Το πρώτο μου ένστικτο ήταν να πιστέψω οτιδήποτε τρελό μου έλεγε η Rain Wright για τον Peter. Γιατί βεβαίως, δεν ήξερα τίποτα για τις δραστηριότητές του και το να υποθέσω πως μας έχει αφήσει αντί να τον έχουν απαγάγει είναι αρκετά λογικό.

Τόσο μυστήριο και τίποτα χειροπιαστό για να παρθούν σαν στοιχεία.

Μα, η λογική και παράλογη πλευρά τού εαυτού μου μού θύμισαν πως η Rain Wright δεν είναι απαραίτητα ένα άτομο που θα πρέπει να πιστέψω ή να εμπιστευτώ μόνο επειδή φαίνεται να ξέρει και να συνεργάζεται με τον Peter. Χρειάζομαι κάτι παραπάνω για αυτό.

«Δεν εμφανίστηκε ο Peter σήμερα; Πως είναι δυνατόν αυτό;» διαμαρτύρομαι, ευχόμενη πραγματικά αυτή η συζήτηση να είναι μεταξύ μας και να μην επαναληφθεί σε κάποιο τρίτο αφτί. Αν και η τράπεζα δεν θα ήταν το καλύτερο μέρος για μυστικότητα και συζητήσεις για εγκληματικές δραστηριότητες. Γιατί αλίμονο αν είχα μπλεχτεί σε κάτι λιγότερο από επικίνδυνο. 

«Όχι, εχτές ορκίστηκε πως θα ήταν εδώ σήμερα αλλά ήρθε και δεν είχε κλειδί πάνω του. Είπε πως θα το έβρισκε.» Το κλειδί το έχω εγώ από χτες το απόγευμα. Αν γυρνούσε σπίτι κατευθείαν και ξαναγυρνούσε μόνο για το κλειδί - μόνο για να το βρει άφαντο - θα του έπαιρνε δέκα με έντεκα ώρες.

«Τι ώρα ήταν το ραντεβού σας χτες, Rain;»

«Στις τέσσερις και μισή, μισή ώρα μετά το κλείσιμο τής τράπεζας. Γιατί ρωτάς;» Η ξανθιά με κοίταξε απορημένη, με την άμυνά της να ανεβαίνει κάθε δευτερόλεπτο που δεν καταλαβαίνει την κατάσταση. Ψηλή, ξανθιά, συνοδευόμενη με την αφροδίσια ομορφιά της, τα μεγάλα γουρλωτά στρογγυλά καστανά μάτια της, δεν μπορούσα να μην σκεφτώ πως η κοπέλα ίσως να ήταν κάτι παραπάνω από συνεργάτης τού νεαρού πρώην φίλου μου. Προσπάθησα να πιέσω τον εαυτό μου να καταπιεί την ζήλια και όποιο πικρό σχόλιο ήθελε να μοιραστεί η πληγωμένη μου η καρδιά, ακόμα και μήνες μετά τον χωρισμό.

Η άμυνά της μέσα σε μία στιγμή έγινε επιθετικότητα. «Δεν ξέρεις που είναι, έτσι; Αυτός δεν ξέρει καν ότι είσαι εδώ να φανταστώ.»

Αν στις τέσσερις και μισή ήταν ακόμα στο Λος Άντζελες. Αποκλείεται να πρόλαβε να φύγει πριν τις πέντε και μισή. Με την σκέψη πως το μποτιλιάρισμα στην πόλη είναι στα χειρότερά του αυτήν την ώρα, το να φύγει πριν τις επτά το απόγευμα θα ήταν αδύνατον. Πέντε ώρες αργότερα, η ώρα θα ήταν μεσάνυχτα και κάπου εκεί ήταν η ώρα που φύγαμε με την Natalie από το δικό μας διαμέρισμα.

