«Olivia Russel είσαι το τελευταίο άτομο που είδε τον Peter Johnson ζωντανό.»

Τι άσχημη επιλογή λέξεων.

«Μάλιστα.» ψιθύρισα, σχεδόν αθόρυβα.

«Τι σε ήθελε;» Ο ψηλός και όμορφος αστυνομικός Simon ρώτησε δυνατά, ανυπόμονος.

Ένιωθα το ηρεμιστικό να μουδιάζει σχεδόν τις αισθήσεις μου. Οι σκέψεις μου, με κοιτούσαν από μακριά με περιέργεια. Γιατί είσαι τόσο ψύχραιμη;

Ο έρωτας σου αγνοείται.

«Μου έφερε κάτι αλλαξιές ρούχα που είχα ξεχάσει σπίτι του από παλιά.»

Η φωνή μου ακουγόταν σαν γυαλί θρυμματισμένο, έτοιμη να πέσει και να σπάσει σε χιλιάδες μικροσκοπικά διαμαντάκια. Γιατί τόσο ψύχραιμη;

«Γιατί είχε ρούχα σου στο σπίτι του;» ο αστυνομικός Simon ρώτησε.

«Γιατί είχαμε σχέση.»

«Είχατε; Για πόσο καιρό;»

«Πάνω από χρόνο. Δεν θυμάμαι.»

Θυμάσαι.
Βάλε την μνήμη σου να δουλέψει.

«Σου είπε αν θα πήγαινε κάπου; Αν είχε κάποια δουλειά εκτός πόλης;» Αν ο Peter το άκουγε αυτό θα γελούσε. Αυτός ο άνθρωπος δεν μου έλεγε τα σχέδιά του όταν ήμουν ο άνθρωπός του, τόσους μήνες μετά, γιατί να το κάνει;

«Όχι δεν μου είπε. Δεν κρατήσαμε επαφές μετά τον χωρισμό.» Εκτός από αυτές τις μερικές φορές που κόντεψα να πεθάνω.

«Πιστεύετε πως ο νεαρός είχε λόγο να φύγει μακριά; Μήπως έκανε κακές παρέες; Μερικές φορές εξαφανίζονται φοιτητές για λίγες μέρες και επιστρέφουν. 

«Δεν γνωρίζω κύριε αστυνομικέ. Πάνε μερικοί μήνες από τότε που σταματήσαμε να μιλάμε μεταξύ μας.» Η φωνή μου είναι σταθερή, χωρίς ίχνος αμφιβολίας. Δεν σπάει, δεν διστάζει, και όλα αυτά επειδή έχω παίξει τα λόγια που θα πω στον αστυνομικό, τριάντα φορές από τον πρωί στον καθρέφτη.

Δεν μπορώ να με αφήσω να μπλεχτώ περισσότερο σε αυτήν την ιστορία. Ήδη οι συνέπειες άρχισαν να γίνονται οδυνηρές. Που στον διάολο βρίσκεται ο Peter αυτήν την στιγμή; Η μόνη σκέψη που μπορώ να κάνω είναι αυτή, και ποτέ δεν παίρνω πίσω απάντηση.

Που στον διάολο βρίσκεται ο Peter, γαμώτο;

«Συγχωρέστε με για την αδιακρισία μου, ποιος ο λόγος που χωρίσατε;»

Ήταν μαλάκας και ψεύτης. Αλλά δεν μπορώ να το πω αυτό χωρίς να απαιτήσει η αστυνομία εξηγήσεις, χωρίς να φανεί περίεργο ή άσχημο για εμένα.

Δεν ήταν ειλικρινής μαζί μου; Όχι ... κρύβει υπονοούμενα.

Είχε παράλληλη σχέση και εγώ το ανακάλυψα; Δημιουργικό αλλά υπερβολικό.

«Δεν λειτουργούσε πια.» 

❦

Ήμουν καθισμένη στο κρεβάτι  μου, ανίκανη να αντιληφθώ ακριβώς τι γινόταν γύρω μου. Μπορούσα να ακούσω δυνατές φωνές, να νιώσω ένα βάρος δίπλα μου στο κρεβάτι αλλά τίποτα περισσότερο.

