλεπα το κορίτσι να κάθεται σιωπηλό στην καρέκλα της και να παρακαλεί - όταν δεν άντεχε άλλο - να την αφήσουν να φύγει.

Μα δεν μπορούσε να φύγει και το ήξερε πολύ καλά. Αλλά ο πεινασμένος, καρβέλια ονειρεύεται. Η δικιά της θέση μόνο ήταν περισσότερο, μειονεκτική. 

«Πού είναι ο φάκελος;»

Καμία απάντηση.

«Πού είναι; Πες μας και θα σε αφήσουμε να φύγεις.» Ήταν ψέμα και το ήξερε.

Καμία απάντηση.

«Δεν θες να μετανιώσουμε που είμαστε ευγενικοί, έτσι δεν είναι;» Η προσποιητή γλυκιά φωνή τού Arthur προσπάθησε να παρασύρει το παραμελημένο μυαλό της. Τα χείλια της άρχισαν να τρέμουν, τα δάγκωσε σε μία απόπειρα να συγκρατήσει τα σπασμένα κομμάτια τού εαυτού της μπροστά σε ακολασίες. 

«Αφήστε με να φύγω.»

Η Olivia όταν ήρθε σε αυτό το μέρος, τρεις μήνες πριν, είχε την φλόγα επανάστασης, διαμαρτυρίας και αυτοπεποίθησης έτοιμη να κάψει τα πάντα με το πέρασμά της. Τα λιτά μαλλιά της θύμιζαν σπίθες, παρά το ξανθό χρώμα τους. Έμοιαζε αποφασισμένη να φέρει την καταστροφή. Και εν μέρει τα κατάφερε, αλλά η πυρκαγιά που ξεκίνησε δεν ήταν γύρω της, αλλά μέσα στον νοητό κύκλο που περικύκλωσε τον εαυτό της. Και της έκανε εντύπωση πως ήταν δυνατόν να ήταν η μόνη που καιγόταν. Δεν ήταν.

❦

Η φινέτσα τής Natalie είχε κατακτήσει ρεκόρ. Και αυτό της το αναγνώριζα.

Η κοπελιά μπροστά μου με φίλησε γλυκά, για άλλη μία φορά, κρατώντας τα χέρια της στο πηγούνι και τον σβέρκο της. Η γλώσσα της αχόρταγη και ταυτόχρονα εύθραυστη έκανε την δουλειά της σιωπηλά, στέλνοντας συναγερμούς ευφορίας παντού στο σώμα μου.

Τα μάτια της έκρυβαν την λάμψη και παραμόρφωναν χάος. Πίσω από τις πύλες και τις βλεφαρίδες της, ο πόθος της ήταν ταιριαστός με τον δικό μου, σε απόλυτη αρμονία με κάθε κίνηση και ήχο. Σχεδόν μηχανική αρμονία.

Σαν μηχανή.

«Τι έχεις;» την ρωτάω κατευθείαν, αφήνοντας ελεύθερα τα χείλια της από τα δεσμά μου. Πρησμένα και ροδαλά, μαρτυρώντας μικρές αμαρτίες.

«Δεν έχω κάτι.» μου λέει αμέσως.

Τα μάτια της έλεγαν άλλα.

«Δεν σε πιστεύω.»

«Δεν με νοιάζει. Σου λέω την αλήθεια.» Η φωνή της απότομη, το σώμα της σφιγμένο. Την κοιτάζω έντονα, η αδυναμία να ελέγξω τον θυμό μου οφειλόταν στην οξυδέρκειά της και το γεγονός πως και οι δυο ξέραμε τι παιζόταν σε αυτό το θέατρο. Ποιος έχει το πάνω χέρι.

«Την αλήθεια; Είσαι σίγουρη;»

Καμία απάντηση, πέρα από το ανεπαίσθητο αναστεναγμό της. Άρπαξα τα χέρια της από πάνω μου και τα παγίδεψα στις παλάμες μου. Δεν αντιστάθηκε, μια ανακούφιση με τύλιξε.  Ευχαριστώ που δεν το παίζεις και δύσκολη.

«Έχω πολλά στο κεφάλι μου.» απαντάει. 

«Πράγματι. Μην ξεχνάς όμως πως είσαι τυχερή που έχεις ακόμα το κεφάλι σου.»