Τι σκατά; Τι δουλειά είχε ο Peter στο Λος Άντζελες, αρχικά; Η ίδια ερώτηση που με απασχολούσε από το πρώτο δευτερόλεπτο που συνειδητοποίησα πως το εισιτήριο ήταν δικό του. Γιατί ξαναήρθε; Τι ψάχνει; Και γιατί κάνει τον αγνοούμενο;

«Rain, τι υπάρχει σε αυτήν την θύρα;» ρώτησα τρομοκρατημένη. Το μόνο λογικό σενάριο - αν και η λογική δεν ξέρω κατά πόσο βοηθούσε πια - ήταν πως κάτι φοβερό θα προκαλούσε τέτοια αναστάτωση. Έτσι όπως το βλέπω εγώ, η Rain είναι η φύλακας. Και στην σκέψη πως ο Peter έπρεπε να είχε έρθει ήδη - με τρόμαξε. Αν είδε στις 12 πως δεν είχε το κλειδί. Θα μπορούσε να έχει φτάσει ώρες πριν εδώ, στο Λος Άντζελες, και να συναντήσει την Rain. Δεν βγάζει νόημα.

Που στο καλό είναι αν δεν είναι εδώ;

«Δεν- δεν ξέρω. Κοίτα, δεν πρέπει να είσαι εδώ. Πρέπει να φύγεις. »

Δεν φεύγω αν δεν μάθω τι συμβαίνει, τι υπάρχει σε εκείνη τη θύρα. 

«Έχω το κλειδί. Άφησέ με να ανοίξω την θύρα, Rain. Θα με σώσεις από πολλούς μπελάδες.»

«Όχι, όχι! Τι δεν καταλαβαίνεις; Ο Peter έκανε ξεκάθαρο πως εσύ δεν θα πρέπει να έρθεις ούτε εκατοστό κοντά στην θύρα. Σε έκανε κληροδότη για το χειρότερο σενάριο!»

Ώστε είχα δίκιο; Εγώ ήμουν κληροδότης και όχι αυτή; Πως στο διάολο μπήκε το όνομά μου σε κάτι τέτοιο χωρίς εγώ να έχω χαμπάρι; Αυτή το έκανε δυνατό;

«Οδήγησέ με στην θυρίδα, Rain. Αυτό είναι το χειρότερο σενάριο.» μουρμούρισα έντονα και αυτή έμεινε να με κοιτάει νευρικά, με κάθε ίχνος τού τσαμπουκά της να εξαφανίζεται. Μόνο από την όψη τού προσώπου της μπορώ να την φανταστώ να προσπαθεί να θυμηθεί τις συζητήσεις με τον Peter και να προσπαθεί να βρει κάποια λύση. Τελικά, κάτι στο βλέμμα μου ή ίσως η απελπισία στην φωνή μου την έπεισε να πάρει απόφαση. Με ένα έντονο βλέμμα, μου έδωσε όλη την ένταση στο σώμα της. Μπορούσα να ακούσω την κοφτή μου ανάσα και να νιώσω τα χέρια μου να κουνιούνται ανεξέλεγκτα. 

Μου έκανε ένα σινιάλο με το κεφάλι της, που υπέθεσα πως σήμαινε να την ακολουθήσω. Και βέβαια, αυτό έκανα, δίχως να χάσω δευτερόλεπτο πολύτιμου χρόνου.

Εκείνη φώναξε βιαστικά την Martha, την κοπέλα που με είχε εξυπηρετήσει προηγουμένως. Εκείνη κάθισε πίσω στην καρέκλα της δίχως κανένα σχόλιο.

Ο διάδρομος που με οδήγησε η ξανθιά ήταν στενός, αρκετός για να περάσει μονάχα ένα άτομο την φορά. Η σύντομη διαδρομή μας στις θυρίδες ήταν μία περίοδος αρκετή έτσι ώστε να αγχωθώ όσο δεν έχω αγχωθεί ποτέ.

Τι κι αν δεν είναι τίποτα; Αν όμως είναι το κλειδί για την διασάφηση του μυστηρίου;

Ήρθε η ώρα να μάθω. Και στην σκέψη, έβρισα την Natalie και την προσβλητική της συμπεριφορά προηγουμένως. Δεν χρειάζομαι την βοήθειά της.