«Dylan, δεν θα τον βρουν!» ούρλιαξε η Natalie. Και η άγρια φωνή της με ξύπνησε κάπως από τον λήθαργό μου. 

Πως συμπεριφέρεται κάποιος άραγε όταν χάνει ολόκληρο τον κόσμο του μέσα σε μία στιγμή; Ή μάλλον, εξηγώντας την κατάσταση, πως νιώθει κάποιος όταν χάνει απροειδοποίητα κάποιον που αγαπάει πολύ. Όταν νιώθει πως φταίει αυτός για το τέλος του; Όταν φοβάται πως δεν θα τον ξαναδεί;

Φαντάζομαι πως εγώ το μαθαίνω τώρα.

«Χρειάζεται χρόνο Natalie. Ηρέμησε.» ακούστηκε η χαρακτηριστική απαλή φωνή τού Dylan, μόνο που αυτήν την φορά δεν ήταν διόλου απαλή. Ένας απότομος και θυμωμένος ήχος.

«Οι περιπτώσεις κάποιου να χαθεί και να μην βρεθεί ποτέ είναι πολλές.» ακούστηκε η φωνή μου για πρώτη φορά στον χώρο.

Η φωνή μου αναστάτωσε περισσότερο την Natalie. Παρατηρώντας την περισσότερο, τα μάγουλά της ήταν μούσκεμα από ιδρώτα, τα ρούχα της ήταν τα ίδια που φορούσε και εχτές -μία γκρίζα μπλούζα και ένα μαύρο παντελόνι- . Ο Dylan αντίθετα φαινόταν αναστατωμένος και πολύ κουρασμένος.

«Κάποιοι επιστρέφουν.» ψιθύρισε το αγόρι και η κοπέλα του έσπευσε να συμφωνήσει παρά τα προηγούμενα λόγια της.

«Νεκροί ή ζωντανοί;»

❦

«Μυστήριο ακόμα η εξαφάνιση τού νεαρού Peter Johnson. Οι αρχές δεν έχουν καινούρια στοιχεία. Οι πρώτες 48 ώρες είναι κρίσιμες.»

«Μαλακίες!»

Η Natalie δεν μίλησε, αλλά ούτε γκρίνιαξε για το ξαφνικό ξέσπασμα απαισιοδοξίας μου. Με τον Peter αγνοούμενο για σχεδόν 45 ώρες, ό,τι και να έλεγα ή έκανα, δεν λάμβανα καμία δόση κακιάς κριτικής από μεριά της. Από την μία αυτό με εξόργιζε, διότι σήμαινε πως υπήρχε πραγματικός λόγος να ανησυχώ, αλλά από την άλλη με στεναχωρούσε, διότι αν εκείνη έχανε την ελπίδα της τότε δεν υπήρχε λόγος να ελπίζω εγώ.

Τα ίχνη του εξαφανίστηκαν μετά την ξαφνική του επίσκεψη προχτές. Ήρθε σπίτι μου για να μου ζητήσει να μην μιλήσω για την εμπλοκή τού Dylan στις δραστηριότητές του στην Natalie. Εκείνη την στιγμή είχα συμφωνήσει ξεκάθαρα εξαιτίας τού εγωισμού μου, αλλά τώρα άρχιζα να ξανασκέφτομαι κάθε απόφαση που είχα κάνει ποτέ στην ζωή μου. 

Τι κι αν τελείωσε η υπομονή τους και για την περιέργειά μου, το πλήρωσε εκείνος; Η λογική μου έλεγε πως τέτοιες σκέψεις θα με τρελάνουν μονάχα. Και μάλλον έχει δίκιο. Αλλά μπήκα μέσα στον χορό και θα χορέψω.

