Η ζωή με είχε φέρει σε αυτό το σημείο και τώρα περίμενε υπομονετικά να κάνω αυτό που φαινόταν το μεγαλύτερο λάθος τής ζωής μου. Ενδιαφέρον πως κάθε επιλογή μας κατηγοριοποιείται σε καλή ή κακή. Ποιος είναι ο δείκτης τού σωστού; Έφτασα σε αυτό το αποτέλεσμα και δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ πως θα είχαν πάει τα πράγματα αν είχα κάνει διαφορετικές αποφάσεις. Φαντάζομαι δεν θα βρισκόμουν στην θέση που βρισκόμουν αυτήν την στιγμή, κάτω από το κρεβάτι τού πρώην αγαπημένου σου με καμία έξοδο διαφυγής. 

Αν του είχα πει τι υποψιαζόμουν, ίσως να μου είχε πει την αλήθεια ή τουλάχιστον κάτι που να με έμοιαζε με αυτήν. Δεν θα κρυβόμουν, το μόνο σίγουρο.

Ο Peter είχε πάρει το κινητό μου, μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτό, εντάξει. Αλλά για ποιον λόγο αποφάσισε πως το να μου πάρει τα κλειδιά είναι καλή ιδέα; 

Προσωπικά ήμουν τόσο εξουθενωμένη, που το να εξαφανιστώ από την χώρα ή ακόμα και γαλαξία φαινόταν ως η πιο καλή ιδέα που είχα σκεφτεί εδώ και χρόνια. 

Θυμάμαι, μικρότερη η μαμά με πίεζε να κάνω αυτοκριτική με σκοπό να βελτιώνομαι και να βρίσκω την σωστή λύση σε τυχόν πρόβλημα. Τα ένστικτά μου με είχαν εγκαταλείψει εκεί που τα χρειαζόμουν για να ξεφύγω από την κατάσταση που δυστυχώς είχα καταφέρει να μπλεχτώ και μόνο οι οδηγίες τής μαμάς ήταν παρηγορητικές αρκετά για να προσπαθήσω.

Ερωτεύτηκα τον Peter Johnson και στην αρχή ήταν πολύ ωραία, μέχρι που άρχισα να συνειδητοποιώ πως ο Peter που γνώριζα εγώ ήταν ένα μέρος μιας πιο περίπλοκης προσωπικότητας. Μιας που αγαπούσε τα ψέματα και μισούσε τις αλήθειες. Μα εγώ τον αγαπούσα γιατί κάποτε έβλεπα ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να αλλάξει τις καταστροφικές συνήθειες του αν τον αγαπούσα αρκετά. 

Μα τώρα το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι πως αυτός είναι η αιτία τής κατάντιας μου. Η έλλειψη εμπιστοσύνης στους ανθρώπους, χαρακτηριστικό που υιοθέτησα μετά από αυτόν. Μα πως θα μπορούσα να τον κατηγορήσω; Όταν εγώ η ίδια είμαι αυτή που του έσπασα την καρδιά τόσες εβδομάδες πριν στο ασανσέρ;  Είμαι θυμωμένη που κατάφερα και έγινα θύμα όταν ξεκάθαρα αυτός ήταν το θύμα σε μία ιστορία διαφορετική. Δεν γεννιέται κάποιος τόσο δύσπιστος, μοναχικός. Μα γαμώτο, αν δεν ήταν φτιαγμένος για εμένα τότε γιατί ερωτευτήκαμε;

Και εγώ δεν γνώριζα τίποτα και εξακολουθώ να μην το κάνω. Οι σκέψεις που πονάνε εμένα την ίδια.

Μετά από τσακωμούς, τον χωρισμό μου, η περιέργεια μου και η μανία μου να τον βοηθήσω με οδήγησαν στο να μπω στο σπίτι του κρυφά, δύο φορές. 

