«Η Rain Wright συμφώνησε να βοηθήσει. Η άγνοια τής Olivia είναι το κλειδί για όλα.» επανέλαβα τα λόγια που διάβαζα στο χαρτί, άλλη μία φορά. Και το χαρτί στα χέρια μου έμοιαζε να θολώνει, και αυτήν την φορά δεν ήταν τα δάκρυά μου.

Έπεσα με την πλάτη στο κρεβάτι και άφησα μια μακρόσυρτη κουρασμένη ανάσα, καταδικάζοντας τον εαυτό μου στην απελπισία. Την γνωστή μου λύση για κάθε πρόβλημα που αποζητούσε ψυχραιμία και αποτέλεσμα.

Το θέμα είναι πως πράγματι πίστευα πως το χαρτί θα ξεκαθάριζε κάποια πράγματα, δίνοντας νόημα σε κάποιες από τις αμέτρητες αναπάντητες ερωτήσεις. Έχοντας κάνει λάθος και με την απογοήτευση να φαίνεται ατίθαση στα χαρακτηριστικά μου, δεν μπήκα καν στον κόπο να σχολιάσω την νέα πληροφορία. Ήμουν τόσο σίγουρη πως είχα βρει κάτι ...

Η νέα πληροφορία που αντί να κλείσει μία πόρτα, άνοιξε άλλες δέκα ξεχνώντας να μας δώσει κάποιο κλειδί για να χρησιμοποιήσουμε ... με άφησε να αναρωτιέμαι αν ήμουν όντως το κατάλληλο άτομο για να συνεχίσει την ιστορία.

Βρίσκεσαι πολύ έξω από τα νερά σου, ψιθύρισε το υποσυνείδητό μου, και το ξέρεις.

Η αντίδρασή μου έδωσε στην Natalie να καταλάβει αυτό που δεν είχα κουράγιο να της πω εγώ.

Δεν έχω καμία παντελώς ιδέα ποια είναι η Rain Wright. Αν και αυτή σίγουρα φαίνεται να με ξέρει.

«Μα δεν γίνεται, κάποια σύνδεση πρέπει να υπάρχει. Το χαρτί υπονοεί πως η βοήθειά της αφορά το κομμάτι τής άγνοιάς σου.» μίλησε η Natalie, με την λογική της και την ψυχραιμία να βάζουν σε θέση την δικιά της ταραχή και την δικιά μου.

«Αν ισχύει αυτό τότε έκανε χάλια δουλειά. Κοίτα που βρίσκομαι!» σαρκάζω.

Αν και αυτό θα μπορούσε να μην αποδεικνύει τίποτα. Σίγουρη δεν είμαι πως κάθε πληροφορία που έχω συλλέξει είναι γνήσια και δεν έχει φτιαχτεί για να μας αποπροσανατολίσει. Δεν μπορώ να σκεφτώ για πολύ αυτήν την περίπτωση, δεν το άντεχα. Αν και αν είχε κάποιος σκοπό να μας αναγκάσει να σταματήσουμε να ψάχνουμε, θα έβρισκε πιο μόνιμη λύση. Μία λάθος πληροφορία είναι άτυχη για μία στιγμή μόνο.

«Υπάρχει τρόπος να την βρούμε;»

Η απάντηση που πήγα να δώσω, χωρίς να προλάβω να κάνω οποιαδήποτε σκέψη ήταν το όχι. Στην δεύτερη προσπάθεια κατέβαλα τα δυνατά μου για να σκεφτώ και να μην φανερωθώ στην φίλη μου με άδεια χέρια. 

«Το βράδυ που έμαθα για τον Dylan, αν και ποτέ δεν το πρόσεξα μέχρι να το τονίσει καταλάθος ο Peter εκείνη την τελευταία φορά, ήταν η βράδια που είχα βγει κρυφά από το σπίτι το πρωί. Σε ξύπνησα όταν επέστρεψα τα ξημερώματα. Θυμάσαι;»