Προσπάθησε να πάρει τα χέρια της μακριά μου, το πρόσωπό της βάλθηκε να κοιτάζει προς τα πίσω, δίχως να τολμάει να κοιτάξει εμένα. Η εικόνα με εκνευρίζει περισσότερο.

«Πρόσεξε πως μου συμπεριφέρεσαι Natalie, γιατί το να γίνεις ίδια με την φίλη σου θα είναι πιο εύκολο. Αυτή είχε κάτι να μας δώσει, οι υπηρεσίες της είναι αναγκαίες και πανάκριβες. Εσύ δεν έχεις κάτι να δώσεις.»

Άρχισε να τρέμει, τα μάγουλα της έγιναν καμβάδες στολισμένοι μες στο κόκκινο. 

Θα ευχόμουν να μπορούσα να παγιδέψω τούς φόβους της έναν - έναν, να μην τους βιώσει ποτέ ξανά. Αλλά πως θα μπορούσα να το κάνω αυτό όταν ο πρώτος και ο τελευταίος φορούσε το όνομά μου;

Αμαρτωλή αυτή, με κάθε ματωμένο φιλί που άφηνε στο διψασμένο πρόσωπό μου, κι ας καταριόταν θεούς και δαίμονες αργότερα.

Δεν υπήρχε Θεός και κανένας δαίμονας, μονάχα ανθρώπινα δημιουργήματα για να παρομοιάσουν ανεξήγητες καταστάσεις, πρόσωπα ανύπαρκτα για να ανακουφίσουν υπαρκτά προβλήματα, καταραμένοι για να ζήσουν σε φαντασιώσεις και σε κούφιες ελπίδες. Την Θεία Δίκη θα την φέρει ο ίδιος ο άνθρωπος, μετά την κατάφωρη αδιαφορία για το Κοινό Καλό.

Ή μπορεί ο άνθρωπος να είναι η κατάφωρη αδιαφορία για το Κοινό Καλό;

«Τι κάνει;» Η Olivia.

«Διαπράττει ύβρη.» Για εμάς.

Οι αποδείξεις, οι συμβολισμοί, τα σημάδια, ήταν παντού. Αρκεί να ήξερες να τα αναγνωρίσεις.

❦

Η πρώτη επίσκεψη τής Olivia δεν πήγε καλά. Ούτε η δεύτερη.

Σύντομες επισκέψεις στο δωμάτιο για να τσεκάρω πως ήταν κατέληξαν άσχημα, και για τους δυο μας. Πέρα από το βαρύ χέρι της, το οποίο δεν τόλμησε να ξανασηκώσει, καθετί δυνατό υπήρχε πάνω στο πρόσωπο και στην καρδιά τής Olivia Russel, αντικαταστάθηκε με κάτι πιο αδύναμο, ανύμπορο.

Οι ανακρίσεις της πιο σύντομες, το φαγητό της ανέγγιχτο.

Η τρίτη επίσκεψη δεν ήταν τόσο επώδυνη. Γιατί δεν την πόνεσε, ο σύντροφος της φοράς δεν ήταν σκληρός μαζί της. Αντίθετα, έδειξε ένα γλυκό και ανθρώπινο πρόσωπο παρά την υποτιμητική θέση που είχε στα μάτια της βρισκόμενος πάνω της και μέσα της. Η ίδια μου το είπε, όταν μπήκα να την δω για λίγα λεπτά εκείνο το βράδυ.

Η περίπτωση τής Olivia ήταν ξεχωριστή. 

Η κοπέλα είχε αποκτήσει ένα όνομα εδώ μέσα. Χάρις την απειλή που είχε υπάρξει για μήνες όσο καιρό σοβάρευε η σχέση της με τον Peter, το όνομά της ήταν κυκλωμένο με κόκκινους μαρκαδόρους. Μετά τον στενάχωρο - όχι ιδιαίτερα - χωρισμό τους. η κατάσταση έγινε πιο ομαλή. Μέχρι που άρχισε να μπαινοβγαίνει στο σπίτι τού Peter, όταν εκείνος ήταν εκεί, όταν αυτός δεν ήταν εκεί. Όταν εμφανίστηκε στο μπαρ ήταν η τέλεια ευκαιρία για να εξαφανιστεί από την υφήλιο ολόκληρη. Η τυχαία ύπαρξη τού Peter, ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Η δικιά του εξαφάνιση προκάλεσε μία αντίδραση από μεριά της. Της δώσαμε χρόνο, που δεν αξιοποίησε, γιατί ξάφνου εμφανίστηκε στο Λος Άντζελες. Μπλέκοντας την Natalie, πηγαίνοντας στο ίδιο ξενοδοχείο που είχε πάει ο Peter, ενώ ταυτόχρονα εξερευνεί χαμένες θυρίδες. 