Οι σκέψεις μου ουρλιάζουν και εγώ τα παρατάω. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Περπατάω μέσα στο σπίτι, και αυτήν την φορά θυμάμαι κάθε συζήτηση που έχω κάνει ποτέ εδώ. Από τα ατέλειωτα γέλια, των ήχο των φιλιών μας, σε τσακωμούς και διαμάχες. 

Είναι αυτό που λέμε τοξική σχέση; Κι ας υπάρχει τόση αγάπη, τόση ανάγκη για να προστατέψει ο ένας τον άλλον; 

Δεν θυμάμαι πότε σταμάτησα να ψάχνω για τα κλειδιά και παράτησα τον εαυτό μου στο έλεος των σκέψεών μου. 

Ένας θόρυβος ακούγεται έξω από την πόρτα. Κλειδιά. Μα αυτήν την φορά δεν προλαβαίνω να κάνω βήμα και βρίσκομαι αντιμέτωπη με έναν δακρυσμένο Peter να ανοίγει την πόρτα.

Βέβαια απτόητος δεν φάνηκε να ξαφνιάζεται και ιδιαίτερα από την παρουσία μου. Μα τα δάκρυα του γυαλίζουν έκλεισε με μία κίνηση την πόρτα πίσω του και με ένα πήδημα προσγειώθηκε στην αγκαλιά μου. Τα χέρια του τύλιξαν την μέση μου και άφησε το κεφάλι του να ακουμπήσει ελαφρά στο δικό μου. Ασυναίσθητα και με μία αίσθηση θαλπωρής τον αγκάλιασα και εγώ, κι ας ήμουν θυμωμένη και μπερδεμένη μαζί του, και ας ήμουν απελπισμένη για απαντήσεις  θέλοντας επίσης να σκουπίσω διακριτικά τα δάκρυά του ξαπλώνοντας μαζί του. Απομακρύνθηκε όσο απότομα με αγκάλιασε. 

Τα χέρια του έμοιαζαν να τρέμουν και η ακανόνιστη αναπνοή του μαρτυρούσε πως ήταν αναστατωμένος. «Peter.» ψέλλισα μονάχα, ανήμπορη να εκφραστώ περισσότερο.

Η φωνή μου φάνηκε να τον έβγαλε από τον μελαγχολικό κόσμο που μόλις είχε ξεφύγει. Έβγαλε τα χέρια του από πάνω μου, τα μάτια του δεν δάκρυζαν πια.

«Πρέπει να σε πάρω από εδώ.» 

Εξαφανίστηκε μέσα σε μία στιγμή στο δωμάτιό του. Η έκπληξή μου με είχε αφήσει ακίνητη να παρακολουθώ τις εξελίξεις να διαδραματίζονται μπροστά μου. Όταν ξαναήρθε κρατούσε το κινητό και τα κλειδιά μου. 

Η αλήθεια είναι πως μίσησα τον εαυτό μου  εκείνην και μόνο την στιγμή που η παρουσία του μού προκαλούσε ανακούφιση πάνω από όλα τα άλλα. Ενώ θα έπρεπε να είμαι οργισμένη που με έκλεισε εδώ, έξαλλη που με έμπλεκε μέσα στα χάλια του, φοβισμένη για το αν οι θεωρίες τις φίλης μου περί παρακολούθησης είναι βάσιμες..

Καθώς εγώ σιωπηλά τον παρατηρούσα εκείνος επέκτεινε το χέρι του για να μου δώσει τα κλειδιά και το τηλέφωνό μου. Τα πήρα με μία γρήγορη απότομη κίνηση και εκείνος με κοίταξε ενοχλημένος. «Περίμενα πως μετά την πρώτη εισβολή στο σπίτι μου θα είχες χορτάσει από εκπλήξεις.» είπε περιεργάζοντάς με.

Η αλήθεια είναι πως είχε δίκιο και εγώ αυτό πίστευα, αλλά για να ξαναβρίσκομαι εδώ .. 

«Δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι σου αυτήν την στιγμή αλλά δεν έχουμε χρόνο.»