Πράγματι θυμόταν, γιατί εκείνη ήταν η στιγμή που αποφάσισα να μην ανακατέψω την φίλη μου άλλο, και η άρνησή μου να της πω οτιδήποτε, δεν έμεινε απαρατήρητη. Με ήρεμο τόνο τής εξήγησα τι έγινε εκείνο το βράδυ. Με την επιθυμία μου να μάθω κάτι από το νοσοκομείο, που βέβαια κατέληξε στο πουθενά, για την στιγμή που ανακάλυψα την τρύπα - μαγαζί με τα παλικάρια μας. Έφερα στην επιφάνεια και την επίθεση του άντρα, που πίεζε να μείνω στο μαγαζί και να μην φύγω, καθώς και την εμπλοκή τού Peter στην κατάσταση. Με κοίταξε εκστασιασμένη, σαν να της είχα διαβάσει κάποιο ποίημα φτιαγμένο από εμένα μονάχα και όχι μια πραγματική ιστορία που θα μπορούσε να είχε και άσχημη κατάληξη, αν δεν ήταν εκεί αυτός.

«Πιστεύεις πως μπορούμε να την βρούμε εκεί;»

«Ίσως, από όσο θυμάμαι ο Peter δεν ήταν μόνος το εκείνο το βράδυ.  Εκείνης όμως δεν της έριξα δεύτερη ματιά στο άγχος μου να εξαφανιστώ από εκεί μέσα.»

Το να την αναγνωρίσουμε ήταν έξω από τις επιλογές μας. Θαυμάσια.

«Προς το παρόν ξεχνάμε την δεσποινίδα Wright. Εσύ, Olivia Russel, θα πας να κάνεις ντους για να ηρεμήσεις λίγο. Μετά θα πάω στην τράπεζα για να μάθουμε κάποιο γενικά πράγματα.»

«Σαν τι; Τι θα τους ρωτήσεις;» Αναρωτήθηκα φωναχτά. Η επιθυμία της να πάει μόνη της στην τράπεζα για πληροφορίες δεν μου άρεσε στο ελάχιστο. Δεν είχε καμία δουλειά να πάει εκεί χωρίς εμένα. 

«Για την θυρίδα. Ποιος μπορεί να την ανοίξει, αν χρησιμεύει μόνο για χρήματα. Θα μας βοηθούσε περισσότερο από το να πάμε με το κλειδί εκεί στα τυφλά. Τουλάχιστον έτσι θα μάθουμε αν το κλειδί είναι χρήσιμο χωρίς τον Peter.» Εξήγησε τους σκοπούς της, αφήνοντας το σχέδιο να γεμίσει με λεπτομέρειες.

«Μπορούμε να τηλεφωνήσουμε, ξέρεις. Μπορεί να μην είναι ασφαλές να πας μόνη σου εκεί.»

Η συζήτηση τελείωσε ένα λεπτό αργότερα, με τις σκέψεις τής Natalie να γίνονται επίσημα το επόμενό μας βήμα. Το να πάει εκεί θα μας έδινε αίσθηση τού χώρου. Τουλάχιστον αυτό υποστήριξε και τίποτα από όσα σκέφτηκα φαινόταν αρκετό για να επιχειρήσω να της αλλάξω γνώμη. Οι ανησυχίες μου έγιναν ξεκάθαρες και σημειώθηκαν.

Το καυτό νερό στο σώμα μου ήταν αρκετό για κάνει καπνό τις σκέψεις μου, έστω και για λίγο. Μπορούσα να νιώσω κάθε κουρασμένο εκατοστό στο σώμα μου να ζητάει μονάχα λίγο ύπνο και ξεκούραση. Ηρέμησε, διέταξα τον εαυτό μου. Ο ύπνος δεν ήταν καν επιλογή όσο θα βρισκόμασταν εδώ. Και δεν ήξερα πόσο θα καθόμασταν. Μία μέρα; Αν τελειώναμε με την τράπεζα ίσως ακόμα και το βράδυ να ξεκινούσαμε για να φτάσουμε σπίτι. Το ευχήθηκα.

Όσο έκανα μπάνιο συνειδητοποίησα πως η Natalie ήθελε τον χώρο της ώστε να μιλήσει με τον Dylan. Το να του πει ψέματα και να του μιλήσει γλυκά θα είναι πιο εύκολο χωρίς το εξεταστικό εξουθενωμένο βλέμμα μου να την παρατηρεί.