Με εμάς να πρέπει να καλύψουμε τα χνάρια της από το ξενοδοχείο που δεν πλήρωσε ποτέ και τεχνικά δεν έφυγε ποτέ, η εμφάνιση τής Rain Wright ήταν μια ευχάριστη εξέλιξη.

Η Rain Wright ήταν πρώην εξ' αγχιστείας ξαδέρφη τού Peter Johnson, θετό παιδί θείου του μετά τον γάμο του με την μητέρα τής Rain. Ο θείος του και η μητέρα της χώρισαν δύο χρόνια μετά, αλλά ήταν αρκετά για την τότε δεκαπεντάχρονη Rain και τον τότε δεκατετράχρονο Peter να αναπτύξουν μία φιλία που θα τους στοίχιζε χρόνια αργότερα.

Η επιτυχία της αρπαγής τής Olivia σήμανε επίσης την αποτυχία αρπαγής της Rain, καθώς εκείνη πήδηξε ένα παράθυρο και προσγειώθηκε στην διπλανή ταράτσα. Φαινόμενα άξια ρεζιλιού. 

Ενώ η κατάσταση τής Olivia ήταν άγνωστη για τον τύπο, οι περισσότεροι θεώρησαν την υπόθεση κατά συρροή δολοφόνου. Η παλιότερη υπόθεση τής εξαφάνισης τού Peter - η οποία είναι ακόμα άλυτη, προφανώς - μπλέχτηκε με αυτήν της πρώην κοπέλας του. Δεν υπήρχαν πτώματα, οπότε η επόμενη θεωρία είχε να κάνει με το να το σκάσουν οι δυο τους σαν ζευγάρι. Άλλες είχαν να κάνουν με ανησυχίες σχετικά με τις δολοφονίες των αδερφών Shaurman, οι δύο φοιτήτριες που δολοφονήθηκαν βάρβαρα στον χώρο τού Πανεπιστημίου.

Πολλές θεωρίες εξαπλώνονταν σαν να ήταν κουτσομπολιό, μην αφήνοντας πολλά περιθώρια για την ποιοτική έρευνα σχετικά με την εύρεση των ίδιων. 

Μην θέλοντας να αφήσω την Natalie να κακοποιηθεί σαν την Olivia αφήνοντάς την πέρα από τον έλεγχό μου, η δουλειά της αφορούσε τις διπλωματικές ενέργειες και την απόκρυψη εμπλοκής δικιά της ή δικιά μου με τα πρόσωπα των δύο εξαφανισμένων.

Δεν ξέραμε που ήταν, τι κάνουν. Είμαστε δύο ανήσυχοι φίλοι που φοβούνται για την τύχη των δύο καλύτερων φίλων μας.

Και οι φίλοι μας είναι δύο άτομα που ο ένας εύχεται να πεθάνει και ο άλλος εύχεται να μην είχε γεννηθεί ποτέ.

Γιατί η ψυχική κακοποίηση είναι χειρότερη από οτιδήποτε θα μπορούσε να σου κάνει ο ξυλοδαρμός ή ο βιασμός. Και αυτό η Olivia το συνειδητοποίησε πολύ αργά.

(Α/Ν Η κυρίως περιγραφική αφήγηση τού Dylan σε αυτό το κεφάλαιο ήταν σκόπιμη. Ήθελα να τονίσω το πόσο ψυχρά και μηχανικά τα βλέπει όλα ο Dylan, ενώ οι πράξεις του δεν οδηγούνται από το συναίσθημα αλλά από τον αυθορμητισμό. Η πλευρά τού Dylan ήταν επίσης για να βγει στην φόρα ο καινούριος βάρβαρος τρόπος που αναγκάζεται η Olivia να ζήσει από εδώ και πέρα. Προετοιμαστείτε, τα επόμενα κεφάλαια δεν θα είναι εύκολα.)