Τα λόγια του σταματάνε και εκείνος αρπάζει το χέρι μου και με τραβάει προς την ανοιχτή εξώπορτα. Εκείνος με ακολουθεί, κλείνει την πόρτα χωρίς να κλειδώσει το σπίτι και με σβελτάδα κατεβαίνει τις σκάλες. Τον ακολουθώ καθώς δεν έχω και κάποια άλλη επιλογή. Με είχε διώξει από το σπίτι και το να μπω ξανά στο διαμέρισμα με τα κλειδιά δεν ήταν κάτι που θα έκανα ξανά. Τον ακολούθησα βιαστικά στις σκάλες, βρισκόταν κιόλας δύο ορόφους κάτω. Με βήματα που καιγόντουσαν έφτασα ακριβώς πίσω του. 

Στιγμές αργότερα δεν βρισκόμαστε στο ισόγειο τής πολυκατοικίας , αλλά σε κάποιον όροφο. Ο Peter είχε σταματήσει και το ίδιο έκανα και εγώ. Γιατί σταματήσαμε πριν φτάσουμε στο τέλος;  «Κουράστηκες;» Δεν πήρα απάντηση.

Σαν να απαντούσε σε κάποια αναπάντητη ερώτηση δικιά του  γύρισε να με κοιτάξει μουρμουρίζοντας κάτι που αδυνατούσα να ακούσω.

Μονομιάς φάνηκε να ανοίγει την πόρτα στο διαμέρισμα από πίσω του. Σαν να ήταν ανοιχτό. 

❦

Το διαμέρισμα στο οποίο βρισκόμουν ήταν άδειο, λευκοί τοίχοι, ένα βαρετό μαύρο παρκέ. Ο Peter είχε βολευτεί στο πάτωμα, κάτω ακριβώς από το το παράθυρο -το οποίο περιέργως ήταν ανοιχτό- σε μία βρεφική στάση, με τα χέρια του να αγκαλιάζουν τα πόδια του. 

Τα μαλλιά του ήταν απίστευτα μπερδεμένα, χάνοντας την μαλακή υφή-όψη τους. 

Μετά από μία άβολη σιωπή για λίγα λεπτά, καθώς εγώ κοιτούσα γύρω μπας και καταλάβαινα τι γίνεται, αποφάσισα να κάτσω δίπλα του. 

Η συντροφιά του χαλάρωσε τα σκληρά χαρακτηριστικά τού προσώπου του. Το νευρικό άτομο μπροστά μου άρχισε να μοιάζει ξανά στο ήρεμο και χαλαρό άτομο που γνώριζα καλά. Το να δείχνει τα αισθήματά του παραήταν καινούριο για εμένα και δεν μπορούσα να διαχειριστώ αυτήν την εικόνα του. Αυτήν την χαώδης ανεξέλεγκτη πλευρά του, κυρίως γιατί δεν μου την έδειξε ποτέ επιλέγοντας πάντα να την κρύψει για δικά του ενδεχομένως συμφέροντα. 

«Δεν έχεις τίποτα να πεις;»

Ο Peter δεν απάντησε, ακολουθώντας την χρυσή τακτική του : τα κάνω όλα μόνος μου, δεν χρειάζεται να ξέρει κανένας τίποτα. «Τι είναι αυτό το μέρος Peter; Γιατί βρισκόμαστε εδώ;»

Καμία απάντηση.

«Τι δουλειά κάνεις;» πριν τον είχα ακούσει να λέει πως πληρώνεται, άρα είχε αρχίσει δουλειά. 

Πληρώνομαι για να κρατάω το στόμα μου κλειστό, είχε πει. Δεν ξεχνούσα τα λόγια του, που υπονοούσαν πράγματα πολλά.

«Γιατί αφήνεις το παράθυρο ανοιχτό;» έκανα άλλη μία προσπάθεια, να τον καταφέρω να μιλήσει, απελπισμένα σχεδόν.