Το μόνο που είχα στα χέρια μου ήταν κούφιες λέξεις και θεωρίες, υπονοούμενα που δεν ψάχτηκαν περισσότερο, στοιχεία και λεπτομέρειες που ποτέ μου δεν προσπάθησα να επεξεργαστώ περισσότερο. Το μυαλό μου έχει χτίσει μία μεγάλη, μαύρη, σκοτεινή εικόνα μιας σκιάς που για αυτήν οφείλεται όλος ο χαμός και οι μπελάδες πίσω από το πρόσωπο του πρώην αγαπημένου μου.

Πρώην αγαπημένος, φυσικά, μα δεν θυμίζει τέτοιον. Ίσως πάντα στην άκρη τού μυαλού μου είχα την ελπίδα πως θα έλυνα το μυστήριο και ο Peter θα έπεφτε στην αγκαλιά μου, ελεύθερος από τα δεσμά και τα ψέματα που τον περιόριζαν μέχρι τότε. Η καρδιά μου ήταν φοβισμένη, και ο φόβος πάγωνε το αίμα μου, το οποίο έλιωνε κοντά του. 

Η αδερφή μου δεν πρόλαβε να κάτσει περισσότερο από ένα βράδυ σπίτι μου πριν μάθει τα νέα και ζητήσει η μαμά ευγενικά να επιστρέψει πίσω. Κανονικά θα ερχόταν και αυτή, να το παίξει υποστηρικτική μάνα, αλλά ένα πουλάκι ομολόγησε πως εγώ και ο Peter είχαμε τελειώσει εδώ και καιρό. Και τι υποστήριξη θα μπορούσε να δώσει η μάνα για το πρώην αγόρι σου; 

Ο Dylan μπαινόβγαινε σπίτι μας, γιατί δεν τον κρατούσε το μέρος του. Καμία μας -ούτε εγώ, ούτε η Natalie- δεν το αμφισβήτησε. Τουλάχιστον, όχι φωναχτά. Ο Dylan με κοιτούσε σαν να ήμουν ωρολογιακή βόμβα, έτοιμη να σκάσω από λεπτό σε λεπτό. Το πρόσωπό του έκρυβε μία αλαζονική ηρεμία που επισκίαζε το χάος. Γιατί μέσα στο παιχνίδι με τα θύματα, η σχέση του είχε μείνει ακλόνητη, φαινομενικά ίδια στα μάτια τής Natalie. 

Έπρεπε να της μιλήσει γιατί δεν άντεχα τον βαρύ αέρα με τα μυστικά του. Μυστικά που μπορούσα πλέον να δω πιο ξεκάθαρα από ποτέ, αλλά που ακόμα και τώρα δεν μπορούσα να αποκρυπτογραφήσω.

Δεν το ζήτησε ο Dylan, αλλά είπα ψέματα στην αστυνομία για τον λόγο επίσκεψης τού Peter, που βέβαια αφορούσε εκείνον. Ο Peter, για την αστυνομία, είχε έρθει να κάνει μία φιλική επίσκεψη στην πρώην κοπέλα του και να της επιστρέψει μερικά ρούχα. Αλλά ήταν ψέμα. Κάνοντάς με ακριβώς ίδια με αυτόν που ήταν εκείνος. Θα μπορούσα να μιλήσω και να δώσω τέλος σε ό,τι γίνεται. 

Αλλά ποιο θα ήταν το κόστος; Και ποιος με διαβεβαίωνε πως ό,τι έλεγα θα βοηθούσε οποιονδήποτε; Αν θα με πίστευε κάποιον. Μία γυναίκα θα ήταν αξιόπιστη μπροστά σε μαρτυρία ύπαρξης συμμορίας, δίχως στοιχεία ή κάτι περισσότερο πέρα από τα λόγια της;

Ποντάρω στο όχι. 

 Η καρδιά μου χτυπούσε αργά, έτσι την ένιωθα, σαν να κινδύνευε να σταματήσει αν την πίεζα λίγο περισσότερο. Το στήθος μου το ένιωθα βαρύ, τα μάτια μου με έτσουζαν μαρτυρώντας κάθε δάκρυ που έπεσε. 