«Έχε χάρη που η εξαφάνισή του μου βρωμάει, αλλιώς δεν θα σε άφηνα να περάσεις. Κι ας είχες το κλειδί.» 

Έχε χάρη που ο Peter μάς αγνοούσε, αλλιώς ούτε εγώ θα περνούσα από εδώ.

Στο δωμάτιο με τις θυρίδες, επικρατούσε νεκρική σιωπή και με την συνοδεία τής αμυδρής λάμψης μιας λάμπας, ανατρίχιασα ασυναίσθητα.

«Ποιον αριθμό γράφει το κλειδί;»

«8199.»

«Το 'χω. Περίμενε μισό λεπτό.»

Η ξανθιά άρχισε να κοιτάζει μέσα στα μικρά και μεγάλα 'συρτάρια' - τις θυρίδες - και τους αριθμούς τους. Το δωμάτιο ήταν μεγάλο, και η αναζήτηση θα έπαιρνε λίγη ώρα κι ας είναι βαθμολογημένα όλα με αριθμούς στην σειρά. Οι τοίχοι, και οι τέσσερις, ήταν γεμάτοι από πάνω προς τα κάτω με θυρίδες ανεξαρτήτως μεγέθους αν και υπήρχε μία ομοιομορφία στις τοποθεσίες τους. Έμεινα να τα χαζεύω για λίγες στιγμές πριν αρχίσω ξανά τις αμφιβολίες.

Μήπως ανοίχτηκα υπερβολικά πολύ και γρήγορα στην ξανθιά; Η εμπιστοσύνη θα έπρεπε να έρχεται δύσκολα μετά την συμπεριφορά τού Dylan ή τα σκόπιμα σκληρά λόγια τής Natalie. Αλλά όχι, το ένστικτό μου μού έλεγε πως η Rain δεν ήταν η κακία τής υπόθεσης. Αλλά το να το ακούσω από το στόμα της ή τουλάχιστον ένα είδος δικαιολογία για την εμπλοκή της στην υπόθεση.

«Πως γνωρίστηκες με τον Peter;»

«Ας πούμε πως έχουμε κοινές γνωριμίες και γνωριζόμαστε πολλά χρόνια.» απάντησε. 

Μάλιστα.

«Και για ποιο πράγμα τον βοηθάς ακριβώς;»

«Μην μπλέκεσαι σε πράγματα που δεν σε αφορούν, ξανθούλα.» σάρκασε αυτή, εκνευρίζοντάς με.

«Δεν ξέρεις τι με αφορά και τι όχι, ξανθούλα.» κορόιδεψα και εγώ, μόνο από εκνευρισμό και τίποτα άλλο.

Εκείνη δεν απάντησε, προς μεγάλη μου εντύπωση καθώς είχα ήδη υποθέσει πως είχε μεγάλη γλώσσα παρά την γλυκιά εμφάνισή της και τα ζεστά χαρακτηριστικά της. Αντίθετα, βρέθηκε μπροστά σε έναν από τους τοίχους αναστενάζοντας. Η προσοχή της έφυγε από πάνω μου και επέστρεψε στους αριθμούς. Η αναμονή μου δεν κράτησε για πολύ ακόμα γιατί σχεδόν αμέσως η φωνή της ακούστηκε στο δωμάτιο, ενθουσιασμένη. Βρέθηκα πίσω της αμέσως, βγάζοντας ταυτόχρονα το κλειδί από την τσέπη μου.