Πρέπει να πάρω τηλέφωνο την μαμά και την Lucy, πάνε μέρες από την τελευταία φορά που άκουσα την φωνή τους. Η θύμηση του τι αφήνω πίσω μου κάθε φορά που θυσιάζω την ζωή μου για τις απαντήσεις του. Τα άτομα που ακόμα με αγαπάνε.

Γιατί κάπως κατέληγα στο ίδιο ερώτημα που έκανα κάθε βράδυ στον εαυτό μου. Πόσα άτομα πράγματι νοιάζονται για εμένα; Ήταν ο Peter ποτέ ένας από αυτούς;

❦

Αν σκοτώσεις έναν δολοφόνο, ο αριθμός τους αυξάνεται κατά ένα. Καθώς και εσύ διαπράττεις το ίδιο έγκλημα. Η παγίδα που κάποιος ξέχασε να τονίσει, είναι πως αν κάποιον είναι ήδη δολοφόνος και σκοτώσει ξανά, σπάει την αλυσίδα. Ο αριθμός μένει ίδιος.

Έχει πλάκα πως ένας άλλος αριθμός μπορεί να αλλάξει τελείως έναν αριθμό μίας τελείως διαφορετικής υπόθεσης. Ποτέ μην υποτιμάς αυτήν την μονάδα, γιατί στο τέλος, ίσως αυτός είναι που μετράει και αλλάζει τα πάντα. 

«Και αν αργήσεις;» διαμαρτυρήθηκα. Η Natalie αναστέναξε ηχηρά.

«Θα φροντίσω να στείλω μήνυμα αν το κάνω.»

«Τι κι αν η καθυστέρησή σου δεν είναι στο χέρι σου;»

«Σταμάτα να είσαι τόσο απαισιόδοξη! Όλα καλά θα πάνε.»

Το όλα καλά θα πάνε ήταν οιωνός δύο πραγμάτων, που κι όμως ήταν αντιθετικά μεταξύ τους. Ο πρώτος αφορά την αφέλεια και την εξωραϊσμένη ιδέα πως όλα θα πάνε καλά κι ας έχεις λόγους να πιστεύεις το αντίθετο. Ο δεύτερος βέβαια έχει να κάνει με την πιθανότητα πως με την ευχή, γρουσούζεψες τα πάντα και τώρα όλα είναι σκατά. Υπάρχουν πολλές υπό-εκδοχές αλλά αυτές είναι οι δύο που κρατάνε μια ισορροπία. Τουλάχιστον έτσι λέω πάντα εγώ.

«Μακάρι να πάνε όλα καλά, σε διορθώνω. Μην το πάρεις σαν παιχνίδι. Η κατάσταση μόνο αυτό δεν είναι.»  Το πρόσωπό της σφίχτηκε και μονομιάς κατάλαβα πως δαγκωνόταν για να καταπιεί κάποιο πικρό σχόλιο.

Ας με βρίσει. Δεν θα χάσω κάτι.

«Αν δεν επιστρέψω ή δεν στείλω μήνυμα θα σημάνεις κόκκινο συναγερμό και θα φύγεις τρέχοντας από εδώ.»

«Βλακείες! Και εσύ τι θα κάνεις; Δεν σε αφήνω μόνη σου.» δήλωσα αποφασιστικά και σηκώθηκα από το κρεβάτι για να μπλοκάρω την πόρτα τού δωματίου. Δεν φεύγει αν δεν συζητήσουμε τις εκδοχές αυτές. 

Οι μπούκλες τις Natalie ήταν  περιποιημένες ξανά. Το βλέμμα της είχε αποκτήσει λίγη από την ζωντάνια του, αλλά ήταν ξεκάθαρο πως μάλλον ήταν όσο στρεσαρισμένη ήμουν και εγώ. «Olivia, φύγε από την πόρτα.» είπε ήρεμα, αν και το πρόσωπό της φαινόταν στα όρια νευρικής κρίσης. Πως στο καλό άλλαξε τόσο πολύ το πρόσωπό της μέσα σε μία στιγμή;

«Όχι. Μα πως περιμένεις να φύγω μακριά μόνη μου; Χωρίς εσένα; Natalie, για όνομα τού θεού! Θα έκανα τα πάντα για να σε κρατήσω ασφαλή.» 