Δεν ήξερα πως να  συμπεριφερθώ, τι να περιμένω. Ήταν πιθανό να εμφανιστεί ο Peter από το πουθενά και να πει πως είχε κάνει μία διήμερη εκδρομή, πως ήταν καλά; Ή το γεγονός πως μπορεί να μην έρθει ποτέ ήταν ακριβώς αυτό που έπρεπε να περιμένω; Αν ήταν νεκρ-

«Πάω να μας φέρω κάτι να φάμε. » μονολόγησε ξαφνικά η Natalie, αρπάζοντας το πρώτο μπουφάν που είδε μπροστά της, βγαίνοντας έξω από το σπίτι χωρίς να περιμένει απάντηση.

Χωρίς προειδοποίηση, τα μάτια μου άρχισαν να τσούζουν ξανά, όπως και κάθε φορά που ένιωθα πως ήταν έτοιμα να πέσουν.

«Γαμημένα ψέματα!» φώναξα πλημμυρισμένη από την οργή μου. Έχασα τον Peter εξαιτίας τους, δεν μπορώ να δω την Natalie στα ψέματα επειδή εγώ έχω τα δικά μου.

Ποιος ο λόγος να έχεις την συνείδησή σου καθαρή, βγάζοντας στην φόρα κάθε ψέμα, όταν η κάθε αποκάλυψη θα φέρει μόνο καταστροφή; Και ποιον μπορείς να κατηγορήσεις όταν η βόμβα πέσει; Τον εαυτό σου, που είναι αφελής; Τον άλλον που είχε το θάρρος να μιλήσει; Ή αυτόν που είχε πει το ψέμα εξαρχής; Για να κατηγορήσουμε πρέπει να γνωρίζουμε τους σκοπούς τού καθένα. Εσύ ποιον κατηγορείς; Αυτόν που ψάχνει την αλήθεια για να σώσει κάποιον άλλον -εμένα-, αυτόν που κρύβει την αλήθεια για να απομακρύνει τον κίνδυνο -τον Peter-, αυτόν που τα μάτια του είναι καλυμμένα με στάχτη από την αφέλεια και πιστεύει κάθε ψέμα -την Natalie-, ή κάποιον άλλο που μέσα σε μία ιστορία με απάτες καταφέρνει να βρίσκεται μακριά από κάθε σκηνικό -τον Dylan-;

Το κεφάλι μου πονάει. Και αυτό επειδή απαγορεύω τον εαυτό μου να σκεφτεί με κάτι άλλο πέρα από την λογική. Γιατί αν πάρει μπρος η καρδιά μου, δεν ξέρω πως μπορώ να την προστατέψω από την κατάρρευση.

«Καλά είναι.» ακούστηκε ξαφνικά μία φωνή.

Γύρισα προς το μέρος της για αντικρίσω μονάχα τον Dylan. «Ποιος;»

«Εκείνος.»

Ο χρόνος εκείνη μονάχα την στιγμή, που η φωνή του ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελα να ξανακούσω όσο ήμουν ζωντανή, έμοιαζε να είναι αθάνατος. Το τι ένιωσα με αυτήν μονάχα την λέξη ήταν ένα αίνιγμα διαφορετικής διάστασης.

«Πως το ξέρεις;»

Η ερώτησή μου δεν απαντήθηκε ποτέ. Εκτός από την σιωπή, που δεν ήταν αυτό που αποζητούσα. Αλλά και η αλήθεια δεν ήταν επίσης αυτό που χρειαζόμουν αυτήν την στιγμή.

Μερικές φορές μπορείς να έχεις την αλήθεια στα χέρια σου, αν μονάχα την ζητήσεις ευγενικά. Αλλά κάποιες φορές είσαι τόσο δειλός που ακόμα και η αλήθεια μπορεί να μην είναι αρκετή.

«Αν πίστευα πραγματικά πως θα μιλούσες στην Natalie χωρίς να έχεις συνέπειες, θα σε ανάγκαζα να το κάνεις. Αλλά θα έκανες ακριβώς το ίδιο με τον δικό μου. Θα φύγεις μακριά.»

«Ο δικός σου έφυγε επειδή του το ζήτησες, Olivia.»

«Επειδή βαρέθηκα.»

«Και αυτός το ίδιο.»