«Γιατί να μην το αφήσω;» απάντησε ερωτηματικά, μιλώντας για πρώτη φορά εδώ και ώρα απαντώντας για πρώτη φορά σε κάποια από τις ερωτήσεις μου ... αν και η απάντηση ερώτησης με ερώτηση, δεν είναι ακριβώς απάντηση, χαμογέλασα ελάχιστα.

«Γιατί εσύ όταν βρίσκεσαι σπίτι αφήνεις τα παράθυρα κλειστά και όταν φεύγεις τα ανοίγεις. Το έχω παρατηρήσει.» εκείνος, παράτησε την βρεφική στάση του, ακουμπώντας απλά το σώμα του -κεφάλι και πλάτη- στον τοίχο μην κοιτάζοντας εμένα όμως.

«Το κατάλαβες, ε; Το κάνω όταν είμαι σπίτι μου γιατί έτσι καταφέρνω να μεταφέρω ένα μήνυμα. Αν βρίσκομαι στο διαμέρισμα ή όχι; Αν είναι ας πούμε ελεύθερο το πεδίο ή όχι.»

Η ανάσα μου κόπηκε. Τα πόδια μου μούδιασαν, ένιωσα την καρδιά μου να φεύγει από την θέση της. Η εξομολόγησή του βγήκε τόσο απλά από το στόμα του. Σαν το να λέει αλήθειες ήταν το πράγμα που ήξερε να κάνει καλύτερα από όλα . Είχα συνηθίσει τις υπεκφυγές του τόσο πολύ που τώρα αυτό, ήταν κάτι εντελώς καινούριο. 

Ένα μεγάλο γιατί ζωγραφίστηκε  στην συνείδησή μου. Γιατί μιλάει τώρα, τώρα που έχουμε χωρίσει, τώρα που- διάβολε εισέβαλα στο σπίτι του και έψαξα τα πράγματά του. 

«Γιατί πήρες το κινητό μου και τα κλειδιά μου ενώ ήξερες πως ήμουν μέσα; Γιατί δεν το αγνόησες;»

«Γιατί έπρεπε να βεβαιωθώ πως δεν θα έφευγες όταν ήμουν έξω.» 

«Γιατί; Τι διαφορά έχει; Έφυγα μαζί σου, το ίδιο πράγμα.»

Δεν απάντησε αυτήν την φορά, κάτι που με έβγαλε εκτός εαυτού. Ήμουν έτοιμη να εκραγώ όταν άκουσα την φωνή του να με προλαβαίνει. 

«Η πολυκατοικία παρακολουθείται. Το τετράγωνο ολόκληρο.» Η δήλωση του αυτή έκανε τούς φόβους μου πραγματικούς. Η θεωρία τής Natalie ήταν σωστή, κάτι λάθος συμβαίνει.

«Σε παρακολουθούν ήδη, δεν μπορούσες να τους ξεφύγεις κάτω χωρίς να σε αντιληφθούν.»

«Αυτό είναι τρελό. Δεν καταλαβαίνω.» ψιθύρισα παίζοντας το κορόιδο. Αλλά οι ερωτήσεις μου μαρτυρούσαν την παρατηρητικότητά μου και το τι έλεγε ήταν σχεδόν ξεκάθαρο, σε αυτούς που δεν ήταν μέρος τού φυσιολογικού και κοινού κόσμου. Και η σχέση μου με τον Peter με έβγαλε ασυναίσθητα έξω από τα νερά τού κόσμου.

Δεν ξαναμίλησε και εγώ δεν είχα κουράγιο να ρωτήσω καμία από τις χιλιάδες ερωτήσεις που μόλις που είχαν δημιουργηθεί.

Με παρακολουθούσαν .. το σόου με την Natalie, μας είχε βγάλει από το στόχαστρο. Δεν μπορούσα να το χωνέψω, καθόλου. Κάθε θεωρία που είχα κάνει τόσο καιρό. Καθετί παράξενο και περίεργο θα μπορούσε να είναι αλήθεια.