«Φύγε από την πόρτα, Olivia.» ξαναείπε με την ίδια ήρεμη φωνή.

Ποιο ήταν το πρόβλημά της και γιατί ήταν τόσο επιθετική; Κάθε στιγμή μετά από εκείνη την σφαλιάρα, κάθε φράση που της λέω έχει σκοπό να μην την εκνευρίσει. Και τώρα, μετά από την εξαφάνιση τού Peter, την προδοσία τού Dylan, την τωρινή μας τελείως άγνωστη τοποθεσία. Θα ήταν ηλίθιο να μην ανησυχώ. 

«Τι σε έχει πιάσει;»

Η ηρεμία έσπασε και μπροστά της εμφανίστηκε ένα κύμα εκνευρισμού. «Συμπεριφέρεσαι λες και είμαι μικρό παιδί.» 

«Δεν σε πιστεύω. Έχεις καταλάβει την σοβαρότητα τής κατάστασης; Ή μάλλον, έχεις ξεχάσει; Έχω πει ψέματα στην αστυνομία για να καλύψω τα ψέματα των ηλιθίων, και διάολε, δεν θα το έκανα σε καμία γαμημένη περίπτωση αν δεν ήμουν τελείως υποχρεωμένη να το κάνω. Νομίζεις ότι χαίρομαι που δεν μπορώ να είμαι τελείως ειλικρινής με κανέναν στην ζωή μου; Και επειδή τα ήθελα και τα έπαθα, όπως είπες εσύ χτες, κινδυνεύω να πάθω ακριβώς αυτό που έπαθε ο Peter αν δεν είμαι αρκετά προσεκτική. Δεν μπορώ να ρισκάρω να σε χάσω και εσένα»

«Πάντα εκεί καταλήγουμε, έτσι δεν είναι; Στον υπέροχο καημένο Peter και στην εξαφάνισή του!» φώναξε και δεν έχω ξανακούσει την φωνή της να στάζει τόσο δηλητήριο. Η Natalie, το βάλσαμο στις πληγές μου, η καλύτερή μου φίλη, συμπεριφέρεται λες και το παιχνίδι ρώσικης ρουλέτας που παίζουμε είναι με ψεύτικες σφαίρες. Αγνοεί κάθε προειδοποίηση για την σωματική της ακεραιότητα

Και τι θα πει 'υπέροχος καημένος Peter'; Αυτός ήταν το πρόβλημα μου, φυσικά και η σκέψη του ήταν συνεχώς στο μυαλό μου. «Τι θες να πεις δηλαδή;»

«Αν θέλεις να θεωρείς τον εαυτό σου ντετέκτιβ ψάχνοντας τον γκόμενο, κανένα θέμα.»

 «Γκόμενο; Είσαι ηλίθια; Αγνοείται! Μπορεί να είναι νεκρός και εγώ να προσπαθώ να βρω βελόνα στα άχυρα. Προσπαθώ να μάθω την αλήθεια. Και σου ζήτησα να έρθεις και δέχτηκες! Δεν το παίζω κανένας ήρωας και ούτε προσπαθώ να κάνω κάποιον άλλον να νιώσει άσχημα χωρίς κανέναν λόγο. Έμαθες την αλήθεια για τον Dylan, και αν δεν το έδειξα πριν, λυπάμαι τόσο υπερβολικά πολύ. Λυπάμαι που σου είπα ψέματα, που δεν σου είπα τι γινόταν, που δέχτηκα να με παίξουν με αυτόν τον τρόπο. Αλλά μην συμπεριφέρεσαι έτσι, αν έχεις σκοπό μόνο να με πληγώσεις. Η πληγωμένη μου καρδιά θα επιβιώσει. Οπότε, κάνε μου την χάρη Natalie. Μείνε στο δωμάτιο, όσο εγώ θα βρω τις απαντήσεις στην τράπεζα. Δεν θα ήθελα να κουραστείς για να βοηθήσεις τον τέλειο καημένο Peter!»