Εκείνη μου έκανε λίγο χώρο ώστε να τοποθετηθώ μπροστά από την θύρα, η οποία ήταν δύο κεφάλια κάτω από το πηγούνι μου. Έσκυψα προκειμένου να μπορώ να δω ξεκάθαρα την τρύπα για την είσοδο τού κλειδιού. Τα χέρια μου ίδρωσαν με αυτό στο χέρι μου, αλλά δεν έκανα καμία κίνηση για να τα σκουπίσω. Προτίμησα την ακινησία για λίγα δευτερόλεπτα, αρκετά μονάχα για να χωνέψω το γεγονός πως είχα καταφέρει πράγματι να έρθω στο Λος Άντζελες και να βρω την τράπεζα, να καταλάβω πως διαβάζεται το μήνυμα τού Peter για την Rain, πόσο μάλλον να βρω δίχως να την ψάξω κιόλας. Βρισκόμουν μπροστά από την θύρα, και μακάρι, την αρχή τού τέλους αυτής τής άσχημης, τρελής και επικίνδυνης ιστορίας. Τα είχα καταφέρει.

«Άνοιξέ το επιτέλους!»

Την σώπασα με ένα στιγμιαίο βλέμμα. Έβαλα το κλειδί στην κλειδαριά και το γύρισα προς τα δεξιά για να ανοίξει. 

Η 'πόρτα' άνοιξε αμέσως, μαρτυρώντας πλέον τα μυστικά του. 

Έκλεισα στιγμιαία τα μάτια μου ανακουφισμένη βλέποντας έναν χοντρό φάκελο τοποθετημένο στο συρτάρι. 

Όλα καλά.

Άρπαξα τον φάκελο και μονομιάς τον άνοιξα. Μπροστά μου εμφανίστηκαν πολλοί διαφορετικοί λεπτότεροι κόκκινοι χάρτινοι φάκελοι με διάφορους τίτλους γραμμένους με άσπρους και μαύρους μαρκαδόρους. Πήρα την πρωτοβουλία να διαβάσω μερικούς πριν βιαστώ και ανοίξω οποιονδήποτε.

Mike Reed

Mark Bray

Dylan Myles Holland

Olivia Russel

Μερικά ονόματα αναγνώρισα, τα περισσότερα όχι. Μετά τους φακέλους με ονόματα είχε άλλους, άτιτλους. Αυτούς αναγκάστηκα να τους κλείσω αμέσως αφότου τους άνοιξα. Η Rain άρπαξε την στοίβα αμέσως από τα χέρια μου. Το σοκ της ήταν ίδιο με το δικό μου. 

«Γαμώτο, γαμώτο. Υπάρχουν πτώματα εκεί μέσα. Γαμώτο, Peter. Αυτό σου έλεγα μην μπλέκεσαι σε δουλειές που δεν σε αφορούν Russel! Γαμώτο, γαμώτο.» ψιθύρισε, όσο πιο χαμηλά μπορούσε.

Πάγωσα, και το μυαλό μου φαινόταν να πηγαίνει πολύ γρήγορα μέσα στον πανικό μου. 

«Γιατί υπάρχουν φωτογραφίες με πτώματα, Rain;»

«Δεν ξέρω- » τα λόγια της διακόπηκαν ξαφνικά από το τηλέφωνο. Η δόνηση στην τσέπη μου ήταν το μόνο πράγμα που με ανάγκασε να το βγάλω από εκεί, δεν μπορούσα να το ακούω. Το όνομα τής Natalie εμφανίστηκε στην οθόνη και δεν μπορούσα παρά να αναρωτηθώ πότε έβαλα το κινητό στην τσέπη μου μέσα στα δευτερόλεπτα τού τσακωμού μου με την Natalie και στα δευτερόλεπτα πριν την έξοδό μου από το δωμάτιο. 

Με τρεμάμενα χέρια προσπαθώ να αρνηθώ την κλήση, αλλά καταλάθος πατάω το λάθος κουμπί. Η φωνή τής Natalie ακούγεται απροσδόκητα στο σιωπηλό δωμάτιο, μετά τις ειδήσεις βόμβα.

Δεν έχεις καμία ιδέα για το τι έχουν όλοι οι φάκελοι. Υπάρχει ακόμα ένας και για εσένα.

