ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ 

Η λέξη ΄΄μύθος΄΄κρύβει μέσα της έναν άφατο ενθουσιασμό. Κάθε φορά που κάποιος αφηγείται έναν τοπικό μύθο, τον εμπλουτίζει με εκείνο το μυστήριο, ίσως και με μία πινελιά πιο σκοτεινή, προκειμένου να κερδίσει την προσοχή και το ενδιαφέρον του ακροατηρίου. Μερικοί άνθρωποι ωστόσο, αφηγούμενοι μία τέτοια ιστορία, έχουν μπει στη διαδικασία να αναρωτηθούν για την πηγή προέλευσής της. Αυτοί οι λεγόμενοι αλαφροϊσκιωτοι, εκείνων που η ψυχή και το μυαλό πατούν σε δύο διαφορετικά εδάφη, του φανταστικού και  της ανιαρής πραγματικότητας, αρνούμενα να συμβιβαστούν στην θέα του κάστρου Μπραν, νιώθουν ένα ρίγος παρατηρώντας τις σκιές να χορεύουν φρικτά γύρω από τα τείχη του, ψιθυρίζοντας το παρελθόν του και μία ιστορία που έχει ειπωθεί με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους.

Αυτό που θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ο αναγνώστης, είναι πως αν το καλοσκεφτούμε, όλοι οι μύθοι και οι θρύλοι του κόσμου μας, στηρίζονται σε διάφορες υπάρξεις, των οποίων όμως η ιστορία φαντάζει αμφίβολη και η ταυτότητα μοιάζει να τρεμοπαίζει ανίκανη να σηκώσει το βάρος της ανθρώπινης άρνησης. Γιατί ο άνθρωπος πάντοτε ήταν αρνητικός, πάντοτε πίστευε και φοβόταν τις δεισιδαιμονίες σαν την ευχή και την κατάρα, πνιγμένος στην αγνωσία του και αρνούμενος να δεχτεί οτιδήποτε ήταν διαφορετικό από τον ίδιο. Τι σημαίνει ωστόσο, ο όρος ΄΄διαφορετικός΄΄;  Αφορά μήπως αποκλειστικά τα εξωκοσμικά πλάσματα; Τα πλάσματα των θρύλων; Ή ακόμη και ανθρώπους, των οποίων όμως τα χαρακτηριστικά αποκλίνουν έστω και ελάχιστα από τα συνηθισμένα;

Έπειτα από το κυνήγι του διαφορετικού, ξεκινά το ξέσπασμα στον εκάστοτε αποδιοπομπαίο τράγο, με τα μάτια και την ψυχή να παραμένουν ερμητικά κλειστά, απέναντι στην αληθινή απειλή, η οποία, μπορεί να μην αποκλίνει ούτε στο ελάχιστο από το συνηθισμένο, ωστόσο η ψυχή της να είναι τόσο σάπια και παραμορφωμένη, ώστε ακόμη και το πιο ερεβώδες πλάσμα, να φαντάζει μπροστά της φωτεινό πεφταστέρι.

Η Γκάμπι, που ζούσε στο χωριό Μπραν της βόρειας Τρανσυλβανίας και είχε θέα το ανατριχιαστικό κάστρο, κάθε μέρα μετά από τα μαθήματα του σχολείου, χρησιμοποιώντας το ποδήλατό της, το επισκεπτόνταν από μακριά, παλεύοντας να τελειοποιήσει έναν υπέροχο πίνακα. Η πρόσβαση ήταν δύσκολη, καθώς έπρεπε να ανέβει ένα βουνό από τσιμεντένια σκαλοπάτια. Το θέαμα ωστόσο θα την αποζημίωνε, με τον καμβά των λιμνών και των φαραγγιών να της κόβουν την ανάσα. Πίσω ακριβώς από το αρχαίο κτίσμα, ξεπρόβαλε ένα μικρό μονοπατάκι που οδηγούσε στην σχολή Καλών Τεχνών, που ήταν διάσημη στη Ρουμανία και στην Ευρώπη γενικότερα, γνωστή με το όνομα Ντούτραμ. Οι φοιτητές της, θεωρούνταν η ελίτ της ρουμάνικης κοινωνίας και όχι μόνο, ωστόσο, εκείνη ως αριστούχα και με πάθος για τις τέχνες, είχε κερδίσει με το σπαθί της μία υποτροφία, που θα την ωθούσε από την νέα χρονιά, να διαβεί τις πύλες της πολυφημισμένης σχολής, με τις σκοτεινές και πένθιμες αποχρώσεις του λιλά, να κοσμούν τις σημαίες της.

Το Ντούτραμ, στεκόταν ως ένα δεύτερο, εντυπωσιακό κάστρο, πολεμώντας να σκοτώσει την ομορφιά και την φήμη του θρυλικού Μπραν, που αποτέλεσε μία καλή πηγή, ενός ανατριχιαστικού θρύλου, που γυρνούσε γύρω από ένα πρόσωπο που αρεσκόταν να παλουκώνει τους εχθρούς του. Ένα πρόσωπο χαμένο στην αιωνιότητα, μα αθάνατο για όλους όσους αγάπησαν τη γεύση του αίματος που το περιβάλλει και εκείνο το σφίξιμο στην καρδιά, κάθε φορά που το φοβερό κάστρο κάνει την εμφάνισή του μέσα από τις ομίχλες της βραχώδους βάσης του που βαστά στωικά την ιστορία του.

H κλασσικη γεύση του προλόγου. Το βιβλίο θα ξεκινήσει μόλις ολοκληρωθεί το ανέβασμα της Κατάρας του Ορφανού και της Αναζήτησης Ισορροπίας. Λίγη Υπομονή!