Η πόρτα έκλεισε με φόρα πίσω μου όσο εγώ έτρεχα στον διάδρομο, μακριά από το δωμάτιο, μακριά από εκείνην. Όταν καμία φωνή δεν με φώναξε να επιστρέψω, ήξερα πως είχα κάνει μεγάλο λάθος να εμπιστευτώ την Olivia με τα πάντα. Αν η φίλη μου πιστεύει πως τα πάντα είναι μία πλάκα, αγνοώντας σκόπιμα τον κίνδυνο επειδή πλήγωσα κάπως τον εγωισμό της, δεν χρειαζόμουν την βοήθειά της.

Ο Dylan δεν είχε υπονοήσει πως η Natalie έτρεφε τον ίδιο κίνδυνο με εμένα. Η παρουσία της από συναισθηματική βοήθεια είχε γίνει εμπόδιο. 

Δεν νοιαζόταν αρκετά να βοηθήσει; Καλώς. Ήταν αρκετά αφελής για να αγνοήσει κάθε απόδειξη; Κανένα πρόβλημα. Εγώ δεν έχω σκοπό να τα χάσω.

Η Natalie δεν ήταν σύμμαχος πια. Μόνο και μόνο επειδή ... 

Δεν έχει σημασία. Πνιγόμουν και έπρεπε επειγόντως να βρω σωσίβιο.

❦

«Πως μπορώ να σας βοηθήσω;» ακούστηκε η γλυκιά φωνή τής γραμματέας στην υποδοχή. 

Έχωσα τα νύχια μου στο δέρμα μου, σε μία απελπισμένη προσπάθεια να βρω ξανά την αυτοκυριαρχία μου. Χαμογέλασα ελαφρά στην δεσποινίδα.

«Μερικές ερωτήσεις για τις θυρίδες σας θα ήθελα να κάνω. Ενδιαφέρεται μία γνωστή μου και έρχομαι να ρωτήσω εκ μέρους της μιας και ο χρόνος της είναι σχεδόν ανύπαρκτος, ακόμα και για μία σύντομη επίσκεψη στην τράπεζα.» Τα φώτα στην αίθουσα ήταν όλα ανοιχτά και προς έκπληξή μου, η ύπαρξη ανθρώπων στον χώρο ήταν σχεδόν ανεπαίσθητη. 

«Ναι, φυσικά. Τι απασχολεί την φίλη σας;»

«Ποιος έχει την δικαιοδοσία, ας πούμε, να ανοίξει τις θυρίδες;»

«Ο ιδιοκτήτης τού κλειδιού φυσικά και οι κληροδότες του. Σε μερικές περιπτώσεις και η αστυνομία, αλλά πρέπει να υπάρχει ειδική δικαστική εντολή για αυτό, αλλά δεν είμαι απολύτως σίγουρη για να σας πω περισσότερες πληροφορίες για αυτήν την περίπτωση.» απάντησε απλά.

Κληροδότες; Δηλαδή; Θα μπορούσε ο Peter να έχει δώσει δικαιοδοσία σε κάποιον τρίτο για να ανοίξει την θύρα;

«Και εσείς έχετε αρχείο με αυτά τα άτομα, έτσι δεν είναι;»

«Φυσικά και έχουμε.»

«Αν σας έλεγα ένα όνομα, θα μπορούσατε να δείτε αν έχει πρόσβαση σε μία θύρα;»

«Όχι, αυτά είναι πληροφορίες προσβάσιμες μόνο στο προσωπικό τής τράπεζας και μόνο κατ' περιπτώσεις όπου θέλουμε να επιβεβαιώσουμε κάτι.» Αν θα έλεγα πως απογοητεύτηκα με την ορθότητα τού κανονισμού, θα ήμουν κακός άνθρωπος;

«Η φίλη σας, έχει νοικιάσει κάποια θυρίδα;» ρώτησε ξαφνικά.

Η απάντηση ήταν όχι γιατί δεν υπήρχε φίλη, αλλά δεν μπορούσα να το πω.

«Όχι ακόμα αλλά θα έρθει μάλλον μέσα στις επόμενες μέρες.» είπα, μη ξέροντας τι να πω μετά. Ήθελα να μάθω την λίστα, ποιον είχε βάλει - αν είχε βάλει - ως κληροδότη. Κάτι μου έλεγε πως το όνομα τής Rain Wright ήταν γραμμένο.