«Η υποδοχή πήρε τηλέφωνο, Olivia. Λένε πως κάποιος Peter μάς επισκέφτηκε και ζητάει άδεια να ανέβει. Τους είπα να ανέβει. Το ήξερες ότι ήταν εδώ; Για αυτό ήθελες να έρθουμε στο Λος Άντζελες; » μιλάει γρήγορα, με την φωνή της να ακούγεται νευρική. Ένα ίχνος από την κακία που μου έδειξε πριν, υπάρχει ακόμα στην άκρη τής φωνής της. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο που με μοιάζει μπροστά στα λόγια της.

«Ο Peter είναι στο ξενοδοχείο;» λέω δύσπιστα, έχοντας χάσει τα λόγια μου. Η Rain γυρνάει το βλέμμα της μακριά από τον φάκελο, κατευθείαν στα μάτια μου. Μπορώ να αναγνωρίσω τα ερωτήματα να λάμπουν στο δικό της ζευγάρι μάτια. Τα ίδια ερωτήματα, αν όχι περισσότερο, ήταν αποτυπωμένα και στα δικά μου. 

Η Natalie μουρμουρίζει κάτι στην άλλη γραμμή αλλά δεν την ακούω. Το μυαλό μου είχε μουδιάσει.

Πως ήξερε ο Peter πως είμασταν στο ξενοδοχείο; 

Για πρώτη φορά στην ζωή μου και μόνο το όνομά του θα μπορούσε να μου προκαλέσει εμετό. Οι σκέψεις μου είχαν γύρω από εκείνην την φωτογραφία. 

Η κοπελιά ήταν μία από τα θύματα στις δολοφονίες στο Πανεπιστήμιό μας πριν δύο - τρεις μήνες. Η σκέψη πως μπορεί αυτός να ήταν ο δολοφόνος, πέρασε και αυτή από το μυαλό μου. Μα είχε πει πως δεν ήταν. Μου είχε πει πως δεν είναι δολοφόνος. Διάολε, μου το είχε εξομολογηθεί κι ας μην τον είχα κατηγορήσει ποτέ για κάτι τέτοιο. Μήπως το έκανε επειδή ήξερε πως κάπου υπήρχε αυτός ο φάκελος και μπορεί να τον πετύχαινα ποτέ;

Ήταν δολοφόνος;

Φαντάζομαι θα το μάθαινα μόλις τον αντιμετώπιζα. Το ξενοδοχείο είναι πολύ κοντά και αυτός δεν θα προλάβαινε να κάτσει στο κρεβάτι πριν αρχίσω να τον χτυπάω. Γιατί ορκίζομαι, θα τον χτυπήσω αν τον πιάσω στα χέρια μου.

Κάποια δάκρυα πρόλαβαν κιόλας να στολίσουν τα θλιβερά χαρακτηριστικά μου. 

Που έχω μπλέξει θεέ μου ...

«Κάτσε- εσύ δεν είσαι ο Peter! » ακούστηκε ξανά η φωνή τής Natalie - ξεκάθαρη μέσα στην υστερία μου - με ένα ουρλιαχτό να διακόπτει απότομα την κλήση. 

Η καρδιά μου δεν άντεξε, έπεσα κάτω μέσα στο πανικό μου. Natalie, Natalie, Natalie.

Εσύ δεν είσαι ο Peter.

«Σύνελθε! Πρέπει να φύγουμε από εδώ!» 

Καμία κίνηση από μέρους μου. Δεν μπορώ να κουνηθώ.

Η Natalie. Γελάω θλιβερά μέσα στο κεφάλι μου. Μας ξεγέλασαν.

«Γαμώτο Olivia.»

Ο Peter δεν ήταν ποτέ στο Λος Άντζελες.

«Πρέπει να φύγουμε.» ξαναείπε η ξανθιά. Σχεδόν δεν την άκουσα. Αλλά είμαι σίγουρη πως ήταν το τελευταίο πράγμα που ακούστηκε πριν κλείσω τα μάτια μου και παραδοθώ στο δράμα μου.

Πρέπει να πάω στην Natalie, αλλά δεν μπορώ. Δεν με βαστάνε τα πόδια μου, τα βλέφαρά μου ξαφνικά μοιάζουν βαριά.

Σκοτάδι.