Ο βασανιστικος ηχος του ρολογιού, που σηματοδοτεί τα λεπτά που περνάνε, σπάει την απροσδόκητη, για καλοκαιρι, ησυχια.
Ο καθρέπτης απέναντι μου, δεν αντανακλά παρα μονο τον γκρίζο απο την σκιά τοιχο, ενω το φεγγαρι κατακτά αργά, σχεδον ερωτικά τον ουρανό.
Δεν θα μπορουσε αυτη η νυχτα να ειναι ομορφότερη, καθώς θύμηση ενος νεότερου εαυτού μου με τυλίγει σαν όνειρο, παρασέρνοντας το μυαλο μου στο ποτάμι των αναμνήσεων.

Πριν απο μολις δυο χρονια, σε αυτο εδω το μέρος, χιλιόμετρα μακριά απο το σπιτι μου, όντας ξαπλωμενη σε αυτο ακριβως το κρεβάτι, με ματια δακρυσμένα, κατέγραψα όσα ενα παιδι δεν επρεπε ποτε να βιώσει, όσες σκεψεις ενα παιδι δεν τόλμησε ποτε να ξεστομίσει.
Μπορω να θυμηθώ καθαρά, τον ιδιο ήχο απο τους δείκτες του ρολογιού, να συντροφεύουν τα βραδιά εκεινα που φοβισμένη έγραφα μανιωδώς, μεταμφιεζοντας τους λυγμούς μου σε βαριές ανάσες.
Μπορω να νιώσω την θλίψη και την απελπισία που ένιωθα για την ζωη μου.
Την λύπηση, αυτο το μικρόβιο που ολο και έτρεφα.

Δεν θα μπορουσε αυτη η νυχτα να ειναι ομορφότερη, καθώς ποτε δεν συνάντησα ουρανό αρκετα σκοτεινό και συνάμα λαμπερό, για να μπορέσει να μου φωνάξει περήφανα οτι ειμαι ευτυχισμενη.

Ποτε δεν φαντάστηκα οτι λίγες μοναχα γραμμές θα άλλαζαν ριζικά τα παντα μου.
Θα επρεπε ομως, γιατι οι λεξεις σαν ζωηροί επαναστάτες, απο την στιγμη που μεστωσαν, ηταν θεμα χρόνου να ταράξουν τα νερά μου.

Ομως οχι, τα υπόλοιπα στοιχεία του παραμυθιού ανήκουν σε εμενα.
Σε εμάς.

Κι οσο προχωράει εκείνο το όνειρο που με πλανεψε τούτο το βράδυ, δεν θα μου φωνάξω την ελπιδα, τα λογια χαράς που απειλούν να ξεσκίζουν τα σωθικά μου.

Διοτι, μικρέ μου εαυτέ, θα πρεπει να πονέσεις, να σου στερηθούν ολα αυτα που θα σε σώσουν, για να μάθεις να σωζεσαι.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το κειμενο αυτο γράφτηκε ακριβως δυο χρονια μετα απο την έκδοση των υπολοίπων κεφαλαίων, απο "Τα παιδια της νύχτας".
Στόχος μου ειναι να δείξω πως μεσα απο μια τοσο απλή κίνηση οπως η έκφραση των συναισθημάτων και των καλα κρυμμένων εμπειριών σου, μπορει να σου αλλαξει την ζωη. Σε εκεινο το δωματιο ξενοδοχείου στην Κρήτη ξεκινησε αυτο, σε εκεινο το δωματιο τελείωσε. Απο την κατάθλιψη, στο σημερα και στην προσπάθεια που καταβάλλω καθημερινά, οπως κάνουν χιλιάδες ανθρωποι στον κοσμο.
Η αρχη ηταν επίπονη, αλλα επιλέγω να το τελειώσω ομορφα:)
Ευχαριστω οσους το διαβάσουν και οσους διάβασαν και τα προηγούμενα:)
Ελπίζω να βοηθηςει καποιον💜