«Εκτός από την φίλη μου, έχω έρθει με το κλειδί τής θυρίδας τού Peter Johnson. Είμαι η κοπέλα του.»

Η προσπάθεια έφερε ρίσκο, ειδικά στην περίπτωση όπου κάποια απάντηση κινήσει υποψίες. Το θέμα είναι πως, όταν ρωτήσει ποια είμαι. Τής δίνω το όνομά μου ή το όνομα τής Rain, ευχόμενη να πέσω μέσα; Αν ζητήσει ταυτότητα; Η ταυτότητά μου θα ήταν χρήσιμη στην περίπτωση αυτή. Αλλά αποκλείεται να με άφηναν να μπω μέσα αν δεν ήταν το όνομά μου ως κληροδότης.

«Peter Johnson, ε; Ό,τι σχετικό με τον πελάτη μας αυτό έχει ανατεθεί να εξυπηρετηθεί από μία άλλη συνάδελφο.» Κάτσε, τι; Γιατί; 

«Βέβαια.» μονολόγησα χαμένη. Η κοπέλα αυτή ήταν καλή, και όχι πολύ περίεργη. Κάποια άλλη μπορεί να χάλαγε την κάλυψή μου - όποια και να ήταν αυτή - . 

Σκατά, σκατά, σκατά. Έπρεπε να φύγω από εδώ πριν να θαλασσώσω.

Η κοπέλα σηκώθηκε από την θέση της και φώναξε ένα όνομα στο βάθος. Τίποτα δεν ακούστηκε έως ότου μία ψηλή ξανθιά καλλονή εμφανίστηκε στην θέση τής προηγούμενης υπαλλήλου. «Τι συμβαίνει, Martha;» ρώτησε περίεργη η ξανθιά. Μου έριξε μία ματιά και τα μάτια της έμειναν για μία στιγμή πάνω μου πριν απομακρυνθούν. Το βλέμμα της παρακολουθούσε και η κοπέλα δίπλα της.

«Έχει έρθει για την θύρα τού Peter Johnson. Δικιά σου.» Στα λόγια της αυτά, εξαφανίστηκε από το πεδίο μου, αφήνοντάς με μπροστά με την ξανθιά, μην έχοντας καμία ιδέα για την συνέχεια τής συζήτησης, έχοντας χάσει κάθε ευκαιρία να εξαφανιστώ.

«Olivia Russel, δεν έχεις καμία δουλειά στο Λος Άντζελες.» μίλησε πρώτη εκείνη, με την φωνή τής επαγγελματία υπαλλήλου να έχει κάνει φτερά. Η ευγενική και λεία φωνή της έγινε ξάφνου απότομη και απειλητική. Η φωνή της έχασε το ενδιαφέρον μου όταν συνειδητοποίησα πως η ξανθιά κοπέλα με γνώριζε και εγώ όχι. 

Μόνο μία ιδέα είχε και πόνταρα τα πάντα τεστάροντάς την.

«Η Rain Wright;»

«Η ίδια, με σάρκα και οστά.» 

Μπίνγκο.

«Τι κάνεις εσύ εδώ;»

«Εδώ δουλεύω. Που στο καλό είναι ο Peter και γιατί έστειλε εσένα να μαζέψει τα χάλια του;»

«Ο Peter αγνοείται εδώ και μία εβδομάδα.»

«Όχι χρυσό μου. Ο Peter ήταν εδώ χτες το πρωί και υποτίθεται και σήμερα το πρωί. Αντίθετα, στην θέση του ήρθες εσύ. Φαντάζομαι εσύ είσαι ο λόγος που δεν έχει το κλειδί του πια, ε;»

Πάγωσα και για μία στιγμή πίστεψα πως άκουσα την καρδιά μου να ουρλιάζει.

Ο Peter βρισκόταν στο Λος Άντζελες;

(Α/Ν Ξέρω ότι το κεφάλαιο ήταν απαίσιο. Αλλά ήταν ένα από αυτά που απλά δεν μπορούσα να προχωρήσω. Και μιας και θέλω να προχωρήσω γρήγορα στο τρίτο και τελευταίο παρτ στο Λος Άντζελες, σας το έγραψα. Have mercy on this girl, σήμερα ήταν η πρώτη μέρα τού σχολείο μετά την καραντίνα)