Γιατί πόσοι άραγε σε παρακολουθούσαν αν δεν φοβόντουσαν πως γνώριζα ένα μεγάλο μυστικό. Και αν φοβόντουσαν; Τι γινόταν, στην περίπτωση που ένιωθαν απειλή; Τιμωρούσαν; Βασάνιζαν; Έπαιρναν εκδίκηση; 

Σκότωναν;

«Ωχ θεέ μου Peter.» ψιθύρισα καταλάθος αφήνοντας τον τρόμο μου να παραμορφώσει την φωνή μου. 

Συνεχώς επέλεγα να αγνοήσω τον ρόλο τού Peter σε όλα. Ναι, έλεγε ψέματα, έκρυβε πολλά περισσότερα από όσα μοιραζόταν. Μα δεν πίστευα πως τα γράμματα στο σπίτι, το χαρτί που έσκισα από τον τοίχο, η μυστικότητα οφειλόταν σε κάτι άλλο εκτός από την παράξενη συμπεριφορά του. Όλη η  παρανοϊκότητά του ήταν επειδή τα ψέματά του γινόντουσαν εκ μέρους κάποιου άλλου.  

«Πόσα ψέματα έχεις πει για να καλύψεις αυτά που κάνεις;»

Γύρισε απότομα το κεφάλι του για να με κοιτάξει με εκείνα τα μάτια που θα έλεγες πως βγάζουν φωτιές. 

«Δεν καταλαβαίνεις Olivia. Ό,τι ψέμα έχω πει-»

«Ήταν για να με προστατεύσεις;» τον σαρκάζω διακόπτοντάς τον. Εκείνος δαγκώνει τα χείλια του νευρικά με μανία.

«Έχω διαβάσει πολλά βιβλία και έχω δει πολλές ταινίες για να έχω μάθει αυτήν την ατάκα απ' έξω. Το θέμα είναι πως και εγώ ξέρω και εσύ ξέρεις Peter, πως ό,τι ψέμα, κάθε μισή αλήθεια που μου είπες ποτέ ήταν για να προστατεύσεις τον εαυτό σου. Γιατί κάθε φορά που σου μιλούσα για αυτό, κάθε φορά έλεγες πως θα προσπαθούσες να γίνεις πιο ανοιχτός μόνο για να αρχίσεις ξανά το ίδιο βιολί την άλλη μέρα! Χριστέ μου Peter έχω διαβάσει τα περίεργα γράμματα σου, το πόσο μεγάλος μπελάς ήταν το στόμα μου. Ρωτάω πολλά, ε;»

«Λες και εσύ είσαι άγια. Μπήκες δύο φορές στο σπίτι μου με τα κλειδιά που σου είχα δώσει πριν με παρατήσεις, έψαξες τα πράγματά μου, μίλησες στην Natalie για αυτό και μου κάνεις κήρυγμα πως προστατεύω το τομάρι μου; »

Δεν απάντησα. Και αυτό τον εξόργισε. «Έψαξες τα πράγματα μου και ομολόγησες στην φίλη σου πως πίστευες πως ήμουν δολοφόνος. Τώρα ξαναέρχεσαι εδώ και μου λες τι; Γιατί δεν ήρθες να με ρωτήσεις για αυτό; Το να το παίξεις ντετέκτιβ, ενώ πίστευες πως σε παρακολουθούσαν για να σε σκοτώσουν και να πας στο σπίτι μου ήταν πιο έξυπνο;»

«Σε φοβόμουν. Είσαι ένα άτομο που ψεύδεται, κρύβει πράγματα και αρνείται να απαντήσει σε απλές ερωτήσεις, να δείξει πως νιώθει-»

Διέκοψε τα λόγια μου στην μέση όταν σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς την έξοδο. «Όταν νυχτώσει μπορείς να φύγεις από εδώ.» Με άφησε και έφυγε.

Μόνο που αυτό που δεν γνώριζα τότε ήταν πως η αγάπη μου πέθανε εκείνο το βράδυ.